Читать книгу Dokter met die X-faktor - Susan Pienaar - Страница 3

Leandra se voete en sandale is nat. As sy daardie verdomde vent in die hande kry! Sy skud haar kop vir Suné.

“Nie vanoggend nie. Ek sou tyd vir koffie gehad het as ’n sot van ’n man nie my parkeerplek met sy modderbespatte skedonk gesteel het nie. Ek moes om en om ry en toe heel aan die ander kant van die hospitaal parkeer. Toe moes ek al die pad terugstap.” Dit het laas nag gesous en sy het mooi probeer kyk, maar nogtans binne-in ’n poel water getrap.

Teleurstelling staan op Suné se gesig geskryf. “Maar Leandra, ek het klaar twee koffies bestel.”

Leandra kyk vlugtig in die Linkswood-hospitaal se kafeteria rond. Die geur van varsgemaalde koffie laat haar aarsel. Ag, sy’s klaar laat, wat sal ’n paar ekstra minute tog nou saak maak?

“Oukei, maar sê asseblief hulle moet dit liewer take-aways maak.”

Suné glimlag. “Geen probleem nie, ek’s nou terug.”

Twee klante vlak langs Leandra is klaar. Sy gaan sit toe hulle opstaan. Sy en Suné kan nou maar netsowel hulle koffie by die tafel drink. Leandra kyk op haar horlosie. Sy is maklik tien minute later as gewoonlik omdat sy alternatiewe parkering moes gaan staan en soek.

Sy is meestal voor die dokters en pasiënte in teater, net soos die ander narkotiseurs in die hospitaal, maar sy gaan maak gewoonlik soggens nog ’n draai by die pasiënte wat op die dag se teaterlys is. Sy wil altyd darem net weer seker maak hulle is sterk genoeg vir die operasie wat voorlê, al het sy hulle die vorige dag ondersoek en al die belangrike informasie gekry.

Suné sit ’n skinkbord op die tafel neer en gaan self sit. “Hoekom het jy nie gesê die ou moet skoert nie?”

Leandra sleep haar gedagtes weg van haar pasiënte af. “Watter ou?”

“Die sot wat jou parkeerplek met sy modderbespatte skedonk gesteel het.”

Leandra haal die deksel van die polistireenglasie af en roer suiker in. “As ek hom gevang het, sou ek sekuriteit op hom gesit het. Die viertrek het ’n Noord-Kaapse nommerplaat, so die ou is seker ’n eenmalige kansvatter.”

Suné roer ’n tweede sakkie suiker by haar koffie. “Hoe kan jy so seker wees dis ’n man en nie ’n vrou nie?”

“Net ’n man sal met so ’n grys gevaarte rondry. Daar’s relings rondom die laaibak asof die ding vir plaasdiere gebruik word.”

“Dit kan ’n vrou wees wat met haar man se viertrek ry,” hou Suné vol.

Nes Suné is. Vat altyd ’n man se kant al ken sy hom hoegenaamd nie. “Daai grys do-it-yourself gepanelbeate viertrek skree behoorlik: ‘Ek’s ’n man met ’n oormaat testosteroon’.” Leandra weet sy oordryf nou vreeslik, sy het net een duik gesien – but who cares? Feit bly staan, dis háár parkeerplek.

Suné lag. “Oe-la-la, ek love ’n ou met ’n oormaat testosteroon. Maar sê my eers, het dokter Van Niekerk intussen iets nuuts oor dokter Erlank kwytgeraak?”

Leandra gooi haar handsak oor haar skouer, vat haar koffie en begin vooruit tussen die tafels deur stap. Sy antwoord eers toe Suné langs haar is. “Dokter het gesê die man het ’n indrukwekkende CV. Ek hoop nie dié Dieter Erlank is een van daai ongeduldige ortopede wat almal in teater verskree nie.”

Ortopediese chirurge is die moeilikste mense om mee saam te werk, dit weet Leandra. Dis nie net ’n opname wat dit bewys het nie, sy werk immers soms saam met daardie ongeskikte dokter Hattingh. Dokter Van Niekerk is die geduldigheid self, maar nou ja, dis beter dat hy gaan klasgee by die universiteit – sy het gesien hy het nie meer so ’n vaste hand nie. Sy sal tot Maandag moet wag om te sien met wie sy te doen gaan hê. Gelukkig is dit vandag Vrydag, so sy het darem die naweek om te rus. Dit wil nou sê as Kevin nie dalk besluit om sommer by haar in te val nie. Sy is só keelvol vir hom.

“Ek gaan dokter Van Niekerk in teater mis.” Suné trek so in die stap met haar voorvinger en duim aan haar gekleurde skelrooi puntjieskuif, gee ’n paar vinnige treë nader aan ’n radioloog se glasdeur, bekyk en bevoel haar nuwe kort haarstyl terwyl sy haar in die blink glas spieël, trippel dan gou terug tot langs Leandra, wat gaan stilstaan het.

Leandra lag. “Ek hoor die nuwe ortopeed is ongetroud. Wie weet, dalk is hy net die regte man vir jou.”

Suné trek ’n gesig. “Met my luck gaan hy grys en boonop bles wees.”

Hulle stap in ’n breë gang af en gaan staan ’n ent agter ’n klompie mense voor twee hysbakke. Een van die twee hysbakdeure begin oopskuif, en almal staan nader.

’n Lang donkerkopman kom haastig aan en sit sy hand teen die kant van die skuifdeur sodat die groepie mense veilig binnetoe kan loop. Leandra stap verby hom en gaan staan in die middel. Het sy haar verbeel die man het haar gestaan en bekyk?

“Ag, dankie,” glimlag Suné oorvriendelik en kom staan langs Leandra.

Die deur begin toeskuif. Leandra kyk vas teen swart skoene, en onwillekeurig klim haar oë hoër. Swart jeans span om sterk bobene en ’n netjiese sitvlak, en ’n swart hemp span oor breë skouers.

Die man kyk om en vra: “Vloere?”

Leandra se oë glip op na sy gesig. Mm, interessante gelaatstrekke … Nie olieverf nie … houtskool sal sy sterk beenstruktuur na vore bring … net die eweredige gelaatstrekke ’n bietjie versag en die ferm mond …

“Vier.” “Ses.” “Twee,” klink die stemme op.

Heldergroen oë kyk oomblikke lank koelerig in Leandra s’n voor hy wegdraai en die nommers intik. Leandra kry hoendervleis en vryf oor haar arms. Sjoe, daai oë … mens sal liggies moet werk om reg aan die helderheid in ’n skets te laat geskied. Haar blik glip na sy sterk nek en profiel. Daar is iets aan die groot man wat haar fassineer … wat nou rêrig vreemd is. Is dit die donker klere … sy manier van staan asof die wêreld aan hom behoort? Dis iets onsigbaars … Sy sou sy gesig graag weer wou bekyk.

Suné stamp liggies aan haar. “Hy’s gorgeous,” praat haar lippe geluidloos.

Leandra loer gou na die gesigte om haar, sien dis veilig en sein terug: “So what?” Die Suné darem, ’n wildvreemde man, maar sy is alte gereed met ’n aanmerking.

Leandra voel verlig toe dit haar en Suné se beurt is om uit die hysbak te stap. Nee, regtig, Suné behoort haar te skaam, sy voel eintlik kriewelrig oor die manier waarop haar vriendin die man in die hysbakspieël gestaan en beloer het.

Dieter Erlank stap na direkteur Arendse se kantoor. Hy moet sy irritasie opsy skuif en hom by belangriker dinge bepaal. Die twee vroumense het sag genoeg gepraat, maar hy het rug teen rug agter daai snobistiese skepsel by ’n tafel gesit en ontbyt eet. Leandra, dis wat die rooikop die vroumens met die donker hare genoem het.

In ander omstandighede sou hy die doktertjie om verskoning gevra het, sy viertrek uit haar parkeerplek getrek en elders plek gaan soek het, maar ná ’n rukkie se luister, het hy halsstarrig vasgeskop.

Hy het omgekyk toe die twee vroumense opstaan. Iemand kon hom met ’n veer omtik toe hy sien dis toe nie ’n verstokte oujongnooi wat hom ’n sot genoem het oor hy ’n man is nie, en wat so van sy testosteroonvlakke en sy ma se voertuig gepraat het nie. Toe hy die hysbak se deur oophou, het hy weer gekyk om seker te maak dat sy oë hom nie bedrieg nie. Haar oë bly hom by. Sy het die mooiste persblou oë waarin hy vir ’n ewigheid sou kon kyk – altans, net totdat hy onthou wat die geitjie als gesê het.

Sonder sy eie ryding moes hy twee dae gelede, pas terug uit Amerika, sy ma se bakkie leen. Toe moes hy boonop ompad en plek-plek grondpad ry nadat hy vanoggend eenuur van hulle plaas buite Kimberley weggery het. So ja, die viertrek is modderig, maar ’n skedonk is dit beslis nie. Hy moes by die hotel inboek en stort, so waar moes hy verdomp tyd gekry het om die voertuig te laat was?

Hel, toe klink dit boonop vir hom asof die vroumens dalk saam met hom gaan werk, want hoekom anders sou die rooikop by haar wou weet of dokter Van Niekerk iets oor hom gesê het? Maar wat ook al die geval is, hy is professioneel: niks trek sy aandag af van die werk wat hy geroepe voel om te doen nie. Niemand kon hom nog ooit vir lank omkrap nie. Dun van nerf is hy nie; dis seker maar moegheid wat hom so knorrig maak. Vannag gaan hy ’n dooie hou slaap.

Toe direkteur Arendse hom gister bel met die voorstel dat hy vandag begin werk en nié soos afgespreek eers Maandag nie, het hy stilgebly om eers daaroor na te dink. Sy ma en suster-hulle was juis so opgewonde oor die naweek se kuier, om van sy vlugvoosheid nie eers te praat nie. Dis toe dat dokter Van Niekerk skielik op die lyn was. “Dit sal goed wees as jy kan begin terwyl ek nog hier is, dan kan jy die teater deurkyk en kan ek jou aan die span voorstel,” het die dokter gesê ná hulle gegroet het en toe bygevoeg: “En as jy nie omgee nie, kan jy sommer ’n operasie of twee doen, dan assisteer ek.”

Dit was ’n goeie voorstel, want hy neem dokter Van Niekerk se spreekkamers in die hospitaal oor en aangesien die naweek voorlê, sal hy genoeg tyd hê om dinge daar na sy sin te skik. Hy moet ander blyplek soek, die hotel is net tydelik, maar dit sal eers moet wag.

“Dokter Erlank?” Die ontvangsdame kyk vraend na hom, en hy knik. “U kan maar deurgaan. Dokter Van Niekerk is ook daarbinne.”

Leandra is al ’n ruk besig in teater. Oukei, die toerusting werk honderd persent. Nou net die narkose- en ander medisinale middels in spuite optrek en duidelik merk sodat sy nie in ’n krisis die verkeerde ding staan en spuit nie. So ja, alles is gereed. Sy kyk na die muurhorlosie. Sy het genoeg tyd om badkamer toe te gaan en iets te drink, en sal nog voor dokter Van Niekerk terug wees.

Leandra kom die waskamer binne en herken dokter Van Niekerk dadelik aan sy effense geboë skouers onder die groen teaterdrag. Hoekom is hy vanoggend vroeër as gewoonlik? Langs hom staan ’n vreemdeling in teaterklere, ’n mus oor sy hare getrek, ook besig om te skrop. Nou wie sou hy wees? Haar oë gly oor die breë skouers, maar die teatermus verhoed dat sy die man se hare kan sien. Sy profiel en nek wil-wil vir haar bekend voorkom.

Dokter Van Niekerk kyk skuins oor sy skouer, sien haar en glimlag. “Goeiemôre, Leandra. Kom, jong, staan nader dat jy kan beginne skrop.”

“Môre, dokter.” Sy groet hom altyd formeel. Hy is baie ouer as sy, en sy het respek vir hom. Sy gaan val langs die vreemdeling in en stoot die kraan oop, maar haar oë glip na sy hande. Hy het groot kunstenaarshande en onder die skuim op sy sterk voorarms skyn swart haartjies deur.

Dokter Van Niekerk lag. “Leandra? Ek het vir julle ’n verrassing. Langs jou staan julle nuwe ortopediese chirurg, Dieter Erlank.”

Leandra se oë vlieg na die man se gesig en dadelik herken sy hom. Wie kan nou sulke heldergroen kykers vergeet? Sy oë vernou en raak ligter sodat sy pupille nog donkerder uitstaan. Nee wat, dit moet haar verbeelding wees, hy het geen rede om haar te meet nie. Leandra het intussen seep en ’n naelborsel gekry en begin skrop. Langs haar gaan Dieter Erlank in stilte voort.

Leandra kyk agter Dieter se rug verby na dokter Van Niekerk. “Dieter, dis nou Leandra Muller, die beste narkotiseur in die hospitaal. Almal baklei oor haar. Jy sal ver moet gaan soek om ’n meer bekwame narkotiseur te kry.” Dokter knik. “Maak julle twee nou maar kennis met mekaar.”

Leandra glimlag op na Dieter, sien hoe takserend hy na haar kyk. “Môre, dokter, aangename kennis,” knik sy, want uit die aard van die saak kan sy hom nie met die hand groet nie.

Hy kyk ongeërg weg met sy hande steeds onder die lopende water. “Môre, dokter Muller.” Hy het dit gewoonweg gesê, maar dat hy sowaar wegkyk terwyl hy met haar kennis maak? Asof sy maar net nog iemand is wat sy pad vir ’n oomblik kruis!

Dokter Van Niekerk hou sy hande in die lug op om hulle steriel te hou, druk die kraan met ’n elmboog toe en lag. “Mensig, maar julle is darem formeel? A nee a, Leandra, ek ken jou mos nie so nie. Komaan, dit sal nie deug nie.” Hy glimlag goedig vir Dieter. “Ons noem mekaar op die voorname, anders gaan ons nie weet wie praat met wie in teater nie. Kan julle dink hoe deurmekaar dit kan word as ons in ’n noodgeval moet ‘dokter’ hier en ‘dokter’ daar, en daar’s ’n hele spul dokters bymekaar?”

Leandra smyt die naelborsel neer en sien hoe Dieter die kraan ferm toestoot. Oe, sy háát dit, verpes dit wanneer sy onregverdig beskuldig word. Dis mos nie sý nie. Sy het so ewe vir die vent geglimlag. Hy het seker grootkop gekry, of wie weet, dalk is hy ’n vrouehater. Sy lig haar hande hoog op onder die lopende water en hou haar elmboë laag om die skuim af te spoel. Sy ignoreer Dieter Erlank, kyk verby hom en glimlag stram vir dokter Van Niekerk. “As dokter Erlank niks daarteen het –”

“Geen probleem nie, noem my gerus Dieter,” val hy haar kortaf in die rede. “En ek noem jou Leandra.”

Dokter Van Niekerk is skielik haastig. “Dis beter, julle. Nou maar kom, Leandra, ek sien jy’s amper klaar. Ek en Dieter gaan solank binnetoe. Ek moet hom nog aan die ander voorstel en die tyd loop aan.”

Leandra spoel haar hande deeglik, lig hulle op, maak die kraan toe en stoot een van die swaaideure met ’n heup oop. Emmie, die ongeskropte suster, gee vir haar ’n steriele handdoek aan, hou dan oopgemaakte, steriele handskoene na haar uit en toe sy gehandskoen is, druk sy hulle deur die oorjurk wat Emmie vir haar oophou. Leandra het intussen gehoor hoe gemaklik en gou Dieter Erlank met die ander lede van die span kennis maak. Hulle dra nou almal oorjurke, musse en chirurgiese maskers, maar sy kan hulle eien.

“Bring die pasiënt vir ons in,” sê dokter Van Niekerk en gaan staan langs Dieter by die ligkas om na die X-strale te kyk. Leandra hoor hoe dokter Van Niekerk vir Dieter sê: “Sestigjarige vrou … kniegewrigvervanging. Sy’t kwaai gewig verloor voor ek ingestem het om die operasie te doen.”

Dieter beduie met ’n vinger na ’n X-straalfoto. Leandra merk op hoe groot hy teen dokter Van Niekerk en sy kliniese assistent, dokter Izak du Preez, lyk. Onder daardie oorjurk is daar geen beduidenis van ’n maag nie. Sy weet. Sy het dit in die hysbak al opgemerk. “Artritis in die kniegewrig, degenerasie van die kraakbeen …” sê Dieter.

Die verpleegster het die pasiënt ingestoot, en sy word op die operasietafel getel. Dieter en dokter Van Niekerk kom staan langs die pasiënt, groet haar en Dieter stel hom voor as die chirurg wat vir dokter Van Niekerk gaan help opereer.

Daar is nou vir Leandra geen gedagte aan iets anders nie, haar pasiënt moet narkose kry en die vrou se veiligheid is al waaraan sy dink.

“Ai, kind, ek het nie ’n oog toegemaak nie, ek’s so bang vir die operasie,” praat mevrou Fourie sleeptong en met ’n droë mond. “Ek het gehoor dis gevaarlik en verskriklik seer. Jy onthou nog ek’s bang vir narkose, nè?”

Leandra glimlag vir haar. Die premedikasie wat sy haar vroeër ingejaag het, doen sy werk. Sy praat gerusstellend en sag, maar duidelik. “Mevrou moenie bekommerd wees nie. Dis ’n algemene operasie wat daagliks in dié hospitaal én elders in die wêreld gedoen word. Ek gaan baie mooi na u kyk, soos ek reeds vroeër beloof het.”

Die pasiënt het twee dae gelede haar bloeddrukpille gelos, toe spring haar lesing hemelhoog, maar vanoggend is dit darem honderd en dertig oor negentig. “En raai net, hier is vandag nou sommer twee hoogs gekwalifiseerde ortopediese chirurge wat gaan opereer.” Sy dep die bokant van die ouderdombevlekte hand met alkohol, kry die aar. “Net ’n seer stekie … A, sien, daar’s hy klaar in.” Dis al gewoonte by haar om rustig te verduidelik, dit kalmeer die pasiënte. “Die drup is net sodat ek al die middels hierin kan herlei. Dis mos darem beter as om elke keer ’n naald in mevrou se vel in te steek, of hoe?” Toe haar pasiënt droog sluk en knik, sit sy die oksimeter aan ’n duim vas. “Nou gaan ek mevrou aan die slaap maak en as u weer sien, maak ek u wakker.” Sy spuit die narkosemiddels in die druplyn en sit die suurstofmasker oor haar neus. “Mevrou moet vir my diep inasem. Dis vars berglug, lekker diep asemhaal, mevrou Fourie,” herhaal sy rustig tot haar pasiënt onder narkose is.

Leandra koppel die monitors en maak seker die lewensfunksies is reg voor sy na die twee chirurge kyk. “Sy slaap,” sê sy en koppel haar aan die ventilator. Sy het nou tyd vir rondkyk, maar monitor haar pasiënt se fisiologie natuurlik deurentyd.

Katleen en Suné, twee van die drie teatersusters in hulle span, het die pasiënt met steriele groen lakens bedek. Net haar knieë steek uit. Suné is besig om die tweede knie ook met Betadine te verf, maar sy kyk vinnig na Leandra, knipper haar bruin oë en glimlag agter haar masker. Die klits, natuurlik in haar skik omdat die nuwe ortopediese chirurg toe al die tyd die man van die hysbak is.

Leandra snuif liggies. Suné sal gou agterkom Dieter is antagonisties teenoor vroumense. Nee wat, eerlikwaar, dit pla haar gewoonlik glad nie as iemand nie van haar hou nie. Maar genade, sy is lief vir haar werk, dis die enigste plek waar sy regtig vervuld voel en nou moet sy in die toekoms met so ’n arrogante vent saamwerk.

Dieter het ’n snit in die knie gemaak. Dokter Van Niekerk gebruik wondhake om die plek oop te hou terwyl Izak instrumente aangee. Suné dep bloed op.

Leandra kyk na die X-straalplate. Siestog, sy moes kwaai pyn ondervind het. Die kraakbeen in haar knieë is so geslyt dat die gewrigoppervlak nou been teen been skuur.

Izak, wat gewoonlik aan die skerts is en meestal Suné se siel uittrek, is vanoggend nogal stil. Natuurlik omdat hy eers vir Dieter wil deurkyk, sien hoe die wind waai. Leandra luister na die rustige klassieke musiek wat in die agtergrond speel. Dit lyk darem nie asof die musiek Dieter pla nie.

Al drie dokters is eintlik vanoggend stillerig. Dokter Van Niekerk praat af en toe oor wat hulle sien en doen. Dieter trek haar oë soos ’n magneet waar hy kop en skouers bo die ander uitstaan. Hy werk flink en met ’n vaste hand … Nogal ’n raak beskrywing vir ’n dokter wat onverstoord weet wat hy doen.

Onwillekeurig onthou sy die episode vroeër. Wie dink die ou ís hy? Om darem weg te kyk terwyl hy met haar kennis maak. Wat het sy aan hom gedoen? Dink hy miskien hy is haar meerdere? Sy het ook gespesialiseer, nes hy. Dit maak nie saak hóé aantreklik of hóé briljant hy is nie, sy hou net so min van hom as hy van haar. Dit maak hulle quits.

Leandra gee Dieter nie kans om iets te vra toe hy na haar kyk nie. “Alles reg, ek sal sê as daar fout kom.” Sy kyk gou weg.

“Waar bly jy, Dieter?” vra Suné.

Sy is mal om enigsins in Dieter se antwoord belang te stel, maar hoe kan dit anders as hulle hier vlak voor haar praat?

“Vir eers bly ek in ’n hotel.” Dieter kry ’n tangetjie by Katleen.

Suné suig vog op waar Dieter werk. “Ek het gehoor jy was tot nou die dag toe iewers in Australië.”

“In Amerika. Het ek julle dan nie gesê nie?” antwoord dokter Van Niekerk vir Suné.

“Waar in Amerika?” wil Izak weet.

“Massachusetts,” sê Dieter kortaf.

Dokter Van Niekerk sit ’n wondhaak in om oop te hou waar Dieter werk. “Dieter het by die Massachusetts General Hospital gewerk. Dis die oorspronklike en grootste akademiese hospitaal van Harvard,” verduidelik hy asof hy met sy eie seun spog.

“Sjoe, Harvard? Het jy klas gegee, Dieter?” vra Suné met openlike bewondering en vergeet skoon om die suier te beweeg.

Dieter kyk nie op nie. “Ja, maar nie heeltyds nie. Suier, asseblief.”

Katleen vat die suier uit Suné se hand. Suné gee haar ’n vieserige kyk. “Dit moet darem kwaai ongerieflik wees om in ’n hotel te bly,” verander Katleen die gesprek en suig waar Dieter werk. “In watter hotel bly jy?”

“Die Hilton in Sandton.” Dieter kry ’n battery-aangedrewe boor by Izak.

“Dan soek jy seker ander blyplek, of hoe Dieter?” vra Suné. “Die Hilton is mos buitensporig duur. Jy moet net sê as ons kan help, hoor?”

Leandra snuif. Suné klink nou rêrig orig. Katleen is nie veel beter nie.

“Dankie, ek maak so,” sê Dieter, en dan lawaai die boor.

Dieter is beslis min gepla met die twee teatersusters se openlike bewondering. Geen wonder die man het grootkop gekry nie, want oral is daar natuurlik vroulike personeel wat hulle aan hom opdring. Hy het seker verwoesting gesaai onder Harvard se vroulike studente. Nee wag, laat sy liewer nie aan die vent dink nie. Sy gaan haar pasiënt se lewensfunksies na, en ingedagte skuif haar oë na Katleen.

Katleen is donker en nogal mooi, maar niemand weet hoe sy regtig onder haar dramatiese ooggrimering lyk nie. Darem snaaks dat Katleen nooit lag of selfs glimlag nie. Suné reken sy is bang sy kry plooie om haar oë en mond.

“Dokter kan solank met die ander knie begin,” sê Dieter en voeg by: “Dan maak ons vinniger klaar. Suné, jy kan daar help.”

Leandra kyk na haar pasiënt. Als is nog reg. Dat die man nou wragtig vir dokter Van Niekerk staan en orders gee. Wat is nou eintlik sy storie? Het ’n meisie dalkies sy hart gebreek? Sy sug. Hoekom is sy so gepla met die vent? Waarom gee sy tog om dat hy so antagonisties teenoor haar is? Dit is nie haar verbeelding nie. Sy het intuïsie in oormaat by haar ma gekry – altans, so dink sy, want haar pa moes heel agter in die ry gestaan het toe dit uitgedeel was. Haar intuïsie is selde verkeerd …

Dieter buig die been se gewrig op en af en dan sywaarts, knik tevrede. “So ja, die knie is so goed soos nuut. Nou net uitspoel voor ons toewerk. As dokter Van Niekerk hier klaarmaak, gaan ek aan met die knie waarmee dokter begin het. Izak, jy kan my assisteer.”

Dokter Van Niekerk neem Dieter se plek in. “Dis nou rêrig uitstekende werk, Dieter.”

Leandra snuif stilletjies. Dokter Van Niekerk is nou regtig mosterd ná die maal, want tussendeur het hy ook kort-kort vir Dieter vertel hoe vreeslik oulik hy is. Leandra weet nie wat die ooreenkoms tussen dokter Van Niekerk en Dieter is nie, maar dis duidelik dat Dieter klaar oorgeneem het. Hy gee nou die bevele, praat met gesag, maar is glad nie oordonderend nie, moet sy nou maar teensinnig erken. Emmie is tog altyd so gou om die gipstrollie nader te bring. Katleen het nog nie eens die saline-oplossing uitgesuig nie en kyk nou vies na die affêre wat te naby aan haar staan.

’n Bietjie later kyk Leandra na die horlosie teen die muur. Die werk aan mevrou Fourie se tweede knie is so te sê afgehandel. Sy het die narkosemiddels reeds gestaak. “Ek bring die pasiënt nou stadig by,” waarsku sy Dieter wat besig is om die knieweefsel met oplosbare steke toe te werk.

Hy kyk ’n oomblik direk na haar, knik dan: “Reg so.”

Die chirurgie is uiteindelik klaar en Leandra stap saam herstelkamer toe. Sy werk die pynmiddel se dosis uit, sit die suurstofmasker oor haar pasiënt se neus en sê duidelik: “Mevrou Fourie, haal diep asem, dis vars berglug.” Dit werk soos ’n bom. Sy los haar pasiënt in die susters se hande. Nou weer terug teater toe vir die volgende operasie, maar gelukkig is teetyd net daarna.

Leandra kom later as die ander in die teekamer aan. Sy was eers ongevalle toe om ’n pasiëntjie te ondersoek. ’n Traumasuster het darem die dogtertjie se besonderhede by haar ma gekry en ’n vorm ingevul. Op die oomblik word X-strale van haar arm geneem. Die noodgeval het die operasielys so pas langer gemaak. Leandra het gehoor hoe dokter Van Niekerk vroeër vir Dieter sê hy sal nie terug wees vir die volgende operasies nie, want hy het nog sake om voor die naweek af te handel.

Leandra gaan staan by die tafel langs Suné waar sy tee drink en ’n broodjie eet. “Is hy nie wonderlik nie?” Suné praat sag, want Dieter staan saam met Izak en tee drink.

Leandra skink vir haar tee in en hou haar dom. “Ek het nog altyd gesê Izak gaan dit ver bring. Ek hoor hy gaan volgende jaar voluit in ortopedie spesialiseer. Boonop is hy een van die aantreklike ouens hier rond.” Sy kry ’n deurgesnyde broodjie en vat ’n hap. “Mm, lekker. Ek’s dood van die honger. Kom ons kry stoele. Ek sit amper regdeur die operasies, terwyl jy heeldag op jou voete is.”

Toe hulle sit, kyk Suné peinsend na Izak. “Ja … wel, ek ken Izak mos darem self. Ek praat in elk geval van Dieter Erlank. Het jy gesien hoe goed en deeglik hy is …” Suné raak stil toe Katleen by die twee mans gaan staan. “Daai vroumens krap altyd in my slaai,” mor sy en drink haastig groot slukke tee.

Leandra lag saggies. “Watter een van die twee ouens is nou eintlik jou slaai?”

“Ag, jy weet wat ek bedoel. As ek net naby ’n man kom, kom druk Katleen haar neus tussenbeide.” Suné sit haar koppie neer. “Ek gaan gou hoor waaroor hulle gesels.”

Leandra loop kry nog ’n broodjie en skink gou vir haar ’n tweede koppie tee in. Die tee is lou, maar dis oukei. Sy wil voor Dieter en Izak terug wees in teater.

Sy kyk nuuskierig na die groepie en glimlag heimlik terwyl sy eet. Suné en Katleen staan teenoor mekaar tussen die twee mans. Albei mans luister nou geïnteresseerd na Suné terwyl Katleen toekyk. Waaroor de ongeluk praat en lag Suné so lekker? Skielik draai albei mans se koppe terug na Katleen toe. Kyk nou net hoe vererg Suné haar. Die mans se koppe swaai van die een vrou na die ander. Dis omtrent ’n sirkus, a nee a, kry die vroumense nie skaam nie?

Leandra loop sit haar koppie neer. Suster Emmie en die twee verpleegsters is ook reg om terug te gaan. Hulle stap saam met haar.

“Daar is twee dokters wat met die volgende operasies bystaan,” sê ’n verpleegster.

“Weet dokter Erlank hiervan?” vra Emmie.

Die verpleegster knik vir die ongeskropte suster. “Ek het gehoor toe dokter Van Niekerk vir dokter Erlank vra of hy sal omgee. Toe sê hy nee, glad nie.”

“Is dit Barend en René?” vra Leandra.

“Jip,” knik die verpleegster.

Leandra glimlag wrang. Sy sal maar moet sien hoe Dieter die dokters hanteer. Barend en René het maar pas in ortopedie begin spesialiseer.

Dis nie lank nie of die hele span is terug in teater, klaar geskrop en gereed dat die pasiënt ingebring word. Leandra gaan gou weer die kind se details na. Die paramedici het vir haar pynmedikasie gegee. Iets hinder Leandra, maar sy kan dalk bevooroordeeld wees. Sy frons ingedagte. Is dit die ma wat te veel verduidelik het en nie langs haar kind gesit het nie, of die kind se apatiese houding? Sy skud haar kop liggies. Goeiste, die ma was in skok en die dogtertjie onder verdowing, sy moenie ’n slang in elke bossie gaan staan en soek nie.

Dieter kry hulle aandag. “Izelle, vyfjarige dogtertjie, van ’n muur afgespring by ouerhuis, elmboogfraktuur opgedoen. Bring die pasiëntjie in, dankie.”

Dieter en Izak stap ligkas toe, sien Leandra voor sy al haar aandag by haar pasiënt bepaal. Sy praat met die blondekopdogtertjie terwyl sy vir haar ’n drup insit. Die arme dingetjie is duidelik lomerig. Sal gewone narkose met ligte spierverslapping moet gee sodat die kind nie beweeg nie en die lugpyp makliker kan afgaan. Lokale verdowing sal nie werk nie, sy moet liefs nie by haar bewussyn wees nie. Toe Izelle slaap, koppel Leandra haar aan die ventilator.

“Izelle slaap,” sê Leandra toe Dieter vraend na haar kyk. Sy het vanoggend se ergerlikheid teenoor Dieter opsy geskuif. Met twee ernstige operasies agter die rug, kyk sy nou uit ’n ander hoek na hom. Sy kan nie anders as om hom te bewonder nie, want toegewyd en briljant is hy beslis.

“Barend en René, staan nader aan die ligkas,” sê Dieter en verduidelik: “Dis ’n noodgeval omdat die fraktuur drie uur gelede opgedoen is en die arm reeds geswel is. Daar is nog operasies op die lys. Tyd raak min.”

Leandra word yskoud. Hoekom het die ma drie ure gewag voor sy Izelle ongevalle toe gebring het? Was die kind alleen by die huis toe sy gespring het?

Dieter beduie na die linkerkantste foto. “Op dié X-straal, Izelle se gesonde arm en elmboog.” Hy knik na die tweede X-straalfoto. “Die twee voorarmbene. Sien, tipies van ’n kind wat die elmboog uitgestrek het om die val te keer, nè? Distale kant van die humerus morsaf, kyk hoe’t dit hier geskuif.”

Izelle se arm rus op ’n middelhoogte tafeltjie. Barend en René volg Dieter soontoe. “Ek heg die breuk sonder om te sny.” Dieter kyk op die beeldskerm terwyl hy die arm draai en tegelykertyd praat. “Ek voel die bene met my hand en bring hulle in een lyn. Kyk daar op die beeldversterker, nè?”

Leandra sien hoe sag en versigtig Dieter met die armpie werk en haar hart raak effens week. Hy kan dalk kortaf praat, maar hy werk tydsaam aan die arm, asof dit kosbaar is.

Dieter werk ’n rukkie in stilte terwyl Barend en René toekyk. “Ek draai een van drie staalpenne in. Dit hou die stukke been in posisie terwyl hulle heg.” Dieter kyk ’n rukkie later na die beeldversterker. “Kyk daar, drie staalpenne, nè? Daarso, die voorarmbene is mooi in lyn met die humerus. Ses weke en die gips kom af.”

Leandra kyk hoe Dieter gips om die armpie vorm. Hy het eenvoudig met die taak begin, al kon Suné en Katleen, of Izak, of die studente die werk verrig het. Sy vergeet totaal van haar antagonisme, kyk net na sy groot hande wat so versigtig aan die armpie werk. En haar simpel hart raak week …

Leandra en Suné stap na hulle onderskeie parkeerplekke toe. “Jy moenie vergeet van Sondag se ete nie. Bennie en Anja gaan daar wees, so ons gaan lekker kuier,” roep Suné.

“Dit sal lekker wees om hulle weer te sien.” Leandra onthou skielik: “Kevin val dalk weer by my uit, ek weet nooit wanneer nie.” Hy het twee keer by haar kom afpak sonder om te bel. Aarg, sy kry sommer ’n naar kol op haar maag wanneer sy aan Kevin dink.

“Dis nie ’n probleem nie. Bring Kevin saam, my ma het hom mos ontmoet.”

“Oukei, sien julle dan.” Leandra stap aan en steek vas toe sy die gewraakte grys viertrek sien. Sy het skoon vergeet haar kar staan heeltemal aan die ander kant van die hospitaal. Die operasielys was lank vir ’n Vrydag. Nou moet sy nog dié ent na haar voertuig toe stap.

Leandra is al naby haar kar toe die grys viertrek langs haar stilhou. Nou wie de ongeluk …? Die passasierskant se deur gaan oop. Dis wragtig Dieter Erlank wat agter die stuurwiel sit. Sy kom agter haar mond is oop en sy maak dit toe.

“Klim in, dan gee ek jou ’n lift tot by jou kar,” sê hy.

Sy kry haar stem. “Nee dankie, ek’s naby myne. Hy staan net daar oorkant.”

Hy glimlag sowaar vriendelik. “Toe nou, klim in dan vat ek jou die entjie. Dis die minste wat ek in die omstandighede vir jou kan doen.”

Wat bedoel hy met die minste in omstandighede? Hy het mos net so hard gewerk soos sy. Eintlik baie harder, want uit die aard van die saak sit sy meestal en staan hy letterlik en beitel soos ’n beeldhouer met boor en saag, en die skroewe wat hy indraai. No way, sy gaan nie langs hom inklim nie. Hy het in die loop van die dag nie ’n woord met haar gepraat nie, en nou wil hy skielik nice met haar wees? Nee dankie, sy ry nie saam met hom nie. “Dis oukei, regtig, ek stap sommer tjoef-tjaf tot daar.”

Dieter kyk voor hom en tik met sy regterhand se vingers teen die stuurwiel, kyk dan met spot uitdruklik in sy groen oë na haar. “Sê liewer die skedonk van ’n gepanelbeate viertrek wat vir plaasdiere gebruik word, is benede jou.”