Читать книгу Na szkarłatnych morzach - Скотт Линч - Страница 6

Locke Lamora stał na pomoście w Tal Verrar; na plecach czuł gorący podmuch z płonącego statku, na szyi zimne ukłucie bełtu z wycelowanej w niego kuszy.

Wyszczerzył zęby i skupił się, by swoją kuszę trzymać dokładnie na poziomie lewego oka przeciwnika. Stali dość blisko, żeby zebrać na siebie większość krwi tego drugiego, gdyby jednocześnie drgnęły im palce.

– Bądź rozsądny – powiedział mężczyzna stojący naprzeciwko. Perełki potu rysowały wyraźne ścieżki, gdy spływały mu po brudnych policzkach i czole. – Weź pod uwagę, w jak niefortunnym znalazłeś się położeniu.

Locke parsknął.

– Położenie jest niefortunne dla obu stron. No, chyba że masz gałki oczne z żelaza. Nie uważasz, Jean?

Stali ramię w ramię na pomoście, Locke obok Jeana; napastnicy także stanęli obok siebie. Jean i jego przeciwnik również mierzyli do siebie z kusz. Cztery zimne, metalowe bełty, znajdujące się raptem kilka cali od głów czterech podenerwowanych mężczyzn, mogły wystrzelić w każdej chwili. Żaden by nie chybił, nawet gdyby bogowie w niebiosach lub pod nimi zdecydowali inaczej.

– Cała nasza czwórka tkwi po jaja w ruchomych piaskach – stwierdził Jean.

Stary galeon na wodzie za nimi jęknął i zaskrzypiał, gdy ryczące płomienie przeżarły go od środka. Noc zamieniła się w dzień na przestrzeni setek jardów. Na kadłubie krzyżowały się biało-pomarańczowe linie rozchodzących się szwów. Dym buchał z tych piekielnych szczelin małymi czarnymi eksplozjami – ostatnie rozdygotane oddechy ogromnej drewnianej bestii umierającej w agonii. Czterej mężczyźni stali na pomoście, dziwnie samotni pośród światła i hałasu, które przyciągnęły uwagę całego miasta.

– Opuść kuszę, na miłość bogów – powiedział przeciwnik Locke’a. – Poinstruowano nas, żeby was nie zabijać, o ile nie zajdzie taka potrzeba.

– I jestem pewny, że przyznalibyście się szczerze, gdyby rozkaz brzmiał inaczej – odparł Locke. Uśmiechnął się szerzej. – Obiecałem sobie nigdy nie ufać ludziom, którzy trzymają broń przy mojej tchawicy. Przykro mi.

– Twoja dłoń zadrży prędzej niż moja.

– Oprę czubek bełtu o twój nos, jeśli się zmęczę. Kto was nasłał? Ile wam płacą? Nie brakuje nam funduszy. Możemy znaleźć rozwiązanie korzystne dla obu stron.

– Właściwie to wiem, kto ich nasłał – wtrącił Jean.

– Serio? – Locke zerknął na przyjaciela i znowu spojrzał w oczy przeciwnikowi.

– I rozwiązanie już znaleziono, chociaż nie nazwałbym go korzystnym dla wszystkich.

– Ach... Jean, straciłem wątek.

– Nie. – Jean uniósł dłoń, kierując jej wnętrze ku mężczyznie naprzeciwko. A potem powoli, ostrożnie obrócił kuszę w lewo, aż wycelowała w głowę Locke’a. Mężczyzna, któremu poprzednio grożono, zamrugał zaskoczony. – To mnie straciłeś.

– Jean... – Uśmiech zniknął z twarzy Locke’a. – To nie jest zabawne.

– Zgadzam się. Oddaj mi kuszę.

– Jean...

– Oddaj mi ją. Szybciutko. Ej, ty, całkiem skretyniałeś? Odsuń to od mojej twarzy i celuj w niego.

Wcześniejszy przeciwnik Jeana oblizał nerwowo usta, ale się nie poruszył. Jean zazgrzytał zębami.

– Słuchaj no, ty portowa małpo z gąbką zamiast mózgu, odwalam tu robotę za ciebie. Wyceluj kuszę w mojego przeklętego wspólnika, żebyśmy mogli zejść z pomostu!

– Jean, obecny obrót spraw określiłbym jako zdecydowanie mało pomocny – powiedział Locke. Chyba chciał coś dodać, ale w tej samej chwili przeciwnik Jeana postanowił posłuchać rady Jeana.

Locke miał wrażenie, że pot spływa mu po twarzy strugami, jakby zdradzieckie płyny uciekały z jego ciała, nim stanie się coś gorszego.

– No proszę. Trzy do jednego. – Jean splunął na pomost. – Nie dałeś mi wyboru, musiałem zawrzeć umowę z pracodawcą tych dżentelmenów, jeszcze zanim wyruszyliśmy. Na bogów, zmusiłeś mnie do tego! Przykro mi. Myślałem, że się skontaktują, zanim wycelują do nas z kusz. A teraz oddaj mi broń.

– Jean, co ty sobie, do cholery, wyobrażasz?

– Milcz. Nie odzywaj się już ani słowem. Nie próbuj mnie przekabacić. Za dobrze cię znam, żeby ci pozwolić na te twoje gadki, Locke. Zdejmij palec ze spustu i oddaj mi kuszę.

Locke spojrzał na stalowy koniuszek bełtu Jeana i z niedowierzaniem rozdziawił usta. Świat wokół pobladł i zmniejszył się do jednego malutkiego, lśniącego punktu, ożywionego pomarańczowymi odbiciami piekła buchającego za jego plecami w porcie.

– Nie mogę w to uwierzyć – powiedział Locke. – Po prostu...

– Powiem to po raz ostatni, Locke. – Jean zazgrzytał zębami. Trzymał broń nieruchomo, wycelowaną dokładnie między oczy przyjaciela. – Zdejmij palec ze spustu i oddaj mi tę cholerną kuszę. I to już.