Читать книгу НА ДНЕ. Гумарыстычная праўда - СтаВл Зосимов Премудрословски - Страница 5

– – Было гэта, у тыя далёкія без законныя часы, калі тундра была чалавекам. Падыме падпаху тундра-чалавекам, паўгода дзень, апусціць падпаху тундра-чалавек, паўгода ноч. І жылі на ім вошки. А прыгледзецца сто адсоткавым зрокам, гэта былі і зусім не вошки, а маманты, белыя мядзведзі, алені на канец і чушка. А звалі чукч тады ўсё – людзі, бо былі яны адзінай пародай, якая жыве ў тундры. Ідзе неяк тундра-чалавек з паднятай пад пахай і чухае яе, а чукчы ў ярангах перажываюць страшную буру. Перастаў чухаць тундра-чалавек падпаху, і бура сціхла. І выйшлі чукчы з свайго жылля ў тундру і адразу аддзячылі яго за чысты белы снег сваёй жоўтай мочой. І тундра стаў падобная на недахоп вітаміна ў арганізме, як вугры на целе. І ўсё гэта з'явілася і ўсе пачалі скакаць, але па паціху жоўтыя ледзяшы сталі знікаць, хтосьці іх краў і пакідаў ямкі. І тады, – продолжал свой аповяд мясцовы чукча-бомж Сярожа, якога ўсе называлі «жоўты снег», – тундра-чалавек загадаў знайсці зладзюга і зжэрці яго сырым. Усе чукчы закапаліся ў гурбы і, пазіраючы чакалі і здзівіліся. Аказваецца, злодзеем апынуліся іх дзеці, па якія лічылі гэтыя ледзяшы за пеўнікі, якія прадаюць на базары. І з таго часу, як нараджаецца немаўля, яму кажуць:

– – Ня еж, падла, жоўты снег!! – і б'юць яго, б'юць загадзя, асабліва па галаве.

Наогул Сярожа-Жоўты Снег выглядаў молада, гадоў на дваццаць сем, астатняе ўсё, як у чукчы. Хадзіў ён у Цэнтральную бібліятэку, а па шляху бутэлькі збіраў. Як-то раз ён стаў знікаць суткамі. Усім было без розна, але цікава. Калі ён з'явіўся, яго распытвалі. Ён маўчаў. Але адзін раз яго напаілі і Сярожа Жоўты Снег прызнаўся, што хутка ажэніцца.

– – А на кім? – последовал пытанне.

– – Так, ёсць адна палова майго сэрца, у галіне жыве, праўда ёй ужо шэсцьдзесят адзін год, за тое і дзяцей рабіць не трэба, ужо цэлых восем ёсць. Вось кармлю іх і выхоўваю, як мяне бацька выхоўваў, а бацькі яго бацька, а бацькі – бацькі яго маці таму, што безбацькоўшчына быў. – Сережа пакалупаў у ноздры ў, выкаціў Казюля, разглядзеў яе і зжор. – Люблю Чупа-чупс, аднак, разумныя думкі дае. Вось, ці не даўно дом знайшоў ні чый. Залез туды, паглядзеў, усім месца хопіць: і жонцы, і мяне, і дзеткам. Праўда, старэйшага шкада, пасадзілі на дванаццаць гадоў. А бо малады яшчэ, дурны, толькі сорак стукнула. Вучыў я яго, а ён не паверыў маю вопыту. Ну а лета яшчэ, вось і вырашыў еўра рамонт у доме зрабіць, шпакляванне ўжо купіў, колор, пэндзля. Праўда, нейкія цёткі заходзілі: «Што робіце?». – спрашивают. «Рамонт». – говорю, а сам я адразу зразумеў, што яны спазніліся, хата ўжо мной заняты. – Сережа Жоўты Снег дастаў з-пад ложка сухар, пстрыкнуў па прусакоў, які не ведаў, як саскочыць з пайкі, абмазаў жоўтай вадкасцю і, зморшчыўшыся, адкусіў. Сухар хруснуў, але не зламаўся. Чукча павольна расплюшчыў вочы, гледзячы на абламаны ікол, які тырчыць з расколіны сухара.

– – Ууууу!! – простонал ён і далонькай пачаў выграваць зубную боль…

Прайшло лета. Чукча прыехаў з фінгаламі, наогул без пярэдніх зубоў. На галаве ў пярэста была тюбетейка з запечанай крыві.

– – Што Сярожа, уваходзіны спраўляў, цёмна было, святло згасла? – прикалывались бамжы.

– – Не, гэтыя цёткі з гаспадаром гэтага дома прыехалі, а я рамонт ужо скончыў, хацеў за сям'ёй ехаць. Вось і збілі яны мяне дубінамі. Сабакі. Канец…

запіска 6

Памры, ссука, за венек!!

Свяціла сонца. Неба было чыстае і патрыёты дворнікі-бамжы сядзелі па жалязняк ці пакоях і вязалі кардон, іншыя бутэлькі ўкладвалі, а трэція мялі алюмініевыя банкі з-пад кактэйляў і піва. І ўсё бы нічога, але ў адной з рукі жалязняк жылля, стаялі два уазіку з сінімі маякамі і «бацькі» выводзілі з дзвярэй і «пакавалі» у кайданках жанчыну і двух хлопцаў, апрануты ў рукі жалязняк камізэлькі, у просты люд званы – жаўткамі. Мясцовыя жыхары яшчэ не разумелі прычыну арышту, бо гэтая тройца добрасумленна рылася ў памыйніцах, ды і двары прыбіраю штодня. У кожнага меўся свой інвентар, да якога ўжо і рукі прывыклі, а гэта: венік, савок і мяшок у кожнага пазначаныя. Гэтыя інструменты з'яўляліся для іх, як абярэг або кудмень, як дом або дача для хатняга. І, не дай Бог, што хтосьці возьме чужы. Усё, смерць. Кранты. Але з'явілася ў гэтай тройцы раней да таго, што здарылася і чацвёртая мадам Пухліна. І панеслася.

Суткамі раней. На напярэдадні раніцай ўстала мадам Пухліна першая і вырашыла праявіць альтэрнатыву, зрабіць карысную справу і прыбраць тэрыторыю, пакуль усё спяць з бурнай п'янкі, то бок, прапіскі ў сямейку. Усе члены гэтай «банды» былі не аднаразова судзімыя. За ня маёнткам свайго, яна ўзяла чужой інвентар, разлічваючы, што, маўляў, усе свае?! Ідзе, значыць, мяце, недакуркі збірае, фанцікі ўсякія прыбірае і не грэбуе, у скрынях глядзіць што-небудзь вартае і па шляху збірае раскіданы смецце вакол пухт і бачкоў. Пол тэрыторыі ўжо прыбрала і раптам бачыць, як на другім баку дарогі мужык з бабай жорстка разбіраюцца.

– – скандалы. – подумала мадам Пухліна і прыступіла далей да ўборцы тэрыторыі. Сварка напалілася і чутныя ўжо былі галасы, як раптам дама заплакала, ды так гучна, што рэха прагрымела па дварах. Мадам Пухліна падняла вочы і ўбачыла, што гэты мужык па-хамску шлёпает даму па щёкам. Мінакі не звяртаюць увагі, але прапаленыя зэчкай-зладзейка курыных яек і курэй ў мінулым, у асабліва буйных памерах, што было дададзена кіраўніцтвам птушкафабрыкі да двух яйкам, ёю узятымі на закусь, па просьбе грузчыка-сужыцеля, што зафіксавала відэа камера аховы дадзенага прадпрыемства. Не вытрымала і пусцілася з венікам праз дарогу. Машыны ў здзіўленні саступалі ёй дарогу, як вар'яткі. Яна, не звяртаючы ўвагі на сигналящие іншамаркі, ўбегла на тратуар і як каршун з нябёсаў, наляцела на мужыка, б'ючы яго па мордзе засратой венікам, ад якой адляцела сабачае дзярмо па баках. Дама ў здзіўленні вылупіўшы вочы і, прыкрыўшы далонькамі рот, шалёна засмяялася. Раптам ад куды не вазьміся. Раптам, адкуль не вазьміся, з'явіліся тры міліцыянты і адразу пачалі мадам Пухліна адцягваць. Тая аралы:

– – Гэты хам, збіваў даму!!

– – Супакойцеся, супакойцеся! – вежливо ўпрошваў сяржант міліцыі. – Никто няма каго не збіваў. Вунь, паглядзіце туды. – вдали відаць была кінакамера і укамплектаваная здымачная група.

– Гэта фільм здымаюць камедыйны дэтэктыў-блокбастэр! – добавил другі мент.

– – Хе хе хе!!! – заржал трэці. – І скандал понарошку! Хю хю хю!!! І бойка!

Пухліна пасталеў і чагосьці, прамармытаўшы, скоса паглядзела на артыстаў, пасля перавяла погляд на мянтоў, узяла венік і дурная пайшла па той бок вуліцы Фурштатской.

А ў гэты час у кандейке, дзе раней дрыхла гоп кампанія, а цяпер прачнуўшыся з похмелюги дворнікі, убачылі, што адзін з інвентароў адсутнічае або прапаў, выгадаваў ногі і збег, сталі рыхтаваць змову выкрыцця зладзейкі або яе ног. Здаўшы пакінутыя з учорашняга ўік-энду бутэлькі, яны набралі чысціць сродак пад назвай «Сняжынка» і, развёўшы яе вадой з унітаза, па прычыне адсутнасці крановой, у сувязі з рамонтам трубаправода, паволі прыступілі папіваць, закусваючы з'едкамі салаты, паднятага ўчора з смеццевага кантэйнера пад назвай – пухта і моцна пракіслага.

Набліжаўся поўдзень. Мадам Пухліна насвістваючы сваю каторжанскую дзявочую песню, вярталася ў кандейку, несучы, у адной руцэ – інвентар, а ў другой – мех з набранымі банкамі алюмініевымі з-пад піва і бутэлькамі. Ні пра што не думаючы і не падазраючы, яна адчыніла дзверы і ступіла ва ўнутр кандейке, насустрач свайму лёсу…

У пачатку яе сустрэлі касымі поглядамі.

– -Ну што? – начала канцэрт жахаў, чорная ўдава, якая ў мінулым, забіла сваіх трох мужоў, ад сядзела ў зоне для забойцаў 15 гадоў і па імі Кампучыі, а па нацыянальнасці – калмычка і без пярэдніх зубоў.

– – Што? – испугано злёгку і не разумеючы, спытала мадам Пухліна і паставіла інвентар на месца.

– -Што што? – добавил больш жорстка яе хахаль па мянушцы – Баламут з формай адкрытага сухотаў. – У дупу хуй, ня горача??

– – Я, – догадываясь прычыну наезду, вымавіла мадам Пухліна. – Я прыбірала тэрыторыю.

– -І як? – спросил трэці персанаж гэтай камічнай драмы, фраер па мянушцы – Ліс.

– – Усё чыста?! – заявіў яна.

– – А нам похрену!! – заорала Кампучыі. – Ці табой належыць, не табой будзе ўзята, ты гэта на парашы ў зоне не засвоіла, а, ссука??

І панеслася: спачатку яе страшна збілі і испинали ў тру ногі і кулака. Пасля ўваход пайшлі прадметы: тры градусніка, зламаных ў яе паражніны рота, два ўдары абухом сякеры па цемечку, жорсткія парэзы ружанькай ад разбітай бутэлькі вачэй і шчок, сем нажавых ран па целе нажом, разбіванне піўных, ёю прынесеных, бутэлек малатком, якія запіхвалі ў напачатку ў непрыстойныя месцы інтым. І пры гэтым паспяваючы спяваць «сняжынку» і рабіць тосты. У рэшце рэшт, пасля задушэння, нежывое цела пацягнулі ў пухту, але сустрэўся сусед і ў таямніцы выклікаў міліцыю і хуткую медыцынскую дапамогу.

Гэтыя да раніцы дапытвалі кулакамі прычыну разбою і на раніцу павезлі ў СІЗА, а мадам Пухліна адпампавалі лекары. Ходзіць зараз па раёне метро Чарнышэўскага, свішча, гаворыць з багамі і дужа многа п'е. Жывучая апынулася сяброўка дворнікаў суровых. А ў іншай кандейке наогул за дзёрзкае згвалтаванне хатняй жанчыны-маці, яе сыны малаткамі і нажамі пакаралі дворнікаў ды так, што ў аднаго ажно вачэй вылез, а другога на пёры пасадзілі, астатнія абышліся ўдарамі малатка па галаве. І адбылося гэта ў навагоднюю ноч, але гэта ўжо іншая песьня Садома і Гамора…

запіска 7

праваслаўныя будні

У гэтым нехуцавым бамжатніку, доме для бяздомных, на Сінопская набярэжнай 26, пад назвай РДГА «ночлежка» пражывалі, не толькі крымінальнікі-нулікі, чукча і тры хахла, гэта значыць, жыхары з Данецкай вобласці. Астатнія ўкраінцы – гэта бандэраўцы-фашысты, але і жыла два манахі Праваслаўнай царквы, якім ужо надакучыла верыць у Бога, і яны вырашылі зрабіць сабе летнія вакацыі ад, дадзенага імі абеду паслушэнства і забароны некаторых мірскіх спакусаў, выконваючы, зразумела, галоўны абед бясшлюбнасці, дадзенага пры пострыгу. Вядома, яны, у таямніцы ад іншых па начах, калупаліся пальцамі адзін у аднаго ў дупе, і, па ўсёй бачнасці, яны не мелі патрэбу ў адмене гэтага абеду, па прычыне ня стаяння некаторых стаячых частак цела, у раёне пахвіны. Збегшы з манастыра Аляксандра-Неўскай лаўры, горада Санкт-Пецярбурга, яны свядома забыліся ўсе статутныя законы і падпарадкаваліся сьвецкаму бязмежжу: палілі, бухалі, мацюкаліся і, у рэшце рэшт, пасля гэтага перад сном, каяліся свайму Госпаду. Вядома, іх можна было зразумець, бо бацька Серафім, ужо монашествовал гадоў дваццаць, з спрадвечных савецкіх часоў і нават сядзеў у зоне, для крымінальнікаў, за рэлігійныя перакананні. А бацька Фіёна, служыў на ніве сьвятым па менш – гадоў дванаццаць, але пострыг атрымаў толькі нядаўна і ад гэтага раптоўнага манаха Серафіма, з Кіева-Пячэрскай Лаўры, ад куды яго пасадзілі яшчэ ў Саўдэпіі і ў яго пачаліся тулянні па манастырам і цэрквах. Як Серафім не аднаразова казаў, што яго душа даўно ўжо на нябёсах, а вось плоць ўсё не супакоіцца і не здохне. І ён жа чакаў гэтага моманту кожны вечар, молячыся перад сном. Іх Бог мабыць таксама разумеў, што яны не жалезныя, бо асноўны абед бясшлюбнасці яны шанавалі, выконвалі, ня прыступаючы яго і наогул не звяртаючы ўвагі на жанчын, як на інтым. А грошы ў іх вадзіліся без працы і гэтак жа знікае, як і прыходзілі.

У «ночлежка» у іх адразу з'явіліся шмат ілжэ сяброў-сабутэльнікаў, і манахі па няволі сталі, свайго роду, карміцелямі некаторых дармаедаў-блатных, якія раз-пораз занявольвае інвалідаў і старых свайго паверха, а таксама да іх прыроўнівалася і бездапаможныя небаракі жабракі, сваёй штодзённай мздой. Але манахі паступова дапетрылі гэтую халяву з іх боку і вырашылі змяніць круг зносін і месца ночевания, звярнуўшыся да звароту да мяне і начлезе ў склепе інтэрната Семінарыі Аляксандра-Неўскай лаўры, дзе калісьці вучыўся і Аляксашка Няўзораў. Я тады яшчэ не згубіў навыкі і вопыт вулічнай бойкі і карыстаўся сярод блатных асаблівым аўтарытэтам. Мяне называлі без вежавым і спрачацца часам не вырашаліся. Карацей кажучы, са мной не звязваліся і я, выслухаўшы Серафіма і Фіёна, якія ведалі аб маім аўтарытэце рэальна, а не па чутках, з нагоды зносін і заробку, прадбачліва пагадзіўся. Сутнасць заключалася ў тым, што я быў свайго роду кошелёк-ахоўнік. Яны, у вопратцы падрасніку, заходзілі ў любой краме прапаноўвалі памаліцца за здароўе родных, напярэдадні, нібыта, ад'язджаючы ў нейкія Пскоўскія пячоры. Адно імя варта было зноў у суме дваццаці рублёвая. Грошы перадаваліся мне, а квіткі, узятыя ў Казанскім саборы, спальваліся пад іх малебен. Я быў, у адрозненне ад іх, апрануты ў грамадзянскую вопратку, але з барадой. Гэта рабілася на выпадак, калі мянты хапнуць нас, то я па тыпу левы, а ў іх у наяўнасць не капейкі. І ўсё ішло выдатна. У дзень мы «секлі», гэта значыць, атрымлівалі проста так, не па адной тысячы рублёў і пасля працы блукалі па карчмах, дзе разлівалі па сто грам, нажираясь да свінячаму выгляду. І цягнуліся да сябе ў келию, семінарскай інтэрната, пры Аляксандра-Неўскай лаўры, сытыя і п'яныя, задаволеныя і стомленыя, ад пройдённого дня, але дарога дадому была і небяспечная, і цяжкая. Прачыналіся па-рознаму, бывала і ў выцвярэзніку. І вось ізноў нас вязуць ўжо ладна п'яных ў аддзяленне міліцыі. Фіёна зусім окосел. Ўбачацца ён быў хударлявы, вельмі добры, начытаным і наіўны. Выраз твару, асабліва п'янага, было падобным на аблічча тупарылага барана з касымі вачыма. Серафім, наадварот, быў раскосымі і тоўсты, як свіння, прагны і хітры. Пастаянна даводзілася яго абшукваць, аж да анальнага адтуліны, дзе хаваюць звычайна гераін, какаін і траўку. Праўда ў анальную адтуліну лазіў бацька Фіёна, ён жа і быў ініцыятарам ператрусу ўсіх па чарзе, зразумела, акрамя мяне, бо грошы былі ў мяне, ды і мог я ўрэзаць па сопатке або па печані, для даверу і веры ў маё слова, таму яны заўсёды верылі ў маю канкрэтнасць. І пасля выяўлення грашовых купюр, айцец Серафім каяўся і прасіў прабачэння, ставілі на каленкі, здзіўлена не разумеючы, як яны туды закаціліся, мармычучы:

– – А як же яны туды заматаных?

Даставіўшы нас у чарговае аддзяленне міліцыі, дзяжурны загадаў зачыніць нашу банду ў абяз'яннік, дзе ўжо вялились два туркмены і вашывы, смярдзючы, бяздомны чмо, апрануты ў зімовы, хоць спякота за бортам была плюс трыццаць, а ён яшчэ і ў зімовай шапцы. І гаворыць без попыту, што з рыбалкі, маўляў, раніцай холадна, а сам чухае то лапаткі, то ягадзіца, то шыю, то падпаху, то падэшву, не здымаючы чаравік, то пах і іншыя месцы. І гэта праўда.

Фіёна мы завялі ў клетку падпахі і паклалі на лаву чаканні. Той звольніўся на спіну і захроп, адкрыўшы рот па самае не хачу, ад куды выцякала павольна сліна і блыталася, смугу волосные барады і вусоў. Прысеўшы на слізь мухі ліплі, як да атрутнай ліпучцы ад маскітаў. Серафім подрёмывал седзячы. А я спрабаваў рэшткі грошай схаваць у падэшву, там у мяне быў убудаваны кошелёк-схованку. Нечакана рашотка адчыніліся і ва ўнутр зайшоў самы здаровы, напэўна, з усяго ГУУС, АНДРОІД з аўтаматам на плячы. Ён павольна, ядучы вачыма, агледзеў Чмыра, потым, як арол кінуў погляд на азіяцкіх двайнят рознага ўзросту, тыя аж прыліплі ад позірку ахоўніка да сцяны, раскрыўшы вочныя вузкія прощелины да пяці рублёвай манеты, абазваў зрэнкамі нас і спыніў погляд на спячым Фіёна, у якога да таго часу ў круг рота ўжо кружыў рой мух, нагадваючы варонку смерчу. Серафім прыадчыніў левае вока і прамовіў:

– – Камандзір, дабі яго! – і якія сядзелі за барнай стойкай дзяжурныя, пырскаючы ня выхавана сліной ў круг, за смяяліся. Жлоб ў бронекамізэльцы стрымана, рыпаючы косткамі шыйнага пазванка, павярнуў галаву, не чапаючыся з месца і фальцэтам, гэта значыць, голасам, як у маленькай дзяўчынкі, строга падарваў:

– – Ты, разумнік, з рэчамі на выхад.., Хутка!!

Серафім павольна пакруціў галавою, каб сваімі зрэнкамі ўлавіць погляд ахоўніка парадку, павольна ўстаў і выйшаў з назапашвальніка.

– – Прозвішча, імя. – спросил дзяжурны.

– – Я?! Айцец Серафім! – гордо адказаў стары манах і пагладзіў калючая сваю.

– – Я сказаў, Прозвішча, імя!! – наехал дзяжурны. – или ў камеру пойдзеш на трое сутак.

– – Быдло Сяргей Байтулеуович. – оскорблённо назваў сваё імя мірское Серафім. – прокляну. – прошипел ён.

– – Што?? – переспросил мент.

– – Кажу, што гэтае імя я насіў даўно, да пострыгу і прыняцця абеду бясшлюбнасці. – заявіў ён і зноў прашыпеў. – Прокляну.

– – Я табе зара дубінкай паміж ног заеду. – рыкнул другі, які стаіць па зади бацькі святога. – Правильно, зараз жа ўжо ноч?!

– – Раніцай – Быдла, а ўвечары.. – дополнил побач сядзіць.

– – Гэта не так, я ў веры ўжо дваццаць годочков. – заныл, як дзіця у якога адымаюць лядзяш.

– – Чуеш, Серафім, ён жа – Быдла..

– – Ён жа Чыкаціла. – перебив, дадаў здаровы мент.

– – А ты моцы свайго тёски бачыў?

– – Так, пра, той, хто ўзначальвае!

– – О как! – дежурный за ўсміхаўся. – І костка скраў? – все засмяяліся. – І прыехаў у Піцер яе побаще прадаць?! – гогот узмацніўся.

– – Кінь ганьбіць, антыхрыст, Ірад цара нябеснага, а то я вас всех пракляну!!!! – выпучил вочы Серафім і неспадзявана па-старэчаму пёрнул.

– – А вось пердеть тут не трэба. – заметил дзяжурны.

– – Ды гэта ён так праклінае. – добавил які стаіць па зади мент. Серафім яшчэ больш раскрыў свае раскосыя вочы, зрэнкі якіх былі: адзін – цёмна-зялёны, а другі – светла-карычневы.

– – А хочаш, я цябе зара пракляну? – спросил здаровы з аўтаматам. – короче, будзеш вунь, парашу ў хляве ў нас у аддзеле зара чысціць.

– – А я буду пракурору скардзіцца ад імя праваслаўнай царквы. – насупился таварыш Быдло.

– – Пшёл вунь, гарбуз, паказаць, ты з заходняй Украіны? Сцяпан, зачыні яго назад.

На раніцу нас выпусцілі, і мы засталіся без Серафіма, яго прымусілі чысціць туалет. Да абеду ён нас дагнаў і мы памаліўшыся, накіраваліся да бачных гандлёвых кропках…

запіска 8

Служыў я і па кантракце…

Служыў я і па кантракце, праўда завочна, са слоў насельнікаў дадзенай «ночлежка» і каб не блытацца ў апавяданнях і падзеях, я, ўсё напісанае ў гэты цыкле: (запіскі Хаджалага атожылак Мірскай Жыцця (бамжы)), прыраўнаваў да назоўнаму персанажу, па тыпу апавяданняў пра Васіля Цёркіна, зразумела, калі хтосьці чытаў пра яго. Я ж толькі наслышан пра яго подзвігі, якія здзяйснялі розныя байцы, у розны час. Увогуле, служыў я … «Я» – гэта імя галоўнага героя маіх запісак, майце на ўвазе… Увогуле, служыў я і па кантракце. Хадзілі ў дазор на два тыдні і вярнуліся на базу. Падыходзячы да яе, нас застаў, так бы мовіць, дэмбельскі акорд: чачэнцы справакавалі страляніну двух пастоў паміж сабой і мы апынуліся пад перакрыжаваным агнём і нам прыйшлося адседжвацца ў рацэ, па шыю цэлыя суткі, а калі камандзіры разабраліся, то нас сустрэлі і абагрэлі, як герояў, шкада толькі траіх з нашай групы замачылі на перавале Дзяржаўнай мяжы.. Царства ім нябеснае, хоць сярод іх быў і адзін мусульманін, тады Алах Акбар.