Читать книгу Son op die horison - Susanna M Lingua - Страница 3

Hier waar die drie en twintigjarige Verena Kestell op die brug na die snelvloeiende Teemsrivier staan en kyk, dwaal haar gedagtes terug na die pynlike dinge wat die afgelope jaar met haar gebeur het; dinge wat diep spore in haar jong lewe getrap het en wat daarvoor verantwoordelik is dat sy haar vandag hier in Londen bevind.

Dit voel vir Verena of al daardie dinge gister plaasgevind het, tog is dit reeds ’n jaar gelede dat haar ouers, haar broer en haar sustertjie in ’n motorongeluk omgekom het en sy die enigste oorlewende van die gesin is. Maande lank het sy soos ’n verdwaalde gevoel vir wie die lewe geen sin het nie, want waarom moes hierdie ontsettende ding nou juis gebeur het met hulle wat so wonderlik gelukkig was? Haar pa was nie ’n miljoenêr nie, net vermoënd. Maar wat haar betref, was hulle die gelukkigste gesin op aarde.

Verena dink terug aan die eerste ses maande na haar ouers se afsterwe; maande waarvan sy nie veel kan onthou nie, aangesien sy haar in ’n bodemlose put van hartseer en verlange bevind het. Sy was totaal ankerloos, sy het so weerloos gevoel soos ’n neutedoppie wat op ’n onstuimige oseaan rondgeslinger word. Maar gaandeweg het die pyn en verlange in haar stiller geword, en na ses maande het sy darem weer die prag van die natuur om haar begin raaksien. Tog het dit nog drie maande geduur voordat sy ernstig aan haarself en ’n eie toekoms begin dink het.

Meneer Hugo, die prokureur wat haar geldsake behartig, was duidelik verbaas toe sy hom van haar besluit om haar musiekstudie in Londen voort te sit, in kennis stel. Maar hy het die Kestells goed genoeg geken om te weet dat dit hom niks sou baat om Verena te probeer afraai nie.

Verena voel hoe die son op haar goudblonde hare brand. Nou eers tref dit haar dat sy geen bedekking vir haar kop saamgebring het nie.

Ek sal maar seker aanstaltes moet maak om terug te gaan na die losieshuis toe, besluit sy en begin sonder meer aanstryk in die rigting daarvan. Dit is duidelik dat dit vroeër die dag gereën het.

In die voorportaal loop sy haar byna vas in ’n lang, skraal bruinkopmeisie wat self na die trap toe mik wat na die boonste verdieping lei.

“Ek is vreeslik jammer dat ek jou byna uit die aarde geloop het, juffrou,” maak die bruinkop vriendelik op Engels verskoning. “Woon jy ook hier in mevrou Smith se losieshuis?”

Verena knik. “Ek het vanoggend my intrek hier in kamer nommer drie geneem,” verduidelik sy en stel haarself aan die bruinkop voor.

“Aangename kennis,” glimlag die meisie weer vriendelik en reik Verena die hand. “Ek is Alice Stratton, vier en twintig jaar oud, ’n kunsstudent en ek is in die kamer langs joune – kamer nommer twee,” rammel sy alles in een asem af.

Die twee meisies kyk sekondes lank in mekaar se oë, toe bars hulle hartlik uit van die lag.

“Weet jy, ek het ’n sterk gevoel dat ek baie van jou gaan hou, Alice,” sê Verena glimlaggend.

“Jou gevoel is wederkerig, my liewe Verena,” sê Alice. “Hoe oud is jy en wat doen jy vir ’n lewe?”

“O, ek is drie en twintig, ’n musiekstudent en ek het vanoggend van Suid-Afrika af hier aangekom,” sê Verena. Sy kyk na haar polshorlosie. “Maar as ons ons nie nou roer nie, gaan ons laat wees vir middagete.”

“Ja, kom,” stem Alice saam, “laat ons maar eers gaan hande was. Ons kan na ete nader kennis maak, want ek het nie vanmiddag ’n klas om by te woon nie.”

Die twee meisies is aangenaam verras toe dit blyk dat hulle tafelgenote is. Nou gesels hulle net oor musiek en kuns. Alice gesels oor Rembrandt en die ou meesters se werke, en Verena oor die werke van Mozart en sy tydgenote.

Na die ete bied Alice aan om vir Verena Londen se eeue oue Hyde Park te gaan wys. En dit is hier in die park, in die weelde van die natuur, waar die twee meisies mekaar werklik leer ken.

“Ek veronderstel jou ouers woon nie in Londen nie, daarom dat jy in mevrou Smith se losieshuis tuisgaan?” sê-vra Verena sonder om nuuskierig te wees.

“Jy het gelyk. My ouers woon die afgelope jaar al nie meer in Engeland nie,” sê Alice en spring rats oor ’n poeletjie water. “My pa is die bestuurder van ’n groot inmaakfabriek op die pragtige, skilderagtige eiland San Di Rago.”

“San Di Rago!” herhaal Verena die eiland se naam met ’n ligte frons. “Watse eiland is dit?”

Alice kyk die Afrikaanse meisie met ’n sagte laggie aan.

“Ek verstaan die eiland behoort al baie geslagte lank aan die adellike Di Rago’s, en is tans die eiendom van die vier en dertigjarige Portugese hertog Duarte Fernando Emanuel Oliveira di Rago.”

Verena knip haar oë. Vir haar klink dit na ’n vreeslike string name. Trouens, sy sal dit nie eens waag om daardie name te herhaal nie, want sy is seker dat haar tong in knope sal draai wat geen dokter op aarde weer sal kan loskry nie.

Alice bars uit van die lag.

“Waarom kyk jy my so snaaks aan?” vra sy nadat haar lagbui effens bedaar het. “Jy is vir my die mooiste meisie wat ek nog ooit gesien het, maar wanneer jy jou oë so snaaks trek …” Sy begin weer prettig te giggel.

“Ek sukkel nog om daardie edelman, daardie hertog van jou, se string name in te neem,” laat Verena ietwat droog hoor. “As my ouers my met so ’n klomp name opgesaal het, verseker ek jou, het ek my lankal in die eerste poel water verdrink.” Alice proes weer onderlangs, maar Verena gaan ongeërg voort: “En waarmee hou jou ma haar op die eiland besig, of werk sy ook in die inmaakfabriek?”

“O nee, my ma is ’n ware tuisteskepper. Sy ruil graag resepte uit met die dokter van die eiland, dokter Carlo de Almeida, se vrou Rita,” vertel Alice vrolik. “Dan is daar ook nog my vyfjarige sussie, wat oor twee jaar skool toe moet gaan. My broer, Mark, en my skoonsuster, Denise, woon hier op die platteland in Kent en hulle kom haal my dikwels vir ’n naweek plaas toe. Maar vertel nou vir my van jou mense daar in die verre Suid-Afrika.”

Daar speel ’n weemoedige glimlaggie om Verena se mond toe sy met ’n effens verwese stem sê: “Daar is nie veel om te vertel nie, Alice. My ouers, my broer en my sustertjie is al vier oorlede. Hulle het ’n jaar gelede in ’n motorongeluk omgekom en sover ek weet, het ek geen ander familie nie. Maar vertel my meer van die eiland waar jou ouers woon …”

“Van die eiland, of die eiland se baas?” val Alice die jonger meisie tergend in die rede.

“Ek ken hom nie. Ek het hom nog nooit gesien nie, dus is dit vanselfsprekend dat ek nie in hom sal belangstel nie,” help Verena haar Engelse vriendin goedig reg. “Nee, vertel maar liewer van sy eiland. Ek stel meer in skilderagtige eilande belang.”

“H’m, as jy maar weet hoe die baas van die eiland lyk,” sê Alice met haar hand prettig op haar hart, en sy slaan haar blik op. “Hy is lank, donker, hartbrekend aantreklik – en vir my en jou so hopeloos onbereikbaar soos die sterre aan die hemel …”

“Ag, moenie liries raak nie! G’n man is onbereikbaar nie,” pluk sy die bruinkop uit haar droomwêreld terug. “Alle mans is eenders, en jou hertog is geen uitsondering op die reël nie. Wat het die vent gemaak dat jy so ’n verhewe indruk van hom gekry het?”

Alice se hartlike lagbui maak terstond ’n einde aan alles wat Verena nog wou sê. En toe haar lagbui eindelik bedaar, kyk sy die Afrikaanse meisie met ’n geamuseerde uitdrukking in haar grys oë aan en sê met ’n breë glimlag: “Dit is vir my baie duidelik dat jy nog nooit verlief was nie. Daarom dat jy so pynlik prakties is. Maar ek waarsku jou vroegtydig: vroumense is mal oor die hertog. Selfs my eie ou moedertjie dink hy is ’n vreeslik aantreklike man, en laat ek jou sommer dit vertel: my ou moedertjie het besonder fyn smaak. Daar skort net een ding met die hertog –”

“So gedink. Dan het hy darem een swakheid!” val sy Alice in die rede.

“Dit het absoluut niks met sy uiterlike aantreklikheid te doen nie,” help sy Verena dadelik reg. “Ek glo nie ek oordryf wanneer ek sê die man is uiterlik volmaak nie. Maar hy is glo pynlik trots en hooghartig. Ek het natuurlik nog nooit persoonlik met hom kennis gemaak nie, maar my ma sê die eilandbewoners het groot respek en agting vir hom. In hul oë kan hy glo niks verkeerd doen nie. Maar, nou ja, ons is nie mense wat van hooghartigheid hou nie. Hy kan myns insiens ’n vername hertog wees sonder om hooghartig te wees. En dan is hy nog boonop konserwatief ook en glo pynlik nougeset.”

“Ja,” stem Verena saam, “ek hou ook nie van hooghartige mense nie. Hulle is gewoonlik vermetel en verwaand ook. Hy mag nou wel uit die adelstand van Portugal spruit, maar vir my is en bly hy maar ’n man soos elke ander man. Sy bloed het dieselfde kleur as ons gewone mense s’n. Vertel my dus liewer van sy eiland. Ek stel hoegenaamd nie in die baas van die eiland belang nie, Alice.”

Alice kyk Verena met ’n blik aan wat duidelik oordra: Jy sal ’n ander deuntjie sing wanneer jy hom eers gesien het. Maar sy sê: “Die eiland is nie vreeslik groot nie – ongeveer agt by twaalf kilometer. Die hawehoof is aan die noordoostekant en die hertog se fabelagtige villa aan die suidweste, die mooiste kant van die eiland met die mooiste strand. Maar moenie glo hy laat die eilandbewoners toe om ’n voet op sy privaat strand te sit nie.

“My ma sê hy het ’n groot kennisgewing langs sy strand aangebring om mense te waarsku dat hulle oortree as hulle verby die kennisgewing gaan.”

“Hy klink vir my bra onaangenaam en uiters selfsugtig,” kan Verena nie help om te sê nie. “Maar dit is tipies van sulke aantreklike mans: hulle is hopeloos verwen en hulle verwag gewoonlik dat die hele wêreld net om hulle moet draai. Maar vertel my meer van die vent se eiland. Is die plek so plat dat jy kan sien wat oormôre gaan gebeur, of is daar darem ’n ou bergie of ’n ding?”

Alice proes weer onderlangs, maar kry dit tog reg om te sê: “Hy is nie ’n vent nie, Verena, hy is ’n edelman. My pappa sê hy is seker die hertog ken nie die einde van sy skatte nie. Dokter De Almeida weet te vertel dat die hertog een van die mooiste kastele in Portugal besit, ’n groot beesplaas in Brasilië en ’n yslike sitrusplaas in die Laeveld van jou eie Suid-Afrika.”

“Wel … ja, dit klink of hy skatryk kan wees,” stem Verena saam. “Maar vertel my gerus van sy eiland; ek stel nie in hom of sy skatte belang nie.”

“O ja, jy wil mos weet of daar darem ’n berg op die eiland is,” glimlag Alice vriendelik. “Daar is ’n pragtige, skilderagtige berg aan die noordekant. Van die hawehoof af moet ’n mens oor die berg ry wanneer jy die bewoonde deel van die eiland wil besoek. Die berg is nie vreeslik hoog nie, en met die bewoonde deel bedoel ek die dorpsgebied. Die hele eiland is feitlik een groot dorp, met die inmaakfabriek aan die noordoostekant. Die vissersgemeenskap woon langs die inmaakfabriek, en jy moet sien hoe die mense op die strand saamdrom wanneer die vissersbote met hul vangste aan wal kom. Ek wil die toneeltjie nog eendag skilder.”

“Aan watter kant van die eiland woon jou ouers, Alice?”

Alice breek eers ’n takkie van die struik langs haar af, en terwyl sy daarmee loop en speel, antwoord sy Verena se vraag met merkbare verlange in haar stem: “Ons huis is ook langs die strand, nie ver van die hertog se villa af nie. Maar ons deel van die strand is natuurlik meer rotsagtig as dié van die hertog. As hy ’n mens maar net wou toelaat om aan sy kant te swem …”

“Gaan hy nooit van die eiland af weg nie?” wil Verena met ’n ligte frons weet. Sy kon ’n selfsugtige mens nog nooit duld nie, en dit lyk vir haar of die hertog baie selfsugtig is.

Dis waar, dink sy, ek sal nooit met hom en sy soort oor die weg kom nie. En ek sal ook nooit van egoïstiese mense hou nie.

“Jy vra of hy nooit van die eiland af weggaan nie?” Sy kyk Verena met ’n ondeunde glimlaggie aan. “Die dierbare mansmens is omtrent nooit op die eiland te vinde nie! My pa sê die hertog bly nooit langer as drie maande daar nie. Daarna gaan bly hy drie maande in sy kasteel, drie maande in Brasilië en drie maande in Suid-Afrika.”

“Ag, maar dan het julle mos geen probleme nie!” laat Verena met ’n laggie in haar stem hoor. “Wag net totdat hy die eiland verlaat het en gaan swem dan aan sy kant van die strand.”

“O, maar dit is nie so eenvoudig nie,” weerspreek Alice haar. “Daar is ’n kwaai opsigter.”

“Dan moet julle in daardie verbode stukkie see gaan swem wanneer die mense van die villa slaap,” stel Verena prakties voor. Maar ’n ander gedagte tref haar, en dit dryf haar om te vra: “Daardie hertog van jou … is hy getroud of nie?”

Alice kyk Verena met ’n geamuseerde glimlag aan.

“Hy is nie mý hertog nie,” sê sy, “en hy is ook nie getroud nie, maar tot dusver is hy nog nie verloof nie … Eienaardig, nè?”

Verena kyk vlugtig en met opgetrekte wenkbroue na Alice.

“Ek vind dit glad nie eienaardig dat hy nog nie verloof of getroud is nie,” sê sy. “So ’n hooghartige en egoïstiese man kry nie maklik ’n vrou nie. Watter vrou, vra ek jou, sou graag met so ’n man opgeskeep wou wees?”

“O, ek sal hom met albei hande gryp,” sê Alice. “Sy uiterlike aantreklikheid vergoed ruimskoots vir sy paar gebreke … Nee, dit is nie om daardie rede dat hy nog nie getroud nie. Volgens die gerug wat die ronde op die eiland doen, is hy glo erg kieskeurig en hy het nog nie die meisie ontmoet met wie hy sal trou nie. Sy familie begin glo al onrustig word omdat dit lyk of daar geen erfgenaam gaan wees nie.”

“Wel, dan is dit nou jóú kans om die saak vir hom en sy familie reg te stel,” terg Verena. “Ek gun jou natuurlik iets beter as ’n man soos die hertog. Maar as jy hom regtig wil hê, moet jy hom maar vat …”

Alice se hartlike lagbui laat Verena stilbly, en toe haar lagbui eindelik bedaar, sê sy met ’n ondeunde blinkheid in haar oë: “My liewe Verena, jy praat werklik asof die hertog joune is om weg te gee vir wie jy wil. Ek wonder wat die man sal sê as hy kon hoor hoe jy hom hier staan en uitdeel.”

“Hy sal dit nie weet nie, want hy sal nooit die eer hê om met my kennis te maak nie,” glimlag Verena. “Sy soort vermy ek gewoonlik soos ’n aansteeklike siekte.” Sy kyk na haar polshorlosie. “Ek dink ons moet liewer teruggaan losieshuis toe. Ons kan julle geskiedkundige park weer op ’n ander dag kom bekyk. Ek vrees ek het nog nie klaar uitgepak nie.”

“Nou kom, ek sal jou gou help uitpak. Ek het al baie ondervinding daarvan,” bied Alice vriendelik aan, gretig dat Verena tuis en gevestig moet raak, want in hierdie pragtige Suid-Afrikaanse meisie, besef sy, het sy ’n aangename vriendin ontdek.

Verena stap om ’n groot waterplas en dit bied Alice die geleentheid om haar noukeurig te beskou. Dit verbaas haar dat Verena so klein en fyn is, en tog is sy so volmaak. Selfs haar sagte krulhare is soos ’n pragtige raamwerk om haar fynbesnede gesiggie, en haar lewendige, blou oë is blink met die deurskynende diepte van ’n helder poel water.

Dis waar, Alice het nog nie voorheen so ’n beeld van ’n mens soos Verena gesien nie. Sy hou van Verena se vriendelike, ongekunstelde geaardheid, asook van die blondekop se vrolike geselskap en soms verbasende uitgesprokenheid.

Tuis help Alice haar om uit te pak en gevestig te raak, en toe Verena se kamer weer netjies is, neem die twee meisies op die rusbankie voor die venster plaas en begin oor die jongste modes gesels.

Later vertel Verena van professor Stanford se musiekskool waar sy haar die volgende oggend as student moet aanmeld, en dit laat Alice verras sê: “My vriend is een van professor Stanford se studente. Trouens, dit is sy laaste jaar …”

Hulle sit tot laat die middag in Verena se kamer en gesels. Toe tref dit Alice dat sy nog vir haar ’n rok moet stryk om die volgende dag aan te trek. Verena bedank haar vir die aangename middag en vergesel haar tot by die kamerdeur.

Die volgende dag is vir Verena ’n ware belewenis, ’n dag wat sy nooit in haar lewe sal vergeet nie. Maar daardie aand is sy nie so opgeruimd aan tafel soos die vorige aand nie.

Alice het haar ’n paar keer ondersoekend aangekyk. Toe Verena nie daarop reageer nie, vra sy sag, simpatiek: “Wat makeer, Verena? Het daar iets by die musiekskool gebeur wat jou nie aangestaan het nie?”

“Jy stel dit sag, Alice,” antwoord sy afgetrokke. Sy sug asof al die laste van die wêreld op haar skouertjies rus en vervolg met ’n verlatenheid in haar stem: “Professor Stanford sê hy het nog nooit in sy lewe sulke swak spel soos myne gehoor nie. Hy sê ek vermoor Mozart, verwurg Toselli en ek sal nie eens vir ’n katte-orkes deug nie. Volgens die professor hoort ek glad nie voor ’n klavier nie. Hy sê ek moet my glad nie verbeel ek kan klavier speel nie, want ek kan nie. ’n Bobbejaan kan glo beter speel as ek …”

Alice lag so hartlik dat Verena nie anders kan as om te glimlag nie, ofskoon dit maar ’n suur glimlag is.

“So, dan is dit die rede waarom jou gesig so hang,” sê Alice.

“Wel, is dit nie genoeg rede nie?” vra Verena ernstig en met ’n frons, en vervolg voordat Alice haar vraag kan beantwoord: “Professor Stanford het my so … so gevoelloos uitmekaar getrek. Ek sal nooit weer soos ’n beskaafde mens voel nie. Hy het my al my selfvertroue ontneem …”

“Nee, wag,” keer Alice haastig, “jy moenie toelaat dat die professor se sarkasme jou so mismoedig maak nie. Ek is seker dit is nie so erg as wat dit klink nie. Laat ons Frank vanaand vra wat hy van die man se sarkasme dink.”

Hierop antwoord Verena nie, want op die oomblik weet sy nie wat om te sê nie. Sy het haar lisensiaatseksamen ’n jaar gelede met lof geslaag, maar nou moet sy hoor dat ’n bobbejaan beter as sy kan speel. Sy voel bitter afgehaal en weet op die oomblik nie of sy haar tyd hier in Londen verkwis nie. As dit die professor se eerlike mening is van haar spel, kan sy gerus maar oppak en huis toe gaan …

Na ete stap Verena saam met Alice na die voorstoep, waar Alice gewoonlik vir Frank wag.

Hulle wag nie lank nie, toe maak die jong man sy verskyning. Alice stel hom aan Verena voor en vertel hom van dié se wedervaring met professor Stanford.

“As hy op jou fyn toontjies getrap het, juffrou Kestell, is jou kop deur en het jy niks te vrees nie,” lig Frank haar in. “Professor Stanford is ’n eienaardige man. Hy skel net die studente uit in wie se spel hy moontlikhede ontdek het. As hy vandag niks vir jou gesê het nie, sou hy nog ’n week gewag het net om baie seker te maak dat jy werklik nooit aan sy hoë eise sal voldoen nie. Daarna sou hy jou sonder seremonie vertel het dat jy net sy tyd en jou geld verkwis deur voort te gaan met jou musiekstudie.”

“Noem my gerus Verena. Ek kan nog nie begryp waarom hy my vandag so uitgeskel het as hy van my spel hou nie …” begin Verena. Maar Frank gee haar nie kans om meer te sê nie.

“Ek het nie gesê hy hou van jou spel nie, Verena,” help hy haar reg. “Ek het gesê jou spel hou moontlikhede in. Jou spel is bepaald op die oomblik van so ’n swak gehalte dat die professor voel ’n bobbejaan kan beter vaar as jy. Maar terselfdertyd vind hy iets daarin, wat beteken dat jy oor ware talent beskik en dat jy onder sy leiding ongekende hoogtes kan bereik … Nee, sy uitskellery is maar net om jou uithouvermoë te toets.”

“My uithouvermoë?” Sy kyk die jong man vraend aan.

“Jy ken professor Stanford nog nie, Verena,” glimlag hy meewarig. “Wanneer jy talent het, laat hy jou hard werk, want hy eis gewoonlik net die beste van sy studente.”

“O, ek verstaan,” sê sy ietwat droog, maar sy sien geen lig nie, want die professor klink vir haar totaal agterstevoor. Tog waag sy dit darem om te vra: “Wat dink jy, Frank, sal die professor môre nog in so ’n uitskelluim wees?”

“O, hy sal jou nog af en toe uitskel wanneer jy klein foutjies begaan of te stadig na sy sin vorder. Maar ek sou jou aanraai om dit nie te ernstig op te neem nie,” waarsku Frank hulpvaardig. “Hy het my in die begin net so uitgekryt. Maar ek was vasbeslote om vir hom te wys dat ek nie die donkie of die bobbejaan is waarvoor hy my knaend aangesien het nie, en ek het ook.”

“Wel, al help dit nie, troos dit darem om te weet wat ek alles van hom kan verwag,” kom dit met ’n ligte frons van Verena, wat in haar hart wens sy die professor kry ’n kramp wanneer hy haar weer vir ’n bobbejaan uitskel.

Frank het egter gelyk, want die volgende dag is die professor amper die geduldigste mens wat Verena ken. Hy vertel haar nie dat haar spel moontlikhede inhou en dat hy van haar ’n skitterende pianiste kan maak nie. Hy vestig net haar aandag op haar foute en laat haar die komposisie oor en oor speel totdat haar spel hom geval. Verena laat haar egter glad nie deur hierdie skynbare verdraagsaamheid van hom flous nie. Sy weet dat hy haar môre of oormôre weer vir ’n bobbejaan sal uitskel.

Maar noudat Verena as ’t ware gewapen is teen die professor se temperamentele uitbarstings, geniet sy haar studie en haar verblyf in Londen al meer en meer. Alice neem haar dikwels om die stad te besigtig. Gewoonlik kom hulle so moeg en uitgeput by die losieshuis aan dat Verena uiteindelik besluit om vir haar ’n motortjie aan te skaf. Sy wil nie ’n nuwe voertuig koop nie, want sodra sy klaar is met haar studie, moet sy die motortjie tog van die hand sit …

Alice neem haar elke Saterdag na motorhawens toe wat net gebruikte motors verkoop, en wanneer ’n motor Alice nie geval nie, sê sy dit dadelik. Soms kibbel sy saam met Verena oor die prys en vertel die verkoopsman onomwonde dat haar vriendin net die motortjie wil koop, nie die motorhawe daarmee saam nie.

Nou word daar elke naweek rondgery – dus kry Frank sy meisie baie min te sien.

Naby die middel van die jaar, na ’n lekker naweek saam met Alice se broer-hulle op die plaas, kan Frank nie anders nie as om sy vol gemoed ’n slag te lug deur te vra of Alice darem nog sy meisie is. Of het sy miskien ’n ander kêrel op die lyf geloop? Toe eers besef Alice dat sy haar geliefde Frank al die maande kwaai verwaarloos het.

Hierna gaan Verena alleen op verkenningstogte, totdat die motortjie eendag ’n pap band kry en sy twee uur lank vir iemand wag om dit vir haar om te ruil. Van toe af nooi sy gewoonlik een van haar medestudente saam.

Aan kêrels steur Verena haar min. Byna al die studentemans wat nie ’n vaste verhouding het nie, het sommer die eerste dag al hulle visier op haar ingestel. Maar sy het hulle vriendelik, dog baie reguit laat verstaan dat daar vir baie jare geen plek in haar lewe vir ’n man sal wees nie. Hulle vriendskap is welkom, maar hulle moet niks meer as dit van haar verwag nie. Met hierdie verstandhouding kom Verena baie goed met haar medestudente oor die weg.

Die eerste jaar in Londen snel vir haar gans te gou verby. Professor Stanford is tevrede met die vordering wat sy maak, sy het aangename vriende en aan geld ontbreek dit haar nie. Sy is lief vir reën en hou van die skielike somerbuie wat telkens oor Londen uitsak. Maar nou het die winter ingetree met sy ysige sneeu en reën waarvan Verena glad nie hou nie.

Sy en Alice is vandag in ’n besonder vrolike luim, want die kunsskool en professor Stanford se musiekskool het albei vir die lang Kersvakansie gesluit.

Verena het reeds al haar vriende by die musiekskool gegroet en nou wag sy voor die kunsskool vir Alice.

Dit het ’n rukkie gelede opgehou met sneeu en die reën hang soos ’n grys sluier oor die stad. Verena wonder wat sy sal doen wanneer Alice die volgende dag vertrek om die Kersvakansie saam met haar ouers op die eiland San Di Rago deur te bring. Sy wonder of sy nie liewer na Suid-Afrika toe moet gaan vir die vakansie nie. Dit lyk vir haar of Londen maar ’n mistroostige plek in die winter kan wees, glad nie so vol sonskyn soos Durban en die gewilde Suidkus nie …

“Maggies, maar jy lyk diep ingedagte,” maak Alice se stem meteens ’n einde aan Verena se getob toe sy die motordeur oopmaak en inklim. Sy ril en vervolg koulik: “Brr! Dis aaklige weer!”

“Ja, en ek het nou net gewonder wat ek in hierdie weer sal aanvang wanneer jy môre weggaan,” sê Verena en trek versigtig voor die kunsskool weg. “Ek oorweeg dit sterk om ’n vliegtuig te haal Suid-Afrika toe. Maar hierdie tyd van die jaar is al wat ’n vakansie-oord is vol bespreek. Ek dink ek moet Italië vir ’n verandering besoek … Suid-Italië, waar dit nie sneeu nie.”

“Nee, kom liewer saam met my,” doen Alice aan die hand. “Dit is op die oomblik ook winter op San Di Rago, maar daar is ’n yslike groot koolstoof in my ma se kombuis wat jou totaal van die sneeu buite laat vergeet.”

Verena skud haar kop en antwoord met ’n verontskuldigende glimlaggie: “Ek weet jy bedoel dit goed, Alice, maar ek glo nie ek sal saam met jou gaan sonder ’n uitnodiging van jou ma nie.”

“Jy is gans te gesteld op etiket,” verwyt Alice. “Maar as dit jou beter sal laat voel, sal my ma jou per brief nooi om die vakansie saam met ons te kom deurbring. Daar is ’n petrolpomp op die eiland, dus kan jy maar jou motortjie saambring.”

Alice gesels vrolik en opgewek oor al die dinge wat ’n mens in die winter op die eiland kan doen, totdat hulle voor die losieshuis stilhou en uitklim.

Later die middag, toe Verena haar help inpak, sê Alice teleurgesteld: “Dit sou ’n wonderlike vakansie gewees het as die hertog ook op die eiland kon wees. Maar hy besoek dit gewoonlik net in die somer.”

“So, en wat maak sy teenwoordigheid so spesiaal dat dit ekstra kleur aan jou vakansie sal gee?” wil Verena met ’n gesteurde frons weet, want na haar mening is hy nie die soort man om oor begaan te wees nie.

“Jong, as jy hom een maal gesien het, sal jy weet hoekom hy so spesiaal is,” glimlag Alice. “Ek sê jou, ek is smoorverlief op hom.”

“En wat van Frank?” wil Verena met ’n ligte frons weet. “Het ek nie gehoor julle het ’n ernstige verhouding nie?”

“O ja, ons het,” sê Alice. “Maar Frank is naasbeste, my tweede keuse, as jy kan begryp wat ek bedoel.”

“Ja, ek begryp. Maar glo my, ek sal nooit met naasbeste tevrede wees nie,” laat Verena ernstig hoor en knip ’n propvol tas versigtig toe. “By my sal dit altyd net die beste moet wees, of anders niks nie.”

“Dan moet jy sorg dat jy die hertog van San Di Rago liewer nooit te sien kry nie …” begin Alice. Maar Verena gee haar nie kans om meer te sê nie.

“Ek moet sê ek hoop van harte dat ek die man nooit te sien kry nie. Maar ek sê dit om ’n gans ander rede as wat jy in gedagte het, my liewe Alice. Weet jy, ek is al so keelvol vir die hertog dat ek voel ek gaan iets oorkom as ek die woord nog een keer hoor.”

Alice lag terwyl sy die laaste tas toeknip en dit uit die pad stoot.

“Wag maar, ons gesels weer wanneer jy hom eers met jou eie oë gesien het – gesien het hoe sy gitswart hare blink, hoe ernstig en deurdringend hy met sy donker oë na ’n mens kan kyk, en sy mooi karaktervolle mond en sterk ken.”

“Ja-nee, ek sien jy het die skoot hoog deur,” val Verena die bruinkop in die rede. “Ek sal dus nie met jou stry nie, want in daardie geval sal die man beslis jou alfa en omega wees … dis mos gewoonlik die geval wanneer iemand verlief is.”

Daardie aand gaan klim hulle vroeg in die bed, want die boot waarmee Alice na die eiland toe reis, vertrek baie vroeg die volgende oggend en Verena het belowe om haar vriendin betyds by die hawe te besorg.

Dis ’n koue, nat oggend toe hulle deur Londen se strate ry na die hawe toe. Alice is bly en opgewonde omdat sy oormôre tuis sal wees. Dis net jammer dat Verena nie vandag al saam met haar wil kom nie. Maar Alice laat nie toe dat hierdie gedagte haar vrolikheid demp nie. Sy weet dat haar ma vandag nog ’n uitnodiging aan Verena sal rig en dat sy haar vriendin oor ’n week op die eiland kan verwag … inderdaad ’n aangename vooruitsig.

Verena voel vreemd swaarmoedig toe die boot die hawe verlaat, so asof sy Alice nie weer sal sien nie. Sy skud haar skouers asof sy die onaangenaamheid van haar wil afskud, want dit is absoluut ’n verspotte gedagte. Sy voel maar net skielik alleen, dis wat dit is.

“Ja-nee, dit lyk vir my ek word nou skoon laf,” vermaan sy haarself. “Verbeel jou, om helder oordag so te voel …”

Verena staan in die ysige koue op die kaai totdat die boot uit die oog verdwyn. Toe draai sy om en stap haastig na waar haar motortjie geparkeer staan, vasberade om so gou moontlik van haar swaarmoedigheid ontslae te raak.