Читать книгу Dokter met die X-faktor - Susan Pienaar - Страница 4

Leandra is heeltemal stomgeslaan. Aarde, sluk haar asseblief tog net in. Hoe weet die vent wat sy oor sy ryding gesê het? Haar brein backtrack vir ’n vale, kom dan tot stilstand by vanoggend. Daar is net een plek waar hy dit kon gehoor het, en dis in die kafeteria. Maar hoe? Daar was nou wel ’n paar eters en koffiedrinkers rondom haar en Suné, maar sy praat nooit hard nie.

Hoekom haal hy dit nou op? Hy is sommer spiteful. As hy maniere gehad het, sou hy liewer stilgebly het oor wat hy gehoor het. Sy sou mos nooit in sy gesig vir hom gesê het wat sy vir Suné gesê het nie. Sy maak nooit mense se gevoelens seer as sy dit kan verhelp nie.

Maar as hý dan nou so aspris is, gee sy hom van sy eie medisyne terug. “Luister, het jy al die spreekwoord gehoor wat sê dat mense wat afluister nooit iets goeds van hulleself hoor nie?” Leandra wag nie op ’n antwoord nie. “Jy hét immers my parkeerplek gesteel, jy’t dus alles verdien wat jy gehoor het.” Sy stap blindelings aan en hoor hoe hy die deur toemaak.

Dieter wag vir ’n vervoerbussie wat mense oplaai voor hy verder na die uitgang ry. ’n Wit Mercedes hou voor hom stil, en die wag lig die sperpaal. Die wit bloes en donker hare van die bestuurder trek sy aandag. Nes hy gedink het: Leandra Muller reis in styl. Dis boonop ’n splinternuwe model. Sy het ’n goed besoldigde werk, sy kan die duur motor bekostig, maar iets sê vir hom sy is ook met ’n goue lepel in die mond gebore.

Eintlik het die goue waas wat haar omring niks te doen met die vier jaar oue model viertrekbakkie waarop sy neersien nie. Hy het al in sy lewe met baie verskillende persoonlikheidstipes te doen gekry. Mense wat gewoond is aan rykdom, het ’n onsigbare aura aan hulle. Dis te siene in Leandra se houding en haar manier van stap, in die glans van die lang, donker hare en gloeiende, fyn vel. Enige aap kan met die eerste oogopslag sien sy dra boutiqueklere, uitsonderlike mooi skoene en seker ontwerperonderkleertjies … mm … hy kan hom indink … ’n sexy swart broekie van kant en satyn maak haar netjiese sitvlak seker net so effentjies toe … en ’n bypassende swart bra bedek daardie volronde borste seker net deels… Nee, hel, hy moet uitskei. Kyk net wat staan en doen die idiotiese gedagtes aan hom. Hy moet sy kop laat lees om op dié manier aan die snobistiese vroumens te dink. Hy haal ’n paar keer diep asem, dink darem weer effens helder. Leandra Muller is onteenseglik ’n rykmanskind wat alles op ’n skinkbord gekry het.

Hy, aan die ander kant, moes op hoërskool smiddae en saans op die plaas werk. In graad elf moes hy sy skape, wat hy as lammertjies met ’n bottel grootgemaak het, verkwansel om geld in te samel vir ’n rugbytoer, nuwe rugbyskoene en sakgeld. Sy ouers kon skaars sy koshuisgeld en skoolfonds bymekaarskraap. Droogte en skaapvrektes het sy arme pa geknak. Om te dink hy was maar aan die einde van sy matriekjaar en sy suster in graad sewe toe sy pa aan ’n massiewe beroerte oorlede is. Toe het die stryd om oorlewing éérs begin. Om langer ’n sukkelbestaan op die plaas te voer, was nie in sy alfabet nie. Sy kop het medies toe gestaan, en medies sou hy swot, kom wat wil.

Gelukkig was die plaas terselfdertyd sy redding, want met die eiendom as sekuriteit het die bank vir sy ma ’n lening toegestaan sodat hy medies kon swot. Maar daardie lening moes terugbetaal word of die bank het hulle grond gevat. Daarom het hy sy alie saans by ’n bekende eetplek afgewerk terwyl ander mediese studente die tyd gebruik het om te swot. Sommige nagte het hy nie ’n oog toegemaak nie, want dan moes hy werk inhaal voor hy kon klasloop.

Toe hy die dag amptelik dokter voor sy naam kon skryf, is hy vir drie jaar Engeland toe om te gaan werk in ’n neerdrukkende, grys hospitaal in die middestad van Londen. Die pond staan nog altyd sterk teenoor die rand. Hy het versigtig met sy salaris gewerk en ’n piepklein woonstelletjie in Paddington met twee ouens gedeel. Hy het die tube hospitaal toe en terug gery en sy finale studieskuld gedelg. Buig of bars, hy sou die geld bymekaarmaak om op eie bodem as ortopeed te spesialiseer.

Terwyl mejuffrou Leandra Snob lekker sonder kommer op kampus gebaljaar en in weelde geleef het, het hy in ortopedie gespesialiseer en gelocum net waar hy kon. Dit was nie maklik nie, min slaap het hom soms soos ’n zombie laat voel. Maar dit alles is darem lankal iets van die verlede. Die afgelope paar jaar, wat hy ortopeed in Massachusetts was, het hom nie alleen ondervinding besorg nie, maar ook genoeg fondse om ’n huis en ’n nuwe ryding aan te skaf, en dan het hy nog heelwat eenkant gesit. So die klein snob kan haar maar upstairs hou; hy wat Dieter is, is g’n hierjy nie.

Die pad is besig en hy draai af na sy onpersoonlike hotel. Hy wed Leandra Muller is op pad na ’n spogbuurt waar haar ouers haar met ’n glasie wyn inwag. Suné het mos gesê Leandra is nie getroud nie. Hy het nie gevra nie. Suné praat net baie. Sy het gesê Leandra het onlangs met ’n ou begin uitgaan, toe selfspottend gesê dis net sy wat nie ’n ou kan hou nie. Hy frons. Daar is vreemde onderstrominge tussen Izak en Suné en Katleen. Leandra was heeldag stil en het net gepraat wanneer sy verslag oor ’n pasiënt doen. Dis nogal vreemd ná haar tirade vanoggend. Sy is toe nie die brandrissie in teater wat hy verwag het nie. Sy het soos handomkeer verander toe die eerste pasiënt die teater ingestoot is. Hy kon nie anders as om te hoor hoe mooi en lieftallig sy met die pasiënte praat nie. Hy skud sy kop vir homself en lag droogweg. Eerste indrukke, ou maat, dís wat tel. Leandra Muller is ’n verwende rissiepit, dis nou maar klaar.

Leandra vou haar arms en kyk vies na Kevin. “Luister, as jy nie meer wil saamgaan nie, kan jy ’n U-draai maak en my by my huis gaan aflaai. Ek sal my kar se tenk vol petrol gaan maak en alleen na Suné-hulle toe ry.” Kevin het gisteraand vir ’n derde keer ongenooid by haar aangekom. Hy het nie eens probéér bel nie. Wie hét haar adres vir die vent gegee? En sy het nogal gedink sy gaan rus.

“Ja, toemaar, ek weet jy’t my nie nodig nie,” sê Kevin met sy Jannie Jammergat-stemmetjie.

Sy moet haar inhou, liewer nie vir hom sê hy is in die kol met sy aanmerking nie. Hy wys te graag vir die wêreld sy sorge, en sy wil verhoed dat almal by Suné-hulle agterkom daar is fout. Dit maak haar ongemaklik as mense bespiegelend na haar kyk. Hoekom dink almal altyd ’n meisie móét ’n ou hê? Sy het nie tyd vir ’n vaste verhouding nie en is ook nie lus daarvoor nie.

Kevin trek te vinnig weg toe die robot groen oorslaan. Hy is lief vir spoed en wys graag hoe vinnig sy kar is. Dink verdomp altyd hy is op Kyalami se renbaan. As Kevin maar net een aand by ongevalle kan kom werk en sien wat spoed aan ’n liggaam doen.

Sy leun effens oor en kyk na die spoedmeter. “Jy’s oor die spoedbeperking, Kevin, ek haat dit as jy jaag.” Sy klink soos sy bleddie ma.

Hy maak asof hy haar nie gehoor het nie. “Ons sien mekaar hopeloos te min. Ek soek alleentyd saam met jou. Gisteraand tel nie, want jy’s bed toe en toe sluit jy jou kamerdeur.”

Wat? Het hy dan wragtig aan haar kamerdeur kom voel? Dis nes sy gedink het. Al wat hy wil doen, is om haar te probeer vry en op hierdie heilige Sondag in die bed te probeer kry. Gmf, die aap het ’n hoop. Sy slaap nie los en vas by mans nie. Oukei, sy is nie meer onskuldig nie, maar hy kuier op geleende tyd by haar. Sy loer na hom en sien hy is steeds dikbek. Laat sy liewer verby die onderwerp praat.

“Jy bly op ’n ander dorp, jy ry baie rond vir jou werk, dis logies dat ons mekaar min sien.” As hy maar weet hoe dankbaar sy daaroor is. Kevin het ’n paar drankies agter die blad gehad toe hy gisteraand onverwags by haar aangekom het. Sy kon hom seker uitgesluit het, maar sy is ook nie gevoelloos nie. Sy was boonop bang hy ry en maak ’n ongeluk en dan sterf daar onskuldige mense. Sy kon sy alkohol-aangedrewe geselskap nie verdra nie, om van sy brandewynasem nie eens te praat nie. Dit was nou rêrig die laaste strooi toe hy vryerig begin raak het. Sy is kamer toe en het die deur gesluit. Vanoggend toe sy stilletjies aangetrek het om te gaan draf, was hy nog aan die snork op ’n rusbank in haar woonkamer.

Leandra bekyk Kevin so ongemerk van die kant af. Hy het altyd klere en skeergoed in sy kar wanneer hy op ’n trip gaan, dus lyk hy heel skaflik. Sy bruin hare krul effens en hy is nogal aantreklik. Altans, dis nou as hy ’n keer opgeruimd is.

Kevin steek ’n hand na haar uit, en sy leun buite sy bereik. Hy kyk vinnig na haar. “Oukei, moenie dat ons baklei nie. Ek gaan mos saam. Hier sit ek dan langs jou. Maar kan ons asseblief voor drieuur groet en teruggaan na jou huis toe?”

“Ek kan maar net probeer. Suné se suster en haar man en hulle babadogtertjie is ook vandag daar. Jy’t mos gesien hoe hulle kan kuier en gesels.”

Sy moet vasbyt en deur vandag se kuier kom. Sy gaan Kevin vanmiddag belet om weer vir haar te kom kuier. As hy een keer te diep in die bottel gekyk het, kan dit weer gebeur. Sy is nie hard nie, maar Kevin hoef nie haar probleem te wees nie. Veral ná hy gisteraand amoreus wou raak en toe aan haar deur kom staan en voel het. Sy is nou nie eens meer veilig in haar eie huis nie.

Wie het nou kon dink dat Kevin haar in die toekoms sou pes toe sy by algemene chirurgie vir hom narkose gegee het nadat hy akute blindedermontsteking opgedoen het? Sy vermoed hy het haar adres by Suné gekry. Die susters in die algemene saal by die hospitaal sou nooit so iets gedoen het nie; daar is streng regulasies wat betref die verstrek van adresse en foonnommers.

Leandra drink water en sit die bottel regop in die deursakkie. Sy trek die sonskerm af en wend aarbeigeur-lipglans aan haar lippe terwyl Kevin in die oprit van Suné-hulle se huis stilhou.

Leandra het skaars uitgeklim toe Suné hulle met ’n breë glimlag tegemoet stap. “Haai, Leandra, hallo, Kevin. Kom ons loop sommer deur die garage agtertoe. Ons kuier onder die lapa.”

“Dit klink lekker,” sê Leandra so in die stap.

Tannie Magriet en haar man kom Leandra tegemoet en sy kry ’n drukkie van elkeen af. “Jy moet meer kom kuier, ons sien te min van jou,” berispe die tannie met ’n glimlag. “Hallo, Kevin. Kom ons gaan sit, dan drink julle iets. Ek wil hoor wat julle alles aanvang.”

Leandra lag. “Asof tannie nie als by Suné hoor nie.” Sy steek vas, dwing haar dan om nie dadelik om te tol nie. Dieter Erlank sit lewensgroot tussen die mense. “Ek moet gou badkamer toe, ek’s nou by tannie-hulle,” fluister sy en draai blindelings om, stap dan terug soos sy gekom het.

Suné kyk haar vraend aan, maar sy loop haastig verby haar in die gang af voorstoep toe. By die hospitaal sou Dieter Erlank se teenwoordigheid haar nie in die minste gepla het nie. Sy doen haar werk en hy doen syne, maar om darem ’n hele paar uur saam met hom in die geselskap te wees, is te veel gevra. Suné het damn vinnig gespring en die man hiernatoe genooi sonder om haar daarvan te sê.

Dieter se bakkie staan nie in die oprit of iewers in die erf nie. Sy kyk rond. G’n wonder sy het die ding gemis nie. Dáár staan die voertuig onder ’n boom straataf geparkeer. Dit is gewas en dit blink. As sy die grys viertrek vroegtydig gesien het, sou sy wragtig liewer gesorg het dat sy en Kevin na ’n inkopiesentrum gegaan het.

Suné kom staan langs haar. “Wat gaan aan met jou, hè? Jy’t nie eens vir Anja en Bennie gegroet nie, en jy storm binnetoe sonder om vir Dieter hallo te sê.”

Suné se suster kom staan met die baba in haar arms langs haar en Suné op die stoep. “Haai, Leandra.”

Leandra glimlag. “Hallo, Anja, gaan dit goed?”

“In die omstandighede seker oukei. Ek kry hopeloos te min slaap met Melda wat tandjies sny.”

Leandra vat ’n handjie vas. “Hallo, Melda, hallo,” koer sy, maar probeer nie eens om die babadogtertjie by haar ma te vat nie. Sy hou nog altyd haar afstand wat babas betref en wil tog nooit as te nimmer broeis raak nie.

Anja se man kom gee Leandra ’n drukkie van die kant af. “Hallo, Leandra. Wat gaan jy drink?” Hy staan met ’n yslike bottel koeldrank in sy hand en nog een onder sy ander arm.

Leandra glimlag. “Haai … hallo, Bennie. Koeldrank sal lekker wees, dankie. Ek sal daar by julle onder die lapa kom drink.”

Leandra wag tot net sy en Suné op die stoep agterbly voor sy vra: “Wat maak Dieter Erlank hier?”

“Ek het hom genooi, wie anders? Wat is nou so vreeslik daaraan?”

“Plaas jy my net vooraf gewaarsku het, dan het ek weggebly.”

“Maar dis darem baie lelik van jou? Die arme man is alleen in ’n vreemde stad … sonder vriende en sy familie sit iewers in die Noord-Kaap. Dieter het jou mos niks gemaak nie? Of het hy?”

Suné weet niks van wat intussen gebeur het nie, want hulle het nie Vrydagaand of gister oor die foon gesels nie. “Dieter was Vrydagmiddag lekker ongepoets teenoor my.”

Suné frons. “Ek verstaan nie so mooi nie. Vrydagmiddag het ons twee mekaar by die hospitaal gegroet en jy’t my niks gesê nie. So wanneer was hy ongeskik met jou?”

“Dieter is die man wat my parkeerplek gesteel het,” fluister Leandra dringend. “Dit was sý grys trok wat ek ’n modderbespatte skedonk genoem het, en nog al daai ander lelike goed soos: ‘Die ou wat daai ding ry, skree ek’s ’n man met ’n oormaat testosteroon’.”

Suné sit ’n hand oor haar mond toe sy proes van die lag. “Nooit! En jy’t hom boonop ’n sot ook genoem.”

Ja, Suné, vryf dit in. “Dis nie iets om oor te lag nie. Hy’t my Vrydag ’n lift aangebied tot by my kar, en toe ek nee sê oor ek naby myne was, het hy my met my eie woorde gekonfronteer. Gesê ek wil nie saam met hom ry nie oor sy bakkie ’n gepanelbeate skedonk is wat vir plaasdiere gebruik word.”

Suné lag, sluk dit dan. “Vergeet dit, Leandra. Dis nie so erg nie. Buitendien hét hy mos darem jou parkeerplek gesteel, so hy’t verdien wat jy als kwytgeraak het.”

Mm, Suné is nog nie verlief nie as sy dink Dieter verdien dit. “Jy kan maklik praat, dis mos nie jý wat die goed gesê het nie. Jy verstaan nie, Suné. Ek en daai man moet nou daagliks saamwerk, maar dít is nie vir my die ergste nie, want ek hoef net die nodige in teater met hom te praat. Maar hoe dink jy moet ek hom vandag, terwyl almal jollie is, in die oë gaan staan en kyk en vriendelik wees?”

“Jy sal maar net beleefd moet wees, want ek beplan om hom vir myself in te katrol. En jy is my beste vriendin, so jy’t nie ’n keuse nie.”

“Jy’s deksels vinnig, dis al wat ek kan sê.” Leandra stap agter Suné aan lapa toe. Sy voel Dieter se oë op haar. Almal kyk vir haar, so nou moet sy maar ewe skynheilig glimlag. “Hallo,” sê sy net en neem ’n glas koeldrank. “Thanks, Bennie.”

Dieter vat Melda by Anja. “Hallo, Leandra,” sê hy vriendelik, asof niks onaangenaams tussen hulle gebeur het nie. Sy voel verlig. Dalk het hy maar net gegrap, toe neem sy hom ernstig op.

Leandra bly ongemaklik staan. Daar is ’n stoel langs Dieter oop, maar sy gaan nie daar sit nie. Netnou dink hy dalk sy is net so orig soos Katleen en Suné. Dankie tog, Kevin staan op sodat sy kan sit, loop haal dan ’n stoel doer aan die ander kant en kom sit langs haar. Gelukkig is almal se oë op die baba in Dieter se arms, so haar huiwering om langs Dieter te sit, het ongesiens verbygegaan. Sy kyk skrams na Dieter en sien hoe hy met Melda speel.

Sy is lekker geklik. Sy kan nie anders nie, as sy haar kom kry, dink sy aan Dieter en staan sy en droom die simpelste goed oor hom. Sy het tot begin om sy gesig te skets, maar die boek gegooi dat dit dáár trek toe sy als onthou wat Vrydag gebeur het.

Kyk nou net hoe dierbaar lyk Melda se kuitjies wanneer sy op haar toontjies staan terwyl Dieter haar op ’n bobeen op en af laat spring. Sy gryp-gryp met klein, dom vingertjies na sy gesig en veral na sy mond. Hy bring haar nader, en sy vat aan sy gesig, maar dan neem hy die handjie in syne en soen die vingertjies.

Nee, genade, laat sy liewer wegkyk. Maar toe sy haar kom kry, kyk sy al weer na hulle. Selfs die baba sien sy mooi mond en tande raak, want sy bly gryp daarna. Lagplooitjies waaier om sy oë terwyl hy saggies met Melda praat en lag. Leandra probeer, maar kan nie wegkyk nie. Gefassineerd staar sy beurtelings na hom en die baba. Hóékom … sy kan dit nie verstaan nie, waarom is sy so oorbewus van Dieter se manlike aantreklikheid? Hy kyk skielik verby die baba na haar, en direk in haar oë. Onder die digte, donker wenkbroue glinster sy oë prettig, die swart pupille donkerder naas die helderheid van die groen. Sy moet onthou om die effense dun fronsplooitjie tussen sy wenkbroue in te skakeer wanneer sy by sy oë kom … die heel boonste lagplooitjie aan die buitekant van elke oog moet net so effentjies dieper as die onderste twee …

Leandra skeur haar oë weg en drink ’n slukkie koeldrank terwyl ’n diep hunkering haar oorval. Net vir ’n oomblik wil sy Melda wees wat met daardie klein handjies aan sy gesig vat. Hy is darem vreeslik gemaklik met Melda, asof hy gereeld vyf maande oue babas hanteer.

Leandra voel hoe Kevin sy arm skielik oor haar skouers sit en met haar hare speel. Sy vererg haar bloedig vir sy vatterigheid, maar probeer dit ignoreer terwyl sy meedoen aan die gelag en gesels. Kevin sit dan boonop ’n hand op haar been, vryf daaroor en skuif die syerige materiaal van haar rok effens boontoe. Leandra sien uit die hoek van haar oog hoe Dieter se blik oomblikke lank op Kevin se hand rus.

Sy staan so bedaard moontlik op en loop staan langs die visdam. Die vervlakste Kevin! Hoekom wil hy maak asof hulle iets meer as vriende is? Daar is minder as niks tussen hulle nie, nie eens egte vriendskap nie. Maar die eintlike ding wat sy nie kan verstaan nie, is hoekom sy hoegenaamd omgee wat Dieter daarvan dink dat Kevin so aan haar vat.

Kevin kom staan langs haar en sit ’n hand op haar skouer. “Dit lyk nie vir my of ons vandag voor tweeuur geëet gaan kry nie.” Hy druk sy gesig in haar hare in en asem diep in. “Jy ruik lekker.”

Sy roer nie, want dit voel asof haar rug brand van al die oë op hulle. “Verdomp, Kevin, moenie so voor almal aan my ruik en vat nie.” As sy hom wegstoot, gaan sy juis die aandag op hulle vestig. Wat ís dit tog met haar? Hoekom is sy altyd ontevrede met haar persoonlike lewe? Sy was nog nooit vreugdevol oor enige van haar verhoudings nie. Dit lyk vir haar sy is net gelukkig wanneer sy by die hospitaal is en werk.

“Jy’s darem frieken omgeëllie.” Kevin laat sak sy hand.

Leandra kyk om en sien verlig tannie Magriet en Suné wink vir haar. “Loop sit jy by die mans terwyl ek met die kos gaan help.” Sy gaan die tyd hier uitrek totdat sy haar pasiënte by die hospitaal moet gaan ondersoek. Maar eers wil sy met Kevin praat. Sy gaan die hek by haar huis nie weer vir hom oopmaak nie. Hy het homself genooi, nié sy nie.

Als is eindelik reg, sien Leandra toe sy die eetkamer binnekom. Hulle het die kos skaars tafel toe gedra, of die mans kom binne en neem hulle sitplekke in. Leandra voel verlig. Sy het so opgesien teen die etery, maar nou vlot die geselskap ontspanne rondom haar. Dankie tóg dat Kevin haar uitlos. Net so af en toe vang sy Dieter se oë op haar, maar sy maak asof sy dit nie raaksien nie.

“Hoe lyk die operasielys vir môre?” wil Suné by Dieter weet toe hulle almal ná ete sommer agteroor langs die eetkamertafel sit en gesels. “Dokter Van Niekerk het seker vir jou pasiënte gelos? Jy’t mos nog nie spreekure gehad nie.”

Dit is skielik stil, almal luister toe Dieter begin praat. “Daar’s ’n spul operasies op die lys, so maak julle maar klaar vir ’n besige dag.” En aan Leandra: “Jy gaan seker ook vanmiddag preoperatiewe pasiënte ondersoek?”

Sy knik. “Ja.”

“Môreoggend kom daar ’n hele paar dagpasiënte in.”

Dit beteken sy gaan vir een of twee lokale verdowing of ’n epiduraal moet toedien, besef Leandra. Sy hoop nie Dieter meng in met háár besluite oor narkose nie.

“O, nee, asseblief nie, ek wil niks van die operasie sien of hoor nie,” sê die veertigjarige vrou.

Leandra is nie verbaas nie. Mevrou Venter, wat nou die ligte sedasie en pynblok weier, is môreoggend hulle eerste pasiënt. Leandra druk die X-straalfoto’s terug in die koevert en lees gou deur haar pasiënt se geskiedenis. Hmm, nie diabetes, hartsiekte of bloeddrukprobleme nie. Nou net haar narkosegeskiedenis en so ’n paar ander dinge uitvind.

“Geen probleem nie, mevrou, ek kan vir u algemene narkose gee.” Die pasiënt sit op die bed, geklee in nagklere. Leandra sit haar stetoskoop in haar ore en luister na die hart. “Haal vir my diep asem, in en uit.” Die longe raas en kraak omtrent. “Rook u of het u gerook?”

“Ek rook, ja,” sê sy effentjies uitdagend.

Ai, die rokers darem. Dis glad nie ideaal vir narkose nie. Maar nou ja, elkeen het seker maar sy plesiertjie, dis nie haar rol om vir die vrou oor die nadele te preek nie. Sy neem haar pasiënt se bloeddruk. Mooi, honderd en twintig oor tagtig.

“Het u voorheen enige probleme met narkose ondervind?”

“Hu-uh … Nee.”

“Enigiets anders wat medikasie vir pynverdowing betref?”

Sy dink ’n oomblik. “Ek’s allergies vir morfien. Ek het een keer daarvan gejeuk vir ’n vale, toe spuit ’n suster vir my iets in, maar sy’t nie gesê wat dit was nie.”

O aarde, en dit is juis so ’n pynlike operasie. Die plate wys daar gaan verskeie prosedures tegelykertyd aan albei haar voete gedoen word. Leandra maak ’n aantekening in die lêer. Petidien dan, eerder as morfien.

“Gebruik u tans enige medikasie?” Toe mevrou Venter huiwer, vra Leandra verder: “Antistolmiddels, aspirien? Dis baie belangrik dat ek weet, want dit kan gevaarlik wees.”

Die pasiënt knik. “Ek drink ’n slaappil, maar ek moet, regtig, anders maak ek nie ’n oog toe nie.”

“Goed. Drink dit vanaand op die gewone tyd. Geen kos of vloeistof ná tienuur vanaand nie.” Leandra glimlag. “Ek kom maak môreoggend gou weer ’n draai by u.”

Sy is op pad na ’n volgende pasiënt, toe Dieter van voor af aangestap kom. Sy vertraag haar pas. Hy staan stil toe hy regoor haar is en lig sy wenkbroue. “Is daar iets waaroor ons moet praat?”

Hy kan maar vergeet, sy vra g’n verskoning oor sy sy bakkie sleggesê het nie.

“Glad nie, dokter, als in orde.” Sy stap aan, maar ’n ent verder kom sy agter sy het verby ’n pasiënt se saal geloop. Sy draai om en swets onderlangs. Dis Dieter se skuld, hy het haar skoon van haar wysie af. Dis asof hy iets uitstraal, iets wat haar oorbewus van hom maak. Sy gaan die saal binne en skuif haar privaat sake vir eers opsy.

’n Ruk later, met haar saalrondtes afgehandel, stap sy ingedagte afdak toe na waar haar kar staan. Die geselskap by Suné-hulle ná ete was lewendig genoeg om Kevin se aandag te behou. Alles was rustig tussen hulle, maar ook net totdat hulle by haar huis terug was en sy vir hom gesê het hy moenie weer by haar kom kuier nie. Dis nie asof sy verwag het dit gaan maklik wees nie, maar wat toe gebeur het, het sy in haar wildste drome nie voorsien nie. Kevin het skoon hand uitgeruk. Hy wou nie aanvaar dat sy hom nie weer wil sien nie.

Sy het later op haar horlosie gekyk en mooi gevra: “Trek weg jou kar, asseblief, Kevin? Ek moet by die hospitaal kom en ek sal eers petrol moet ingooi.”

Toe gooi die spiteful bliksem sy sleutels ’n paar keer uitdagend in die lug en vang hulle weer. “Ek sal ry as jy van besluit verander en sê ek’s welkom by jou.” Hy het sowaar gelag toe sy hom magteloos aangekyk het. Op die ou end het sy vir hom gesê sy gaan Bennie bel om hom weg te help as hy nie padgee nie.

Hy het dreigend na haar skouersak gekyk. “Probeer dit en ek vat jou foon.”

Sy het geweet sy staan nie ’n kans teen Kevin se krag en grootte nie. Hy sou haar sak maklik met geweld afvat om haar foon te kry. Toe klim sy vinnig in haar kar en sluit die deure van binne.

Deur ’n oop skrefie in die venster het sy gewaarsku: “Ek gaan jou kar uit die pad stoot as jy dit nie wegtrek nie.” Sy het die petrol getrap, die handrem gelig en koppelaarbeheer behou, toe net bietjie vir bietjie agtertoe beweeg om Kevin te wys sy is ernstig. Toe werk dit gelukkig en spring Kevin gou in sy kar in.

“Ons het nie klaar gepraat nie. Ons gesels volgende keer wanneer ek jou weer sien,” het hy deur sy oop venster geskree en sy kar se wiele gespin voor hy by die hek uit is.

Eers toe die adrenalienvlak in haar bloed weer normaal was, kon sy mooi dink.

En toe onthou sy … toe dit heeltemal te laat was … van die petrol. Gelukkig maak sy dit nog op genade …

Dis nog maar drie dae wat hy haar tydens hulle rondtes raakloop en dit begin al vir hom soos ’n blessitse gewoonte lyk, die uitkykery vir Leandra se Mercedes, mor Dieter binnensmonds toe hy uit die parkeerplek wat voorheen dokter Van Niekerk s’n was, ry en sien Leandra is reeds weg. Hy het netnou nog gehoor hoe sy met ’n pasiënt gesels. Sy neem haar werk ernstig op, gee om vir elke pasiënt, alles eienskappe wat haar ’n uitstekende narkotiseur maak, moet hy toegee.

Dieter kies ingedagte koers uitgang toe. Hy dink aan die etery by Suné en haar familie … en aan Leandra. Haar gevoelvolle oë doem voor hom op. Persblou oë wat duidelik wys wat sy dink. Haar oë praat kwaai wanneer sy haar vir haar boyfriend vererg. Kevin kan sy hande nie van haar afhou nie, maar wie kan hom kwalik neem?

Dieter hou by ’n rooi robot stil en tik ingedagte met ’n vinger teen die stuurwiel. Leandra het looks to kill, maar dit lyk asof sy niemand regtig na aan haar laat kom nie. Kevin kyk haar aan asof hy die krummels van die tafel af moet opvreet. Arme vent …

Die robot slaan oor na groen, en hy trek weg. Môreoggend begin hy amptelik werk. ’n Voetoperasie, knievervangings en ’n heupvervanging. Die teater is vanaf tweeuur geboek vir algemene snykunde … Hy het spreekure. Hy is in sy skik met die veranderinge in sy spreekkamer. Vir eers sal hy nog maar in die hotel moet bly … tyd vat om ander verblyf toe soek. Hy wil eiendom aanskaf, maar gaan nie oorhaastig wees nie.

’n Kar voor Dieter stop skielik. Agter hom word toeters gedruk. Hy kyk in sy spieëls vir uitkomkans, maar die bane is stampvol. In die baan regs van hom snork ’n vragmotor op ’n slakkepas verby met ’n spul karre op sy agterent. Dis ’n vierbaanpad in een rigting, maar die verkeer is swaar … Hoe kan dit anders op ’n Sondagmiddag? Aan sy linkerkant kom ’n volgelaaide taxi op ’n breë sypaadjie verby hom gery robot toe. Voor Dieter sorg ’n ou in ’n rooi kar dat hy ’n gaping na die regterbaan vat, en om ’n ongeluk te vermy, moet die kar agter die rooi motor vinnig stilhou. Idioot. Nog ’n voertuig voor Dieter druk stadig in tussen karre in die regterbaan. Nou eers kan hy sien wat die oponthoud voor hom is.

’n Wit Mercedes staan by die robot en ruk en vrek soos die bestuurder probeer om dit aan die loop te kry. Hy hoef nie langer te kyk nie, hy ken die donkerkop wat agter die stuurwiel sit.

Leandra Muller.