Читать книгу Waar liefde begin - Schalkie van Wyk - Страница 3
1
ОглавлениеUrsula Taljaard lig haar linkerwenkbrou toe die twee meisies in die deur van die ruim eetkamer vassteek. Hulle is opsigtelik verbaas oor haar teenwoordigheid aan die ronde geelhouttafel. ’n Skinkbord met porselein- en silwerteegoed voor haar. Hul aanvanklike opwinding verander na onsekerheid, hul oë sku op haar terwyl hulle die vertrek binneskuifel.
“N-naand, doktor Taljaard,” groet Danika Retief wat senuweeagtig aan haar horlosie vroetel. Sy trek haar maag in en hoop die gesondheidsbewuste Ursula kan sien sy het die afgelope maand twee kilo’s verloor.
“Op my hoë ouderdom van ses-en-veertig het ek nog my eie tande, maar ek byt nie, Danika. Het jy op jou jeugdige twee-en-twintig jaar vergeet jy noem my sedert jou kleuterdae ‘tannie’?” verneem Ursula droogweg, ’n vonkeling in haar groen oë. “Hou op fladder soos twee skuldige tieners wat met my duur grimeermiddels geëksperimenteer het. Kom sit en drink ’n koppie tee saam met my. En, Danika, dis net na vieruur, ingeval jou horlosie gebreek het.”
Lani Taljaard plof op ’n stoel langs Ursula neer en sê aantygend: “Mamma kan darem sarkasties wees! Arme Danika is ’n senuwrak na vanmiddag se onderhoud met die bombastiese redakteur van ’n piepklein, plaaslike koerantjie. Hy het ons so ewe aangeraai om liewer te trou en kinders groot te maak as om sonder die nodige ervaring as joernaliste werk te soek. Die onbeskofte ou man! Hy’t ’n bleskop en ’n boepmaag en …”
“Ek glo dit nie!” val Ursala haar ferm in die rede.
Lani hoor die afkeer in haar ma se stem en ontwyk haar beskuldigende blik. Sy bloos en sê moedeloos: “Ek weet! Ek weet! In ’n argument raak ’n mens nooit persoonlik nie, maar ek het nie met die ongeskikte redakteur geargumenteer nie, Mamma. Ek en Danika het nou wel reeds in ons studentejare nou en dan beriggies en artikels in koerante en tydskrifte gepubliseer, maar hoe kan ons die vereiste ervaring opdoen as niemand ons in diens wil neem nie? Lýk ons dom?”
“Jý, my dogtertjie, is te selfversekerd,” terg Ursula haar.
“En ek is mollig en minderwaardig,” sê Danika selfbejammerend. Sy sug diep en staar stip na die koppie tee wat Ursula voor haar neergesit het.
“Die kind soek weer komplimente,” kom dit ongeduldig van Ursula, maar sy sit haar hand op Danika se pols en sê: “Jy het ’n oulike wipneusie met ’n paar verdwaalde sproetjies, vol lippe wat enige man sal betower, pragtige ligbruin hare en groenbruin oë. Help my bemoedigende woorde jou, kind?”
Danika en Lani kyk glimlaggend na mekaar en giggel dan saam totdat hulle oë traan.
“Was ek werklik so amusant?” vra Ursula belangstellend.
“Skreeusnaaks, want Mamma beskryf Danika altyd in dieselfde woorde,” antwoord Lani laggend.
“Sowaar?” Ursula frons bekommerd. “Ek is te jonk om aan dementia te ly, daarom moet Danika die skuldige wees. Danika, vandat jy jouself in ’n spieël kon herken het, kla jy oor jou uiterlike. Wanneer gaan jy besef jy is ’n mooi meisie?”
Danika blik onwillekeurig na die spieël in die vergulde raam wat bokant die buffet hang, betrag haar en Lani se beelde en antwoord gelate: “Dis die spieël, tannie. Ek sit altyd langs Lani en vandat ek kan onthou, begeer ek ook blou-blou oë en lang, blonde hare wat net so effentjies krul. Lani het tannie se fyn gelaatstrekke en sy was nog nooit in haar lewe vet nie – nie eens ‘mollig’ nie, soos tannie altyd sê om my te troos. Dis verskriklik om so alledaags te wees.”
“Ek dink dis wonderlik om jonk en mooi te wees, Danika. Lani het my vertel Wim Lategan het sy verhouding met jou verbreek, maar dit is immers ’n geluk, nie ’n ramp nie. Het jy nou uiteindelik besef dat Wim ’n werklose jong prokureur is wat gehoop het om by jou pa se prokureursfirma werk te kry?”
Danika voel ’n warm blos van verleentheid oor haar gesig kruip. “Ja, tannie, maar … maar dit laat my net nog minderwaardiger voel: Wim het in my pa se firma belang gestel, nie in my nie. My hare is maar valerig, nie blond en krullerig, of koperbruin soos tannie s’n nie. Of dalk wip my neus te veel, of miskien is my lippe te dik – daar moet ’n rede wees waarom ’n man my nie ter wille van myself kan liefkry nie.”
“Ek wil nooit verlief raak of trou of kinders grootmaak wat ek nie eens ken nie,” verklaar Lani en glimlag onderlangs. “Ek wil minstens twintig jaar lank ’n misdaadverslaggewer wees, net oor grusame moorde en misdade verslag doen, en dan aftree en speurverhale skryf. As ek te oud is om speurverhale te skryf, sal ek op ’n straathoek staan en my handtekening aan my bewonderaars verkoop. Wat dink Mamma van my toekomsplanne?”
“Net ingeval ek jou beledig, sal ek jou ’n antwoord skuldig bly, my nederige dogter,” spot Ursula en vervolg belangstellend: “Het julle onderhoude vir die res van die week gereël?”
Lani en Danika kreun gevoelvol en staar net na Ursula.
“Nie eens één onderhoud nie?” verneem sy simpatiek.
“Nie eens ’n halwe hoop op nog ’n onderhoud nie, Mamma,” antwoord Lani onvergenoeg. “Ons sukkel nou al drie maande lank om werk te kry, maar jong, gegradueerde, voornemende joernaliste met honneursgrade in tale is so volop soos kakiebos. Die moontlike kollegas is katterig omdat ons jonk en mooi is, en die redakteurs verkyk hulle aan ons … e … bene en stel voor ons moet TV-aanbieding oorweeg. Verbeel jou, na vier jaar van studie, moet ons vyf dae per week probeer om onnodige artikels aan ongeïnteresseerde mense te verkoop! Gaan Mamma nou eindelik die regte toutjies trek sodat ons werk kan kry?”
“Asseblief, tannie Ursula. Tannie is vreeslik ryk en bekend en mooi en … en alles. My pa sê tannie is ’n gewilde sakevrou en mans val oor hulle voete om tannie uit te neem en … e … Nee, dis nie wat ek wou gesê het nie. My ma sê geen man kan weier om ’n guns aan ’n mooi vrou soos tannie te bewys nie. Sy dink tannie ken al die redakteurs in die stad, want daar is altyd foto’s van tannie op die sosiale blaaie. My ma is seker tannie sal ons help as ons regtig desperaat is. Ons is nou definitief desperaat, tannie.” Danika swyg effens kortasem en kyk Ursula pleitend aan.
“Desperaat en keelvol,” kom dit gegrief van Lani. “Ek is hardwerkend en intelligent, maar my naam is Lani. Geen regdenkende redakteur sal ’n joernalis met ’n simpel naam soos Lani in diens wil neem nie. Hoekom kon Mamma my nie ’n oorspronklike naam soos ‘Danika’ gegee het nie?”
Omdat ek my lewe lank onder die gewigtige ‘Ursula’ gebuk gaan. Ek dink steeds ‘Lani’ is ’n interessante afkorting vir jou ouma se ellelange ‘Alexandra’, my ondankbare kind.”
Sy wend haar tot Danika wat haar nog afwagtend aankyk en gaan berouvol voort: “Ek is werklik jammer om jou goeie ma se vertroue in my te skok, Danika, maar ek het Lani nie grootgemaak om ’n bedorwe rykmanskind te wees nie. Orion Internasionale Eiendomme is uiters suksesvol, maar tensy julle skielik besluit om eiendomsagente te word, sal ek geen toutjies trek om julle in jul loopbane te help nie.”
“Haat Mamma my dan?” vra Lani verontreg. “Hoekom moet ek gestraf word omdat ek ’n ryk ma het?”
“Dit is wat ek ook wonder. Dalk is jy ’n aangenome kind, Lani,” sê Danika simpatiek en vat Lani se linkerhand vertroostend in albei hare.
“Of dalk is doktor Ursula Taljaard my stiefma,” oorweeg Lani, haar oë agterdogtig op haar ma gevestig.
“Danika, wees konsekwent. ’n Kort rukkie gelede het jy my verseker Lani lyk na my, gevolglik kan ek net haar eie ma wees. Sy het toevallig ook my smal hande met die lang vingers en my lang bene geërf, ingeval julle nog aan ons bloedverwantskap twyfel,” redeneer Ursula saaklik. “Nog tee vir julle?”
“Tee sonder koek is soos pannekoek sonder kaneel en suiker,” mor Danika en proe aan haar koppie koue tee.
“Ons praat nou oor my bloedeie ma en haar verwaarloosde, bloedeie dogter, Mamma,” sê Lani nadruklik. “Mamma se dierbare suster en haar groothartige man, tant Amora en oom Werner, het derduisende rande gespandeer om hul kinders ’n hele jaar lank deur Europa en Engeland te laat reis. Twéé kinders, Mamma. Ninon en Bernard sê dit was ’n onvergeetlike jaar in hul lewes. Hulle het in elk geval vrugte gepluk en groente geoes en in restaurante en hotelle gewerk om self ook iets te verdien. Hulle het soveel ervaring opgedoen dat hulle oom Werner nou in sy restaurant help.”
“Jy het nagelaat om in ag te neem dat Ninon en Bernard ’n tweeling is, Lani. Jý het nie ’n broer om jou te beskerm nie. Boonop het jou neef en niggie studentelenings aangegaan om vir hul universiteitstudie te betaal – lenings wat hulle nou maandeliks terugbetaal. Ek en Danika se ouers het vir jul studie betaal – heelwat meer duisende rande as wat my suster en haar man aan die tweeling se oorsese toer bestee het.”
“Maar ek is ’n weeskind – Mamma se enigste wesie.” Lani sien die ingehoue lag in Ursula se oë vonkel en glimlag bedroë. “Goed, Mamma wen. Ek en Danika het reeds besluit ons sal entrepreneurs word en ons miljoene stil-stil verdien.”
“Uiters suksesvolle entrepreneurs, wat … wat allerlei dinge doen en elke dag ryker word,” beaam Danika met onoortuigende entoesiasme.
“Ek wag in spanning op verdere inligting oor jul bron van inkomste. Hoop julle om tweedehandse boeke te verkoop of gaan julle pannekoek bak en by huise aflewer?” vra Ursula.
Danika kyk afgehaal na Lani. “Sien jy nou? Ek het geweet jou ma gaan met ons entrepreneurskap die spot dryf. Die laaste maal toe ons pannekoek gebak het, het sy almal gekoop en vir die bure se honde gevoer … maar selfs die honde wou dit nie vreet nie.”
“Ons was net agt jaar oud en ons het te veel suiker en te min meel gebruik,” sê Lani verontskuldigend. “Mamma, ek en Danika het besluit ons wil volkome onafhanklik van ons ouers wees, ons eie huur betaal en ons eie geld verdien. Verkieslik op ’n ver plek. ’n Baie ver plek. Soos êrens in die Kaap. Daar waar Mamma en Danika se ouers nie kort-kort kan kom inloer om te kyk of ons darem genoeg kos in die yskas het en nog brandstof vir ons rygoed kan bekostig nie. Ons wil soos volwaardige volwassenes behandel word.”
“Wat hoop julle om in die Kaap te doen wat nie net so suksesvol hier in Johannesburg gedoen kan word nie?”
“Johannesburg het nie ’n strand nie, tant Ursula,” lig Danika haar gretig in.
“Ook waar. Gaan julle beeldjies, boksies en borsspelde van skulpies maak en aan die toeriste verkoop?”
“Mamma skeer al weer die gek met ons,” verwyt Lani haar en vervolg onverskillig: “Nie dat dit ons raak nie. Ons het oom Awie en tant Marcia klaar gebel en hulle kry solank ons …”
Lani sien die gevaartekens op Ursula se gelaat en besef dat sy uiters taktvol sal moet wees as sy haar sin wil kry. “Ek en Danika ken niemand anders in die Kaap nie, Mamma. Gelukkig kuier oom Awie-hulle elke Kersvakansie by ons, daarom ken Danika hulle amper so goed soos ek. Tant Marcia is baie lief vir my, want sy sê altyd ek is haar sonstraaltjie.”
“En Lani sê weer altyd tant Marcia is haar opgestopte tannie, want sy is vet en sag soos ’n warm verematras. Dink tannie ek sal eendag so vet soos tant Marcia wees?” kwel Danika.
“Die kind het ses onderskeidings in matriek behaal en haar honneursgraad summa cum laude geslaag, vertel mense my. Danika, hoekom raak jy dan die kluts kwyt as jy in my geselskap is?”
“My ma is vet en gemaklik, tannie. Ek bedoel, sy is net ’n gewone mens … e … ’n huisvrou, wat lekker kos kook en koek bak en my drie broers verskree wanneer hulle krieket naby die kombuisvensters speel. Tannie lyk altyd verskriklik deftig en ernstig. My ma sê tannie is hoogs intelligent en besonder begaaf en aantreklik en dis ’n skreiende skande dat tannie nie weer getroud is nie.”
Lani pomp Danika onthuts met haar elmboog in die sy. “Genade, maar jy en jou ma skinder lekker wanneer ek nie by is nie! Soek julle ’n man vir my ma? Solank julle weet ek stel nie in ’n stiefpa belang nie.”
“Dalk kry jy ’n vrygewige stiefpa. Ons het geld vir brandstof nodig as ons Kaap toe wil ry,” kerm Danika.
“Om liefdeswil!” Ursula frons haar misnoeë en vervolg afkeurend: “Dit raak my nie wat julle met oom Awie-hulle afgespreek het nie, maar ek sal bitter ongelukkig wees as julle twee al die pad Silwersee toe ry. En ek sal beslis nog ongelukkiger voel as julle van die arme tant Marcia se goedhartigheid misbruik maak. Hulle is ou mense, albei vinnig op pad sewentig toe, en hulle werk veels te hard. Oom Awie doen al die herstelwerk aan my vakansiehuise op Silwersee en hou ’n ogie oor die huurders. Tant Marcia bak en brou van vroegdag af en behandel die huurders soos eie familie op háár onkoste. Ek het altyd betroubare huurders vir my huise, maar dis alles te danke aan die twee wonderlike mense. Ek sal hewig ontsteld wees as julle twee ook nou op my peetouers se groothartigheid gaan teer.”
“Dit is presies hoe ons oor die situasie voel, Mamma, maar ons het alles gereël,” sê Lani stroopsoet en onskuldig.
“Wat gereël?”
“Met tant Marcia gereël om vir ons werk te kry. Sy het gesê ons hoef ons glad nie te bekommer nie, want sy weet net met wie om te praat. As ander meisies au pairs in Amerika of Europa of Kanada kan wees, kan ons seker maar au pairs op Silwersee wees. Of verkies Mamma dat ons oorsee werk soek?”
“Moenie dit onder my neus vryf nie, Lani. Ek weet jy is twee-en-twintig en vry om jou eie keuses te maak, maar dit plaas jou terselfdertyd in ’n posisie om my seer te kan maak. Goed, ek wil baie graag hê jy moet jou eie geld verdien en werklik selfstandig wees, maar dit is vir my bitter moeilik om jou hand te los en jou jou vlerke te laat toets.” Ursula glimlag skrams. “Ek het my redes waarom ek nie op Silwersee kuier nie, maar woon julle by oom Awie-hulle, hoef ek ten minste nie slapelose nagte oor jou veiligheid te hê nie.”
“Dan sal tannie ons help met ’n geldjie om brandstof te koop?” vra Danika verlig.
“Danika,” grom Lani, “my ma is in ’n sentimentele bui, want ek is haar voëltjie wat die nes wil verlaat. Mamma, ignoreer asseblief my beste vriendin se geldgierigheid. Mamma is mos bly oor ons besluit om by oom Awie-hulle te gaan loseer.”
“Jy klink altyd ekstra vroom wanneer jy eintlik astrant is, Lani,” sê Ursula met ’n glimlaggie, gee Lani ’n drukkie en kyk pleitend in haar oë. “Jy is my alles, kindlief, daarom vra ek baie mooi: As ek vir julle lugkaartjies betaal, sal julle vir eers van jul motors vergeet?”
Lani en Danika kyk na mekaar, glimlag triomfantelik en draai terug na Ursula wat hulle onseker betrag. “Ons kan nie sonder ’n ryding in die Kaap sit nie, Mamma. Ons het klaar gereël met vier studentemaats wat die Paasnaweek in die Kaap wil deurbring: oom Hennie Vermaak se twee seuns en twee van hulle vriende. Rikus en sy vriend sal saam met my ry, en Gustav en sy maat saam met Danika. Hulle sal bestuur wanneer ons moeg word. Klink dit aanvaarbaar?”
“Ongetwyfeld, maar hoe kom julle op Silwersee? Dis meer as twee uur van Kaapstad af.”
“Ons sal oom Awie betyds bel en hy sal ons by ’n restaurant in die Kompanjiestuin ontmoet. As ons te laat in Kaapstad arriveer, sal ons in ’n hotel of ’n gastehuis oornag en hom die volgende oggend bel. ”
“Sorg dat julle nie laataand in die stad aankom nie, want tydens die Paasnaweek is blyplek gewoonlik ’n probleem.”
Die meisies knik instemmend.
Ursula byt egter gekweld op haar onderlip en sê: “Ek wil julle nie ontmoedig nie, maar as julle na drie maande nie gelukkig met jul werk of verdienste is nie, kan julle terugkom. As dit nodig is, sal ek dan begin toutjies trek om vir julle werk in die joernalistiek te kry.”
“Genade … Praat van vertroue in Mamma se enigste kind! Ons sál ’n sukses maak van die werk wat tant Marcia vir ons gaan kry. Nè, Danika? Ek en jy gaan werk dat die byle huil, want ons gaan nie terugkruip vir gunste en gawes nie.”
“O, ek sal maklik terugkruip, maar dis omdat ek nie jou selfvertroue het nie. Sal tannie vir my werk kry as ek na drie maande terugkom huis toe?” versoek Danika. “Ek gee glad nie om om op my knieë te pleit nie.”
“Solank jy my enigste oorlas saam met jou huis toe bring,” antwoord Ursula en blik liefderyk na Lani wat haar met ’n glimlag vir haar toegeeflikheid bedank.
Rikus Vermaak kyk vies na Lani wat saam met hom en Danika by ’n tafeltjie in ’n restaurant sit, en vra gedemp: “Is dit nou werklik nodig om op ’n simpel stranddorpie te gaan werk, Lani? Ek het hoe lank as kelner in ’n kroeg gewerk voordat Danika se pa hom oor my ontferm het. Nou werk ek vir ’n piepklein salaris by hom, maar ek weet minstens ek gaan eendag ’n prokureur wees en sal vir ’n vrou en kinders kan sorg.”
Hy blik vlugtig na Danika wat verveeld met haar koeldrankstrooitjie speel. “En hoekom sleep jy Danika saam met jou as jy so gretig is om van jou ma af weg te kom? Sy is haar ouers se enigste dogter, en haar ma sê Danika dans van kleins af na jou pype.”
Danika vergeet van die koeldrankstrooitjie in haar hand en kyk op. “Ek wed my drie broers het jou omgekoop om met Lani rusie te maak, nè, Rikus? Hulle kan nooit vergeet hulle is ouer as ek nie en boonop is hulle al drie in mindere of meerdere mate verlief op Lani. Hulle slaan al jare lank vuis oor haar, maar as ons eers op Silwersee werk, is dit neusie verby vir almal.”
“Hoekom?” vra hy, sy oë gleufies van agterdog. “Lani, het jy ’n kêrel op Silwersee?”
“Het ek?” Lani draai na Rikus en antwoord liefies: “Dis ’n simpel vraag, my vriend, want jy weet ek en my ma kuier nooit op Silwersee nie. Jou probleem, Rikus, is dat ons saam skoolgegaan het, daarna saam op varsity geswot, saam tennis gespeel en danse bygewoon het, en nou verbeel jy jou ons is familie. Ons is nie. Nie ek of Danika hoef jou toestemming te vra om oor ons toekoms te besluit nie. Hou nou op om ons te beledig. Sy is nie ’n marionet wat ek met toutjies beheer nie; sy kom saam met my Silwersee toe omdat sy net so desperaat soos ek is om werk te kry en haar eie geld te verdien.”
“Presies! As jy vir ons werk het, bly ons net hier,” sê Danika toegeeflik.
“As ek al ’n prokureur was, sou ek julle as my assistente aangestel het,” stotter hy blosend en stoot sy vingers deur sy kort kuif wat reeds regop staan. “Dalk kan ek vir julle vertaalwerk kry. Ek ken ’n ou wat …”
“Ons is joernaliste, nie vertalers nie,” val Lani hom beslis in die rede en kyk met ’n speelse glimlag na Rikus wat haar met moord in sy oë aankyk.
Rikus is ’n paar maande ouer as sy en Danika, ’n ou speelmaat, daarom vergeet sy maklik dat hy ’n aantreklike jong man geword het, besef sy krities. Sy donkerbruin oë vorm ’n skerp kontras met sy witblonde hare, sy gelaatstrekke is egalig, iets seunsagtig aan sy kort en vol lippe wat permanent effens opkrul asof hy wil glimlag. Hy is redelik kort, maar sy skraal liggaamsbou skep die indruk dat hy veel langer is. Sy is ook bewus van die rede vir sy vyandige houding teenoor haar die afgelope twee jaar: Rikus is verlief op Danika, of dalk het hy haar selfs lief.
“Hoekom laat jy Danika nie toe om my te antwoord nie, Lani?” vra hy nou stuurs.
“Knorpot!” skel Danika hom goedig uit. “Ek háát vertaalwerk. Ek is desperaat genoeg om boksies en borsspelde van skulpies te maak, soos tannie Ursula sê, maar ek weier om vertaalwerk te doen.”
“Ook maar kieskeurig,” grom hy en luister vies na die luide gorrelgeluide wat Danika met haar koeldrankstrooitjie in haar byna leë glas maak. “As jou serenade in ’n glas ’n skimp is vir nog ’n koeldrank, onthou, ek kan dit nie bekostig nie. Kom ons loop. Oorweeg my voorstel vir vertaling, Danika. Lani sal nie sonder jou na daardie simpel stranddorpie toe gaan nie.”
“Dis reg, sonnige Rikus. Ek en Danika is soos ’n Siamese tweeling, soos jou astrante broer Gustav graag sê. Loop gerus as jy so arm en haastig is. Ek en Danika gaan iets te ete bestel en die rekening self betaal. Geluk met jou werk by oom Werner se prokureursfirma. Jy moes hom met jou goeie slaagsyfer beïndruk het, want meer as een man het vergeefs probeer om by sy firma werk te kry.”
Rikus bloos, trots flikkerend in sy oë, sy glimlag sku. Hy kyk vinnig na Danika. “Ek weet. Wim Lategan het my verseker die werk is syne, maar jou pa … e … meneer Retief het my in diens geneem.”
“Ek en Wim het lankal ons verhouding verbreek,” sê Danika styf en vermy opsetlik Rikus se simpatieke oë.
Hy kug selfbewus agter sy hand. “Ek het so iets gehoor, ja. Dan vertrek ons môreaand om seweuur, net ná die spitsverkeer?”
“Ja,” sê Lani. “En pak padkos in. Jy weet hoe duur koeldranke en peuselkos by die motorhawes is. As jou ma vir ons pampoenkoekies bak, stuur ek vir haar ’n kaartjie vir Moedersdag.”
“My ma waarsku my gereeld teen beeldskone, bedorwe rykmansdogtertjies,” spot hy, sit ’n vyftigrandnoot op die tafeltjie neer, en verkas ná ’n haastige groet.
“Foei tog, kry jy hom nie eens ’n kleine bietjie jammer nie, Danika?” vra Lani gedemp.
Danika se mond val oop van verbasing. “Wie moet ek jammer kry?”
“Rikus, natuurlik!”
“Hoekom? Hy was ’n briljante student en my pa glo hy sal eendag ’n suksesvolle advokaat word. Dalk moet ek hom haat, want as Wim Lategan die werk by my pa gekry het, het hy my miskien regtig liefgekry,” sê Danika bedruk.
“Wim was ’n misoes met sy valse glimlaggies en vleiwoorde aan al die ryk meisies op die kampus. Hoekom hou jy jou so blind, Danika? Rikus is al die afgelope twee jaar dolverflief op jou, maar jy ignoreer hom meestal, of vergeet om dankie te sê wanneer hy jou komplimenteer.”
Danika se mond val vir ’n tweede maal oop, haar oë koeëlrond van verontwaardiging. “Wie is nou simpel?” wil sy weet.
“Wat bedoel jy?”
“Dis jý wat blindemol speel, Lani! Rikus was altyd jou vertroueling, jou beste seunsmaat toe ons kinders en later studente was. Tot sowat twee jaar gelede, toe hy …”
“Op jou verlief geraak het. Hy kan sy oë nie van jou afhou nie, maar ek irriteer hom grensloos, want hy soek altyd skoor met my. Kan jy dit ontken, slim Danika?” treiter Lani.
Danika kreun asof sy dodelik gewond is en staar nikssiende na haar leë glas voordat sy haar kop sugtend optel. “My broers haat mekaar omdat hulle almal verlief op jou is, maar hulle haat Rikus nog meer, want hulle dink hy is hul sterkste kompetisie om jou voor die kansel te kry. Jy hou tog van hom?”
“Nie meer nie. Het hy jou nuuskierige broers vertel van sy onsterflike liefde vir my?”
“Jy’s katterig omdat jy my nie glo nie. Rikus is te kort en te maer om sy liefde vir jou teenoor my drie gespierde, rugbyspelende broers uit te lap. Maar ek is sy vertroueling wat gereeld na die gesanik oor sy wanhopige liefde moet luister. Dit kan uitputtend word wanneer hy jou skoonheid ure lank besing.”
“Jy oordryf, mens. Rikus is hopeloos vals vandat sy stem gebreek het, daarom sal hy niemand besing nie. Wees jy maar sy vertroueling.”
“Jy bedoel hy sal my moederlike hart en troue liefde agter my vetrolletjies raaksien?” vra Danika skepties.
“Goeie genade, Danika. Jy is darem sinies op twee-en-twintig. Ek gaan vir ons water en hoenderslaai bestel, want as jy nie blitsvinnig van jou vetrolletjies ontslae raak nie, raak ek ontslae van jou!”
Ursula sien Lani op die Persiese mat voor die musieksentrum in die televisiekamer sit, ’n ou foto-album oop op haar skoot.
“Het jy die ou album in die bruin trommel op die solder gekry, Lani?” vra sy beheers en sak af op haar knieë langs Lani.
“Hallo, Mamma,” groet Lani sonder om op te kyk. “Ek het gisteraand onthou oom Awie het jare gelede dié ou foto-album vir my gewys, toe ek wou weet hoe Silwersee se strand lyk. Ek het vanoggend oral gesoek en die album in die trommel opgespoor. Hoekom lê dit al die jare op die solder?”
Ursula moet haar ontsteltenis verberg en antwoord kamma ligtelik: “As ek die plooitjies om my oë sien, verkies ek om nie na foto’s van die jong Ursula in haar bikini te kyk nie.”
“Mamma soek nou komplimente. Al my vriende dink ek het die mooiste ma, met ’n figuur wat die meeste van my vriendinne beny. Maar hierdie foto’s van Mamma en my pa … Is die foto’s op Mamma-hulle se wittebrood geneem?”
“Nee, jy was toe reeds ’n jaar oud en ons kosbaarste geskenk. Ons het jou in tant Marcia se sorg gelaat en die dag op die strand deurgebring.”
“Wie is die oom en tannie saam met Mamma-hulle? Ken Mamma hulle nog?”
“Nee, dit was net ’n kortstondige vakansievriendskap.” Ursula kom orent toe Lani die album toemaak en opstaan. “Is jou tasse gepak vir julle rit Kaap toe?”
“Ure gelede al kant en klaar.” Lani sit die album op die kabinet van die muskieksentrum neer en neem oorkant Ursula op die uitnodigende bank plaas, haar bene opgetrek voor haar en haar arms rustend op haar knieë. “Ek en Danika het afgespreek om vanmiddag bietjie te slaap, maar ek is veels te opgewonde om aan slaap te dink. Dis waarom ek na die ou album begin soek het.”
Sy draai haar kop effens skeef, verwondering in haar blik toe sy haar ma oomblikke lank stilswyend aanstaar: “Hoekom praat Mamma nooit oor my pa nie? Ek weet hy was ’n ginekoloog en het Mamma op Silwersee ontmoet. O, en dat hy baie lief was vir my.” Sy frons verward. “Dis vreemd, maar dis net asof dit nie genoeg is nie. Ek wens ek het my pa geken.”
“Dis wat ons almal wens wanneer ons iemand te vroeg aan die dood moet afstaan, Lani,” antwoord Ursula, leun nader en pluk Lani aan haar groottoon. “My kaalvoetkind. Dis wat jy van kleins af altyd eerste uittrek: jou skoene of sandale. In daardie opsig aard jy na jou pa. Jou blonde hare en diepblou oë is sy nalatenskap aan jou, maar gelukkig het jy nie sy breë skouers nie.”
“Was Mamma baie, baie lief vir hom?”
“Lief genoeg om met hom te trou,” antwoord Ursula glimlaggend.
“So lief dat Mamma na een-en-twintig jaar nog nie weer ’n man kon liefkry nie?”
“Het jy nie gister uitdruklik gesê jy wil nie ’n stiefpa hê nie?”
Lani plooi haar neusie. “Nie terwyl ek nog in die huis is nie, maar as ek nie weer terugkom nie, gaan Mamma verskriklik alleen wees. Ek sal glad nie omgee as Mamma nou besluit om weer te trou nie.”
“Jou groothartigheid maak my bewoë, my kind,” spot Ursula en lag die blosende Lani goedig uit. “My sosiale lewe verhoed dat ek ooit eensaam is en raak ek verveeld, loop rits ek oorsee rond en kuier hier en daar.”
“Mamma noem dit sakereise.”
“Dit is. Die koop en verkoop van eiendomme is in my bloed. Jou oupagrootjie het die maatskappy trouens net voor die einde van die Tweede Wêreldoorlog begin.”
“Ek gaan nie met ’n eiendomsagent trou nie, Mamma! Moenie my vra nie; moenie eens so ’n waarskynlikheid oorweeg nie. Ek gaan ’n misdaadjoernalis word en rillers skryf. Toe, Mamma, ek dink ek sal regtig kan. Glo my.”
“Jy het net jou eie geloof in jou drome nodig, my dogter. Vanselfsprekend droom ek oor my kleinseun of -dogter wat in die voortsetting van ons eiendomsmaatskappy sal belang stel, maar ek sal seker nog ’n rukkie moet wag. Kom ons gaan drink ’n koppie tee. Van môre af sal ek my agterstallige werk inhaal, maar vandat ek gehoor het jy gaan weg, het ek in ’n kloekende moederhen verander.”
“Mamma gaan my mis,” sê Lani ingenome, staan op en haak by Ursula in. “Is dit nou die geskikte oomblik om na my maandelikse toelae te verwys, net ingeval ek en Danika honger ly?”
“Afperser!” sê Ursula berispend, maar die warmte in haar oë en glimlag verraai haar onvoorwaardelike liefde vir haar enigste dogter.
Danika drink gulsig aan ’n glas water, en probeer terselfdertyd om ’n mak duif wat op haar bord vis en skyfies sit met ’n armswaai te verwilder, maar stik amper toe die duif hom fladderend op haar kop tuismaak.
“Voert-voertsek, duif!” skel sy uitasem. “Ek wed die simpel duif se naam is Ursula, en jou alsiende ma het die ding gestuur om my skyfies te probeer vertrap omdat sy weet lekker slap skyfies maak vet.”
Die voorbarige duif op haar kop ignoreer haar swaaiende hande. “Vervlaks, Lani, doen iets! Die duiwe omsingel my. Hoekom het jy nie vir ons ’n tafeltjie binne-in die restaurant gekry nie? Gee jy nie om dat die duiwe in jou duur bord kos wei nie?”
“Wei duiwe dan soos koeie, of …?”
Lani sien hom anderkant die tafeltjies staan, lank en lenig, breed geskouer met smal heupe, die spiere sigbaar op songebruinde arms. Vlinders fladder in haar maag. Haar hart ruk in haar bors. Haar asem stol op haar lippe. Wat ’n man! Onopsigtelik probeer sy om haar asemhaling te reguleer.
Hy is definitief nie net ’n mooi man nie; hy is waarskynlik die aantreklikste man wat sy al ooit gesien het. Onweerstaanbaar aantreklik, besluit sy. Sy digte, swart hare is effens te lank en windverwaaid, en vee oor die kraag van sy ligblou gholfhemp; sy sonbrons gesig vorm ’n skerp kontras met die silwergrys oë, omraam deur lang, swart wimpers. Sy neus is smal en reguit en sy hoë wangbene en sterk kakebeen skep die indruk van innerlike krag.
Sy lippe het die gebeitelde lyne van ’n kunswerk, dink sy, lus om hom liggies op die mond te soen.
So oorweldig is sy deur sy manlike voorkoms en die onbetwisbare selfversekerheid wat hy uitstraal dat dit enkele sekondes duur voordat sy besef hy hou haar dop.
“Lani …! Verdeksels, help my! Kan jy nie sien die duiwe vergryp hulle hier aan my kos nie?”
Lani kyk na die ontstoke Danika sonder om haar raak te sien en sê werktuiglik: “Oom Awie kon ons nie ontmoet nie, maar hy het die man gestuur wat nou tussen die tafeltjies deur na ons toe aangestap kom. Ek dink dit is hy dié, die regte man.”
Die donker man bly vlak langs Lani staan, steek sy hand uit en stel homself voor: “Ek is Jan-Erik van Eeden. Oom Awie Badenhorst het my gevra om die mooiste meisie in die stad saam met my huis toe te bring. Hallo, Lani Taljaard. Ek wonder net: Hoe kon jy so gou al besluit het ek is die regte man vir jou?”
