Читать книгу Silva Rerum Księdza Szymona Krzysztofowicza - Szymon Krzysztofowicz - Страница 4

Od dawna to już uznaném zostało, że pojedyńcze, na pozór nieraz drobne i mało znaczące, szczegóły dziejowe unaoczniają nam często daleko dokładniéj obraz przeszłośći, aniżeli pisane urzędowe historyje.

Przekonanie to powodowało wielu miłowników ojczystych rzeczy a bardziéj jeszcze uczonych badaczy do wydawania utajonych gdzieś po klasztornych księgozbiorach lub pułkach antykwarzy pamiętników, notariuszów, raptularzy i t. d.

W témże celu powzięliśmy zamiar ogłoszenia tych pobieżnych notatek księdza Szymona. Zawierają się one w rękopisie p. t. Status et Munimenta Ecclesiae Armenae Mohiloviensis sub titulo S. Gregorij Patriarchae et Illuminatoris Armenorum ad perpetuam rei memoriam adnotantur die 10 Ianuarij 1763. Per me Simeonem Krzysztofowicz Prothonolarium Apostolicum Tertium hujus Ecclesiae Praepositum Ad majorem Dei Gloriam [Rękopis in fol. liczy stronic 86; pisany jedną ręką na szarym papierze z wodnymi znakami (patrz tab. 1 fig. 1, 2), przechowuje się nader starannie w archiwum kościoła Mohylowskiego, którego dzisiejszy pleban ks. Stanisław Tomaszewski łaskawie udzielić mi raczył do ogłoszenia.] i są ważnémi dla dziejów częsci gubernii podolskiéj powiatu Mohylowskiego leżącéj nad brzegiem Dniestru.

Autor sumienny i żarliwy o wiarę kapłan spisywał je bez porządku chronologicznego: przy wydaniu niniejszém zachowujemy we wszystkiem największą wierność i dokładność.

O życiu księdza Szymona wiemy nader mało. Urodził się on w Łyścu na Pokuciu z ojca Krzysztofa Nedeja dnia 13 września 1729 roku [Barącz S. Żywoty sławnych Ormian Lwów. 1856. str. 176] Nauk słuchał w kollegium papieskiém we Lwowie, po których ukończeniu, dla szczególnéj pilności i gorliwego spełniania obowiązków został mianowany plebanem w Złoczowie. Wkrótce potém (1759) był dziekanem kamienieckim: a w niespełna lat trzy poruczono mu probóstwo Mohylowskie, którém rządził do śmierci. Stolica apostolska, bacząc aż na jego zasługi, zaszczyciła go tytułem Protonotarjusza Apostolskiego, a katedra kamieniecka obrała go kanonikiem officiałem (1786). Najważniéjszym czynem jego żywota jest wzniesienie swiątyni Najswiętszéj Maryi Pannie poswięconéj w Mohylowie: nad dziełem tém on przez lat prawie dziewietnaście usilnie pracował. [Patrz moje dziełko: Kościół Marjacki w Mohylowie nad Dniestrem — Kraków — 1864]. Umarł w roku 1810, wystawiwszy sobie jeszcze za życia pomnik grobowy w parafialnym tamecznym kościele.

Przy końcu pamiętników zamieszczamy w dodatku: Kopję prawa ormiańskiej juryzdykcyi w Mohylowie i Artykuły Saffianickie.

Czerpowody.S. K.