Читать книгу Crazy Detective. Grappige detective - СтаВл Зосимов Премудрословски - Страница 3

Harutun Karapetovich seach dun en lang út. It gesicht wie in typysk Kaukasysk. It hier is griis, lang oant de skouders, sels as strie. Op Tiechka waard in solide kaalens fertsjinne fan eardere wurksumheden as janitor foar gastarbeiders. Earder wurke hy as katteman, nei tsien jier yn ’e finzenis, as politike finzene. De anekdoate fertelde oer Lenin, de lieder fan it proletariaat, en sels de swine, oan ’e auditor yn’ e doarpsried, en it tongere. Lenin soe makliker reageare, gewoan laitsje, mar de pleatslike autoriteiten dêre – nee. Mar it wie yn it post Sovjet-tiidrek. En dêrom, mei it ferdwinen fan it Sovjetstelsel, ferdwûn it kriminele rekord ek. Hy waard rehabiliteare en krige foardielen fan gas. Mar mei syn pensjoen woe hy nuttich wêze foar de maatskippij, en doe lokke de frou fan ’e nije distriktsplysje mei syn blauwe eagen en… de rest is HACK… Dat, tink ik, net sward… Dat hy gie nei it korporaal om oan ’e wykplysje, en de rang bleau út’ e leger tsjinst.

Hy hâlde fan ’e Ingelske detective Poirot en dêrom smookte hy in piip lykas Holmes, hy betize se gewoan. Hy droech in hoed en snor, lykas Elkyl’s, allinich Georgysk. Sels in stok kocht in selde en in tailcoat fan arbeiders by it Mariinsky Opera en Ballet Theatre foar in doaske moonshine. De skuon waarden op bestelling makke troch in buorman dy’t tsjinne as skuonmakker yn ’e sône. Hy sloech se sels út mei pinnen en doe’t hy rûn, fral op asfalt, klikte hy as in hynder as in famke út Broadway. Syn noas wie as dy fan in adel, en syn grutte eagen wiene lykas dy fan in lemur.

«Dat,» sei Ottila en siet op in spesjale stoel. Izya sloech de doar en gie it kantoar yn. Op in kraan droech hy gebakken roereieren mei fisk en syn favorite ferskuorre knoflook sap. – kom flugger oan, oars rommel it python al.

– Fuuuu! – grimmitige Incefalopaat, – hoe drinke jo it? Jo kinne ûntspanne…

– Wat soene jo begripe yn prachtige gourmet? Net drinke. Ik persoanlik fyn it leuk. – sulk.. – naam in slokje fan Ottila en.., – Uhhh, – burchte it oan ’e kant. Hy sprong oerein en rûn de fierste hoeke fan it kantoar yn. In gryp mistige foarmige knollen ferliet de keel fan it gebiet en streamde, lykas traangas, de heule keamer fuort. Arutuna krige greep mei in astmatyske kramp en doe’t hy hoest, wie hy net oan ’e feardigens.

– Soene skamje as wat?! Ik bin geskikt foar jo heiten.

– Of miskien in mem? – Ottila ûnderfûn roereieren en, mei in mûlefol, spuite krûmkes strikt blaffend: – elkenien hat syn eigen smaak, sei de Hindoe, kaam fan ’e aap ôf en wipde syn hoanne mei in banaanblêd. Wolle jo in eachje?

– Oh! Sorry, beskermhear, ik haw wat ferjitten … – Arutun Karapetovich wie ferlegen en siet yn in stoel.

Ynienen krûpte in strjittegongsdoar en kaam in âlde frou fan sawat hûndert jier it buro yn.

– Wa die de doar net ticht??? Ik ha it drok, beppe!!! – Bug Klop en choked…

De frou hearde de hoest en rûn nei him ta mei in lekken en in pinne, sadat hy in testamint soe skriuwe. Mar seach syn nutteloosheid, swaaide en sloech har man op benige skouderblêden. Ottila harkte en spat de iel út.

– Uh, Harutun, in âld kraakbeen, wêrom hawwe jo de doar net efter jo beskoattele doe’t jo kamen? En jo, beppe, kom út, wy hawwe in gearkomste.

– As? frege de dôve beppe.

– Grunt! kom nei it iten!! – sei Klop lûd.

– Eat, yt, leave mei in goudsbloem… Ik sil wachtsje. – de beppe glimke en plakte nei ûnderen, om’t d’r gjin stuollen mear wiene, en it wie net wenst om hjir wei te jaan, en gjinien út it publyk kaam yn ’t sin.

– Hokker soarte fan lunsj? Huh? Ik haw moarnsiten… En dan op ’e aginda: wurkje mei ûndergeskikten. – Ottila waaide syn hân en, hold in leppel mei in stikje aai, luts it kwea direkt yn Harutun syn each, – en jo? – sprong yn in stoel, – net tankber midsmjittigens, – doe sprong op ’e tafel, – jo kinne allinich moonshine ite, en gesichten tsjin elkoar slaan. Ik sil net rinne as in koyote.. – en lykas in akrobaat, mei in somersault, sprong ik fan ’e tafel nei de flier, – en sette mei jo.. Skriuw in ferklearring en in punt!

– Hokker ferklearring? Wat skreau jo? «Isolde Fifovna ûnderbruts him mei in gjalp fan King Kong.»

– Och? – de dwerch begon mei in begjin.

– Wat skreau jo? – frege se rêstiger en rêstiger, – sjochst net, se hat al lang sliept.

– Dat, hjir, no, in oernachting? Incifalatus, nim dizze pensjonaris mei. – Ottila kaam werom yn in tas en klom op in stoel om fierder te iten.

– Ik bin in Incephalopath, in beskermhear, net Incifalate. – korrigeerde de Korporaal en gie nei de sliepende âlde frou. Ljocht pokere har mei in riet, lykas Poirot of Watson. – Dear, alle?! – draaide him nei de baas, dy’t al oan ’e tafel siet en by in kampioen.

– Baas, se, nei myn miening, grommele.

– Wat? Rape-rammelje.

– No,. Atem net. It is dea. – wer mei eangst yn syn stim sei Harutun. Syn lippen skodden. Hy stelde him foar dat itselde lot op him wachte. Harutun skriemde.

Ottila beferzen mei in mûle fol iten. Hy seach nei syn frou en frege:

– Zhinka, gean it ris kontrolearje.

Fifovna kaam op en tilde de âlde frou troch de kraach. De fuotten kamen fan ’e flier, en de knibbels rjochte net. Se gong oerein en sette it lyk as in faas foar in mok, en seach stomme mei har mûle fol mei kôge aaien, har man.

– Sjoch foar josels, schmuck, is se dea of net?! – en wie op it punt om fuort te gean. – Hy, Zhinka. Jo sille antwurdzje foar de Zhinka. mompele se…

– Nim har fan ’e tafel, do gek!!! Binne jo… wirklik, of wat? Ik bin de baas hjir, en de baas, en jo?…

– No, it begon opnij. – mompele de kraan Intsephalopath.

– En jo brûke it Ottila Aligadzhievich Klop-fûns fergees! – de krummels út ’e mûle fleagen útinoar, – En yn’ t algemien… pah, shit, – hy spuide alle ynhâld út ’e mûle en skreau, foardat hy op’ e tafel klom. «Jo binne hjir in faam.» Krijst it?

– Ja, mynhear. – Donald Isoldushka en knikte. Har holle wie fljocht mei it holle fan har man dy’t op ’e tafel stie. En de grutte fan har hollen soe gewoan yndruk meitsje op elke pessimist: Har holle wie fiif kear grutter dan hy.

– Ok, heh heh heh, ferjou my, nim dizze beppe de doar út nei de veranda. Nee, better fuort fan ’e hut. It is moarn en immen sil har fine.

De frou naam it lyk en fierde it wêr’t de eigner bestelde. Nei alles wurke se ek yn stipe, as technysk technikus, in janitor en assistint-sekretaris mei de rang fan senior matras. In minút letter kaam se werom en rûn, marsjearjend nei de tafel.

– Ik goaide har oer it hek.

– Bisto in gek as wat? Dit is in feteraan fan ’e plant. Wier, sittend. Koartsein – de bum.

– Jo ite. – de frou stapte op ’e plaat.

– Dat wol ik net. Jo soene it op myn plaat moatte hawwe set. Hokker soarte iten is it? Nim it út, lit de bern ite. Fertel har gewoan net wat ik iet. En dan ferachtsje se.

– Dat is wier, as jo in hoer út jo mûle hawwe. Moatte jo jo tosken boarstelje as jo se foar it lêst skjinmeitsje, hûndert jier lyn? – de frou sammele de skûtels fan ’e tafel en gie nei de wenlike helte fan’ e hut.

– Wês stil, frou! Wat begripe jo yn geuren? Okee, – Ik smiet myn mouw mei krummels en drippen fan ’e tafel ôf. – Wat ik woe sizze. Huh?.. Dus, meitsje jo klear om nei Peter te gean.

– Wêrom?

– Oh, kollega, wy hawwe in nij serieus bedriuw. Earste en lêste!

– Binne wy oerbrocht nei Sint-Petersburch? – Harutun luts syn hier út ’e neusgaten, wie bliid en sloech mei in stok.

– Nee, nim it koeler. Wy sille in serieuze saak ûndersykje, en net om ’e skûlen poke, op syk nei ferlerne kippen en bolle. En dan, as wy him fine, sille wy heger wurde oerbrocht…

– Wêr is it nei de himel?

– Nar, d’r binne gjin stêden yn ’e loft, Nei Amearika.

– En wat sille wy sykje? Wat moat fûn wurde om ús nei Amearika te stjoeren?

– Wy sille nei de noas sykje…

– Hwaens noas? – Harutun begriep it net.

Ottila klom op ’e tafel en rûn nei de oare kant, tichter by de Korporaal. Hy gyng sitten en dongele syn skonken, petearde mei har.

– No, yn in nutedop.. – begon hy yn in heale stim.

– En wat, yn in flúster dan?

– Nerd, konkurrinsje. Dizze saak kin troch de Feds ôfnommen wurde.

– Ahhh! Ik besefte de cartridge.

– Dat dan, de mouwe. Heh, cool! Ik bin in «cartridge», en jo binne in «sleeve». En de cartridge wurdt yn ’e moule lein. Hahaha Is grappich

– Nee. Se sette in kûgel yn ’e cartridge.

– Wat, tûk? En jo wite dat yn ús lân elkenien tûk is – min en min. Wolle jo in ferskil meitsje? Harkje dan, ik sil net twa kear útlizze. In hillich plak is noait leech. En jo plak, net allinich de Hillige.. Witte jo hoefolle wurkleazen yn ús doarp jo wolle neuken om jo fergees plak yn te nimmen?

Harutun hatke syn eagen út eangst en smiet triennen fan seniliteit.

– Sorry, cartridge, gjin kûgel is yn ’e moule ynfoege, mar in cartridge.

– No, hear dan, hoefolle, sil ik yn in notysje útlizze: Eeee… hasto Gogol lêzen?

– Hy dronk in mogul.

– Meitsje jo grapkes?

– It wie humor. Ik seach films mei syn dielname.

– Dat is goed. Hawwe jo in film oer NOS sjoen?

– Oer waans noas?

– No, net oer dy? … – Ottila sprong fan ’e tafel, – Humor wer?

– Mnn, ja! – de âld man stie op ’e oandacht. Ottila seach nei de liif fan ’e korporaal en tilde mei bulgende eagen syn holle omheech, goaide syn holle oan’ e ein en seach mar in sliepende pleksus.

– Sit neuken!! raasde er. De korporaal siet yn in startposysje.

– Ik herinnerde my. De cartridge… dit is wêr’t de man syn noas ferlear…

– ûnthâlden?

– Dat is krekt!!

– Dat wy sille nei him sykje. Hysels … – En Ottila pakte in finger nei it plafond. – frege my om in heale dei. Hy frege heulendal dat ik mysels dizze saak persoanlik oernimme. Dus om te sprekken naam persoanlike kontrôle.

– God?

– Nee, do gek, Marshal. Nuuu, ús god. Hy sei dat d’r gjinien weardiger is … – Ottila sprong op har knibbels, stie ûndergeskikt en naam kontrôle oer de situaasje.

– En hoe sille wy nei him sykje. Dit is in ferhaal?! Boppedat stoaren se.

– Wa binne se?

– No, dizze, de haadpersoanen stoarne lang lyn… en Gogol is de haad tsjûge, deselde… goed, dea.?! Dit is gjin humor.. Ahhh?

– Nar. – De bug sprong út ’e skoot fan Incephalopath. – Wy sille sykje nei in monumint op in koperen boerd dat waard stellen. Oft dakleazen as skurken. Allegear itselde, in monumint foar NOSU, en miskien… antyk.!?

– En wa sil hjir bliuwe?

– Isolde en Izzy foar it haad.

– Is hy noch lyts?

– Neat is lyts, ik wist al in frou yn syn jierren.

– Hjirfoar is in protte geast net nedich: set it, spat en gong…

– Hoe wite, hoe wite…

– Nee, beskermhear, ik koe bliuwe, myn hert is swak…

– Neat, hjir yn Sint-Petersburch sille jo gassen sykhelje en maklik.

Harutun wol ek wat sizze om te bliuwen by Klop syn frou, mar hy waard betocht en seach fuort nei de krûpende twa-sturt op syn knibbel en mei syn tomme drukte hy it ynsekt yn it materiaal fan syn broek.

– Wat woene jo útblinke? – sarkastysk, mei syn eagen skean, frege Ottila.

– Ik haw gjin jild of medisinen.

– No, dat is oplosber. Alles betellet it budzjet. As wy de noas fine.

– En as wy it net fine?

– En as wy it net fine, sille alle útjeften wurde ôflutsen… fan jo.

– Hoe sa?

– En sa. As jo noch stomme fragen stelle, kinne jo jo baan kwytreitsje. Krijst it?

– Dat is krekt, begrepen. Wannear geane wy hinne?

– Stomme fraach. Wy soene der al wêze moatte. Litte wy no gean!

– En wat is der sa gau? Ik haw myn koffer net pakke?

– Wy moatte it altyd klear hâlde. Jo wisten wêr’t jo in baan krije… Trouwens, itselde ding…

– Wat?

– Ik haw myn koffer net pakke. Ja, wy hawwe se net nedich. By oankomst, keapje wat jo nedich binne. Ik haw in bankkaart.

– En as d’r net genôch jild is?

– Hy sil goaie. – en wer pakt de distriktsplysje in finger oan it plafond en sprong yn pygmystyl, mei help fan somersaults, op ’e tafel, wuivende in foet foar de noas fan’ e kollega. Hy kaam op syn foet en krúst de tafel te foet yn ’e rjochting fan Arutun nei syn stoel. Triennen en rjochting de ôfslach.

– Wat sitsto? lit ús gean! – en wifte syn hân, – en, krekt as lâns Sint-Petersburch, sweefde oer de Ierde…

Se ferlieten it bolwurk, litte mar in briefke yn kalk op ’e doar:

«Sit gjin soargen. Wy binne fuortgien mei in urgent opdracht nei Sint-Petersburch. Jo bliuwe op it plak fan Incephalate, en Izya – ynstee fan my.. Me!»

En ûnderoan is de tafoeging yn in oar hânskrift:

«Sorry, Pupsik, ik kom werom lykas ik moat! Wylst jo Flea omheech rint. Wachtsje op my en ik kom werom. Miskien ien…»

Izya lies de notysje en skreau op it blêd yn ’e hânskrift fan syn heit en Intsefalopat, ferburde it yn syn bûse en wipte it ynskripsje fan’ e doar ôf.

– No, âlde geit, do hast it. – Ik naam myn mobile tillefoan en stjoerde SMS nei myn heit. Doe gong er it hûs yn en joech it briefke oan syn mem. Se lies en skoude.

Lit him ride. Wy sille it ferfange. En gjin wurd oer de fuortsetting fan ’e heit. Krijst it?

– Fansels, mem, ik begryp… En litte wy it pig nimme fan ’e haadmaster, ahh? stelde er foar.

– Wat bisto? Wy moatte alles dwaan neffens it hânfêst en gerjochtigheid.

– En hy ropt my yn earlikens?

– Hy is de direkteur. Hy wit better. En hy sels sil rjochtfeardich wêze foar God.

– Is dat dejinge dy’t oan ’e muorre yn’ t kantoar hinget?

– hast. Dêr hinget Iron Felix, syn plakferfanger. Okay, doch jo húswurk.

– Ik die. Mem, kin ik efkes kuierje op ’e rivier?

– Gean, mar ûnthâlde, puppy: ferdronk, kom net thús. Ik sil jo fermoardzje… Hast it?

– Ja. – Izzy raasde en ferdwûn efter de doar…