Читать книгу Slědne dny Strowja - Stachowa Angela - Страница 5

Karina Monholcojc bydli ze swójima starjejšyma w rědnem, nowotwaŕskem swójskem domje. Takich jo we jsy jano mało, dokradnje gronjone, dwa, wobej pódla sebje pśisamem na kóńcu jsy.

Karinina maś stoj w kuchni, pśed sobu na wjelikem kuchniskem bliźe ceły rěd głažkow ze zawarjonym sadom. Zwiga-li kněni Monholcowa głowu, glěda wen do zagrody.

Karina sejźi na hympawje. To jo jadnora źiśeca hympawa: delka mjazy dwěma štrykoma wiseca na kóńcu gałuzy sukateje jabłušcyny.

Karina wupśestrěwa wobej ruce wusoko górjej a źaržy se tak mjazy štrykoma. Ma głowu na lěwe ramje połožonu a glěda, bźez togo až mógła něco spóznaś.

Słyńco se chowa, nad wjeraškami chójcow w góli se swěśi njebjo cerwjene. Górcota awgustojskego dnja copa pśed gódneju wjacorneju śopłotu.

Pózlažkim se hympawa tam a sem macha. Wótergi se Karina z jadneju nogu lažko wótstarcyjo.

»Karina«, woła maś z wótcynjonym woknom. A hyšći raz: »Karina.«

Źowćo na prědne zawołanje njereagěrujuce se něnto dwa raza mócnje wótstarcyjo a se hympjo, daloko doprědka a wusoko naslědk, a zasej doprědka do wjacornego nje­bja. Wušej a wušej. Mócnje z nogoma źěła.

»Karina«, woła maś tśeśi raz, něnto južo rozgórjona.

Karina se za sebje smjejkoco. Dajo hympawu se wumachaś a wótskócyjo. Ženjo pśez zagrodu wokoło doma a stoj pótom w kuchni.

»Źi do zagrodki a pśinjas dwa głowkatej salata«, groni maś, mjaztym až głažki wótrěwa. »Comy wjacerjaś.«

Karina pósłušnje nygnjo. Sednjo se na kuchninski stoł a pśiglědajo maśeri. Jeje mysli su daloko pšec.

»Karina«, groni maś. »Karina, ty dejš pśinjasć salat.« Kradu rozglědniwje na nju glěda. »Karina, z tobu ga něco jo.«

Źowćo se wulěkajo. Skócyjo ze stola a chwata z kuchnje wen. Maś pśespytujucy za njeju póglědnjo.

»Salat, salata, salaty, salatki«, spiwa Karina za sebje, ako w kuždej ruce z głowkatym salatom machotajucy zasej do kuchnje stupijo. »Salat, salata, salaty, salatki«.

Melodiju k tomu jo se wumysliła w tom wokognuśu.

Hyšći ze salatom w ruce wóna mamu kšuśe wobejmjejo.

»Wóstaj to«, wobora se maś. »Wóstaj to pšosym. Ty mě hyšći wšykne głažki z blida zmachnjoš.«

Pśi wjaceri sejźitej pó dwěma za blidom. Kněz Monholc źěla toś ten tyźeń w póznej změnje. Bźez rozmyslowanja Karina gnyboco swóju twarogowu skibku.

»Te zapowjeski z bydleńskeje śpy my mógali pśicyniś w twójej nowej śpě«, groni maś. »Su ga hyšći bejnje nowe a wjelgin rědne.« Karina na pšašajuce póglědanje nje­reagěrujo a gnyboco dalej swóju twarogowu skibku. »Abo njespódobaju se tebje?«

Na Karininyma wócyma maś spóznajo, až źowćo jeje pšašanje zewšym słyšało njejo. »Co ga jo zapšawym z to­bu?«, pšaša se rownowen.

Karininej wócy se połnitej ze łdzami. Póžera a kusa sebje gubu, ale to wšo nic njepomaga, naraz zapłaco. Głosnjej a głosnjej wóna płaco. Pótom scynijo skibku na talaŕ a smali z kuchnje.

Kněni Monholcowa ju słyšy głušnje pó stupnicy górjej leśeś.

W swójej śpicce se Karina na lěgadło walijo a do zagłowka płaco.

Kněni Monholcowa stajijo talarje a tase gromadu. Sudobja wótśe šćerkocu. Wóna je pówobmyjo a stajijo talarje a tase do pódlańskeje myjnice, aby wuschnuli. Zamyslona zwiga zasej a zasej głowu a glěda wen do zagrody.

Góźinu pózdźej pśiźo Karina pó stupnicy dołoj. W bydleńskej śpě telewizor grajo. Někaki muski leśi a skoka pó kšywach.

Kněni Monholcowa zwiga wócy wót swójogo šyśa. W źowćowem woblicu njewiźi daniž łdzy daniž tužycu.

»Pójědu z kólasom hyšći jadnu rundu«, groni źowćo. »Sy ty te nowe jeanse južo pśikrotcyła?«

Kněni Monholcowa wótchylecy z głowu wijo. Nic njepiknjo.

Karina dajo jej gubku na lico a wuśěgnjo pótom swójo kólaso z kólnje.

Na wejsańskej droze se južo změrka. Pśidrozne latarnje se hyšći njeswěśe. Karina pśemyslijo, lěc latarnje su se w slědnych dnjach scełego swěśili. Móžno by to było, wóna se mysli.

Pómałem kólasujo dalej pó droze. Žedna duška niźi. Ako pla Wěncojc doma mimo jěźo, glěda do napśeśiwnego směra.

Něnto jo južo na drugem kóńcu jsy. Karina cyni wjeliku kružynu a jěźo slědk, zasej pó wejsnej droze. Motorske ju pśedogónijo z wjelikim rjapotom. Karina spóznajo na njom Mrozkojc Anitu. Wobźiwujucy a pitśku zawidnje glěda Karina za njeju.

Hyšći pózlažčej ako pjerwjej dybjo do pedalowu. Ale žeden luź se njepokažo. Ako ma zasej Wěncojc dom pśed sobu, glěda Karina górjej pód kšywo. Wokna Pětšoweje śpy su śamne.