Читать книгу Onverwags myne - Susan Pienaar - Страница 3

Amanda gooi ’n swart mantel oor haar kliënt se skouers, maak dit vas en vat dan die lang, bruin hare in ’n hand saam. Sy kyk in die spieël na die tienermeisie: “So, wat doen ons vandag aan jou hare?”

Riana lig ’n arm uit die mantel, draai effens saam met die stoel om en beduie: “Ek wil dit in layers geshape hê, hier voorlangs en agter.” Die kliënt se oë gly suspisieus oor Amanda se hare: “Het jy … uhm … haarverlengings in?”

Amanda skud haar kop: “O gits, nee, jong. Dis my eie hare. Ek kleur ook nie.”

“Ek hou van jou amperse swart hare. In die lig het dit ’n rooi skynsel. Het julle ’n soortgelyke kleur waaruit ek kan kies?”

Amanda knik: “Ek sal die kleurkaart bring, dan kyk ons –”

“Dóén julle haarverlengings?” val Riana haar duidelik hoopvol in die rede.

Amanda knik en kyk rond. Haar volgende kliënt is te vroeg en sit reeds saam met twee ander vroue en wag.

Die vier haarkappers is almal druk besig. Hulle gaan weer tot laat moet werk, maar dis oukei, dis geld wat nie te versmaai is nie. Crazy Cut is nog maar ’n jaar oud en in sy babaskoene, en sy het elke sent nodig.

Amanda versit haar voete en voel hongerpyne knaag, maar glimlag om haar woorde te versag: “Ongelukkig kan ek nie vandag verlengings doen nie. Ons is eenvoudig te besig en dit neem nogal redelik tyd in beslag. Jy kan ’n bestelling maak vir wanneer jy weer wil kleur, dan doen ek die haarverlengings gelyktydig.”

“O, oukei,” sê die tiener, ’n bietjie afgehaal.

Amanda stuur die kliënt wasbakke toe, was haar skêr en kam en kry gou haar werkstasie in orde voor sy agtertoe stap vir ’n vinnige koppie tee. Die ketel kook reeds en sy gooi water op die sakkies tee in twee bekers toe Tessa, haar boesemvriendin en kollega, by die kombuisie inkom.

Tessa lyk stunning, met die ligrooi-pienk hare in ’n moderne styl, al moet Amanda dit nou maar self erken. Die naam Crazy Cut is Tessa se idee, “want,” het sy gesê, “jy is nie bang om nuwe en gewaagde style en kleure aan te pak nie.”

Tessa sit ’n wit sakkie op die toonbank neer, haal twee polistireenhouers uit en stoot een na Amanda toe. “Ek het Sara gestuur om vir ons toasted cheese-and-tomato sandwiches te kry. Laat ons gou eet voor hulle koud word en ons boonop van hongerte omkap.” Sy vat ’n groot hap en kou.

Amanda eet ’n happie en kreun: “Jy red my lewe. Mm, heerlik,” en dan moet sy keer dat ’n stuk tamatie onder uit die broodjie gly. Sy drink ’n slukkie tee, toe Sara binnekom. “Het al die kliënte drinkgoed gekry, Sara?”

Sara knik, haal koekies uit wat elk afsonderlik verpak is. “Ek kom maak nou juis vir die mense wat nog nie gekry het nie.”

Terug by haar werkstasie, blaas Amanda die tienermeisie se hare droog, loop meng die kleur wat hulle gekies het, en wend dit dan met ’n borseltjie aan terwyl die kliënt deur ’n eksemplaar van Women’s Health blaai.

“Oeee, kyk net die awesome to-die-for ou,” adem Riana en lig die tydskrif hoër vir Amanda om te sien. “Hy is sexy, nè?”

Amanda kyk gou na die man se gesig, lees dan die hoofopskrif: South Africa’s Most Eligible Bachelor of the Year. Haar oë glip terug na die man se aantreklike gesig. Sterk beenstruktuur, reguit neus en vierkantige ken met ’n gleufie in die middel. Sy hare is nogal langerig vir ’n man, maar die styl pas hom perfek. Die ligblonde hare is deurgeweef met twee skakerings van lig- tot medium brons, en weggekam van sy hoë voorkop af. Dis beslis die werk van ’n ekspert. Die hoeke van sy lippe lok effens boontoe en sy ligbruin oë glim geamuseerd.

Mm, ja, sy moet nou maar erken dat die man werklik drop-dead gorgeous is, maar self sal sy hom nie ’n tweede kyk gee nie.

Sy lig ’n seksie hare op, druk die kwas in die kleursel en wend dit aan. Sy veralgemeen seker, maar wat haar betref, is sulke dodelik aantreklike mans nie te vertrou nie.

Haar ouers se ongelukkige huwelik het sy merk op haar kindergemoed gelaat. Om nooit eendag met ’n uitsonderlike mooi man uit te gaan nie, is iets wat sy nie in ’n oomblik besluit het nie. Sy was op ’n kol nogal trots op haar aantreklike pa, maar toe sy oud genoeg word om te verstaan, het sy besef haar pa breek haar ma se hart oor en oor. Ná alles wat haar ma met hom moes deurmaak, was sy nogtans platgeslaan toe hy saam met die jongste van sy reeks minnaresse in sy motor verongeluk het.

Amanda se oë gly oor die kliënt se skouers na die Bachelor se klere. Sy kan haar kop op ’n blok sit dat die prys van daardie deftige pak klere haar suster se klas- en koshuisgeld vir ’n jaar sal dek. Die man se voorkoms is gepoleerd, maar alles omtrent hom sê dat hy pure man is.

Wag, laat sy liewer op haar werk konsentreer.

Amanda se kliënt lees ’n rukkie in stilte, sê dan: “Hoor net hier wat hulle oor Leonardo Anderson sê: “Dié biljoenêr is nie net eye candy nie … hy is ook ’n siviele ingenieur en daarby ’n fenomenale kok. Hy doen graag waaghalsige spronge vanuit sy vliegtuig. Glo ’n vriendelike en aangename mens, maklik om mee oor die weg te kom, en doen geweldig baie vir liefdadigheid. Leonardo sê sy ideale vrou het lang hare, enige kleur, en is oor die algemeen netjies en haar persoon goed versorg. Sy is ook selfonderhoudend, het ’n vurige geaardheid, maar kan ook saggeaard optree indien nodig. Leonardo is nie gereed om te trou nie, maar sê darem dat hy ook nog nie die regte meisie ontmoet het nie. Ons dink dis nuttig om dié briljante man naby te hê wanneer iets verkeerd loop. Ons wens alle meisies sterkte toe wat probeer om dié hartebreker los te slaan.”

Die kliënt sug hardop, sê dan droomverlore: “Die meisie wat hom darem kry …”

Amanda lig haar oë na die spieël in die hoekie waar ’n kleinerige foto van Larry opgeplak was. Twee weke gelede het sy dit afgepluk en stukkend geskeur toe hulle weereens ’n uitval gehad het. Eintlik moes sy geweet het dat Larry haar voorstel – dat hulle vir minstens ses weke geen kontak met mekaar moet hê nie – gaan probeer omvergooi.

Ag tog, as hy haar net wil ophou bel! Sy wíl hulle verhouding nie voortsit nie. Larry is nou nie juis skreeulelik nie, net doodgewoon, maar hy is ’n beheervraat wat haar persoonlike lewe probeer organiseer. Gmf, hy wil tot vir haar voorsê wat sy in ’n restaurant moet eet. Hoewel, as sy nou terugdink, het hulle miskien twee keer gaan uiteet. Larry gee nie graag geld uit nie, meestal wil hy by haar eet.

Nee, kyk, dit was nou rêrig die laaste strooi toe hy voor haar rekenaar gaan sit het en na haar inkomste- en uitgawestate wou kyk. Dit was hul laaste rusie en die rede hoekom sy voorgestel het dat hulle vir ses weke geen kontak moet hê nie. Sy het geweier om haar wagwoord vir hom te gee of in te tik, want Larry weet nie sy betaal haar suster se studiegeld nie; ook weet hy nie van haar motorpaaiemente by die bank nie, en sy wil dit so hou. Sy ken hom nou al ’n bietjie beter, besef hy is suinig, en weet dit sal nie sy goedkeuring wegdra dat sy Elena onderhou nie.

Omdat Larry en sy vier vennote hul staalmaatskappy van die grond af opgebou het tot ’n welvarende bedryf, dink hy sowaar hy weet meer as sy van haar eie onderneming af.

Amanda vat ’n volgende seksie hare en druk die kwassie in die kleursel. Sy gaan wragtig nie dat ’n man vir haar voorskryf wat sy met haar geld mag en nié mag doen en nie. Haar gemoed word meteens sommer ligter. Wat ’n verligting is dit nie noudat sy Larry nie meer gereeld sien nie! As hy tog net wil aanvaar dat ’n verhouding tussen hulle nie werk nie …

Amanda is klaar met kleur en sit die bakkie neer. Riana staar steeds na die Bachelor se foto’s waar hy met verskeie glansmeisies aan sy arm gekiek is. Sy sal liewer na haarself verwys as om haar raad en opinie oor aantreklike mans direk vir die tiener te gee. Amanda trek die mantel reg, beduie dan na die tydskrif: “Nee wat, ek kry liewer vir my ’n doodgewone ou en los daai eye candy hunks wat tussen meisies rondspeel vir Hóllywood-sterre en superryk meisies,” oordryf sy.

Riana kyk haar ongelowig aan: “Maar het jy dan nie ’n ou nie? Ek bedoel … jy is mooi en als.”

Amanda glimlag en stel die horlosie vir twintig minute. Sara of een van die ander werkers by die wasbakke sal die kliënt se hare afspoel. “Natuurlik het ek ’n ou,” vertel sy ’n halwe waarheid.

Haar kliënt knik. “O? Dan is hy seker die doodgewone ou waarvan jy praat? Nie juis iets vir die oog nie?”

“Jip. Hy is doodgewoon.” Sy glimlag en gaan aan na haar volgende kliënt toe.

Leonardo Anderson stap verby ’n stalletjie op die sypaadjie waar koerante verkoop word. Hy vries en gaan staan stil. Nee! Moet sy verbeelding wees. Hy draai om en stap die paar treë terug. Dis waaragtig sy eie bakkies wat op die voorblad van ’n landwye koerant na hom terugkyk.

Sy oë vlieg na die hoofopskrif. Wat? Wie de flippen hel …? Hy kyk regs na die ingang van gerookte glas van sy dertigverdiepinggebou, lig dan sy oë na die verdieping waar die ingenieurs se kantore is. Dis nog vroeg … Hopelik sal nog nie té veel mense die koerant gesien het nie.

Hy vat ’n koerant, stop die verkoper ’n noot in die hand en stap na sy Jaguar wat hy so pas onderdak geparkeer het. Langtand lees hy toe hy in die kar sit. Hy het ’n hol kol op sy maag toe hy die koerant op die agterste sitplek neergooi. South Africa’s Most Eligible Bachelor of the Year?

Flippen-hel! Moes iemand hom nie gevra het of hy dit wil wees nie?

Hy frons nadenkend. Dis nie één persoon wat hom gekies het nie, maar ’n spul platejoggies, modelle en sakevroue wat gevra is om verdienstelike mans te benoem.

Sy lippe trek styf. Dis daardie Odette Westlake – wat hom die afgelope paar weke knaend gebel en gevra het hy moet haar asseblief na dié en dáái geleentheid vergesel – wat vir al die inligting oor hom verantwoordelik is. Gewoond daaraan, het hy niks daarvan gedink toe fotograwe hulle saam gekiek het nie. Sy het beslis gereël dat die fotograwe toeslaan op hulle twee, asook elke liewe girl met wie hy uit was. Om te dink hy het waaragtig gereken sy is oulik omdat sy nie soos al sy ander meisies net oor haarself gepraat het nie, maar eerder in sý doen en late belanggestel het.

As hy maar geweet het sy is ’n verslaggewer! Hy is lus en dagvaar haar, maar dit kan alles dalk net vererger. Buitendien het sy niks leliks of enige leuens oor hom geskryf nie, dus het hy nie regtig ’n saak nie.

Laat hy liewer boontoe gaan en kyk of hy gewerk kan kry.

Dis eers toe hy na die voorste uitgang stap dat hy ’n vrou en ’n kameraman op die sypaadjie sien rondstaan. Hy tree blitsvinnig terug en vlug brandtrappe toe, hardloop hulle twee-twee op, maar sien en hoor nogtans hoe die vrou en fotograaf aangehardloop kom en vrae na hom skree.

Hel, hy voel soos ’n idioot terwyl ’n flitsende kamera sy vlug op band vaslê. Môre skree die koerantopskrifte seker hy is boonop ’n banggat!

“Hoe voel dit om die begeerlikste man in die land te wees?” roep die vrou terwyl die kamera steeds flits.

Dan is hy genadiglik bo. Hy ruk die staaldeur oop en druk dit gou agter hom toe. Hy vee sweet met ’n sakdoek van sy gesig af terwyl hy die trappe na die tweede verdieping klim.

Verbeel hy hom of raak dit stil toe hy verby admin by die middeleiland stap? Hy kyk links en sien hoe koppe afduik na hul rekenaars.

Ryan Cohen, sy vriend en geoktrooieerde rekenmeester by Planet Earth, glimlag breed toe hy Leonardo in sy deur gewaar. “Jis, my ou, veels geluk! Wie het nou kon dink my baas gaan ’n celebrity wees. Dis boonop ’n helse groot advertensie vir die firma.”

Leonardo hou ’n oop hand in die lug en sak in ’n stoel neer: “Nee, hel, Ryan! Ek het nie dié soort publisiteit vir Anderson’s Technology & Projects nodig nie. Die hele wêreld gaan nou dink ek is ’n flippen playboy. Hoe gaan dít die maatskappy baat? Wie gaan ’n man ernstig opneem wat blyk lief vir die limelight te wees?”

Ryan lag dat sy maag skud. “Jy was nog altyd lief vir die skoner geslag, en in die limelight, en jy wórd steeds ernstig opgeneem. Nee wat, my ou, ek sal nie so worry as ek jy is nie.”

Leonardo frons. “Dis boonop ’n flippen sirkus daar buite. Ek moes die brandtrappe gebruik om van ’n verslaggewer ontslae te raak.” Hy loop tap vir hom ’n glas koue water in, drink dit en tap die glas weer vol voor hy daarmee gaan sit.

Ryan sit agteroor in sy stoel en vryf geamuseerd oor sy ken terwyl hy Leonardo bekyk. Hy skuif die koerant eenkant en sê laggend: “Vandag se nuus is môre ou nuus. As jy weer sien, het almal van jou vergeet. Wees eerder dankbaar vir die publisiteit wat die gedoente aan jou firma gee.”

Leonardo skud sy kop. Sy twee vennote wat elk vyf-en-twintig persent aandele het, sal met Ryan saamstem. “Ek glo nie die ding gaan gou oorwaai nie. Ons kry anyway genoeg publisiteit. Instansies van belang weet van Planet Earth en wat ons al bereik het.” Daar is net mooi niks wat hy aan die saak kan doen nie. Met daai Odette Westlake-vroumens praat hy nie weer ’n woord nie! Gelukkig was sy professioneel, en het hulle nie saamgeslaap nie.

Hy sit sy leë glas neer, kyk op sy horlosie en staan op: “Kyk net waar trek die tyd al. Ons moet Bennet se elektriese vergasser vandag begin toets.” Hy sug. “Vanaand werk ek vir seker weer tot middernag aan my nuwe projek.”

Wat ’n geluk dat sy ma en pa in Griekeland by sy suster en haar man en eerste babadogtertjie kuier. Nou sal hulle minstens nie deur joernaliste lastig geval word nie.

Leonardo se persoonlike assistent groet soos altyd met ’n glimlag toe sy hom sien. Genadiglik sê Welma niks oor die koerantberig nie, maar hy keer haar deur sy kop te skud toe sy Odette Westlake en radiostasies en adverteerders se name opnoem. G’n onderhoude nie. Wat kan hy byvoeg wat nie in die koerant is nie? Behalwe dat hy vrek ongelukkig oor die hele gedoente is?

Welma kyk vraend na hom.

“Ek wil nie gesteur word nie. Sê vir almal wat bel ek is nie vandag op kantoor nie. Maak notas waar nodig, soos jy altyd doen, dan kyk ek later daarna. Dankie, Welma.”

Welma knik begrypend: “Goed, ek maak so.”

Leonardo lig die foon en bel die sekuriteitfirma, reël dan vir twee ekstra wagte om die gebou bedags te beskerm teen ongewenste persone en veral die pers wat dit dalk onregmatig wil betree.

Leonardo sug gefrustreerd, laat sak dan die gordyn waar hy op die tweede verdieping van sy huis staan. Na ’n week is die flippen fotograwe steeds op sy spoor. Gelukkig karwei sy pa se limousine en chauffeur hom werk toe en terug.

Hel, ontwerpers wil hê hy moet hul klere vertoon, ander wil hê hy moet naskeermiddels en deodorante op TV adverteer! Voorwaar vrees hy die dag wanneer hy sy gesig op groot advertensieborde langs die pad sien.

Die publisiteit kon nie op ’n meer ongeleë tyd gekom het nie. Hy en die ander ingenieurs het gemeenskaplike projekte wat moet klaarkom.

Sy posbus loop daagliks oor van briewe sonder seëls en stempels en selfs foto’s met allerhande informasie agterop geskryf. Alles beland ongelees in die snippermandjie.

Bleddie vernederend!

Daar maak tannie Maria darem nou die hek vir die limousine oop. Hy is dankbaar vir sy huishoudster se ondersteuning en hulp in dié tyd.

Leonardo klim in, groet die chauffeur en gluur die spul fotograwe en vroue aan. Gelukkig kan hulle hom nie deur die getinte glas sien nie.

Hy het nou verdomp genoeg gehad. Voorheen kon hy ry waarheen hy wou. Hy sal iets drasties aan sy situasie moet doen. Dalk moet hy êrens heen verkas sodat hy ten minste aan sy projek kan werk. Iewers waar niemand hom sal herken nie.

Maar waarheen?

Albei die ingange na die onderdakparkering van die Planet Earth-gebou word deur die media dopgehou. Voor die getinte glasdeure by ontvangs staan die twee formidabele wagte wat hy intussen gehuur het om die media en nuuskieriges op ’n afstand te hou. Een van die wagte stap parkeergarage toe na waar Leonardo uit die limousine gaan klim, en sal hom dan boontoe vergesel.

Die blote gedagte aan ’n wildvreemde vrou wat gelyk het of sy die klere van sy lyf wou afskeur, gee hom die horries.

Leonardo stap na Ryan se kantoor en sien hom uit ’n teenoorgestelde rigting aangeloop kom. Hy het reeds gisteraand met hom oor die foon gepraat, gesê hy dink daaraan om iewers heen te verkas. Ryan het gesê hy sal aan ’n plan dink.

Ryan val langs hom in. “Jislaaik, Leonardo, loop stadiger, mán. Gee kort treetjies, my ou,” fluister Ryan by sy skouer en voeg by: “Jou manier van loop, asof jy die aarde besit, verklap jou. En jou lengte ook. Buig vooroor. Loop met krom skouers.”

“Ek gaan g’n hier voor almal begin krom en koddig loop nie!”

Ryan gee Leonardo ’n klappie teen sy rug. “Ons praat in my kantoor oor wat ek beplan.”

In Ryan se kantoor beduie hy na ’n stoel.

“Thanks,” sê Leonardo en gaan sit. Sy rustige lewe soos hy dit geken het, het in bietjie meer as ’n week in ’n nagmerrie ontaard. Boonop het daar verlede week ’n uitgawe van ’n poniekoerant die lig gesien – die voorbladfoto een van ’n spul wat ’n paar maande gelede in die finansiële tydskrif Forbes verskyn het – met allerhande nuusbrokkies oor hom binne-in. Hy het verdomp gewéét dinge gaan nie gou na normaal terugkeer nie.

Ryan loop deur toe en bestel koffie, kom sit dan agter sy lessenaar. “Vergeet my raad aan jou daardie eerste dag toe jy teenoor my gekla het. Dis ’n goeie idee dat jy ’n ruk verdwyn. Die huurders wat kantore in die gebou het, kla nou erg oor die media wat hulle gedurig lastig val.”

Gmf, asof dit vir hom nuus is! Leonardo skuif orent. Dis op sý lessenaar en dié van sy twee vennote wat die klagtes beland. Dis húlle wat met die huurders onderhandel en gesels en hulle paai. In die begin was die ander ingenieurs lekker plesierig met grappe oor hom, maar nou brom hulle ook al. Sy vernedering raak net dieper.

Leonardo knik: “Dit gaan nie help ek trek in my ouers se huis in nie, ook nie na my vakansiehuis toe nie. Dit sal nie lank wees nie, dan spoor die media my daar op. Hy blaas sy asem sugtend uit. “Ek kan ’n huis elders in die Kaap gaan huur, maar hoe steek ek my bakkies en lyf weg?”

Ryan se sekretaresse bring ’n skinkbord met koffie en koekies, glimlag dan simpatiek vir Leonardo voor sy uitstap en die deur weer toetrek.

Ryan roer suiker by sy koffie. “Dit sal beter wees as jy heeltemal kan wegkom uit die Kaap. Net vir ’n paar weke tot dinge afgekoel het.”

Leonardo gee ’n blaaslaggie. “Mense gaan my herken. Daardie tydskrif en koerant is dwarsdeur die land op die rakke van elke kafee en in elke inkopiesentrum, en seker in mense se huise ook.”

Ryan bestudeer hom aandagtig. “Daar is maniere om die aandag van ’n mens se gesig en lyf af weg te trek. Jy was mos al in Tahiti en Mauritius. Jy’t gesien watse soort hemde die inwoners en vakansiegangers daar dra.”

Ryan kan nie ernstig wees nie! “Daai uitspattige los hemde met rooi en geel blomme op blou en groen agtergronde?”

Ryan knik: “As jy nie opgemerk wil word nie, moet mense se oë elders wees, op jou hemde en nié op jou gesig nie.”

Wat anders kan hy doen as toegee? “Oukei, maar waar koop mens dié soort hemde?”

“Daar is sulke winkels. Ek sal saam met jou gaan.” Ryan kyk spekulerend na Leonardo se hare. “Ons sal jou hare donkerder moet kleur en korter sny.”

Oor sy dooie liggaam! “Weet jy wat dié haarstyl my maandeliks uit die sak jaag?”

Ryan lig sy wenkbroue, lag dan plesierig. “Geld was nog nooit vir jou ’n probleem nie. Dis jou ego wat praat.”

Leonardo kam deur sy hare. Ego of te not, ’n haarstyl verraai baie omtrent ’n mens. Hy gaan dit haat dat daar aan sy hare verander word. “Ek kan dit nie in ’n haarsalon waag –”

“Ek sal die haarkleur vir jou opsit. Toe ek nog in die huis was, het ek my ma soms daarmee gehelp.” Hy beduie na sy agterkop. “Hier waar sy nie kon bykom of sien nie. Boonop het ek en my broer mekaar se hare destyds self gesny. Moenie so bekommerd lyk nie, my ou. Jy kan haarkapper toe gaan wanneer dit rustiger word en jy terugkom, dan kan hulle dit weer na jou natuurlike kleur verander.”

Ryan is duidelik dik van die lag: “Tensy jy natuurlik bereid is om ’n pruik te dra?”

Leonardo gluur Ryan aan. “Jy kan lekker lag, dis mos nie jý wat in ’n karikatuur gaan verander nie.” Hy drink ’n groot sluk koffie en oordink sy posisie. Hy het nie ’n keuse nie. “Ek sal my seker maar deur jou onherkenbaar moet laat maak as ek in vrede aan my projek wil werk. En die huurders tevrede wil hou. Maar ek waarsku jou, jy sny niks meer as twee sentimeter van my hare af nie. My haarstyl moet net so bly, net korter wees, oukei? Dit moet ook nie té donker wees nie, nader aan my natuurlike kleur sal beter wees. Liewer ligbruin … Sal makliker wees as my haarkapper dit weer ligter moet kleur.”

Ryan knik. “Moenie worry nie, man. Ek raak ook nie voorlangs aan jou hare nie. Dit moet oor jou voorkop hang. En jy sal rubberplakkies en Bermuda-broeke moet dra om by jou nuwe image te pas.”

Leonardo skud sy kop: “Kniebroeke is oukei, maar rubberplakkies? Wat is verkeerd met ’n ordentlike paar leersandale?”

Ryan lag. “Dink só daaraan: As jou bont hemde en rubberplakkies die vroue opval, gaan hulle nie die moeite doen om deeglik na jou gesig te kyk nie.”

Leonardo voel hoe sy ego verder grond toe duik. Hel, hy voel klaar soos ’n armgat loser, en hy dra nog nie eens die luidrugtige klere nie! “Hierna gaan ek die ou met die swakste smaak in die land wees,” sê hy gevoelvol: “Ek vat my leersandale en ordentlike tekkies saam.”

Ryan skud sy kop laggend: “Moenie worry oor wat vreemde mense van jou sal dink nie, my ou. Hulle gaan jou van g’n kant af ken nie. Dis mos wat jy wil hê, of hoe? Jy wil mos tussen mense verdwyn om aan jou projek te kan werk.” En toe Leonardo stilswyend na hom kyk: “Noudat ek daaraan dink: Ek het ’n bril met lense van gewone glas. Onthou jy, ek het dit nog in daai toneelopvoering op varsity gedra? Die dikkerige swart raam sal jou gesig en oë verder wegsteek.” Sy oë gly peinsend oor Leonardo se gesig. “En dan –”

“Jammer, ek kweek nié ’n snor nie.” Leonardo sluk sy koffie weg en vee met die agterkant van ’n hand oor sy mond. “Dis aaklig om skoon te hou.”

“Ek wou voorstel dat jy en Bertus met die korporatiewe vliegtuig Johannesburg toe vlieg. Passasiers op ’n SAL-vlug het niks anders om te doen as om in verveling na mekaar te staar nie, en die lugwaardinne sal jou herken. Bertus kan die vliegtuig terugbring.”

Leonardo knik. “Ek het ook so gedink.” Sy identiteitsdokument, naam en gesig behoort nie onder die loep te kom as Bertus die vlieënier is nie.

Ryan kruis sy arms op die lessenaar. “Kyk, ek het goed oor alles nagedink. Die media gaan jou nie sommer uitlos wanneer jy soek raak nie.” Hy frons. “O ja, by Oliver Tambo aangekom, vat jy ’n taxi na die naaste tweedehandse motorhandelaar. En koop daar om vadersnaam ’n kar wat ten minste tien jaar of ouer is. Koop dit kontant. Geen meisie moet eers na jou wíl kyk nie.”

Dit voel asof die grond onder Leonardo se voete wegval. Hy is gewoond aan sy Jaguar en die viertrek. Om darem met ’n tweedehandse model te moet rondry!

“Jy is verkeerd, Ryan. Mans wat ou karre ry, trek meer aandag.”

Ryan skud sy kop. “Jy wil nie hê mense moet dink jy het geld nie. Dit gaan suspisieus lyk as jy ’n nuwerige model ry en nie beter klere aantrek nie.”

Leonardo sug. Ag, wat maak dit tog saak? Niemand gaan hom ken nie en hy is nie regtig van plan om rond te ry nie. Hy gaan mos tuis werk. En boonop gaan hy nie permanent weg nie. Afhangend van hoe hy met sy projek vorder en of die media se belangstelling afneem, sal hy miskien oor ’n maand of twee kan terugkom.

“Ek stel voor jy betaal jou blyplek, wat ons netnou sal soek, ten minste twee tot drie maande vooruit. Moenie vir elke klein dingetjie met ’n kredietkaart betaal nie. Trek genoeg kontant voor jy vertrek, vir die kar en kos om jou onkoste ten minste drie maande te dek. Ek glo nie jou bankkaarte sal getrace word as jy verdwyn nie – hulle gaan nie ’n moord ondersoek nie – maar veiligshalwe, of wat sê ek?”

“Ek sal netnou op die internet na gemeubileerde woonstelle soek,” gee Leonardo toe.

Ryan glimlag oorwinnend. “Aan watter voorstad het jy gedink?”

“Sandton.”

Ryan frons nadenkend en sit agteroor. “Komaan, man! Dis ’n gevestigde buurt meestal met hoë mure rondom die huise. Dalk is daar iewers ’n gemeubileerde woonstel op ’n erf. Ek gaan flippen brandarm en cheap lyk, maar dis nie te sê ek moet boonop in ’n krotbuurt gaan bly nie.”

“Oukei, man, ek het maar net aan alternatiewe plekke gedink. Hou my op hoogte van sake. Bel jou ouers en sê jy het ’n ruk vakansie geneem. Ek sal die media te woord staan sodra hulle besef jy het … uhm … spoorloos verdwyn.”

Leonardo frons. Ryan geniet die flippen situasie. Staan en voer hom alles met ’n lepeltjie in asof hy nie self kan dink nie. Hy sal ’n ander naam moet gebruik. Gelukkig kan hy sy twee vennote, Ryan, die ander ingenieurs en personeel vertrou om die fort te hou terwyl hy weg is. “Ek sal per e-pos met jou en almal in verbinding bly.”

Ryan kyk op sy horlosie. “Maar eers gaan ek en jy inkopies doen, en daarna gaan ons na my huis toe waar ons jou hare gaan tackle.”

Leonardo haal sy foon uit sy sak. Hy moet so gou moontlik met Bertus reëlings tref. Die voorvluginspeksie moet gedoen word en reëlings met die lughawens getref word.

Amanda sit met haar knieë op ’n sagte kussinkie en blommetjies plant toe daar ’n ouerige mosterdgeel kar in die oprit stilhou. Sou dit ’n voornemende huurder wees wat na die kothuis langs hare kom kyk? Ai, sy mis tannie Hanna en hulle geselsies alte vreeslik. Dis so jammer dat die arme vrou se gesondheid amper oornag versleg het sodat haar kinders haar moes kom haal het. Gelukkig kyk hulle nou self na haar.

Nee wag, laat sy liewer aangaan met blomme plant. Netnou lyk dit asof sy nuuskierig van geaardheid is. Sy druk die grond rondom ’n geel gesiggie vas en loer oor haar skouer.

’n Lang man klim uit, maak die motordeur toe, maar eers ná die tweede probeerslag kry hy dit darem toegeslaan. Hy lyk goed beduiweld toe hy om die kar loop en die kattebak oopsluit. Hy haal ’n groot tas met wieletjies uit en sit dit langs hom neer. Met ’n bonkige rekenaarsak in ’n hand, maak hy die kattebak toe, maar dit spring weer oop.

Met ’n onderdrukte kragwoord, klap hy dit met ’n ferm hand toe en tel die tas op.

Hy begin rondkyk.

Gou sny Amanda nog ’n swart houer oop en haal ’n gesiggie met grond en al uit. Toe bedink sy haar. Sy is mos darem nie blind en doof nie, natuurlik weet die man teen dié tyd dat sy hom gehoor en raakgesien het.

Sy wag tot hy amper oorkant haar is, leun dan effens agteroor op die kussing, glimlag en sê vrolik: “Goeiemôre.”

Sy kan nie hoor of hy groet nie, kan ook nie sien of hy knik nie, want die son skyn agter hom en dit voel asof sy langerige hemp met die swart streepblokkies op ’n wit agtergrond haar oë skeel maak en haar kop laat draai.

Die man stap ’n ent verby haar na die kothuis aan haar regterkant terwyl sy hom agternakyk.

Amanda se mond val effens oop. Hy het die aakligste haarstyl wat sy in haar lewe gesien het. Grote genade, dit lyk asof iemand hom met ’n stomp snoeiskêr bygekom het. Daar is nou wel happe in sy hare gesny, maar daar is darem glans in die donker hare.

Hy draai die sleutel in die deur se slot en kyk terselfdertyd onderlangs na Amanda.

Sy hare hang oor sy voorkop en eindig net bo die dik donkerraambril, merk sy vlugtig op voor sy gou oorbuig om die plant in die gat te sit.

O wel, sy het haar deel gedoen; hy kon haar groet volstrek nié gehoor het nie.

Dis duidelik dat die man nie gepla wil wees nie.