Читать книгу Slědne dny Strowja - Stachowa Angela - Страница 4

»Puh«, stukoco źowćo na kólasu za sebje. Mrok procha, kenž pśez wjas jěducy Wartburg za sobu jo wukurił, jano pómałku na zemju pada. Karina musy tśichnuś. Górcota stoj na wejsnej droze. Žeden wětšyk se njegnjo.

Karina pómałem dalej kólasujo. Pśi tom swóje kumšty na kólasu wuproběrujo: Wupśestrějo wobej noze wót kólasa pšec a wobglědujo, kak se dybawje njespěšnje dalej wjerśitej. Wzejo ruce wót wóźidła a wopytajo tak kólasowaś. Pśi takej snadnej spěšnosći to tak jadnorje njejo.

»Ty sebje hyšći šyju załamjoš«, woła něchten.

Wuźěsona Karina stupijo z nogoma na dybawje, pśimnjo z rukoma za wóźidłom a pówobglědnjo se. Pśi wrotach napśeśiwneje žywnosći stoj gólc. Jo wjeliki a ma šepjerjate blond włosy.

Karina se wusmjejknjo. Dojěźo tych pór metrow až k wrotam a wótskócyjo pśed gólcom z kólasa.

»Serwus«, wóna groni. Jeje woblico se bytśi. Pšašajucy glěda na gólca.

Gólc, kenž stoj pśi wrotach do dwóra, glěda njezajmowa­ny na źowćo z blond wopušku a groni teke: »Serwus.«

»Bejnje pusto a prozno jo něnto we jsy, njezda se śi teke tak?« Karina powěda malsnje a žywje.

Ako wótegrono ned njepśiźo, powěda dalej: »Z našeje rědownje su južo wšykne wuśěgnuli: Delankojc, Krawcojc, Bjedrichojc a, cakaj źe, jo, Mjertynojc teke. Luź razka pšawje njewě, co ma tak sam zachopiś.« Karina něnto pitśku tužnje glěda. Pótom se rozbytśijo jeje woblico: »A pla tebje, jo hyšći něchten how z twójeje rědownje?«

Gólc reagěrujo na Karinine plapotanje pómjelcaty a wótpokazujucy.

»Tak dokradnje ja to njewěm«, zaborkoco a glěda na bok. »Kunatojc how hyšći su, ale ten Mjertyn jo w proz­ninskem lěgwje. – A Rječkojc witśe pśeśěgnu …«

Karina zazdaśim njeglěda na wótpokazujuce zaźaržanje gólca. Pśiłožyjo kólaso k płotoju. »Šołśic Anita how hyšći jo«, wóna groni. A pótom gólcoju do woblica glěda: »Ale ty nic njeźaržyš wót źowćow, nic ga?«

Ako wóna tam tak stoj, jo wó głowu mjeńša nježli gólc. Woblacona jo z krotkim jeansowym zecom a ze śańkim, módroběłym źatym pulijom. Jeje włosy su wót słyńca běłoblond wusmagnjone. Woblico, ruce a noze wuglědaju w pśirownanju k tomu skóro śamnobrune.

Gólc zaśěgnjo dwórowe wrota z małym praskom do zamka. »Njewěm«, wón groni, a to klincy sćakle. A pótom zlažkim se smjejo: »Powědaš ty ze wšyknymi luźimi tak?«

Karinje se pósmjejk z woblica zgubijo. Słabo hyšći pśi­dajo: »Ale w pśestawkach w šuli som śi casy wobglědowa­ła. Ze źowćami ty nigdy gromaźe njejsy.«

Z wóstudu gólc wócy wótwobrośijo, teke se cujo pitśku njederje. Źowćowe grono jo jomu łakosćiwe. »Dejm něnto pšec«, barkoco, wobrośijo se a źo.

Karina woła: »Ja cu jěś se kupat k Delankojc gatam. Pójěźoš sobu?« – A se zagronijo: »How źe nichten njejo, kó­taregož mógła se pšašaš.«

»Njamam chyle.«

Gólc ženjo do směra konsuma.

Karina wzejo k płotoju pśistajone kólaso a sednjo se na njo. Gólca jo malsnje dogóniła. Jěźo pómałem pódla njo­go.

»Ty sy pśecej z Mjertynom gromaźe.« Karina jo swóju sebjewěstosć zasej namakała. »Jo wón twój pśijaśel? Maš ty jano togo jadnogo?«

Gólc spěraty swójej ruce do zecowych kapsow zatkajo. Mimo gnuśa we woblicu a ze stawnymi kšacami ženjo na chódniku swójomu ciloju, konsumoju, napśeśiwo. Za Karinine plapotanje ma jano casy wjele gronjece póglědnjenje.

»Móje pśijaśelki su wšykne južo pšec śěgnuli, Janina a Simona do Běłeje Wódy, Helga do Rostocka. Helga južo pśed poł lětom. Pópšawem smy sebje kśěli pisaś list kuždy tyźeń, ale dotychměst som dostała jano jaden.«

Karina musy swójo kólaso wubalansěrowaś. Spěšnosć jo pśemała, wóna se wšak procujo, až z gólcom na samskej wusokosći wóstanjo.

»Sy ty ga wjele cesćej pisała?« – Gólc jej chyśijo pśispomnjeśe ako kósć.

Karinine woblico se rozjasnijo. Skóńcnje jadna reakcija. »Ně.«

Wóna se smjejkoco na swóju pitśku pśeklapanu wašnju. »Ale jej se spódoba w Rostocku wjelgin derje, město, Baltiske mórjo, pśistaw … jano ja dejm dalej w tom rogu sejźeś. – Dla cogo se jano naraz tak do spěcha maš?«

»Myslim se, až mě twójo plapotanje móli.« Gólc powěda wjelgin wěcownje a samorozmějucy.

Napśisko Karina wustanjo. To gólca móli. Pópšawem pśeśiwo swójej wóli se wobrośijo a póglědnjo na źowćo.

Karina źaržy kólaso z wobyma rukoma. Ako wócy zwignjo, jeje gubje se lěbda k zawupytnjenju tśěsotej. Procujo se, swójomu głosoju kšuśe klincaś daś. »A to smej gromaźe grajkałej, ako smej małej byłej. Karina Monholcojc a Pětš Wěnk, pśisamem suseda, jano tśi domy wót sebje zdalonej.« – Pśiduca sada pśiźo wusměšnje a hyšći mały kusk hynac: »Njedopominaš se wěcej, tegdy, na wašej łuce za brožnju …?«

Sćakle, ako jo se dało pśedpowěźeś, a ze źibatym głosom Pětš se wóttergnjo: »Daj mě pokoj z tym.« Wón wótkašlijo.

Karina kšuśe jadnu nogu na dybawu kólasa stajijo. »Sy ty taki puchotny, dokulaž sy mjaztym markował, až sy wó dwě lěśe staršy ako ja a do źaseteje pśiźoš?« Slědne słowa powěda južo z kólasa dołoj. Wjelgin rowno se źaržy, ako wótjěźo. Pětš za njeju glěda. Naraz wóna se hyšći raz wobrośijo a pśiźo slědk.

»Dla cog njamaš chyle hyś se kupat?«, pšaša se wěcownje.

Mjaztym stej krotko pśed konsumom.

»Dejm mamje groniś, až se starce špatnje źo. Mimo togo njam’gu starku samu wóstajiś.«

Z rozměśim Karina mjelcy minutu dłujko. Glěda na gólca.

Pětš stupijo górjej pó tyma dwěma stupoma k źurjam do konsuma.

Karina se widnje stergnjo. »Ale pśi takej górcośe se kupaś«, pśijaznje se natšawa a pokažo na brěmjenjowy nosaŕ slězy na kólasu, »mam pówětšowu matracu sobu.«

Pětš južo rucku źuri do konsuma w ruce źaržy. Naraz Karinje hyšći jadna myslicka pśiźo: »Ty, pód gatami ma te­ke hyšći brunica lažaś. Nowa jama źo pótom nanejmjenjej wót how až tam. – Co wóni jano z cełeju wódu cynje … Njezda se śi teke źiwno?«

Pětš se hyšći raz ku Karinje pśiwobrośijo a na nju pó­glědnjo, ako by pla njeje wša proca póproznem była. Pótom rozsuźony źurja do konsuma wócynijo. Zwónašk jasnje zaklinkajo.