Читать книгу Unser Leben - ein Wimpernschlag - Sonja Pistracher - Страница 30
Wia wird a Schneemann zum Schneemann?
ОглавлениеEs schneibt ganz dicke Flock´n,
a jedes Doch hot weiße Lock´n,
alle Tür´n san fest verschneit,
drinnen in der Stub´n sitz´n d´Leit.
Der Schnee, er wirbelt und er tanzt,
fong eahm, ob du des a kannst?
A Flock´n durt und ane do,
wia wanns leben tät´n, grod a so.
Des denken woi a alle Kinder,
denn die lieben jo den Winter,
also raus ganz schnöll und es wird
sofurt ganz glicklich ausprobiert
und dabei in Himmel auffiblickt,
ob da Schnee a wirkli pickt.
Do a Flockerl und durt a,
zerscht is d´Kugel nu ganz kla,
da Max, die Lore und der Flo
san do drüber mächtig froh.
Der Schneemonn kugelt sie jetzt ob
und hoilt die Meute schen auf Trob,
schiab´n losst er´s hin und her,
ein Gerolle kreuz und quer.
Max schiabt on, der Flo hilft mit,
mit der Lore sans zu dritt
und scho steht die erste Kugel,
a mächtig großer Schneemannsmugel.
Jetzt wiard wieder weiterg´roillt,
kan von denen is mehr koilt,
über Furchen, über Stana,
schneeweiß, jo es is zum Wana
is die Kugel nimmermehr,
es muass anfoch a Schnee nu her.
Lochend, fröhlich und voill Freid
wiard die Kugel long wia breit,
die drei schaun se amoil an,
wer die Kugel daheb´n kann?
Rote G´sichter ganz verzerrt,
weil die Kugel hot se g´wehrt,
kaum hom´s glaubt, dass oben steht,
des ganze Spül von vurn losgeht.
Jetzt mochen ´s sie´s a bissl klaner,
dem Schneemann wird do glei zum Wana,
a Bauch muass groß und rund a sei,
a Träne tropft vom Baucherl glei.
Der Flo, der siacht´s und deit drauf hin,
“schau – ob verruckt i vielleicht bin,
der Schneemann want grod in der Mitt´n,
wos san denn des für neiche Sitt´n?”
“Salzig schmeckt´s” sogt jetzt der Max,
“des is ka Lercherl und ka Klax”
scho hom´s kräftiger ang´schob´n
und heb´n die Kugel jetzt nach ob´n.
Schnöll hoin´s nu Schnee, den pick´ns drauf,
da heart die Rehrerei scho auf,
“A Schneemann, der so an´griat is”,
mant´d Lore “jo, des was i g´wiss,
das der wos ganz Besonders is”.
Nun roll´ns den Kopf im tiafer´n Schnee,
dass ka Erd´n draufpickt und a ka Klee,
“sunst want er wieder “ sogt die Lore
“und i suach eahm glei seine Hoare”.
Da Kopf is wirkli schen und rund,
der Schneemann jetzt scho kugelrund,
oils Huat gibt´s einen schenen Topf
und von der Lore jetzt an Zopf.
Zwa schene Nuss wia braune Augen
sich im Schneegesicht ansaugen
und a Karott´n mitten im Gesicht,
damit er alles recht guat riecht.
An Bes´n schleppt der Max daher,
den steck´ns eine – a bissl quer
und nu zwa Pockerl goar als Potsch´n,
san scho ziemlich rechte Totsch`n.
Der Schneemann wockelt und er deit,
hobt´s wos vergessen, ihr klan Leit,
wüll er sog´n, aber des geht net,
weil er an Mund jo brauch´n tät.
Die drei begreifen des net glei,
hoilt`n fest die Kugeln mit Geschrei,
der Schneemann haut jetzt umanond
und trifft die Lore auf ihr´n G´wand.
“Jo, wos soill denn des?” mant´s keck
und rennt davon vor lauter Schreck
der Max locht und mant jetzt goar,
“der Schneemann is a echter Noarr”.
“Na” sogt der Floh, “der wüll was sog´n
und kann sie net amoil beklog´n,
er hot kan Mund, sechts des denn net,
ob er a Astl ois soilches mögen tät?”
Und scho bastelns an dem Mund
auf dem Schneemann kugelrund
und des Lächeln man erkennt,
des über´s G´sicht vom Schneemann rennt.
Was für a Freid, manen die Drei
und san ganz ehrlich live dabei,
wia der Schneemann sog´n tuat,
“mei – jetzt geht´s ma wirkli guat”.
Dass ma so was wirklich heart,
seid´s ihr Eltern jetzt belehrt,
brauchts an Glaub´n und des Wissen,
des ihr meistens losst´s vermissen:
Nur wer mit´n Herz´n denken kann,
waß, dass a Schneemann red´n kann.