Читать книгу Voor altijd, bij jou - Софи Лав - Страница 6

Emily bekeek het prachtige meisje dat vredig lag te slapen in Daniels bed. Haar blonde haar lag uitgespreid over het witte kussen. Haar gelaatstrekken waren zonder enige twijfel die van Daniel. Ze zag eruit als een engeltje.

Buiten was het donker. Het enige licht in de kamer kwam van manestraal die tussen de gordijnen kroop en de kamer zacht blauw kleurde. Emily wist niet meer hoe laat het was, maar afgaand op hoe moe ze was kon het dageraad niet ver weg zijn.é

Ze hoorde hoe de deur krakend openging. Ze keek over haar schouder en zag Daniel in de deuropening staan, zijn silhouet omgeven door het warme licht van de open haard van het koetshuis. Haar hart sloeg over bij de aanblik. Hij was als een geestverschijning, als een soldaat teruggekeerd uit de oorlog.

“Slaapt ze nog?” fluisterde hij.

Emily knikte. Hij was inderdaad terug en stond daar pal voor haar na een afwezigheid van zes weken, maar toch kon ze het nog niet helemaal vatten - kon ze zich nog niet helemaal openstellen. Het was alsof ze erop zat te wachten dat hij er weer vandoor zou gaan, dat hij Chantelle even vlug uit haar leven zou plukken als hij haar erin had gebracht.

Samen verlieten ze de kamer, en sloten de deur zachtjes om het slapende kindje niet wakker te maken.

“Het was vast een lange rit uit Tennessee,” zei Emily. Ze hoorde hoe stijfjes haar stem klonk, en hoe gemaakt ze zich plotseling rond Daniel voelde. “Je zal wel bekaf zijn.”

“Dat zijn we denk ik allemaal,” antwoordde Daniel, en erkende zo in één klap de ellende die hij haar had toebedeeld.

Ze gingen samen aan de tafel zitten, en Daniel keek Emily doordringend aan, met een ongeveinsde blik in zijn ogen.

“Emily,” begon hij, en zijn stem brak gelijk, “Ik weet niet hoe ik dit moet zeggen, ik krijg de woorden er niet goed uit. Je weet toch hoeveel moeite ik heb met dit soort dingen.”

Hij glimlachte flauwtjes. Emily glimlachte terug, maar haar hart bonsde van angst. Zou het nu komen? Het bericht dat hij en Chantelle zouden vertrekken? Was hij alleen maar teruggekomen om haar oog in oog te vertellen dat het voor altijd voorbij was? Ze voelde tranen in haar ogen opwellen. Daniel reikte over de tafel en klopte haar op de hand. Dat gebaar was genoeg om haar ingehouden tranen uit haar ogen te laten stromen, over haar wangen, zachtjes tikkend de tafel op.

“Het spijt me zo,” zei Daniel. “Ik weet dat dat niet genoeg is, maar het is alles wat ik heb, Emily. Het spijt me verschrikkelijk wat ik je allemaal heb aangedaan. Dat ik er zomaar vandoor gegaan ben.”

Emily hakkelde, verstomd dat hij niet de woorden had uitgesproken waarvoor ze zich schrap had gezet.

“Maar je hebt wel op de correcte manier gehandeld,” zei ze. “Je bent naar je dochter gegaan. Je hebt je verantwoordelijkheid genomen. Ik zou niets anders verwacht hebben.”

Ditmaal keek Daniel perplex, alsof zij de woorden die hij had verwacht niet had uitgesproken. “Maar ik ben toch bij jou weggegaan?” zei hij.

“Weet ik,” antwoordde Emily, met een pijnscheut door haar hart die net zo heftig was als toen hij pas vertrokken was. “En ik zal er geen doekjes om winden, het deed zeer. Maar wat je hebt gedaan maakt je in mijn ogen wel een man met karakter.” Ze kon eindelijk door haar tranen heen zien. “Je hebt gedaan wat je moest doen. Je bent een echte vader geworden. Denk je nu echt dat ik dat tegen je zou gebruiken?”

“Dat…dat weet ik niet,” hapte Daniel naar adem.

Hij droeg een uitdrukking die Emily niet eerder op zijn gezicht had gezien. Het was er een van totale opluchting. Toen besefte ze dat hij had verwacht dat ze woest op hem zou zijn, en een hele stroom aan verwijten op hem zou loslaten. Maar Emily was nooit boos geweest, alleen maar panisch dat ze nooit met zijn tweeën een leven zouden kunnen opbouwen nu Daniel voor een dochter moest zorgen.

Ditmaal was het Emily’s beurt om hem te troosten, om hem duidelijk te maken dat hij zich niet schuldig hoefde te voelen over zijn gedrag. Ze gaf hem een kneepje in zijn hand. “Ik ben zo blij”, zei ze, glimlachend door de gedroogde tranen op haar wangen, “niet gewoon blij. Ik ben dolgelukkig. Ik had dit nooit als een optie beschouwd. Dat je haar met je mee naar huis zou nemen. Daniel, ik kan op dit moment gewoon niet gelukkiger”.

Daniel toverde een brede lach op zijn gezicht. Hij snelde van de tafel en trok Emily van haar stoel zijn armen in. Hij kuste haar gezicht, haar nek, als probeerde hij de tranen weg te kussen die door zijn toedoen waren gevallen.

Emily voelde haar hele lichaam ontspannen, de spanning loste op. Haar lichaam had zes weken lang in sluimertoestand verkeerd, en nu ontwaakte Daniel zomaar al wat in haar tot woestenij was geworden.

Ze zoende hem terug, wellustig en met toenemende hartstocht. Hij was haar Daniel, met dezelfde houtgeur van bos en frisse lucht, met zijn ruwe handen over haar lichaam, met haar vingers verstrengeld in zijn haar. Hij proefde naar Daniel, naar munt en thee, en die smaak had een Pavlov-reactie op Emily’s begeerte.

Toen hij zich uit de kus terugtrok, voelde Emily een gapende leegte.

“Het kan nu niet”, zei hij zachtjes. “Niet hier. Niet terwijl Chantelle daar slaapt.”

Emily knikte, hoewel haar lippen tintelden van hartstocht. Daniel had gelijk. Ze moesten verstandig en volwassen zijn. Ze droegen nu de verantwoordelijkheid om te doen wat het beste voor het meisje was. Ze zou altijd op de eerste plaats moeten komen.

“Kan je me vasthouden?” vroeg Emily.

Daniel staarde haar aan, en ze herkende de blik van aanbidding in zijn ogen. Ze had die blik zo vreselijk gemist, en toch leek het alsof hij door de zes weken verwijdering nog sterker was geworden. Nog nooit had iemand zo naar Emily gekeken, en haar hart sloeg ervan over.

Ze stond op, nam Daniel bij de hand, en leidde hem naar de bank. Samen zonken ze erin weg, en het groen fluweel onder haar vingertoppen herinnerde Emily aan de keer dat ze de liefde hadden bedreven, hier voor de open haard. Met Daniels armen om haar heen geslagen voelde ze zich net zo vredig als die nacht, luisterend naar zijn hartslag en zijn geur inademend. Nergens ter wereld zou ze nu liever zijn dan hier, met Daniel, haar Daniel.

“Ik heb je gemist”, hoorde ze Daniel zeggen. “Zo vreselijk gemist.”

Op een of andere manier maakte de knusse houding waar ze in zaten, zo zonder oogcontact, het gemakkelijker voor Emily om over haar gevoelens te praten. “Als je me zo vreselijk gemist had, had je best even kunnen bellen.”

“Kon ik niet.”

“Waarom niet?”

Ze hoorde Daniel zuchten. “Wat daar aan de gang was was zo intens dat ik niet kon omgaan met het idee dat je me had opgegeven. Als ik je had gebeld, zou je best eens mijn schrikbeeld kunnen hebben bevestigd, weet je? De enige manier waarop ik de hele ellende aankon was door te hopen dat je er nog steeds voor me zou zijn als ik terugkwam.”

Emily slikte. Het deed pijn om hem zo te horen praten, maar zijn oprechtheid sloeg wel aan. Ze wist wel dat de hele situatie ontzettend moeilijk voor hem moest zijn en dat ze geduld moest betrachten. Maar tegelijkertijd had zij natuurlijk ook een fikse beproeving doorstaan. Zes lange weken zonder teken van leven, en maar wachten en zich afvragen wat er zou gebeuren wanneer Daniel weer terug was, en of hij überhaupt nog wel terug zou komen. Het was niet eens in haar opgekomen dat hij zijn dochter met hem mee naar huis zou brengen. Nu moest ze zich een voorstelling gaan maken hoe hun leven – en hun relatie – zouden veranderen nu ze voor een kind moesten zorgen. Ze betraden beiden ongerept, onzeker gebied.

“Klinkt niet alsof je bijster veel vertrouwen in me had,” zei Emily zachtjes.

Daniel stokte. Toen begon zijn hand over haar haar te strelen. “Dat weet ik,” zei hij. Ik had meer vertrouwen in je moeten hebben.”

Emily slaakte een diepe zucht. Op dit moment was dat alles wat ze wilde horen; bevestiging dat een moeilijke situatie alleen door zijn gebrek aan vertrouwen in haar onnodig was verergerd.

“Hoe was het?” vroeg Emily. Ze was nieuwsgierig, maar probeerde tegelijkertijd ook Daniel zich verder bloot te laten geven, zodat hij niet zo in stilte hoefde te lijden. “De tijd in Tennessee bedoel ik.”

Daniel haalde diep adem. “Ik logeerde in een motel. Iedere dag ging ik Chantelle opzoeken, proberen haar wat af te schermen, gewoon een warm, vriendelijke aanwezigheid te zijn. Ze woonden bij Sheila’s oom. Er was daar echt letterlijk niets voor een kind.” Zijn stem verhardde. “Chantelle was vooral bezig met zich ongezien houden. Ze had geleerd om geen van beiden lastig te vallen.”

Emily’s hart kromp ineen. “Heeft Chantelle ze drugs zien gebruiken?”

“Ik geloof het niet,” antwoordde Daniel. “Sheila leeft in totale chaos, maar ze is geen monster. Ze houdt wel van Chantelle, dat kon ik wel zien. Maar niet genoeg om af te kicken.”

“Heb je geprobeerd om haar naar een kliniek te krijgen?”

Emily hoorde Daniel tussen zijn tanden sissen.

“Iedere dag,” zei hij vermoeid. “Ik heb gezegd dat ik het zou betalen. Ik heb gezegd dat ik ze een nieuwe woning zou vinden zodat ze niet meer bij die oom hoefden te wonen.” Emily hoorde de pijn in Daniels stem, zijn wanhoop bij de gedachte aan de erbarmelijke staat van het leven van zijn dochter. Het klonk ondraaglijk. “Maar je kan iemand niet dwingen te veranderen als ze er niet klaar voor zijn. Uiteindelijk heeft Sheila geaccepteerd dat Chantelle beter af zou zijn bij mij.”

“Waarom heeft ze je niet verteld dat ze zwanger was?” vroeg Emily.

Daniel lachte droevig. “Ze dacht dat ik een slechte vader zou zijn.”

Emily kon zich niet indenken wat voor soort man Daniel ooit moest zijn geweest dat iemand zoiets van hem kon denken. In haar optiek was Daniel de perfecte vader. Ze wist wel dat er iets van een bad boy in hem zat, wat opstandige jeugdjaren, maar ze was er wel zeker van dat dat niet de echte reden kon zijn waarom Sheila haar zwangerschap en het bestaan van hun dochter voor hem geheim had gehouden. Het was een smoesje, een leugen van een drugsverslaafde om de schuld van haarzelf af te schuiven.

“Dat geloof je toch zeker niet echt?” vroeg Emily.

Ze voelde Daniels hand weer over haar hoofd strelen. “Ik weet niet hoe ik me had gedragen zes jaar geleden, toen ze geboren werd. Of zelfs toen Sheila zwanger was. Ik was niet bepaald een verantwoordelijk mens. Misschien was ik er wel vandoor gegaan.”

Emily draaide zich om zodat ze Daniel in de ogen kon kijken, en sloeg haar armen om zijn nek. “Nee, dat had je niet gedaan,” bezwoer ze hem. “Je zou een vader zijn geworden voor dat kleine meisje, net zoals je nu bent. Je zou een man met karakter zijn geweest, en gedaan wat je moest doen.”

Daniel kuste haar zachtjes. “Lief dat je dat zegt,” zei hij, hoewel zijn toon enig ongeloof verraadde.

Emily nestelde zich weer tegen hem aan en hield hem steviger vast. Zo zag ze hem niet graag, zo vol pijn, twijfelend aan zichzelf. Hij zag er verstoord uit, vond Emily, en vroeg zich af of hij aanpassingsproblemen had met de thuiskomst, en het feit dat hij plotsklaps vader was geworden. Daniel moest zo gefocust op Chantelle zijn geweest dat hij nooit aandacht had besteed aan zijn eigen emoties, en nu pas, in het warme, gezellige, veilige koetshuis, kon hij zichzelf eindelijk de ruimte geven om te voelen.

“Ik ben er voor je,” zei ze, en ze streelde met haar hand zachtjes zijn borst. “Altijd.”

Daniel zuchtte diep. “Dank je wel. Dat is het enige wat ik kan zeggen.”

Emily wist dat dit uit het hart kwam. Een dankjewel was voorlopig voor haar meer dan genoeg. Ze kroop tegen hem aan en luisterde naar zijn adem, die dieper werd naarmate hij wegdommelde. Niet lang daarna voelde ze dat de slaap ook haar in zijn greep kreeg.

*

Ze schrokken wakker door het geluid van Chantelle die zich in het bed in de kamer ernaast roerde. Emily en Daniel sprongen op van de bank, gedesoriënteerd door het plotselinge licht in de kamer. In de open haard smeulden nog kooltjes.

Even later ging de slaapkamerdeur een kiertje open.

“Chantelle?” zei Daniel. “Kom er maar uit. Niet verlegen zijn.”

Behoedzaam ging de deur verder open. Daar stond Chantelle, gekleed in een van Daniels veel te grote hemden, haar blonde haren in de war over haar gezicht. Ze had weliswaar niet Daniels donkere haar of de olijfkleurige huid, maar de gelijkenis tussen hen was treffend. Vooral hun ogen. Hun irissen waren van dezelfde doordringende kleur blauw.

“Goeiemorgen,” zei Emily. Ze werd zich bewust van hoe stijf ze was geworden van de luttele uurtjes slaap die zij en Daniel op de bank hadden kunnen pakken. “Zal ik wat ontbijt voor je klaarmaken?”

Chantelle krabde aan haar kin en keek verlegen naar Daniel. Hij gaf haar een aanmoedigend knikje, en gebaarde naar haar dat ze hier rustig haar stem kon gebruiken zonder dat iemand haar zou overschreeuwen of haar een lastpak zou noemen.

“Hm-m,” zei Chantelle met een klein stemmetje.

“Wat lust je?” vroeg Emily. “Ik kan pannenkoeken maken, toast, eieren. Of heb je liever cornflakes?”

Chantelle’s ogen werden groot van verbazing en Emily realiseerde zich met een pijnscheut dat ze waarschijnlijk nooit eerder had mogen kiezen. Misschien had ze niet eens ontbijt gekregen.

“Ik heb wel trek in pannenkoeken,” zei Emily. “En jij, Chantelle?”

“Pannenkoeken,” zei ze.

“Hé, weet je wat?” voegde Emily toe. “We kunnen naar het grote huis toe en daar ontbijten. Ik heb nog bosbessen in de koelkast, kan ik die in de pannenkoeken doen. Wat vind je ervan, Chantelle? Wil je het grote huis zien?”

Ditmaal knikte Chantelle enthousiast. Daniel leek opgelucht dat Emily deze ochtend het voortouw had genomen. Emily kon aan zijn gezichtsuitdrukking zien dat hij zich met de situatie geen raad wist.

“Hé,” stelde ze zachtjes voor, voorzichtig, om hem niet op de teentjes te trappen. “Waarom help je Chantelle niet even met aankleden?”

Hij knikte gehaast, alsof hij zich er een beetje voor geneerde dat dat niet eens in hem was opgekomen. Met een wat houterige tred bracht hij het kleine meisje naar de slaapkamer zodat ze zich kon omkleden. Emily zag ze gaan en merkte op hoe ongemakkelijk Daniel eruitzag bij het uitvoeren van deze simpele oudertaak. Ze vroeg zich af of een van de problemen die hij in Tennessee had ervaren het wennen aan de vaderrol was geweest, en of hij zo druk was geweest met praktische zaken – huisvesting, scholing, voeden – dat hij nog niet de gelegenheid had gekregen om te verwerken dat hij nu een vader moest zijn.

Toen iedereen eindelijk klaar was, verlieten ze het koetshuis en liepen het grindpad op in de richting van de B&B. Chantelle schopte steentjes van de oprijlaan en lachte om de geluidjes die ze met haar schoenen kon maken. Ze hield de hele weg lang Daniels hand stevig vastgeklemd, maar geen van beiden leken daarbij op hun gemak. Daniel zag er stijf en ongemakkelijk uit, alsof hij wanhopig poogde vooral niets verkeerd te doen en het broze wezentje dat aan zijn zorg was toevertrouwd niet te breken. Aan de andere kant zag Chantelle er radeloos uit, alsof ze Daniel nooit meer los wilde laten, alsof dat haar onwaarschijnlijk veel verdriet zou doen.

Emily wist niet zeker wat ze nu het best kon doen. Met enige aarzeling pakte ze de andere hand van het meisje in de hare, en ze was blij en opgelucht dat Chantelle niet terugdeinsde of haar hand terugtrok. Daniel leek eveneens een stuk opgeluchter door Emily’s tussenkomst en begon zich wat normaler te gedragen. Chantelle’s grip op zijn hand werd op zijn beurt iets losser.

Gedrieën liepen ze de trap van de veranda op naar de voordeur, en Emily ging hen voor naar binnen.

Chantelle bleef in de deuropening hangen, alsof ze er niet helemaal gerust op was dat ze op zo’n plek thuishoorde. Ze keek achterom naar Daniel ter aanmoediging. Hij glimlachte geruststellend en knikte. Aarzelend stapte Chantelle naar binnen en Emily voelde haar hart overslaan van emotie. Ze vocht om haar tranen tegen te houden.

Emily kreeg meteen de indruk dat Chantelle sprakeloos was van het huis waar ze zich nu in bevond. Ze staarde naar alles om haar heen, naar de grote, brede trap met gepolijste balustrades en crèmekleurige tapijt, naar de kroonluchter en de gigantische antieke receptiebalie die bij Rico vandaan kwam. Ze leek zelfs verstomd door de kunstwerken en foto’s in de gang.

De enige vergelijking die bij Emily opkwam was met die van een kind dat voor het eerst het huis van de Kerstman binnenstapt.

Emily liet haar de woonkamer zien, en Chantelle snakte zachtjes naar adem toen haar oog op de piano viel.

“Je mag er best op spelen als je dat wilt,” moedigde Emily haar aan.

Dat liet Chantelle zich geen tweede keer zeggen. Ze ging rechtstreeks op de antieke piano in de nis van de erker af en begon op de toetsen te tingelen.

Emily glimlachte naar Daniel. “Ik vraag me af of we een toekomstig musicus in ons midden hebben.”

Daniel bekeek Chantelle haast met een blik van verwondering, alsof hij zich niet kon voorstellen dat ze daadwerkelijk bestond. Emily vroeg zich af of hij eigenlijk ooit eerder contact met kinderen had gehad. Zijzelf had tal van keren op Bens nichtjes gepast, en wist er dus op z’n minst een beetje iets van af. Daniel zag er daarentegen uit alsof dit hem ver te boven ging.

Op dat moment stopte Chantelle met spelen. Het geluid van haar dissonante tonen had de honden erop geattendeerd dat er iemand thuis was gekomen, en ze begonnen vanuit de bijkeuken te blaffen.

“Hou je van honden?” vroeg Emily aan Chantelle. Ze had besloten dat ze hier het voortouw zou nemen.

Chantelle knikte enthousiast.

“Ik heb er twee,” vervolgde Emily. “Regen is de puppy, en Mogsy zijn moeder. Wil je ze ontmoeten?”

De grijns op Chantelle’s gezicht werd breder.

Toen Emily haar de gang in leidde, voelde ze Daniels hand op haar arm.

“Is dat wel een goed idee?” vroeg hij zachtjes fluisterend toen ze naar de keuken liepen. “Ze zullen haar toch niet bang maken? Of bijten?”

“Welnee,” stelde Emily hem gerust.

“Maar je hoort zo vaak over honden die kinderen aanvallen,”mompelde hij.

Emily rolde met haar ogen. “Dit zijn Mogsy en Regen, weet je nog? De mafste, sufste honden van de hele wereld.”

Ze kwamen bij de keuken aan en Emily wees Chantelle de bijkeuken. Ze had de deur nog niet opengedaan of de honden begonnen op te springen en naar hen te keffen. Daniel stond uiterst gespannen te kijken terwijl Regen rondjes om Chantelle rende, terwijl Mogsy aan haar truitje krabde en haar probeerde te likken. Maar Chantelle vond het helemaal het einde. Ze barstte los in gegiechel.

Daniel sperde zijn ogen open van verrassing. Emily wist intuïtief dat hij Chantelle hier voor de eerste keer zoveel vreugde ten toon zag spreiden.

“Volgens mij vinden ze je leuk,” zei Emily met een glimlach tegen Chantelle. “We kunnen ze wel mee naar buiten nemen, als je dat leuk vindt.”

Chantelle keek haar aan met grote blauwe ogen. Ze zag er dolgelukkig uit.

“Echt waar?” stamelde ze. “Mag dat?”

Emily knikte. “Absoluut.” Ze gaf Chantelle een paar hondenspeeltjes. “Ik hou wel een oogje op je van achter het raam.”

Ze opende de achterdeur die toegang gaf tot de achtertuin, en de honden sprongen naar buiten. Chantelle aarzelde even, alsof ze wat terughoudend was om alleen de deur uit te gaan en haar eerste stap naar zelfstandigheid te zetten. Maar uiteindelijk vond ze haar zelfvertrouwen, stapte naar buiten, en gooide een bal om de honden te laten apporteren.

Toen Emily terugliep naar de keuken, was Daniel net een verse pot koffie aan het zetten.

“Gaat het?” vroeg ze zachtjes.

Daniel knikte. “Ik ben dit niet gewend. Ik maak me er vooral verschrikkelijke zorgen over dat haar niets overkomt. Ik zou haar wel in een doosje willen stoppen.”

“Allicht,” antwoordde Emily. “Maar je moet haar wel wat vrijheid gunnen.”

Daniel zuchtte. “Hoe gaat dit jou toch allemaal zo gemakkelijk af?”

Emily haalde haar schouders op. “Ik denk helemaal niet dat het me zo gemakkelijk afgaat. Ik doe maar wat. Ze is hartstikke veilig daar, zolang we een oogje op haar houden.”

Ze leunde tegen de gootsteen en keek uit het grote raam naar de achtertuin, waar Chantelle aan het rondrennen was met de honden enthousiast achter haar aan. Maar terwijl Emily toekeek, werd ze plotseling getroffen door hoezeer Chantelle op Charlotte leek op die leeftijd. De overeenkomsten waren treffend, bijna griezelig. Door de aanblik kwam weer een van Emily’s verloren herinneringen naar boven. Ze had dit soort spontaan opborrelende herinneringen regelmatig gekregen sinds ze naar het huis in Sunset Harbor was verhuisd, en hoewel de abrupte verschijningen in haar gedachten haar behoorlijk lieten schrikken, koesterde ze hen allemaal. Ze waren net puzzelstukjes. Elk stukje hielp haar een beeld op te bouwen van haar vader en van het leven dat ze voor zijn verdwijning hadden gedeeld.

In deze herinnering had Emily hoge koorts, misschien zelfs griep. Ze waren maar met zijn drieën, alweer, omdat haar moeder niet naar Sunset Harbor wilde komen voor een lang weekend, en haar vader probeerde daarom zo goed hij kon voor haar te zorgen. Ze herinnerde zich dat een vriend van haar vader zijn honden had meegenomen en dat Charlotte met ze mocht spelen, maar Emily was te ziek en moest binnen blijven. Ze was zo overstuur dat ze de honden had gemist, dat haar vader haar naar het raam had getild – het keukenraam waar ze nu uit keek – zodat ze naar buiten kon kijken.

Emily trok zich terug van het raam en hapte naar adem. Ze merkte dat ze natte wangen had, dat ze had staan huilen toen ze Chantelle in Charlotte zag veranderen. Niet voor het eerst had Emily een sterk gevoel dat Charlotte’s geest met haar communiceerde; dat ze op een of andere manier in Chantelle voortleefde en Emily een teken zond.

Op dat moment doemde Daniel achter haar op en sloeg zijn armen om haar heen. Hij was een welkome afleiding, en ze leunde haar hoofd achterover totdat het tegen zijn borst rustte.

“Wat is er?” vroeg hij zachtjes, met troostende stem.

Hij zag vast de tranen uit haar ogen rollen. Emily schudde haar hoofd. Ze wilde Daniel niet over haar flashback vertellen, of dat ze het gevoel had dat Charlotte’s geest zich in Chantelle bevond; ze wist niet wat hij ervan zou vinden.

“Het was maar een herinnering,” zei ze.

Daniel hield haar stevig vast en wiegde haar heen en weer. Hij leek zo totaal anders om te gaan met Emily op deze rare momenten dan met Chantelle. Bij Emily wist hij waar hij aan toe was, en ze kon zien hoeveel zelfverzekerder hij met haar was, vergeleken met zijn dochter. Ze had zo vaak op hem gesteund. Nu was het haar beurt om hem iemand te geven om op te steunen.

“Het is best overdonderend hè?” zei ze uiteindelijk terwijl ze zich naar hem omdraaide.

Daniel knikte met een gepijnigde gezichtsuitdrukking. “Ik weet niet eens waar ik moet beginnen. Ik moet haar in ieder geval op een school inschrijven. Het volgende semester begint woensdag. En dan moet ik kijken hoe we de slaapplaatsen kunnen indelen.”

“Als je op die ligbank blijft slapen gaat je rug eraan,” stemde Emily in. Toen sloeg de inspiratie toe. “Kom hier wonen.”

Daniel aarzelde even. “Dat wil je niet echt. Je hebt zo veel aan je hoofd dat je ons er echt niet nog eens bij kan hebben.”

“Ik wil het wel,” hield Emily vol. “Ik wil dat Chantelle de ruimte heeft, en haar eigen kamer.”

“Dit is echt niet nodig,” zei Daniel, nog steeds terughoudend.

“En dan hoef je ook niet alleen te zijn. Ik ben er voor je. Het is zoveel slimmer dan dat jullie samen opgepakt in het koetshuis zitten.” Ze omklemde hem stevig.

“Maar je kan het je toch niet veroorloven om een gastenkamer op te geven, of wel soms?”

Emily glimlachte. “Weet je nog dat we het erover hadden om het koetshuis tot een aparte vakantiesuite te maken, losstaand van de B&B? Nou, is dit niet een perfect moment? Chantelle kan de kamer nemen naast de hoofdslaapkamer zodat ze dichtbij ons is. Ze krijgt een eigen sleutel dus ze is veilig. Dan kan jij het koetshuis renoveren zodat het klaar is voor Thanksgiving. Ik durf te wedden dat het een enorme trekpleister wordt voor klanten.”

Daniel keek zorgelijk. Ze begreep niet precies waar zijn terughoudendheid op stoelde. Was het zo’n schrikbeeld met haar samen te moeten leven dat hij liever in het benauwde koetshuis zat?

Maar uiteindelijk knikte hij. “Je hebt gelijk. Het koetshuis is ongeschikt voor een kind.”

“Dus je trekt bij mij in?” zei Emily, haar wenkbrauwen opgetrokken van opwinding.

Daniel glimlachte. “We trekken bij je in.”

Emily gooide haar armen om hem heen en voelde zijn armen haar steviger omklemmen.

“Maar ik zweer wel dat ik op een of andere manier genoeg ga verdienen om ons te onderhouden,” zei Daniel.

“Daar denken we wel een andere keer over,” zei Emily. Ze was te overdonderd van geluk om over dit soort details na te denken. Het enige dat op dat moment telde was dat Daniel bij haar ging intrekken, en dat ze een kind hadden om van te houden en voor te zorgen. Ze gingen een gezin vormen, en Emily kon niet gelukkiger.

Toen voelde ze zijn warme adem terwijl hij in haar oor fluisterde. “Dank je. Vanuit het diepst van mijn ziel. Dank je.”

*

“Wat vind je ervan om hier je slaapkamer van te maken?” vroeg Emily.

Ze stond met Chantelle in de deuropening van een van de mooiste kamers van de hele B&B. Daniel hing achter hen.

Emily keek toe terwijl Chantelle’s gezicht zich plooide in een uitdrukking van verbijstering. Toen liet Chantelle Emily’s hand vallen en schreed langzaam de kamer in, behoedzaam stappend alsof ze niets wilde breken of verstoren. Ze liep naar het grote bed met schoon, scharlakenrood beddegoed en liet er vederlicht haar vingertoppen over glijden. Toen liep ze naar het raam en keek uit over de tuin en de oceaan die glinsterde boven de boomtoppen. Emily en Daniel hielden hun adem in terwijl het kleine meisje zich zorgvuldig door de kamer bewoog, voorzichtig een lamp oppakte en hem weer neerzette, en daarna in de lege kledingkasten keek.

“Wat vind je ervan?” vroeg Emily. “We kunnen de muren wel een andere kleur schilderen als je geen wit wilt. De gordijnen kunnen veranderd. Je kan je foto’s aan de muur hangen.

Chantelle draaide zich om. “Ik vind het prachtig zoals het nu is. Mag ik echt een slaapkamer hebben?”

Emily voelde Daniel naast zich verstarren. Ze wist gelijk waar hij aan dacht: dat Chantelle, zes jaar oud, nog nooit eerder een eigen slaapkamer had gehad; dat het leven dat ze tot dusverre had geleid gekenmerkt werd door ontberingen en verwaarlozing.

“Dat mag je echt,” zei Emily met een vriendelijke glimlach. “Zullen we je spulletjes uitpakken? Dan begint het echt als je eigen kamer aan te voelen.”

Chantelle knikte en ze gingen allemaal mee haar spulletjes uit het koetshuis ophalen. Maar daar eenmaal aangekomen kwam Emily er tot haar verbijstering achter dat Chantelle slechts één zielige rugzak bij zich had.

“Waar zijn al haar spullen?” vroeg ze Daniel steels toen ze terugkeerden naar het huis.

“Er is verder niks,” antwoordde Daniel. “Bijna niets in het huis van Sheila’s oom was van haar. Ik heb Sheila erover aan de tand gevoeld en ze zei dat ze het allemaal achter hadden moeten laten toen ze uit hun huis gezet werden.”

Emily snoof verholen. De gedachte aan al het verschrikkelijke dat Chantelle in haar korte leven had doorstaan was hartverscheurend. Wat ze meer dan wat dan ook wilde was dat het kleine meisje zich nu veilig kon voelen, dat ze de kans kreeg op te bloeien en het verleden achter zich kon laten. Emily hoopte dat Chantelle met liefde, geduld en stabiliteit van haar vreselijke start zou kunnen herstellen.

In Chantelle’s nieuwe kamer hing Emily de schamele kleding die ze bezat aan hangers in de kledingkast. Ze had net twee spijkerbroeken, vijf bloesjes en drie truien. Ze had niet eens genoeg sokken voor een hele week.

Chantelle hielp haar ondergoed in een van de laden van het dressoir te leggen. “Ik vind het zo fijn dat ik nu ouders heb,” zei Chantelle.

Emily ging op een hoekje van het bed zitten, gebrand op het aanmoedigen van Chantelle’s openhartigheid. “Ik vind het fijn om zo’n lief meisje als jij te hebben om leuke dingen mee te doen.”

Chantelle bloosde. “Wil jij samen met mij dingen doen?”

“Natuurlijk!” zei Emily, enigszins verrast. “Ik kan bijna niet wachten tot ik je naar het strand mee kan nemen, met je te gaan varen, samen bordspelletjes en balspelletjes te doen.”

“Mijn mama wilde nooit met me spelen,” zei Chantelle met een klein, week stemmetje.

Emily voelde haar hart breken. “Het doet me verdriet dat te horen,” zei ze, en probeerde de pijn in haar hart niet in haar stem te laten doorklinken. “Maar nu kan je van alles spelen. Wat wil je graag doen?”

Chantelle haalde alleen maar haar schouders op, en Emily bedacht dat ze zo’n verstikkende opvoeding had gehad dat ze niet eens op een leuke activiteit kon komen.

“Waar is papa?” vroeg ze.

Emily keek over haar schouder en zag dat Daniel verdwenen was. Ook zij maakte zich zorgen.

“Hij is vast gewoon nog wat koffie gaan halen,” antwoordde Emily. “Hé, ik heb een idee. Waarom gaan we niet even de zolder op om teddyberen te zoeken voor je slaapkamer?”

Ze had zorgvuldig al haar en Charlotte’s oud speelgoed, uit de kamer die afgesloten was na Charlotte’s dood, ingepakt en opgeborgen. Chantelle was ongeveer even oud als zij waren geweest toen de kamer werd afgesloten, dus veel van het speelgoed zou nu net geschikt voor haar zijn.

Chantelle’s gezicht lichtte op. “Heb jij teddyberen op zolder?”

Emily knikte. “En poppen. Ze zijn daar allemaal een picknick aan het houden, maar ik weet vrij zeker dat ze er graag een nieuwe gast bij willen. Kom maar, dan laat ik je zien waar het is.”

Emily ging het meisje voor naar de derde verdieping, en toen de gang door. Ze trok de zolderladder naar beneden. Chantelle keek wat schuchter omhoog.

“Zal ik eerst gaan?” vroeg Emily. “Kan ik kijken of er geen spinnen zitten?”

Chantelle schudde haar hoofd. “Nee hoor. Ik ben niet bang voor spinnen.” Ze klonk trots op zichzelf. Samen gingen ze de zolder op en Emily liet haar de doos vol oud speelgoed zien. “Je mag hiervan hebben wat je maar wilt,” zei ze.

“Komt papa ook spelen?” vroeg Chantelle.

Emily wilde Daniel ook in de buurt. Ze wist niet zeker waar hij naartoe verdwenen was, of waarom. “Ik ga het hem even vragen. Kan ik je hier een tijdje alleen laten, als je toch niet bang bent voor spinnen?”

Chantelle knikte en Emily liet het meisje spelend achter. Ze liep de derde en tweede verdiepingen door op zoek naar Daniel, en toen naar de begane grond. Ze vond hem uiteindelijk in de keuken. Hij stond roerloos naast de koffiepot.

“Alles goed?” vroeg Emily.

Daniel schrok en keerde zich om. “Sorry. Ik kwam hier om koffie te halen en plotseling werd het me allemaal te veel.” Hij keek naar Emily en fronste. “Ik weet niet hoe ik dit allemaal aan moet pakken. Hoe ik een vader moet zijn. Het gaat mijn verstand te boven.”

Emily liep op hem af en wreef zachtjes over zijn arm. “We komen er samen wel uit.” “Ik word er al helemaal koud van als ik haar alleen al hoor praten. Was ik er maar voor haar geweest. Had ik haar maar beschermd tegen Sheila.”

Emily sloeg haar armen om Daniel. “Je kan niet steeds achteruit kijken en je druk maken over het verleden. Het enige dat we nu nog kunnen doen is zorgen dat we alles in ons vermogen aanwenden om haar te helpen. Het wordt fantastisch, echt waar. Je wordt een geweldige vader.”

Ze voelde Daniel nog steeds tegenstand bieden. Ze wilde hem zo vreselijk graag laten ontspannen, haar omhelzing doen aanvaarden en er troost uit putten, maar iets hield hem tegen.

“Ze begint al vragen te stellen,” zei hij. “Ze vroeg me waarom ik nooit verjaardagskaarten stuurde. Ik wist niet wat ik daarop moest zetten. Hoe ga je dat in godsnaam uitleggen aan een zesjarige zodat ze het begrijpt?”

“Ik denk dat we gewoon eerlijk moeten zijn,” zei Emily, “geheimzinnigheid lost niets op.”

Ze bedacht hoe toepasselijk haar woorden waren. Haar vader had zijn hele leven lang geheimen verborgen gehouden. Sinds haar komst had Emily alleen nog maar het topje van de ijsberg onthuld.

Op dat moment rende Chantelle de keuken in. Ze had een grote pluchen pandabeer in haar armen. Hij was bijna net zo groot als zijzelf.

“Kijk, papa! Kijk dan!” zei ze, op Daniel af rennend.

Emily schrok zich rot. Ze was de beer niet tegengekomen bij het opruimen van Charlotte’s oude slaapkamer. Hij moest al op zolder hebben gezeten. Hij was Charlotte’s favoriet. Ze had hem Andy de Pandy genoemd. Een pijnscheut snelde door haar heen bij het weerzien. Ze vroeg zich af hoe Chantelle hem tussen al die dozen had kunnen vinden.

“Hoe heet je beer?” vroeg Daniel aan Chantelle. Hij hurkte voor haar neer zodat ze op gelijke hoogte waren.

“Andy Pandy,” grijnsde Chantelle.

Emily greep het keukenblad vast in een staat van verbijstering. Wederom had ze een sterk gevoel dat dit een teken was van Charlotte, een por om haar niet te vergeten; dat ze op hen neerkeek van boven.

“Hé, ik weet wat,” zei Daniel, haar dagdromen doorbrekend. “Denk jij dat Andy mee wil naar de parade?”

“Ja!” riep Chantelle.

Daniel keek Emily aan. “Wat vind jij ervan? Gaan we allemaal naar de Labor Day parade? Ons eerste familieuitje?”

Hen een familie horen noemen haalde Emily met een schok uit haar verdoving.

“Ja hoor,” zei ze. “Jazeker, dat zou ik geweldig vinden.”