Читать книгу Voor altijd, bij jou - Софи Лав - Страница 10

“Klaar voor je eerste dag op school?” vroeg Emily aan Chantelle. Ze leunde over de ontbijttafel en stapelde de lege, bekruimelde borden op.

Chantelle keek haar aan en knikte. Ze zag er serieus en bedachtzaam uit. Emily had nog nooit zo’n volwassen uitdrukking op zo’n jong gezicht gezien. Van nieuwe school zou Chantelle vanzelfsprekend nerveus worden, dat snapte Emily wel. Maar het ging haar aan het hart dat het meisje er zo somber bij keek. Ze hoopte maar dat ze Chantelle kon helpen met wat rustiger en meer ontspannen te worden, haar aanleren hoe ze als een normale zesjarige kon genieten.

Toen kwam net Daniel de keuken in. Hij droeg vandaag zijn geruite hemd, ingestopt in zijn spijkerbroek, en hij had zijn haar naar achteren gekamd en zijn baard bijgeknipt. Emily zwol van trots bij de aanblik. Ze wist hoezeer hij zich had ingespannen om een goede eerste indruk te maken op het schoolplein.

Daniel liep op Emily af en zoende haar.

“Wat zie jij er goed uit,” grijnsde Emily.

Daniel keek naar Chantelle. “Ben je klaar voor de grote dag?” vroeg hij.

Chantelle zag er vandaag wat meer ontspannen uit in Daniels aanwezigheid, zag Emily. Misschien begon ze hem eindelijk te vertrouwen. Na haar ontworteling in Tennessee begon ze zich hier meer thuis te voelen, en kon ze hem gaan beschouwen als iemand waar je op kon rekenen, die haar niet zou laten vallen.

“Kom je met me mee, papa?” vroeg ze.

Emily zag de opluchting op Daniels gezicht.

“Allicht,” zei hij.

“We zouden dit geen van beiden willen missen,” voegde Emily toe.

Chantelle glimlachte schuchter. Ze zag er even trots als verlegen uit.

Ze verlieten allen het huis en stapten in Daniels pickup truck. Chantelle staarde uit het raam naar de groene lanen waarlangs ze reden. Ze zag er gespannen en nerveus uit. Toen ze stopten bij het schattige stenen gebouw van haar nieuwe school, werd ze bleek en in zichzelf gekeerd.

“Je gaat het prima doen,” zei Emily met een klopje op haar hand. “Ik begrijp dat het in eerste instantie eng is, maar als je er eenmaal bent en de kinderen en juffen en meesters hebt ontmoet voel je je een stuk beter.”

Chantelle keek haar aan met grote blauwe ogen. Het was haar duidelijk allemaal te veel.

Emily liep om naar de achterdeur van de pickup truck en nam Chantelle bij de hand, gaf haar een geruststellend kneepje, en hielp haar op de grond springen. Er waren wel meer kinderen en ouders. Een groepje kinderen speelde in een bergje dorre bladeren, een paar jongetjes renden achter elkaar aan over het gras. Het hele gebeuren overweldigde ook Emily. Ze had nooit al te veel tijd met kinderen besteed, en al helemaal niet in grote groepen. Het lawaai was onbeschrijfelijk, erger nog dan Gus en zijn groep van luidruchtige zeventigjarigen.

Emily keek naar Daniel. Ook hij leek het spoor bijster. Ze moest toch wel lachen om hoe ze er met z’n drieën bijstonden, met opengesperde ogen en in totale ontreddering.

Op dat moment kwam een jonge vrouw met een verwelkomende glimlach op hen af. Ze had een rechte beige broek aan met een lila vestje en platte schoenen - kleding die haar gelijk verraden als lerares. Ze stootte Daniel aan en giechelde onwillekeurig om zijn diepbevreesde uitdrukking, een exacte weerspiegeling van die van Chantelle. Met een lerares in aanraking komen was duidelijk een angstaanjagende ervaring voor Moreys, dacht Emily.

“Hoi, ik ben Juf Glass,” zei de jonge vrouw, en ze stak een hand uit.

Emily nam het voortouw en schudde haar de hand. Juf Glass had verschrikkelijk zachte handen en gemanicuurde nagels.

“Is dit Chantelle?” vroeg Juf Glass, en ze wendde haar aandacht en lieve glimlach tot het kleine meisje.

Chantelle kromp ineen en omklemde Emily’s broekspijp. Emily streelde haar hoofd om haar op haar gemak te stellen.

“Je hoeft niet bang te zijn hoor schatje,” zei Juf Glass. “Iedereen vindt het superspannend om je te ontmoeten.” Ze wendde zich tot Emily en Daniel. “Het zijn echte lieverds.”

Emily glimlachte. Ze voelde zich er wat geruster op Chantelle uit haar zicht te laten en aan de zorgen van een ander toe te vertrouwen. Daniel leek er daarentegen een stuk minder blij mee om haar af te staan.

Hij knielde naast Chantelle en pakte haar schouders met beide handen. “Ik hoop dat je een fantastische dag hebt,” zei hij, en Emily hoorde zijn stem stokken van emotie. “Ik kijk er gigantisch naar uit te horen wat je allemaal hebt gedaan.”

Hij trok haar in zijn armen en omhelsde haar stevig. Emily zag hoe hij zijn lippen samenperste en zijn tranen inhield. Dat maakte haar weer emotioneel, en maakte dat ze nog meer van hem hield.

Daniel maakte zich los uit de omhelzing en het was nu Emily’s beurt om het kind een hart onder de riem te steken. Ze omhelsde haar stevig.

“Dapper zijn,” zei ze, “en laat de andere kindjes maar zien wat een lieve, zorgzame, gulle ziel jij hebt.”

Chantelle knikte. Ze keerde zich naar het schoolgebouw en ademde diep in. Daniel greep Emily’s hand.

“Ze gaat een hele leuke dag tegemoet,” stelde Juf Glass hen gerust, en ze greep Chantelle’s enigszins terughoudende hand in de hare. “Ik beloof het,” voegde ze toe, en zwaaide met haar arm.

Samen hielden Emily en Daniel de adem in terwijl ze Chantelle het pad naar haar nieuwe school op zagen lopen. Bovenaan de trap stopten ze, en Chantelle keek terug. Op aanmoediging van Juf Glass zwaaide ze gedag, en verdween naar binnen.

“Ons kindje gaat voor het eerst naar school,” fluisterde Emily.

*

Op de terugweg naar de B&B vroeg Emily zich af hoe ze de dag zouden besteden. Chantelle was nog geen week in hun leven of ze kon zich niet meer herinneren wat ze zonder haar had gedaan.