Читать книгу Blom van Venesië - Susanna M Lingua - Страница 3

1

Die drie en twintigjarige Terri Massyn kan nog nie glo dat sy werklik ’n graad in landboukunde behaal het nie. Sy is blond, fyn en van gemiddelde lengte. Haar medestudente, almal mans, was oortuig daarvan dat sy nooit die paal sou haal nie, aangesien die landbou, volgens hulle, net vir mans bedoel is. Maar sy het hard gewerk en die teendeel bewys. Nou sal sy graag ’n pos as plaasbestuurder in die hande wil kry . . . of miskien haar eie plasie besit.

Terri krap in een van haar lessenaarlaaie rond, op soek na haar jongste bankstaat om te kyk of sy darem nog genoeg geld het om in ’n plasie te belê. Miskien sal die bank haar selfs die res van die koopsom leen . . . ’n plasie met sterk onderaardse water.

Sy vind die bankstaat – aangenaam verras dat haar geldsake nog so gesond is nadat sy vier jaar lank vir haar studie betaal het en ook in al haar behoeftes voorsien het. Sy moet nou nog net ’n vliegkaartjie na Italië koop, sodat sy haar suster op die Italiaanse eiland Santa Teresa kan gaan besoek, voordat sy aan ’n pos of ’n eie plasie kan dink.

Terri se ouers is al langer as vier jaar oorlede. Sy en haar ouer suster, Lana, wat al sewe jaar lank getroud is en in Italië woon, het ná hul ouers se dood gelykop geërf. Haar erfgeld voorsien die afgelope vier jaar in al haar behoeftes, en moet nou ook help sodat sy haar eie plasie kan bekom . . . ’n hoenderplaas, ’n melkplaas of ’n saaiplaas – of miskien ’n sitrusplaas. Maar daaroor sal sy besluit nadat sy die plek gesien het.

Met die bankstaat vergete in haar hand, droom Terri wonderlike drome oor ’n eie plasie. Maar voordat sy die grond aankoop, besluit sy, moet oom Willie – een van haar medestudente se pa – eers gaan kyk of daar sterk onderaardse water is. Want as hý sê daar is sterk water, kan ’n mens met ’n geruste hart laat boor. Hy was nog altyd in die kol.

Die skril gelui van die telefoon ruk Terri terstond uit haar heerlike droomwêreld. Sy tel die gehoorbuis op en sê met ’n ligte frons: “Juffrou Massyn. Goeiemôre!”

Dit is ’n vreemde manstem wat in ’n mengsel van Engels en Italiaans sê: “Buon giorno! Dit is Marco de Castellano wat praat. Is jy signorina Teresa Massyn, signora Lana Contarno se suster?”

Dit tref Terri dadelik dat sy nou met grááf Marco de Castellano praat, ’n edelman wat Lana al ’n paar keer in haar briewe gemeld het. Derhalwe antwoord sy kalm, maar tog effens nuuskierig en ook op Engels: “Dit is met haar wat jy praat, meneer die graaf. Ek hoop my suster-hulle verkeer nog almal in goeie gesondheid.”

“Dit gaan nog goed met jou suster en die kinders, signorina, maar jou swaer, Roberto, het vanoggend aan ’n hartaanval beswyk. Jou suster is baie hartseer en verward, en ek is seker jou teenwoordigheid sal haar die morele ondersteuning bied wat sy in hierdie hartseer dae baie nodig sal hê.”

“Ek is jammer dat Roberto oorlede is, meneer die graaf,” sê Terri met skok en meegevoel in haar stem. “Ek sal met die eerste beskikbare vlug na Italië vertrek om my by Lana en die kinders aan te sluit. Ek was in elk geval van plan om hulle volgende week te besoek. Maar ek sal nou dadelik navraag doen en so gou moontlik vertrek.”

“Dit sal nie nodig wees nie, signorina. Ek het reeds navraag gedoen. Daar vertrek vanaand om elfuur ’n vliegtuig na Rome. Ek vrees ek het eie reg gebruik en vir jou plek op daardie vliegtuig bespreek. Jou reiskaartjie is reeds betaal, jy kan dit net gaan afhaal.”

“Wel, ek moet sê dit was ietwat voorbarig van jou, meneer die graaf,” kan die uitgesproke Terri nie help om te sê nie. “Ek hou daarvan om my eie besluite te neem en my eie reëlings te tref. Maar aangesien die omstandighede ietwat ongewoon is, sal ek jou maar moet verskoon.”

“Dankie vir jou vriendelike tegemoetkomendheid, signorina,” hoor sy die edelman sê. Sy frons liggies, want sy kon sweer daar was iets soos ’n gedempte laggie in sy stem. Maar sy moes haar bepaald vergis het, want sy stem is byna steurend bedaard toe hy vervolg: “My private vliegtuig sal op die lughawe Fiumicino wag om jou na Venesië te neem. Van daar sal my helikopter jou na die eiland toe bring.”

“My wêreld, dit klink na ’n vreeslike omslagtigheid om daardie eiland te bereik. Wat op aarde het my swaer en suster besiel om op so ’n afgeleë, haas onbereikbare plek te gaan woon? Die eiland klink vir my amper na ’n afgesonderde tronk,” praat Terri al weer uit haar beurt. Sy het ’n oomblik lank vergeet dat byna die hele eiland aan die graaf behoort.

“Jy maak ’n fout, signorina. Die eiland is hoegenaamd nie afgeleë of onbereikbaar nie. Trouens, jou suster en die kinders was nog altyd baie gelukkig op die eiland,” hoor sy die edelman met ’n merkbare kilheid in sy stem sê. Sy besef egter dadelik dat sy al weer die verkeerde ding gesê het en die man om verskoning sal moet vra.

“Verskoon my, meneer die graaf, ek het regtig nie bedoel om die eiland te verkleineer nie,” maak sy dan ook dadelik verskoning. “Dit is vir my, wat hier in Johannesburg gebore en getoë is, maar net baie ongewoon dat ’n mens nie van die lughawe af met ’n motor na jou tuiste kan ry nie. Ek weet eerlikwaar nie hoe my suster op so ’n afgesonderde plek gelukkig kan wees nie. Ek hoop ek sal dit twee weke lank kan uithou.

“In elk geval, as ek die elfuurvlug vanaand moet haal, sal ek nou dadelik moet gaan inpak en ook ’n paar dringende sake in orde bring. Dankie dat jy my geskakel het. Dra asseblief my groete en my innige meegevoel aan my suster oor, meneer die graaf.”

“Ek sal so maak, signorina. Sorg jy maar net dat jy nie daardie vlug verpas nie, want dit sal al my reëlings omvergooi en jou suster oneindig baie kommer besorg, waarsonder sy baie goed kan klaarkom.”

“Toemaar, moenie jou bekommer nie, ek sal nie daardie vlug verpas nie, meneer die graaf. Dan sê ek maar voorlopig tot siens!”

“Arrivederci, signorina Massyn!” hoor sy die man se mooi, diep stem sê.

Terri staan etlike sekondes lank diep ingedagte met die telefoon se gehoorbuis in albei haar hande. Sy dink aan haar suster, Lana, se beskrywing van die graaf. Hy is trots, kil en hooghartig, het Lana kort ná haar en Roberto se huwelik geskryf. Maar afgesien daarvan, is hy ’n wonderlike man. Hy is natuurlik skatryk en geniet groot respek en agting van die mense in Italië. Sy het ook iets geskryf van die graaf se jonger broer wat ook die een of ander belangrike titel het.

Die ontslape Roberto was glo verlangs familie van die twee edelmanne, en het ook ’n tante en ’n neef wat die eienaars is van ’n pragtige hotel in Venesië, langs die bekende Groot Kanaal.

Terri was sestien jaar oud toe Lana en Roberto sewe jaar gelede in Venesië in die eg verbind is. Sy was destyds in graad elf en een van die uitruilstudente wat daardie jaar in Amerika skoolgegaan het, en kon dus nie Lana en Roberto se troue saam met haar ouers bywoon nie.

Terri se hart bloei vir haar suster wat met twee jong kinders agtergelaat is. Die seun, Armando, is maar vyf jaar oud en die dogter, Lisa, drie. Sy hoop dat Roberto darem vir hulle voorsorg getref het, anders sal Lana maar weer moet terugval op haar vorige loopbaan as model . . . dis te sê as sy nog so mooi, lank en skraal is. Toe sy Lana vier jaar gelede op hul ouers se begrafnis gesien het, was sy nog net so mooi soos altyd.

Terri weet Roberto het ’n landgoed op ’n deel van die vrugbare eiland Santa Teresa, wat in die Adriatiese See geleë is, ongeveer drie seemyl noordoos van Venesië af. Die res van die eiland behoort glo aan die edelman wat haar flussies geskakel het . . .

Terri plak die gehoorbuis haastig en verleë terug. Sy was so verdiep in haar eie gedagtes dat sy skoon van die edelman se oproep vergeet het.

Sy besef dat sy onverwyld met haar woonstelmaat, Linda Verster, in verbinding sal moet tree om haar van die graaf se oproep te vertel. Sy behoort immers nie langer as twee of drie weke in die buiteland te vertoef nie.

Terri bel dadelik die skool waar Linda onderwys gee en ná ’n rukkie hoor sy haar vriendin se stem.

“Linda, dit is Terri wat praat en –”

“Laat ek raai. Jy het ’n pos gekry?” val Linda haar opgewonde in die rede.

“Verkeerd, iets anders het my getref. Onthou jy, ek het jou eendag vertel van ’n Italiaanse graaf wat verlangs familie is van my swaer Roberto? Nou ja, hy het my flussies van Italië af geskakel . . .”

“Gelukkige mens. Ek spring uit my vel as ’n graaf my bel,” roep Linda uit. “As hy jou weer bel, kan jy gerus vir hom sê jy het ’n woonstelmaat wat baie belangstel in adellike here, en hom graag wil ontmoet.”

“Staak nou dadelik jou lawwigheid en hou op om my telkens in die rede te val,” bestraf Terri haar en gaan ernstig voort: “Die vent het my net gebel om te sê dat Roberto vanoggend aan ’n hartaanval beswyk het en dat ek vanaand die elfuurvlug na Rome moet haal. Hy het glo al klaar vir my plek op die vlug bespreek en ook my kaartjie betaal. Ek moet dit net gaan haal. Alles het hy sonder my toestemming en medewete gereël, asof ek ’n kind is wat nie my eie reëlings kan tref nie!”

“Ek is jammer om van Roberto se afsterwe te hoor, Terri,” laat Linda nou besadig hoor. “Ek is net jammer dat ek hom nooit geken het nie. Lana was altyd vir my so ’n mooi meisie . . . Maar wag, ek hou jou nou op. Jy het bepaald ’n honderd en een dinge om af te handel. Sien jou vanmiddag.”

Hulle lui af en Terri skakel dadelik die lugdiens se kantoor om seker te maak dat alles vir haar vertrek gereël is. Daarna vertrek sy na die bank om reisigerstjeks te koop, doen ’n paar haastige inkopies en keer dan terug na die woonstel vir ’n laat middagete, want daarna moet sy haar tas pak vir ’n paar weke se verblyf in Italië.

Terri koop vir haar die ligste tas wat sy kan vind, sodat sy meer klere kan saamneem. Die gedagte dat Lana op ’n landgoed woon en dat sy moontlik met die boerdery kan help, laat Terri besluit om haar ligblou oorpak ook saam te neem.

“Ek weet nie wat jou besiel om ’n oorpak saam te neem nie, Terri. Pak liewer meer deftige tabberds in, en kyk of jy nie die graaf se hart kan verower nie,” praat Linda skielik oor Terri se skouer terwyl sy lustig aan ’n appel smul.

“Lyk ek miskien vir jou of ek my bont varkie verloor het?” wil Terri half verontwaardig weet, sonder om haar vriendin aan te kyk.

“Wat op aarde skort met die graaf dat jy so verontwaardig klink, my liewe mens?” vra Linda verbaas terwyl sy op die voetenent van die bed gaan sit en vir Terri die klere help opvou.

“O, daar skort niks op aarde met hom nie, behalwe dat hy trots, kil en hooghartig is, en boonop ook eiegeregtig.”

Linda se hartlike lagbui laat Terri met ’n ligte frons swyg, want sy sien niks snaaks om oor te lag nie.

“As jy langer so frons, gaan jou gesig sowaar so bly staan,” terg Linda voort. “Ek moet sê die graaf klink vir my na ’n koue, dominerende man, maar ek sal nogtans baie graag met hom wil kennis maak . . . al is dit dan ook net om te sien hoe die edelman lyk wat jou so die herrie in gemaak het.”

Terri kyk Linda ’n oomblik verontwaardig aan, maar dan begin albei meteens lag.

“Na die hoenders met Lana se wonderlike graaf!” sê Terri nadat haar lagbui bedaar het. “Hy weet dit miskien nie, maar hy gaan nog sy dreuning met my teëkom. Vandag se eiegeregtigheid het ek uitsluitlik oorgesien omdat dit as gevolg van ’n sterfgeval was en die nood dit vereis het. Maar daar trek ek die streep.”

“Wel, as daardie graaf weet wat goed is vir hom, sal hy sorg dat hy uit jou pad bly!” laat Linda met ’n ondeunde glimlaggie hoor. Sy gee die laaste kledingstuk aan om gepak te word, dan word die tas se ritssluiter versigtig toegetrek.

Terri wonder hardop of die tas nie straks die maksimum gewig oorskry nie.

“Ek sal die skaal in die badkamer gaan haal, dan weeg ons die tas,” bied Linda behulpsaam aan.

Die tas is egter lig genoeg sodat Terri nog twee rokke by haar bagasie kan voeg. Hierna word dit weer geweeg.

“Ek het nie wit skoene vir daardie twee rokke ingepak nie, Linda,” val dit Terri ineens by.

“O, dit is nie ’n probleem nie. Ons sit dit saam met jou grimering en goed in die handtassie wat jy saam met jou in die vliegtuig neem,” doen Linda aan die hand.

“Ek weet nie wat ek vandag sonder jou hulp sou gedoen het nie, Linda,” erken Terri met ’n verligte glimlaggie.

“Ag, ons help mekaar mos maar altyd,” laat Linda ongeërg hoor en vervolg lighartig: “Met ons twee se kennis en vernuf kan ’n mens die hele wêreld se probleme in ’n kits oplos.”

Terri kyk haar vriendin glimlaggend aan en sê: “Laat staan liewer die wêreld se probleme en neem my maar net vanaand lughawe toe, dan het jy klaar al weer ’n probleem opgelos.”

Die twee meisies kuier die res van die middag gesellig saam totdat dit tyd is om na die lughawe te vertrek.

“Ek gaan jou baie mis,” sê Linda toe sy Terri op die lughawe groet. “Die woonstel gaan soos ’n grafkelder wees sonder jou.”

“Vra vir Celesta om die volgende vier weke by jou te kom bly,” stel Terri voor. “Sy sal dalk bly wees om ’n paar weke lank van die skoonfamilie ontslae te kan wees.”

“Ek sal dit beslis doen,” belowe Linda voordat hulle groet.

Terri-hulle het die volgende oggend pas op die lughawe in Rome aangekom, toe sy na ’n bepaalde toonbank ontbied word, waar die graaf De Castellano se sekretaris, Alfredo Vaccardo, aan haar voorgestel word.

Terri erken die bekendstelling beleef; dan hoor sy Alfredo op verstaanbare Engels sê: “My werkgewer, die graaf De Castellano, het gesê ek moet jou voorlopig namens hom welkom heet in Italië, signorina.”

Terri bedank die man. Dan gaan haal hulle haar bagasie en word sy na die graaf se tweemotorige vliegtuig geneem wat gereed staan om na Venesië te vertrek.

Dit is ’n vliegtuig wat ses passasiers kan dra, maar sy en Alfredo is vanoggend die enigste passasiers.

“Ek hoop jy gaan jou verblyf hier in Italië geniet, signorina,” begin Alfredo vriendelik gesels nadat die vliegtuig opgestyg het. Hy besef nou eers waarom die graaf hom streng opdrag gegee het om die signorina met sy eie lewe te beskerm. Hy het altyd gedink signora Lana Contarno is die mooiste vrou wat hy nog ooit gesien het, maar hierdie jonger suster van haar beskik oor iets wat die ouer suster nie het nie. Dit is nie iets waarop hy sy vinger kan lê nie, want dit is iets wat sy uitstraal. Maar dit maak haar beslis veel aantrekliker as haar ouer suster.

“Dankie, ek is seker ek sal my verblyf in jul land geniet, meneer Vaccardo, al kan ek nie jul taal praat nie,” breek Terri se musikale stem deur sy gedagtes.

“Die taal is nie vandag meer ’n onoorkombare faktor nie, signorina,” stel hy haar dadelik gerus. “Baie van my mense kan Engels verstaan en op ’n manier praat. En dié met wie jy in Venesië in aanraking sal kom, kan almal die Engelse taal redelik goed praat en verstaan.”

“Ek hoop jy kan dieselfde sê van die mense op die eiland waar my suster woon,” laat Terri, soos gewoonlik, eerlik hoor.

“Jy sal met almal op die eiland kan kommunikeer,” verseker Alfredo haar.

Hulle gesels nou oor die eiland, en Terri vra hom belangstellend uit na Lana se boerdery. Sy is verras om te hoor dat Roberto nie net druiwe gekweek het nie, maar ook olywe.

“So, dan was my swaer nie net ’n druiweboer nie, hy het ook olywe aan die binneland verskaf,” sê Terri hardop, half aan haarself, eerder as aan Alfredo.

Hulle kom kort voor middagete in Venesië aan, waar die graaf se helikopter wag om haar na die eiland te neem. Terri groet Alfredo vriendelik met die hand, nadat hy haar versigtig gehelp het om in die helikopter te klim. Hulle styg dadelik op, en ná ’n rukkie vlieg hulle oor die stad met sy waterkanale, in die rigting van die eiland wat vanuit die lug soos ’n groen oase lyk.

Dit duur egter nie lank nie, toe land hulle op die eiland. Terri word onmiddellik met ’n motor na ’n tweeverdiepinghuis geneem, waar ’n man haar beleef by die voordeur ontvang en haar ewe beleef nooi om binne te kom. Hy ontbied ’n diensmeisie om haar jas en bagasie na haar kamer te neem, en lei haar dan na ’n weelderige ontvangslokaal waar Lana en die twee kinders op haar aankoms wag.

Terri groet haar suster en is om die twee kinders se onthalwe bly om te sien dat sy haar groot verlies so moedig probeer verwerk.

Sy groet ook die twee kinders, Armando en Lisa, wat nog nie werklik verstaan wat die heengaan van hul pa vir hulle beteken nie. Dan hoor sy Lana sê: “Ek is so bly dat jy gekom het, Terri. Ek het jou so lanklaas gesien. Kom sit hier langs my, sodat ons ’n rukkie kan gesels voordat die klok vir middagete lui.”

Terri neem langs haar suster op die rusbank plaas, en dan wil Lana weet wat haar suster se planne is noudat sy die verlangde graad verwerf het.

“Ek het besluit om vir my ’n plasie te koop,” vertel Terri.

“Maar is ’n plaas nie vreeslik duur nie?”vra Lana belangstellend. Van hierdie dinge weet sy absoluut niks nie. Voor haar troue het haar lewe net om die modewêreld gekring, en ná haar troue was sy voortdurend in weelde toegedraai, want Roberto was ’n ryk man. As Terri haar die grootte van so ’n plaas in hektaar moet noem, sal sy nie weet hoe groot dit veronderstel is om te wees nie.

“O ja, grond is deesdae baie duur,” hoor sy Terri sê. “Maar ek het darem nog genoeg geld in die bank om in ’n plasie te belê. Die res sal ek by die bank probeer leen. Die polis wat op my vier en twintigste verjaardag aan my uitbetaal word, wil ek gebruik vir saad, diere en plaasgereedskap.”

“Ek het so gehoop dat jy vir altyd hier by my en die kinders sou bly, Terri . . .” begin Lana.

Dan lui die klok vir middagete en die gesprek word vir eers gestaak.

Ná die ete word die twee kinders deur ’n kindermeisie na hul kamers geneem om ’n uur of wat te rus en Lana bied aan om Terri te gaan wys waar haar kamer is.

Terri is aangenaam verras toe sy merk dat haar tas reeds uitgepak is. Lana neem op ’n rusbankie voor die venster plaas, en sê met eindelose hartseer in haar stem terwyl Terri haar in slenterdrag verklee: “Die begrafnis vind môreoggend in Venesië vanuit die Sint Markus-katedraal plaas. Ek . . . probeer om ter wille van die kinders kalm en sterk te bly. Maar dit is nie maklik wanneer alles in jou . . . vergruis voel nie.”

Lana bars meteens in trane uit. Sy druk haar gesig in haar hande en snik asof haar hart wil breek.

Terri gaan was haar hande en gesig in die badkamer wat aan haar slaapkamer grens, daarna gaan sit sy op die bankie voor die spieëltafel. Sy grimeer haar gesig en kam haar hare; alles baie tydsaam, sodat Lana ongestoord van haar opgekropte hartseer ontslae kan raak.

Toe Lana se snikke later bedaar, maak Terri asof niks gebeur het nie; sy bied net aan om oogdruppels in haar suster se rooi gehuilde oë te sit. Nadat Lana haar gesig gewas en gegrimeer het, stel Terri voor dat hulle ’n entjie gaan stap.

“Ons kan strand toe stap,” stel Lana voor. “Daar is altyd ’n koel, verfrissende seebries. Ek en Roberto het gewoonlik teen sononder strand toe gestap en dan gekyk hoe die plaaswerkers van die rotse af hengel.” Sy sug hartseer en gaan weemoedig voort: “Ons was só lief vir mekaar. Ons was feitlik onafskeidbaar en het so na aan mekaar gelewe . . .”

Lana se oë skiet weer vol trane en Terri maak asof sy nie daarvan bewus is nie. Terri glo nie daaraan dat ’n mens jou hartseer moet opkrop nie, dus moedig sy Lana aan om oor haar en Roberto te gesels.

Later, toe hulle weer huis se kant toe staan, bied Terri haar sonbril vir Lana aan sodat die kinders nie aan haar oë sal sien dat sy gehuil het nie.

Terri is vroeg die volgende oggend uit die bed, want die begrafnis is vir tienuur gereël. Lana nuttig ontbyt gewoonlik in die bed, gevolglik sluit Terri haar by die kinders in die eetkamer aan. Daarna wag sy ’n paar minute op haar suster.

Lana is van haar hoed tot haar skoene in somber swart geklee en gereed toe een van die graaf se bote opdaag om hulle na Venesië te vervoer. Terri is in ’n swart snyerspak geklee met swart leerhofskoene, ’n wit kantbloes met ’n hoed en hand­skoene van dieselfde kleur. Lisa is in wit geklee en Armando in ’n vlootblou snyerspakkie.

Die boot neem hulle tot voor die hotel van die ontslape Roberto se tante en neef, Adela en Mario Contarno. Die hotel is langs die Groot Kanaal geleë en binne loopafstand van die pragtige Sint Markus-katedraal.

Terri word aan tante Adela en die twee en dertigjarige Mario voorgestel, en sy is bly dat hulle ook Engels kan praat en verstaan – die ouer vrou nou nie heeltemal so goed soos Mario nie, maar Terri verstaan haar darem.

Die hotel blyk egter ’n ou kasteel te wees wat Mario se ma omskep het tot ’n luukse hotel met al die moderne geriewe.

Lana en Terri word eers met tee bedien voordat hulle na die katedraal vertrek. Aangesien Terri tydens die diens niks verstaan wat die Italiaanse geestelike sê nie, bepaal sy maar haar aandag by die twee kinders wat weerskante van haar sit. Mario sit tussen Lana en sy ma.

In die begraafplaas, toe die kis met die oorledene se oorskot op een van die rakke in die Contarno-familie se grafkamer geplaas word, is dit Mario wat Lana met sy arm ondersteun om haar staande te hou. Terri het ’n kind aan elke hand. Vir haar is dit nie so ’n hartseer oomblik nie, want sy het Roberto nie eintlik geken nie. Trouens, sy het hom maar een keer baie vlugtig op die lughawe gesien terwyl hulle onderweg was na Namibië.

Terri se diepblou oë staar stil en afgetrokke oor die skaar mense die verte in, terwyl baie dinge deur haar gedagtes gaan. Ná ’n rukkie laat sy haar blik sak . . . en die volgende oomblik kyk sy vas in die ernstige, bruin oë van ’n skraal man, byna twee meter lank, wat trots, regop en waardig oorkant haar staan. Sy blik hou hare etlike sekondes gevange. Dan verskuif sy haar blik haastig na die lang, donker vrou langs hom, en dan na die bejaarde vrou wat langs die jonger vrou staan. Albei vroue is in swart geklee, en Terri vermoed dat hulle familie van die oorledene is.

Lisa begin ná ’n rukkie rusteloos word, gevolglik tik Terri vir Mario op die skouer en verduidelik fluisterend: “Lisa begin nou rusteloos word; ek dink ek moet hulle liewer uit die gedrang neem.”

Mario knik instemmend en dan baan Terri vir haar en die kinders ’n weg deur die skare, totdat hulle eindelik buite is. Lisa en Armando vly hulle sommer dadelik op die strook goed versorgde gras langs die betonpaadjie neer, en nou lyk hulle weer gelukkig en tevrede . . . twee rykmanskinders wat nog nie werklik besef wat die verlies van hul pa vir hulle beteken nie.

Armando en Lisa wou net op die koel gras begin hardloop en speel, toe die plegtigheid ten einde loop en die mense die begraafplaas begin verlaat. Lana, Mario en tante Adela sluit hulle by Terri en die kinders aan en saam keer hulle terug na die hotel vir middagete.