Читать книгу Crazy Detective. Grappige detective - СтаВл Зосимов Премудрословски - Страница 2

Hallo

Gean fuort troch nei de beskriuwing fan ’e wichtichste dielnimmers yn’ e foarfallen dy’t troch my foarsteld binne yn dizze seksje fan gefallen.

De earste op ’e list is majoar-generaal Ottila Aligadzhievich Klop. Fan al dyjingen om him hinne wie hy gjin standertgroei – njoggenennjoggentich en njoggen sintimeter.

Jo freegje: «Mar hoe waard hy talitten yn ’e rigen fan’ e bewakers fan ’e oarder, nei alles, nei ien en in heale meter sille se net yn’ t leger wurde nommen, en sûnder it leger sille se net wurde opnommen yn fersoargers …". Mar hy is – in spesjaal gefal: Syn âlden wiene leaver syn mem en har pake, dy’t him tsjinnen ynstee fan syn heit, gewoane boargers fan ’e Russyske Federaasje mei oerhearrich Joadske woartels. It is gewoan dat syn mem, ienris yn ’t lêste milennium, doe’t de wrâld net oeral kompjûters hie brûkt en de Grutte Sovjet-Uny, frijwillich meidie oan’ e rigen fan medyske folchoarder fan ynternasjonals, waans plicht wie om skjin te meitsjen neidat de pasjinten leeg wiene mei in solitaire. En dit barde yn guon Afrikaanske lannen en de âlde stammen fan ’e Sintraal-Afrikaanske pygmeen bliken siik te wêzen, ien dêrfan, of leaver de lieder sels, is de Grutte Aldere, hûndert en tweintich tûzen jier fan syn kalinder is âld, en sûnt syn leeftydsgenoaten grommele (stoar) lang lyn, dêrom wiene dejingen dy’t syn berte ûnthâlden net en hy koe beweare dat syn mem de sinne is, en syn heit de moanne is, ensfh. ensfh. Fansels leaude de takomstige mem fan Ottila net yn dit mearke, mar se makke net oanstjit, se glimke gewoan en knikte nei de Grutte Ald-Timer fan alle Ierdmannen. Neidat se, nei’t se de traktaten fan ’e lieder krige, lekker eksoatysk besochten: gebakken bison-eagen yn knoflooksaus, rookte aaien fan in oaljefant mei sûkelade salm, frisse bloedborst fan nij ferlern paramedika Ivan Kozimovich Pupkin oan’ e foarjûn en Coca-fruitjuice op ’e tredde… Yn ’t algemien waard de swangere mem wekker en doe wie har libben net mear fan spesjaal belang.

En neffens de wetjouwing fan ’e Pygmy-stam wie de gemiddelde hichte fan in soldaat en fersoarger fan’ e oarder teminsten tachtich sintimeter en net mear as ien meter fiif en in heale sintimeter, fansels waard hy dêrom nei har plysje nommen en mei de útwikseling fan ûnderfining nei Ruslân stjoerd. Dat hy bleau yn ’e tsjinst: hy krige permanint ferbliuw, lykas elke gastarbeider, en om’t hy tagelyk in boarger fan’ e Russyske Federaasje wie, koe gjinien him deportearje. Koartsein, alles is mooglik yn ús lân, foaral foar jild. Mar hy moast mei syn heit yn ’e stam militêre training trochgean en de oaljefant ynfolje op it eksamen. Dit waard sein yn it dokumint dat waard presinteare op it plak fan ’e fraach, dat waard útroege op’ e mage fan Ottila en goedkard troch UNESCO. Fansels waard der in oar dokumint oan taheakke, hoewol d’offisjele, it seach út as hûndert dollar. En noch heulendal yn ’t haaddokumint waard oanjûn dat hy tsjinne yn’ e rang fan leger-generaal fan ’e noard-súd-divyzje fan’ e stam mei de namme Nakatika Ui Buka. Fansels waard dizze titel oan him útrikt fanwegen syn heit foar it libben, foaral om’t har stam yn ’e FN-troepen waard fermeld.

Jonge Ottila krige de folgjende ûnderfining yn ’e tsjinst fan’ e stam, krekter, lette de eksamens yn: bôgesjitten, goaien fan in tomahawk, en klimmende lessen oer trunks, wêrtroch hy koe klimmen, sawol op nivelle verticals as mei puistjes. Hy koe ek beide skonken oer ’e earen fan eigen of oaren goaie en, holden oan’ e flier oan beide hannen, koe in tapdûns dûnsje, in trijefâldige somerslach omheech dwaan, sideways, foarút, efterút, en sûnder de flier oan te raken. Learde hoe’t jo katten, hûnen en oare bytende en tierende bisten temmen, ynklusyf muggen, bedbugs, luzen en grizzlyberen.

Nei’t Ottila op eigen fersyk waard stjoerd en fanwege de sykte fan syn mem, waard hy stjoerd nei it ministearje fan Ynlânske Saken as griffier – adjudant fan Marshall, dy’t hy noait yn ’e eagen hie sjoen, mar allinich syn stim hearde op’ e radio en in spesjale tillefoan. Nei twa-en-tritich jier waard hy oerbrocht nei it doarp Sokolov Ruchey, de regio Leningrad, en yn Sint-Petersburch, de Lyuban-spoar, fanwegen besunigings op it bestjoerlike apparaat.

Se tawiisd him in hutte, in eardere beropsskoalle. De earste helte fan ’e hut besette it pân foar húsfesting, en de twadde wie bedoeld as in sterk punt.

En dan siet Ottila Aligadzhievich yn har kantoar en skriuwt in fearnsjier, en dan daliks, jierferslach. Hy hat it hast, makket flaters, betiizet wurden yn talen, en hy wist in tsiental dêrfan, ynklusyf: Frânsk, lânseigen stam, fiif ferskillende Sovjet-talen, Latyn, Russysk sprutsen, Russyske literatuer, Russyske fenya, Russyske dakleazen, taal fan ûndersikers en oaren.

Hy skriuwt, skriuwt, en dan komt de soan fan tsien jier nei syn kantoar:

– Heit? – beskieden bernlik frege de hûndert tritich sintimeter tsienjierrige soan Izya.

– Wat, soan? – sûnder de holle op te heegjen, antwurde de njoggentjinde sintimeter heit fan Ottil.

– Heit..? – Izya aachte. Heit skreau noch.

– … goed, praat?! frege de heit.

– Heit, ik seach hjir it fakje, he?!

– En wat?

– Dêr binne my guon wurden net dúdlik…

Ottila seach op har heit wize op har soan, sûnder syn holle te ferleegjen, pakte syn skonken op in spesjale stoel mei treprails oan ’e sydpoaten, kaam oerein, draaide en siet op’ e tafel. Hy seach affektyf nei syn soan troch de glêzen, liet se op it punt fan syn noas sakje en frege, seach yn ’e eagen fan syn soan en tilde syn holle net op, wat syn holle sear die en syn nekke wie dom. Hy seach nei elkenien fan ûnderen nei ûnderen. It hat ek ynbreuk makke op syn boargerposysje. En noch mear foar in soan dy’t opgroeide as in gewoan bern. En no, hy siet op ’e tafel, koe hy sels fronsje op syn swarte wynbrauwen.

– En hokker wurden fersteane jo net, soan?

– No..: Presidint, wat macht, FSB.. wat is it? Wy binne noch net troch de histoarje gien. Is dat sa, flechtich.

– Of binne jo gewoan in prokuratoriale skoalle yn dizze perioade fan stúdzje. – de heit glimke, helle syn bril ôf en klamme se ljocht yn in fûst, dy’t hy doe op ’e tafelblad lei. Hy sloech syn soan op it skouder mei syn oare hân en wreef him mei in enoarme kale holle, dy’t net minsklik wie.

– No, harkje, – suchtde de heit, – de presidint yn ús famylje is my, wat macht is jo mem. No, sy, jo witte wat hy docht… Net tastean te litten, kontroleart de lessen.

– Feeds, – Izya tafoege.

– Fiedt net, mar makket iten klear. – de heit tafoege.

– En dan wa feeds?

Heit loek yn syn smelle-aaike pake syn linker each, dan yn ’e breed-each rjochts, dy’t nei syn soan gie fan syn oerbeppe, se sizze dat se Sineesk wie, mar allinich Russified. Dat bewearden syn frou; hichte, gewicht en breedte fan ’e taille yn twahûndert. De blondhierige en blau-eyed dernjonken, oars as de read-eyed heit.

– Ik fiede jimme allegear! – grutsk yn in ûndertone heit antwurde en bulte syn boarst út. Syn gesicht waard heech wiis.

– En wa is beppe? – frege de soan, en pakte syn noas.

– Kies jo noas net, soan, hjoed is net de dei fan ’e miner, – en ferwidere syn hân zacht út’ e holle fan syn soan, -.. ús beppe is de KGB. Alde lânseigen KGB.

– En wat is de KGB? – Sonny soargen.

De heit liet de hân fan syn soan frij, en seach fuort fan syn soan út, stoar as in raam by de nije poarte, nei it portret fan Dzerzhinsky.

– De KGB is itselde as de FSB. Allinne âld as beppe. En earlik, net lykas no, alles is korrupt… Yn ’t algemien is beppe de FSB…

– KGB … – de soan korrizjearre en, nei’t er in sabel droege snot yn ’e djipten fan’ e neusgatten oprolde, luts hy út, seach him oan en biet syn tangen, spatte út, wrinkele syn noas. – phew.., sâlt.

– NET de roe ite dat jo mem jo net fiedt?! – de heit wie ferlegen.

– Nee, jo fiede.

– Ik meitsje jild op feed. En mem kookt en fiedet fan wat ik fertsjinne haw. Krijst it?

– Aksepteare, begrepen, resepsje…

– Goed dien, jo heit, en jo …?

De soan stie op ’e SMIRNO-teller, om’t de pryster him hie boarre.

– Goed dien yn ’e stâl binne, mar ik Goed dien.....

– .. Asshole… heh heh heh… Salaga. – Otila sloech de efterkant fan ’e holle sêft oan har soan, mar Izya ûntsloech en levere in tsjinoanfal direkt oan’ e klok (noas) fan syn heit, lykas hy learde.

– Uh..– Ottila jubele, ferburgen de pine, syn hân allinich twitched, en syn eagen smieten triennen, – Nou, ja, is mem jo fieding as net?

– Feeds. Lekker feeds … – de soan begon yn syn linker ear te pikken … – En dan myn suster en wa?

– En jo en myn suster?.. En jo binne MENSE! – de heit glimke en sette syn bril op, gie fan ’e tafel nei in stoel en gong fierder te skriuwen, knibbeljend sadat it heger wie.

– En wat betsjuttet it dan foar ús AUTORITEIT, dy wike… dizze… in oare presidint kaam …, Amerikaansk, de KGB sliept, en de minsken meitsje har soargen?

– Wat oars is sa’n presidint? – De eagen fan heit sprongen út ûnder de bril.

– En dejinge dy’t slút mei de Power yn ’e keamer as jo trije oeren yn’ t húske sitte,..

– En wat dan?

– .. dan, se laitsje en giselje, lykas katten yn maart nachts op strjitten, dan skrieme se sels as biggen as se neutraal binne. En útkomme – lykas nei in bad – wiet.

– En wêr bin ik op dit stuit? – skodde de heit.

– En jo sitte noch in oere yn ’t húske.., en dan, lykas altyd, skriemend: «bring it papier!!!».

– Hjir, pis!!. – ûntsnapte fan it gnyskjen fan tosken fan generaal Klop.

– En wat is in «teef»?

– Doarst dat net mear te sizzen. Okay?

– Underboud, aksepteare, Amen. – Ik kaam wer oerein, yn ’e Izza-teller.

– Jo hawwe in bestriding missy, om út te finen wa’t dizze twadde presidint is.

– Al fûn út. Dit is jo ûndergeskikt – Intsefalopath Arutun Karapetovich.

– Dizze âlde man? Hy is tritich jier âlder as har, en trije-en-fjirtich âlder as ik. Hee… dit is in gek, is hy in relatyf?! – Klop pikte op en begon fierder te skriuwen.

– Ha ha ha ha!!!! – Nei in lyts skoft explode myn heit ynienen en burstte hast út syn stoel. Dat is hoe’t hy lake, dat sels in censureare wurd net kin wurde ferklearre, allinich obsceniteiten. Mar hy hold op it skouder fan syn soan. – Oh, ha ha, okay, gean, ik moat wurkje, en dizze oare presidint hat kipaaien yn syn koelkast yn syn bûsen en skuon.

– Hee-hee, – Izya glimke stil, – en miskien in kaktus?

– Wat wolle jo…

De soan wie bliid en flechte nei de earste helte fan ’e hut.

De twadde haadpersoan en earste assistint fan ’e distriktsplysje-offisier, korporaal Intsefalopat Harutun Karapetovich, in eardere gastorbskriuwer, krige in baan yn pensjoen fan middelbere leeftyd, allinich fanwegen Ottila’s frou, Isolda Fifovna Klop-Poryvaylo. Hy wie trije kear heger as syn baas en fiif kear tinner as syn frou fan syn baas. De noas is efterhelle, lykas in adel en in snor, lykas Budyonny of Barmaley. Yn ’t algemien wie de echte soan fan’ e bergen, dy’t yn it begjin fan Perestroika, delgean nei sâlt, stroffele en ried yn ’e kleau, rjocht yn’ e frachtauto, iepen sûnder dak, mei stienkoal út ’e goederetrein Tbilisi – Sint-Petersburch. Op it stasjon waard Lyuban wekker en sprong. Hy wurke hjir en dêr oant hy de frou fan ’e wykplysje befette wylst hy dronk. Se rekommandearre him as neef út ’e Kaukasus.

Nei’t er mei it wurk klear wie, naam Ottila Aligadzhievich Klop, lykas altyd, in fotoportret op ’e tafel mei de ôfbylding fan’ e sittende presidint, sykhelle derop, veegde it op ’e mouw, patte it foarholle op’ e kroan fan ’e holle en sette it werom op syn krekte plak op’ e rjochter hoeke fan ’e tafel, en sette it op in potloodkoffer mei pennen, rubber, potloden, en in pak mei felle advertinsjekranten foar persoanlike hygiëne. Hy haat húskepapier. It is dun en in finger wurdt konstant trochstutsen troch it op it meast krúsjale momint en dan moatte jo it ôfskodzje. En it yn in smelle romte skodzje, is d’r de kâns dat in finger in houten blok slacht fan ’e binnenste hoeke fan in strjitte húske fan Sovjet-styl en pine fielt, ynstinkt makke dat de sike finger mei waarm speeksel focht, ynstee de gefoel fan syn fekes fielde, dy’t hy 24 oeren droech, de toilet foar letter sette.

Om zweet út syn foarholle, oksels, earms, skonken en ûnder de aaien te wipe, brûkte hy in bûtengewoan hurd, brûkte hy in wafelhandoek. Jo freegje: wêrom net in rag? It antwurd is ienfâldich: de handoek is grut en duorret in lange tiid.

It wie te let, en de famylje sykhelle al lang lyn. Ottila gie it wenplak fan ’e hut yn, gong rêstich de keuken yn, helle in fiif-liter blik moonshine út’ e kuolkast. Yntsjinne fan in lokale huckster. Hy drukte it op ’e buik, naam gewoan in skûtel, wêryn in stik haring lei, biten troch ien fan’ e húshâldens. Of miskien is dizze âlde geit, Intsephalopaat, dy’t syn heule libben syn tosken net hie boarstele en syn bek gewoan mei karies hie biten.

«Dat is de reden dat ik karies hie,» ûntjoech Klopa, ’hy tute Isolde, Isolde Izyu, en Izya tute konstant myn lippen foar fiven en fjurren ien of twa kear yn’ t skoalle helle. Dit is gjin pedofilisme, ien of twa … – Mar de tosken fan Incephalopath wiene meast swart, hennep en de woartels bleaune konstant, mar Harutun fielde hielendal gjin pine. Dit defekt yn it DNA skeat him hielendal net, mar holp sels mei súkses by it ûndersyk.

Ottila wrinkele en woe de plaat wer op it plak sette, mar skeat nei de pot en besleat er net te ferjitten. Moonshine desinfekteart alles. Dat hy feroare fan gedachten en gie nei de tafel. D’r wie in lytse tv yn ’e keuken, en hy die it ûnderweis oan. Underweis gong ik nei de gaskachel en die it deksel fan ’e panne iepen, op tiptoe stean. It aroma, útputting derfan, besoarge Ottila gewoan en hy woe fuortendaliks ien ite. Hy naam de kast yn: in plaat, tafelblêd, piper-shaker, mes, brea, mayonaise, soere crème, kefir, airan, komaiss, ketchup, laurierblêd, in mok, twa lepels: grut en lyts, en, wrakseljen om syn lykwicht te fangen, gie hy nei de tafel, kaam oerein en waard wurch: beide hannen wiene troch, te folle te folle en moasten sels earmbannen brûke. Alles draafde stadichoan swaaide. Ottila besocht de plaat op ’e tafel mei syn noas te drukken, mar de tafel wie heger, en syn ellebogen begon te swellen. Ottila blaasde op en lei alles op in stoel. Doe fûstte hy om en, drukte de stoel sadat jo de TV koenen sjen, stean by de stoel, dy’t op it stuit opnij kwalifisearre wurdt as akteartafel, steande, gooide hûndert en fyftich gram moonshine yn ’e stopar en djip útademen, folde it tagelyk mei ien swig en begeliede it mei in lûd lûd gurgelje. Hy griemde as in âlde citroen, sûnder aarzjen, pakte in stikje fan ’e knibbele haring mei alle fiif en bit de helte mei de bonken ôf. Bones groeven yn syn gehiel en tonge. Hy befrieze, mar doe ûnthâlde hy de yoga fan syn heit en ferjit de pine, om’t beppes as bern de kaaien en oare lytskes ferjitte. Folgjende yn ’e regel wie sop. De sop bestie út de folgjende behoeften: erwten, suurkraai, ierappels, gebakken uien mei wortelen op tomatenpasta, sêfte tarwehoarnen, semolina, in mingd kipaaien mei in fongen stikje fan ’e skelp, in fingernagel, de grutte fan in folwoeksene, en gekruid mei ien stik bonke fan fleis mei ader yn ’e panne flier. It fleis, blykber, waard earder iten, op it prinsipe: «yn in grutte famylje… klik net.» By it sûgjen fan al swollen sop en seach mear út as hyndefliegen, knibbele Ottila oan ’e bonke en libbe, wylst se it nijs foarsichtich opnaam. De folgjende útjefte fan it Call Center wie op it tv-skerm:

– En it meast nijsgjirrige ding, «ferfolge de oankundige,» … ien learaar út Irkutsk wie in fan fan Nikolai Vasilyevich Gogol en idolisearre syn wurk gewoan, foaral it wurk «NOS». Myn hiele libben haw ik jild besparre foar in reis nei Leningrad (no Sint-Petersburch), wêr’t in monuminteteken ynstalleare waard mei in lange noas op in koperen plaat, gelyk oan Gogolevsky. Mar Perestroika ûnderbruts alle plannen; se ynvestearre al har besparring yn OJSC MMM en waard, lykas miljoenen deposanten, mei in donut gat oerlitten. Nei’t se har opwarmd hie en in wiidweidige Myokardiale ynfarkt hie, begon se opnij jild te besparjen foar in reis nei Sint-Petersburch en sels yn it geheim, ferklaaid harsels, sammele nachts lege flessen en blikken yn jiskefetten en lâns trottoirs. En no kaam de langferwachte dream yn tsien jier wier. Se kaam nei de haadstêd de held fan Sint-Petersburch. En, nei’t se yn ’e ûndersyksburo útfûn wêr’t it sochte en lang ferwachte monumint leit, raasde se mei dingen op iepenbier ferfier mei trije transfers, wêrom mei transfers? It is gewoan dat Moskvichka yn ’e ynformaasjebureau siet, en Muscovites, yn tsjinstelling ta Pitertsev, wolle de oare kant stjoere, lykas dizze kear.

Doe’t se fiif oeren nei it langverwachte plak berikt wie, seach se om en fûn neat ferlykber, besleat se de tichtbylizzende patroloffisieren te freegjen dy’t waakzaam útseach nei de migrante migrantenarbeiders dy’t de beppes fan har ôf woene:

«Dieren,» rôp se har, ien fan har antwurde en draaide har om, ’kinne jo my fertelle wêr’t it monumint foar Gogol’s NOS leit?»

– En hjir, – de meiwurker draaide de holle, – hjir earne. – en wiisde nei de bleate muorre en boppearel: fan ’e plakette wiene d’r mar gatten op’ e muorre en in unstained stensil, de grutte fan in stole plaat mei in konvexe minsklike noas. Beppe ferstoar fuortendaliks troch in steuring fan in hertoanfal. Dêrop kaam ús oerdracht oan in ein. Al it bêste. Oan

Ottila dronk noch in glês en gie sliepe. Yn it tsjuster by it bêd kleide hy him út en klom op om de kant fan syn frou te oerwinnen, dy’t yn in choke snurde. Se ferhuze net iens. Doe’t hy oer syn frou klom en tusken de muorre en syn frou wie, waard hy bedoarn troch snurken en de wyn út ’e lippen fan’ e moaie helte. Ottila helle in djippe azem fan ’e loft en tilde syn boppeste boarst, in bytsje grutter dan syn holle, plakte syn holle yn’ e rêch fan syn holle nei de sliepe pleksus fan syn frou. Hy lei syn ear op ’e legere en bedekte it boppeste ear mei syn boppeste boarst. De snurken ferdwûn, en hy dofele as in poppe, yn waarmte en komfort.

Moarns waard hy wekker krongen op in kessens. Der wie gjin frou. Hy gong nei it wasktafel en klapte himsels yn ’e folle jurk oan. Hy gong nei de doar fan ’e yngong fan’ e Strongpoint, naam it handvat, en… De doar iepene yn dizze situaasje fan him en rûkte, op it stuit drukte hy op ’e doarhandgreep, slepte Ottila yn’ e romte fan ’e Strongpoint, as sûnder in gewichtich loft skepsel. Hy fleach yn en botste yn Mount Wife. De liif mei boarsten kusste en smiet it gebiet werom.

– Wat bisto? Izoldushka!? – Hy frege yn ferrassing oer de flecht en dêrnei fielde hy pine op ’e efterkant fan syn holle, rekke de flier.

– Wiskje jo fuotten, ik wosk dêr. sy blafte en bleau de flier mopje, bûgde yn ’e legere rêch, werom nei him. De plysjeman gong om har ezel hinne, veegde syn skonken, skuorde pantoffels mei kninen earen en gie it kantoar yn. It earste dat hy die, klom yn in stoel, rûn doe nei de tillefoan op ’e tafel en luts him nei syn râne. Hy pakte de tillefoan, siet oan ’e râne fan’ e tafel en sette it op syn ear. Hy skilde de tillefoan fan syn baas en skodde syn skonken, wachte, telde de pieps.

– Ullah! – hearde oan ’e oare kant fan’ e draad nei de fyftichste toan.

– Kameraad Marshal? Dit ropt de hear Distrikt-generaal Klop.

– Ahhhh… is dat jo? – Kameraad Marshall wie net tefreden, – hoe binne dingen op in nij plak? Jo hawwe net lang bellen, jo begon te ferjitten wa’t e… uh… um, jo feed.

– Nee, wat bisto, Eximendius Janis oglu Snegiryov. D’r wie gewoan gjin reden om jo âldere holle teverje te steuren.

– Baska, sizze jo, in dwerch?

– Uh… nee, sorry, holle fuort.

– Ok, litte wy it letter útfine oer de etyk fan ûndergeskikten en eigners. No, wat hawwe jo, wat wichtich?

– Ja!!!

– Wat skreau jo, pygmy is net Russysk?

– Sorry, ja.

– Okay, wy sille ek petearje oer de grinzen fan ’e lûd akseptabele taryf fan tillefoanpetear, oannommen yn’ e earste lêzing fan ’e wetjouwende gearkomste fan Moskou en Ruslân.. En sa, wat oer dy, Sneak Bug? En kom snel, ik bin let foar de gearkomste.

– Hawwe jo justerjûn de folgjende útjefte fan it Call Center besjoen?

– Nee, ik haw in DiViDishka. En wat?

– Yn Sint-Petersburch waard in monumint foar de neus stole.

– En wat?

– Ik wol dizze saak ûndersykje, as jo my tastean, o hear Mr. Marshall.

– Wat oars, gjinien hat my rapporteare, praat dúdliker. Hokker monumint hie har noas ôfsnien?

– No, mei Gogol..

– De noas fan Gogol ôfsnien?

– Nee, Gogol hat in ferhaal oer FNL.

– En wat?

– Ta eare fan dit ferhaal waard yn Sint-Petersburch in oantinkenplak oprjochte en it waard stellen. En ik wit rûchwei wa’t it die.

– Dakleazen of wat? Nimmen oars. Hy is koper. En wat wolsto fan my?

– Dit bedriuw oanpakke, cartridge.

– Dus drok wurde, wat is der oan? Mar allinich yn jo frije tiid.

– Mar ik sil útjeften nedich hawwe, reiskosten, iten, hotelakkommodaasje, taksyritten.

– M-ja. It wie nedich om hjir te begjinnen. Dat is gewoan om nei Sint-Petersburch te kommen, jo kinne de hier ek mei de trein nimme, de Bomzhovskoe-affêre, dus it hotel hat der neat mei te meitsjen. Jo kinne it feroarje op it stasjon of, op it minste, by dakleazen yn ’e kelder. Mei har sille jo fortarre. En yn ’e stêd en te foet kinne jo rinne mei de sights fan Sint-Petersburch. D’r is gjin jild yn ’t budzjet oant ik klear bin mei it bouwen fan it hûs. No, begrypst my?

– En fanút de kassa fan myn Strongpoint? Ik haw hjir in bytsje pikt op boetes fan kollektive boeren.

– En in protte?

– Ja, dat is genôch foar de earste kear.

– Ok. Nim it fan it akkount. As jo it probleem oplosse, sil ik de kosten fan ferkeapontfangen werombetelje, mar nee?! It is net foar my om te besluten, om’t it jild iepenbier is.

– Goed, Eximendius Janis oglu Snegiryov. Fansels haw ik net folle tiid, mar ik sil mei wat komme. – Ottila sette de tillefoan del en lei tefreden op ’e tafel, earms wiidweidich.

– Hjir is it, in nij bedriuw! No sille se oer Petrovka 38 oer my útfine.

De doar kraaide, en de ûnbidige dimensjes fan Isolde Fifovna, syn haadhelte, ferskynden.

– Sille jo ite? – frege se sêft, – en wûn net op ’e tafel, ik wipte it ek.

– Ik sil hjir moarnsiten hawwe!

– Wat betsjuttet it HIER? Bin ik as in serveerster of sokssawat? Gean nei de keuken en yt lykas elkenien. Ik sil net drage.

– Ik soe it graach wolle, mar Marshall soe my skilje moatte.

– Marshal? Ik soe dat sizze. Wachtsje dan. De soan sil no bringe wat oerbleaun is. En stap fan ’e tafel ôf, Sherlock Holmes… Hahaha … – se lake en gie de twadde helte fan’ e hut yn.

De doar fan ’e foarstrjitte kraaide, en Corporaal Incephalopath ferskynde yn’ e yngong.

– Kin ik in cartridge hawwe?

– Kom der yn en gean sitten… Wy hawwe in bedriuw… Moarn sille wy nei Sint-Petersburch. – Ottila kaam oerein, draaide en siet yn in stoel.

– Wêrom?

– It stole monumint foar de noas fan Gogol sykje.

– Aaaaa … – De encefalop kaam yn en siet yn in stoel foar ûndergeskikten en besikers, nei’t er in foet op in foet gooide. – Ik hâld my yn gedachten, Bos…