Читать книгу НА ДНЕ. Гумарыстычная праўда - СтаВл Зосимов Премудрословски - Страница 2

Пасля таго, як я напісаў маме: «Прыйшлі сала, здравствуй мама!», Я крочыў у напрамку свайго галоднага навучальнага інтэрната і думаў:

– – Чым адрозніваюцца расейцы ад амерыканцаў і еўрапейцаў?

– – А тым, што яны жывуць і думаюць лагічна, мы абстрактна. – ответил я сам сабе і ішоў далей. Выпіць хацелася – страшна і закусіць. Іду, значыць, я праз алею ў далеч бетонна-пліткавага плота нейкага вытворчага прадпрыемства. Бачу, змяркацца. Чую, па той бок плота хтосьці выдае ціхі, але пранізліва-не ўмелы свіст. Я адказаў тым жа. Гляджу, з па той іншай боку плота вылятае бульбяны мяшок, чымсьці накладзены і на мяне. Я адскочыў, а мех закрануў адыходу сабакі невядомай пароды, пакінуты няма за доўга да мяне. Я падышоў да яго, дапытлівых агледзеў і, няма пра што, не падазраючы і не думаючы, развязаў яго, а там.., там?! Там ён быў у шчыльную набіты, нават спрасаваны цвёрда-вэнджаную каўбасой. Я не пра што не думаючы, выцягнуў адну, схапіў мяшок за кадык і, закінуўшы яго на плечы, як разагнаўся з хуткасцю «Ферары» у бок сваёй інтэрната, па шляху сжирая тую незабыўную палку каўбасы.

Мне адразу захацелася вучыцца і жыць.

Што было потым?! Кузя. Ці: ён жа свістун, ён жа метальщик бульбянога мяшка, ён жа ўраджэнец Сыктыўкара прыйшоў да свайго таварыша і змоўшчыку: ураджэнцу Алдырбагуйского цясніны, саўгаса «Дай па жэрці», чыю ролю я выконваў па няволі і кажа не па-руску.

– – Дзе мяшок? – спросил Кузя.

– – А ты яе кідала? – па-Габрэйску адказаў пытаннем таварыш.

– – А ты свістала?

– -А ты..??

Далей варта нямая бітва. А прызнаюся шчыра, каўбаса была горка-вадкая і смачная…

P.S.: Пол мяшка мы прадалі сямейных і затарыліся морам пойла і дуры… Сэсію здал на ура…

запіска 2

свінячаму разборкі

На днях мяне за ня здачу сесіі забралі ў шэрагі ўзброеных сіл Савецкага Саюза, то бок, у армейку. Там я за месяц забыўся ўсё, што вывучаў у дет яслях, садку дзіцячым, у сярэдняй школе і ў двух ПТВ пад нумарам: 708943 цэлых дваццаць чатыры сотых, якое знаходзілася на лева ад праспекта з барады на лысіну, дзе ёсць метро.

Стаім, значыць, мы амаль дзяжурныя на прахадной у вайсковую частку і курым самакруткі ля ўваходу. Тады быў крызіс у нашай няўрымслівай краіне. Час было цяжкае, цыгарэты па тры пачкі у месяц. А частка наша размясцілася побач з калгасам «Бычынае вымя» і гэта праўда. Значыць, стаім і курым, а збоку з-за дрэва выглядае баба Яга. Праўда, яе клікалі Ядвіга. Ну. – думаем, – старая цёлка і, нягледзячы на яе, марым аб кустах з ажынай. А яна крычыць, перабіваючы нашы думкі. Глухая яна і сляпая.

– – Ой, салдаты, адгукніцеся, ауууу?!

– – У, дурніца, што орёшь, старая? Мы ж за сотак восем і два сантыметры ад цябе?! За плотам!!

– – Ась?

– – Бэсь! – ответил зноў дзяжурны. – Что трэба, кажы, альбо ідзі моркву Тяпа?

– – Мне, – говорит старая вельмі бабуля. – нужно заколбасить на продаж, – і ўсміхнулася, – поросёночка, Борюсеньку. Самагонкі пастаўлю на стол, нават з сабой дай.

– – Што з сабой цяпер? – спросил я, чалавек, які бачыў свіней толькі ў заапарку, але іх чамусьці называюць бегемотамі.

– – Ась?

– – Дрась!! Што прынесла з сабой?? – повторил ў голас я.

– – Дам вам і свінінкай … – Ці не ўчуўшы ці не зразумеўшы майго пытання, адказалі старая.

– – Яна, па ходзе, мухамораў абажраўся.. – предположил я, перад сваімі таварышамі.

– – А дзе жывеш? – спросил таварыш

– – А ў вёску прыйдзеш і спытай Яду, вуліц у нас нямая.

– – Чаго? Мыш'як, ці што? – вскричал я ёй у вуха, як у мікрафон.

– – Не, мілок! Хэхэ.. Яд-Вигу спытай!!

– – А калі прыйсці? – спросил Таварыш.

– – А ў выхадныя, апоўдні! Я яго як раз карміць не буду. – ответила бабка і пайшла збіраць калючыя зялёныя кусцікі.

Докуривая то, я спытаў калегі.

– – Таварыш, а ты свіней рэзаў?

– – Вядома. Я ж у горадзе калгаснага тыпу жыў.

Наступіла нядзелю. Мы збеглі ў самаволку праз далёкі кут плота. Дайшлі да вёскі мы без праблем і яе халупу знайсці нам не склала вялікай працы, тым больш у вёсцы ўсяго знаходзілася ўсяго пяць дамоў, і інтэрнату з гастарбайтэрамі, леса пільнікам. Прыходзім значыць да яе. А яна і сухарамі, і соллю, і нават стопарь знайшла. З'елі мы натуральнай ежы і выпілі яшчэ.

– – Ну што, старая? – начал таварыш. – где свіння то?

– – Ды поросёночек ён, каханы ў хляве. – ответила яна і пайшла ў пакой. Выносіць скрутак паўмятровы. Разгортвае і дастае меч пятага стагоддзя да нашай эры, мабыць зроду. Іржавы, іржавы і ручка, абматаная ізастужкай.

– – Вось, сынкі, гэтым мой нябожчык Іосіф, яшчэ ў першую сусветную Грант. Пры на мясакамбінаце заняў, рэзаў ўсіх: і кароў нават і курэй.

Мне стала не па сабе, гледзячы на яе Стаханаўскай, празрысты погляд. А таварыш узяў нож з рук гаспадыні…

– – Пайшлі, кажа мне. – где порось то, А?

Заводзіць яна нас у хлеў.

– – Вунь, – говорит, – Мой любімы Борюсенька.

Шчыра сказаць, гляджу я на гэтага Борюсеньку і вочы за вушы так і пруць.

Загон яго збіты з дошак з пра щелинами два на тры. А з шчылін загону зморшчыны так і пруць у пругкі звісаючы. Мабыць гэта парсючкоў Борюсище падлогу жыцця так і ляжыць нерухома.

– – Ой, Мілка, я ўжо пайду ў хату. – зарыдал бабку, прыкрыўшы бяззубы рот ражкамі хусткі. – а вы ўжо па больш асцярожнымi з борюсенькой. Адзіны ён у мяне з радні. Няма нікога больш, я яго з нараджэння выходжваць. Бывай, скацінка мая яхантавай. Ыыыыыыы!! – зарыдала старая і тут жа перастала махам галасіць, змяніўшы свой голас з пісклявым на бас. – І не забудзьцеся, хлопці, ён у мяне на продаж…

– – Усё будзе орай, бабуся!!! – подбодрил таварыш і звярнуўся да мяне. – А ты, дружбан, пособничай мне, вунь, брамку открой.

Я падышоў з крадком і павярнуў круцёлку, брамка загыркаў, а свіння нават і вухам не пашавяліла. Дрыхне падла. Ну, мой таварыш адразу не разгубіўся і з усяго размаху, як ўлупіць свінне ў пятак, кінжал на палову і ўлез. А пятак, памерам як талерка. Праз некалькі секунд у свінні адкрыўся правае вока, а потым левы. Далей рушыў услед віск, і «мамант» па імі Борюся ускочыў на капыты, якія тырчаць з жывата, ног у яго не назіралася.

Косячыся абодвума вачыма на кінжал, то выпростваючы ў розныя бакі блакітныя русыя зрэнкі, свинище накіравала свой позірк на таварыша. Пасля зноў скасіла свае вочы на дзяржальні кінжала, пасоўвала пятак: уверх, уніз; уверх, уніз, выраўнавала прыцэльны позірк на таварыша і рванула з месца, ды так, што ўвесь загон проста рассыпаўся на масу трэсак. З-пад ног пырснуў свежы гной і заляпіў пару курыных морд збіўшы іх з насядаць, якія цікава пільна глядзелі на тое, што адбываецца. Таварыш ўжо нёсся ў бок гародаў, праз гаспадарчы бабчын двор. Свіння-мамант Борюся, хутка наганяў крыўдзіцеля, разганяючы ўсё жывое, якое мела прапіску ў гэтым двары. Бабка прыліпла да акна, спляскаеце свой кірпаты нос. Я, прыціснуўшыся у старонцы, проста скамянеў.

Выбегшы з гаспадарчага двара, таварыш, манеўранасць зігзагам, стаў пераадольваць агародныя насаджэнні, разносячы на шматкі цяпліцы і шклярніцы, а Свіння-мамант Борюся, усё наравіў ўкусіць яго за пятку, толькі вось ручка міні мяча, васемнаццатага стагоддзя, што тырчыць з пятака, замінала ў бесподобны ўхапіцца. Дыстанцыя была кароткая і ўжо таварыш крычаў аб дапамозе і толькі рэзкія павароты, дапамагалі яму ухіліцца і выратавацца, якія паказвала натоўп азіятаў-цыган і народных разявак-суседзяў, якія пільна глядзелі за агароджай. Мамкі таджыкскія і цыганскія, сцягвалі дзетак з плота, а тыя не адчапляўся, у жаданні даглядзець жывы трылер, пад назвай: «помста і пакаранне смерцю Свінні-маманта Борюси, над байцом расійскай арміі». І было б усё трагічна, калі б не збаўчая куча гною ў канцы гарода, а ў ёй яшчэ і збаўчыя тырчаць вілы, якімі кладуць у тарпы сена ў стагі жыхары рускіх вёсак. Іх то і схапіў, спрытна таварыш-баец і ўжо праз імгненне ўсё адбывалася інакш ці наадварот: Свіння-мамант Борюся ўцякала, а таварыш-баец тыкаў яе лоевыя бакі, па самы тронак і так прафесійна хутка і тактоўна, як быццам ён на тактычным экзамене, трымае ня вілы, а аўтамат Калашнікава, са штык-нажом. І нават глядацкая публіка авацыямі падтрымлівала байца, усхваляючы і апладыруючы будучую перамогу гома сапіенса, радавога расійскіх войскаў – над прыродай, розуму над розумам і ў выніку свіння не вытрымала атакі і павалілася ўжо нежывы, прамы перад дзвярыма ў дом, на парозе якога стаяла кудлатая, якая трымала ў адной руцэ хустку і, закінуўшы другую за паясніцу, заплаканая бабка Яд-Віга. Таварыш зрабіў апошні тык ў труп свінні і вілы, пранізаўшы нежывое цела жывёлы, загайдаліся, як струна кантрабаса, бразгочучы.

– – Ну што, бабка, – героически пачаў Таварыш Спартак. – дело зроблена, налівай і накрываць на стол!!!

Бабка выцягнула з-за спіны качалку, якой раскочваюць цеста для пельменяў і піцы, і з матам пляснула яго па чэрапе. Пачуўся глухі звон, і мы ўдваіх ледзь уцяклі ад яе. Яна яшчэ й камяні, дзесяці-пяці кілаграмовыя, у нас шпурляла. І ўсё разявакі перайшлі на яе бок і пусціліся нас даганяць, але не дагналі, а вось спіна ад камянёў хварэла. Бабка Яд-Віга, потым і камандзіру палка скаргу напісала, за што мне далі дзесяць сутак, а Таварышу – два гады ўляпілі дысцыплінарнага батальёна, дзе ён ад званка да званка, чысціў дзярмо ў мясцовым свінарніку, ўручную…