Читать книгу Toksyczni - Tomasz Duszyński - Страница 6

ŚRODA, 11.00

Przy cmentarzu na wrocławskich Osobowicach trudno było o miejsce parkingowe. Jan Nowicki przejechał ulicą kilkukrotnie tam i z powrotem. W końcu znalazł jakąś boczną osiedlową uliczkę i tam zaparkował. Przez chwilę siedział w samochodzie, nie wyłączając silnika. Postanowił odczekać kilkanaście sekund na schłodzenie turbiny diesla. Tak radził mu jeden ze znajomych mechaników. Podobno w ten sposób miał wydłużyć żywotność silnika. Janek czuł, że ten silnik prędzej przeżyje jego samego. Mimo to kluczyk przekręcił dopiero po minucie. W ten sposób dał także czas na schłodzenie turbiny we własnej głowie. Sześćdziesięcioletnia machina ukryta w czaszce warczała i huczała na wysokich obrotach od wielu dni.

Wyszedł z samochodu, trzasnął drzwiami i się rozejrzał. Dostrzegł blaszak z warzywami, do boku którego przytuliła się budka z kwiatami. Przy ulicy piętrzył się stos zniczy. Tutaj zaparkował, zapamięta. Ułożył kolejny schemat w głowie. Cmentarz, buda ze zniczami. Może tym razem przechytrzy to kurewstwo, które zżerało mu mózg. Obejdzie się bez kolejnego ataku paniki i wstydu.

Przepuścił samochód nadjeżdżający z prawej i przeszedł przez ulicę. Było chłodno, jakby wiosna wciąż nie mogła się zdecydować, czy nadeszła pora na jakiekolwiek zmiany. Potem ruszył w stronę głównego wejścia wzdłuż zmurszałego muru otaczającego cmentarz.

Zbierało się coraz więcej ludzi. Niektórzy zbijali się w ciasne grupki, jakby to miało im zapewnić poczucie bezpieczeństwa. Jakby oczekiwali wspólnoty w trudnej, traumatycznej chwili. Przyjrzał się tym, którzy stali najbliżej. Wysoka blondynka w ciemnym płaszczu i drogich okularach przeciwsłonecznych. Paliła papierosa. Wokół niej wianuszek facetów. Chyba czekali, aż skończy ostatniego, chciwego macha. Żartowali, być może któryś opowiedział wcześniej czerstwy kawał. Wpatrzeni w nią jak w obrazek czekali na sygnał szefowej.

Wyminął ich bez słowa, choć wydawało mu się, że kobieta popatrzyła na niego z zainteresowaniem. Przez chwilę odniósł wrażenie, że skądś ją zna. Kiedyś miał pamięć do twarzy. W głowie, w niezliczonych szufladkach, zarchiwizował setki, a może tysiące notowanych i tych, których spotkał na swojej drodze. Już kilka lat po przejściu na emeryturę baza danych wyczyściła się samoistnie.

– Dzień dobry, komisarzu…

Janek ukłonił się odruchowo.

– Cześć, Młody – odpowiedział krótko i uścisnął dłoń Cezarego Stasiaka.

– Już nie taki młody, komisarzu.

Czarek uśmiechnął się – miał cholernie żółte zęby, cały był pożółkły, jakby ktoś naciągnął na jego skórę wiekowy pergamin. Po przystojnym gliniarzu, który potrafił zawrócić w głowie niejednej kobiecie, pozostało wspomnienie. Wyglądał na dziesięć lat starszego, niż był w rzeczywistości. Czas nikomu nie dawał forów. Bujna czupryna Czarka przerzedziła się, potem posiwiała. Zmarszczki wokół oczu pogłębiły się, a on sam przygarbił, jakby rosnący w postępie geometrycznym brzuch ciągnął go ku ziemi. Nie wiadomo, dlaczego przez te wszystkie lata pozostał „Młodym”.

– Ile się nie widzieliśmy, komisarzu? Siedem lat?

– Pewnie tak – zgodził się Nowicki.

– Dobrze wyglądasz. Nic się nie zmieniłeś. Cały czas biegasz?

Przekroczyli bramę cmentarza. Nowicki czuł jakiś dyskomfort, rozmawiając z dawnym kolegą z pracy.

– Tak.

Skłamał. Nie chciał ciągnąć wątku. Za chwilę Stasiak zacząłby się spoufalać i zafundowałby mu jakiś marny dowcip.

– Janek, bo wiesz, chciałbym zasięgnąć twojej opinii w jednej sprawie…

– Masz zamiar biegać? – Nowicki obrzucił krytycznym wzrokiem sylwetkę Czarka.

– Nie mam zamiaru, jeszcze nie zgłupiałem – zaśmiał się cicho i machnął ręką. – Chodzi o sprawę, którą prowadzę. Nie mogę udowodnić facetowi morderstwa…

– Za szybko uciekł z miejsca zbrodni?

– Gorzej, skurwiel ma żelazne alibi. W momencie gdy masakrowali młotkiem jego żonę, był na swojej cośrodowej przebieżce. Widziało go sporo osób.

– W czym miałbym niby pomóc? Myślisz, że na swoich cośrodowych przebieżkach morduję upierdliwych sąsiadów i opowiem ci, jak to robię?

– Daj spokój, znajdź po prostu dla mnie kiedyś czas. Pójdziemy na jakieś piwko. Jeśli nie o sprawie, to po prostu pogadamy i powspominamy.

Nowicki nie był ciekawy, co u Stasiaka, tym bardziej nie miał ochoty z nim niczego wspominać. Już to spotkanie na cmentarzu było mu nie na rękę. Nie chciało mu się ani gadać, ani witać ze starymi znajomymi. Nic mu się nie chciało.

Na szczęście Stasiak przestał go męczyć. Przeszli w głąb cmentarza. Po chwili znaleźli się przed kaplicą. Przez szeroko otwarte drzwi zobaczyli trumnę i siedzącą na krzesełkach rodzinę zmarłego. Sporo osób stało na schodach prowadzących do budynku. Reszta żałobników ustawiła się półkolem na owalnym placyku, który Nowickiemu kojarzył się z rondem. Większość zebranych rozmawiała teraz szeptem. Ubrani w ciepłe płaszcze, z wiązankami i bukietami w dłoniach. Widać bezpośrednia bliskość zmarłego łagodziła obyczaje.

Janek bywał na wielu pogrzebach, taki miał kiedyś zawód. Przychodził na ostatnie pożegnanie ofiar związanych ze sprawami, które prowadził. Czy miało to wtedy większy sens? Po tylu latach wciąż nie potrafił odpowiedzieć na to pytanie. Miał świadomość, że wiele morderstw popełniali bliżsi i dalsi znajomi ofiar. Swego czasu obserwował żałobników, próbując wytypować potencjalnych morderców. Nigdy jednak nie zdarzyło mu się, żeby po takim pogrzebie wskazał, kto zabił, a kto skłamał podczas przesłuchań. Nawet nie chodziło tu o grę czy przejrzenie kamuflażu. Po prostu ludzie różnie reagują na śmierć. Gdyby miał oceniać tylko na podstawie obserwacji z pogrzebu, musiałby przedstawić zarzuty przynajmniej połowie zgromadzonych.

Ten pogrzeb był inny. Chowano dziś człowieka, którego uważał za swojego przyjaciela. Prokurator Marek Wilczyński, jego mentor, zmarł w hospicjum na raka i nie trzeba było szukać żadnych morderców.

Dlaczego więc Nowicki wciąż się rozglądał?

Zobaczył ją na schodach. Tamtą kobietę, którą wcześniej dostrzegł przed cmentarzem. Jej adoratorzy odsunęli się, teraz utworzyli półkole przed kaplicą. Trwali w bezruchu, w milczeniu, przypominali odłączone od prądu marionetki.

Kobieta odwróciła się, jakby chciała objąć wzrokiem wszystkich żałobników. Zatrzymała dłużej spojrzenie na Nowickim. Ukłoniła mu się, on nie zdążył zareagować na pozdrowienie, rozpłynęła się w kaplicy niczym duch.

– Niezła laska z córki Wilczyńskiego, nasza wrocławska pani prokurator – rzucił Stasiak. – Niedaleko pada jabłko od jabłoni, kto by pomyślał?

Nowicki skinął nieznacznie głową. Nie rozpoznał jej. Sabina Wilczyńska. Teraz nawet przypomniał sobie jej imię. Na swoje usprawiedliwienie miał tylko to, że nie widział jej ponad piętnaście lat. W wieku lat dwudziestu opuściła rodziców i przeprowadziła się do stolicy, najwidoczniej musiała jakiś czas temu wrócić do Wrocławia. Po śmierci matki utrzymywała z ojcem jedynie sporadyczne kontakty. Nie pałali do siebie miłością, trudno było ją nazwać córeczką tatusia.

– Są nasi!

Nowicki podążył za spojrzeniem Stasiaka. Stara paczka. Ignacy Widelski szedł pierwszy. Kanciasty chłop o szerokiej twarzy i przekrzywionym nosie, który wyglądał jak wskazówka godzinowa oznajmiająca wybicie siódmej. Za nim, w odległości dziesięciu metrów, kilku innych z dawnej służby. Tamci musieli przyjechać wynajętym busem. Widelski na pewno dotarł tu na własną rękę. Trzymał się z dala od byłych kolegów z pracy. Zawsze zachowywał się tak, jakby nikomu nie ufał. Informatyk o wyglądzie największego zakapiora w dzielnicy. Nie nosił okularów, wzrok nie popsuł mu się od ślęczenia przy komputerach. Był specjalistą w swoim fachu, wygrał kilka konkursów informatycznych, choć karierę zaczynał na jakimś Elwro czy Spectrum. W komendzie nadano mu ksywkę Haker, mimo że nie wyglądał na wirtuoza wirtualnej rzeczywistości. Paluchy miał wielkie niczym precle. Wydawało się, że nie umie nawet jak należy operować zwykłą klawiaturą. Odludek. Widelski najbardziej lubił komputery, kiedyś kolegował się tylko z Nowickim.

– Janek, dobrze cię widzieć. – Ignacy uśmiechnął się i zaraz zamilkł, jakby zaskoczony własną wylewnością.

Podeszli kolejni. Już na pierwszy rzut oka widać było, że gliniarze. Pozostawiali za sobą tę kwaśną, gęstą zawiesinę. Kilka klepnięć w plecy. Mocne uściski dłoni. Nowicki nie potrafił się uśmiechnąć. W żołądku ciążył mu coraz większy kamień. Morozow, Zawiślak, Pietrucha. Oni też byli na emeryturze. Musieli się jednak zgadać z chłopakami i przyjechali wszyscy razem.

– Dobrze wyglądasz.

Sonia Pasteur, emerytowana pani prokurator.

– To ty dobrze wyglądasz – skłamał. Każde bez wyjątku było obrazem nędzy i rozpaczy, grupa znajomych na ostatnim zjeździe tetryków.

Sonia uśmiechnęła się, ujęła go pod ramię i mocno uścis­nęła, a potem pocałowała w policzek. Nie opierał się.

Przyciągali wzrok zgromadzonych. Janek nie lubił być w centrum uwagi. Na szczęście ksiądz zaczął mszę.

– Szkoda Marka. Nie zdążyłam się z nim pożegnać…

Nowicki skinął głową. Wilczyński umierał kilka miesięcy. Nie powiedział jej jednak, że nie miała już sporo czasu, żeby do niego przyjechać.

– Starałam się go odwiedzić przynajmniej raz w tygodniu.Ostatnio byłam u Wilka w przeddzień jego śmierci. Wydawało mi się, że czuje się nawet lepiej, nie spodziewałam się, że odejdzie kilkanaście godzin później…

Janek zagryzł policzek od środka, jakby chciał się ukarać za własne myśli.

– Nie wspominał mi, że go odwiedzasz.

– Byliście do siebie tacy podobni. Małomówni i tajemniczy. Czasem zastanawiałam się, jak to możliwe, że przesiadujecie ze sobą po kilka godzin, a niekiedy całe noce. Dwaj milczkowie. Wiesz, wiele bym dała, żeby zobaczyć jedną z waszych sesji.

Nowicki się uśmiechnął, szczerze, po raz pierwszy od dawna.

– Byłem u niego w zeszłym tygodniu. Też się z nim nie pożegnałem.

– Wydawał się nieśmiertelny, nie sądzisz?

– W pewien sposób wciąż jest.

Skinęła głową.

– Myślałam, że to jeszcze potrwa. Rozmawiałam z lekarzem prowadzącym. – Sonia ściszyła głos. – Takich spraw się nie porusza, zostawia się, jak jest… ale nie wiem, czy Wilczyński nie poprosił o skrócenie cierpień.

– Co? Co ty mówisz? Kogo?

– Któregoś z pielęgniarzy.

Nowicki potrząsnął głową.

– Niemożliwe.

– Gdybym była w takim stanie jak on, chyba poprosiłabym o przedawkowanie morfiny.

Zamilkli, wpatrzyli się w kapliczkę i zamkniętą trumnę. Nowicki bezwiednie powrócił w myślach do ostatniej rozmowy z Wilczyńskim.

Prokurator siedział w fotelu szczelnie okryty kocem. Kościste, chude kolana wystawały z puszystego materiału. Wyglądało to tak, jakby obca istota chciała zawładnąć wychudzonym ciałem. Szlafrok wydawał się kilka numerów za duży. Kroplówka podawała lekarstwo niesamowicie wolno, Nowicki miał wrażenie, że za każdym razem przegapia spadającą z dozownika kroplę.

– Mogłoby się wydawać, że to upokarzające, to miejsce… hospicjum – powiedział do niego Wilk.

Nowicki milczał. Przyjaciel został sam, jego żona odeszła, a Sabina nie za bardzo interesowała się ojcem. Wpatrywał się w karty, które trzymał w dłoniach, jakby potrafił z nich wróżyć niczym z tarota. Nie lubił takich rozmów, nie wiedział, do czego zmierza Marek. Coś w głosie Wilczyńskiego spowodowało, że Janek musiał na niego popatrzeć.

– Może to kara za pychę. Człowiek myślał, że kontroluje świat, bliskich, że życie toczyć się będzie według scenariusza, który sam napisze.

– Twoje życie mogłoby służyć za inspirację do scenariuszy fimowych i chyba nie musisz tego żałować.

Wilczyński popatrzył na niego uważnie i po chwili zaśmiał się chrapliwie.

– Tania sensacja dla maluczkich. Obaj jesteśmy przewidywalni i nudni do bólu.

– Tego bym nie powiedział, przynajmniej o tobie.

Prokurator się zamyślił.

– Mam swoje trupy w szafie. Wiele spraw zostało zamiecionych pod dywan. Już nikt się do nich nie dokopie. Umrą wraz ze mną.

– Aż tyle ich jest? Tych trupów?

– Szaf, mój drogi. Jest ich więcej, niż myślisz. – Wilczyński się skrzywił. Zadrżał, nie wiadomo, czy pod wpływem własnych słów, czy powracającego bólu.

– Trup w szafie znalazłby się u każdego.

Prokurator patrzył na niego długo, uważnie.

– Chciałbym, żeby to się wreszcie skończyło, Janek… Patrzę w lustro i wiem, że ta walka trwa zbyt długo. Momentami sam chciałbym to zakończyć, ale po chwili zdaję sobie sprawę, że tak naprawdę ta choroba, ten ból sprawiają, że moje myśli są klarowne jak nigdy. Poruszam się na wózku, ciało odmawia posłuszeństwa, ale mózg działa, analizuje, trawi każdą sekundę minionego życia. W takich chwilach chciałbym nawet, żeby ten stan trwał jak najdłużej.

Nowicki milczał.

– Janek. – Prokurator poruszył niespokojnie rękami. Butla z płynem zakołysała się nerwowo. – Są pewne sprawy, o których musimy porozmawiać.

Wilczyński rozkaszlał się, chwilę trwało, zanim odzys­kał głos.

– Nigdy nie zadawałeś zbędnych pytań, zawsze ceniłem to w tobie. Jednak sprawy, którymi się zajmowałem, miały swój ciężar…

– Po co do tego wracasz?

– Zabezpieczyłem się, Janek. Zabezpieczałem się, jak mog­łem, całe życie. Gdyby nie to, już dawno skończyłbym po tamtej stronie. Chcę, żebyś coś dla mnie zrobił. Tylko tobie ufam.

Nowicki nie chciał dalej słuchać prokuratora. Jednak nie potrafił mu przerwać ani tym bardziej wyjść z pokoju.

– To, co gromadziłem przez wszystkie lata, chroniło mnie i moją rodzinę, także moich współpracowników. – Tu zrobił przerwę, ale Janek nie zareagował. – Ale gdy umrę, może się obrócić przeciwko moim bliskim. Chciałbym, żebyś pojechał w jedno miejsce i zniszczył pewne dokumenty. Ja za długo zwlekałem…

– Marek, skończymy tę rozmowę. – Nowicki spojrzał na karty. Obaj trzymali je przez cały ten czas w dłoniach, a żaden z nich nie był świadomy, jakie ma rozdanie. – Ja już dla ciebie nie pracuję.

– Janek, jeśli te dokumenty znajdą się w niewłaściwych rękach… Trzeba po sobie posprzątać, zostawić uporządkowany świat, biurko… szafy…

– Nie chcę mieć z tym wszystkim nic wspólnego, rozumiesz?

Nowicki podniósł głos. Zdał sobie z tego sprawę dopiero w chwili, kiedy w drzwiach pojawiła się patrząca na niego z wyrzutem pielęgniarka.

– Ale musisz.

Wilczyński mówił tym samym tonem. Spokojnie, jakby przewidział reakcję Nowickiego dużo wcześniej, jakby kilkukrotnie przeanalizował scenariusze tej rozmowy i wybrał ten, który uznał za najlepszy. I Janek zdał sobie sprawę, że tak właśnie było.

– To nie może ujrzeć światła dziennego. Inaczej wiele rzeczy się… skomplikuje.

– Wszystko w tym kraju się pieprzy, może wreszcie komuś wyjdzie to na zdrowie.

– Jeśli dokumenty wypłyną, uderzy to w wiele osób. Także w ciebie.

Nowicki zacisnął szczęki, z trudem się opanował.

– Janek, pojedziesz tam, otworzysz skrytkę i zniszczysz to, co w niej znajdziesz. To proste.

– Jeśli nawet teraz się zgodzę, skąd wiesz, że dotrzymam słowa? Może uznam, że warto zrobić z tymi twoimi trupami z szaf jakiś pożytek?

– Nie zrobisz tego. Dlatego proszę o to właśnie ciebie. Nikomu innemu nie mogę zaufać.

– Skończyliśmy na dziś – oznajmił lodowatym tonem Nowicki i podniósł się z fotela.

– Proszę cię, przemyśl to. Ze wzglądu na dawną przyjaźń.

Nowicki się zawahał.

– Przemyślę – odpowiedział. Przed oczami zawirowały mu ciemnoczerwone plamy, ciśnienie uderzyło do głowy.

Kąciki ust Wilczyńskiego ledwie zauważalnie uniosły się do góry.

– Dziękuję.

Stary prokurator uznał to oświadczenie Nowickiego za zgodę, Janka ta myśl mocno wzburzyła. Wilczyński znał go lepiej niż on sam siebie. Zacisnął szczęki. Uświadamiał sobie, że przyjaciel potrafił manipulować nim całe życie. Nawet teraz, gdy wydawało się, że ich drogi się rozeszły. Janek wziął głęboki oddech, nie chciał, żeby w ostatniej chwili z gardła wydobyły się słowa, które cisnęły mu się na usta. Nie chciał kończyć w ten sposób trzech dekad znajomości.

– Miałem nadzieję, że zdążę jeszcze pojechać z tobą na ryby – przerwał ciszę Wilk. – Jak już tam będziesz, proszę, rozsyp nad stawem moje prochy.

– Stary dureń, na melodramaty mu się zebrało – tylko tyle wykrztusił z siebie Janek.

Rzucił karty na stolik. Nie popatrzył już na Wilczyńskiego. Z ulgą wyszedł z pokoju, w którym umierał prokurator.

To był ostatni raz, kiedy się widzieli.

Msza dobiegła końca, z kapliczki zaczęli wychodzić ludzie. Janek dołączył do konduktu żałobnego w towarzystwie milczącej Soni i kolegów. Kiedy patrzył na trumnę, zdał sobie sprawę, że nie spełni ostatniej prośby przyjaciela. Prokurator nie zdążył nikomu przekazać, że chciałby, aby jego zwłoki zostały skremowane. Może to właśnie należało do Nowickiego? Jeśli tak, przyjaciel popełnił błąd. Sam był sobie winny, nie powinien powierzać takich spraw komuś z przeoranym alzheimerem mózgiem.

Gdy opuszczono trumnę, a potem zakryto dół drewnianym rusztowaniem i zieloną wykładziną, Janek poczuł ulgę. Nie rozumiał tego, co czuje, ale nie walczył z tym.

– Czas na nas – oznajmił nagle Morozow.

Dawni koledzy żegnali się z Nowickim jeden po drugim. Ściskał dłonie niczym automat. Nie patrzyli sobie w oczy. Siedem lat bez kontaktu. W takich chwilach ludzie uświadamiają sobie, że nie łączyło ich nic oprócz pracy. Jedynie Stasiak miał wciąż jakieś stadne zapędy.

– Nie zapominaj o starych znajomych. Będę cię męczył w sprawie tego biegacza. I pozdrów ode mnie Irenę.

Nowicki zawahał się, w końcu jednak skinął głową.

„Pozdrowię – pomyślał – już niedługo”.

Popatrzył jeszcze na miejsce pochówku Wilka, jakby chciał zapamiętać, gdzie szukać grobu. Wiedział jednak, że nigdy tu nie wróci.

Sabina Wilczyńska przyjmowała kondolencje. Bez zbędnych słów, konkretnie. Wydawało się, że powstrzymuje się, żeby nie spoglądać niecierpliwie na zegarek.

Nowicki ruszył w stronę wyjścia za grupką, która pospiesznie przemieszczała się cmentarnymi ścieżkami. Odnalazł blaszak z warzywami, obok budkę z kwiatami i stos zniczy. Przez dłuższą chwilę szukał za to kluczyków, które zawieruszyły się gdzieś pośród niezliczonych kieszeni płaszcza, marynarki i spodni. W końcu wsiadł do samochodu.

Zanim odpalił silnik, ktoś zastukał w szybę. Nowicki poczuł przypływ paniki. Nie wiedział, gdzie się znajduje. Popatrzył na postać, rozpoznał ją dopiero po chwili i uchylił szybę.

– Boże, Janek, przepraszam…

To był Stasiak. Pochylony przy oknie. Cały czerwony na twarzy. Musiał biec.

– Ja naprawdę nie wiedziałem… – Młody wyglądał na roztrzęsionego, rzecz do niego zupełnie niepodobna. – Przykro mi z powodu twojej żony.

Nowicki zacisnął palce na kierownicy. Nic tak bardzo nie uświadamiało mu straty Ireny jak wyrazy współczucia, których nie chciał słuchać. Przypomniał sobie Sabinę Wilczyńską, przyjmującą uściski dłoni od osób, które znała, i tych, które po raz pierwszy widziała na oczy.

– Wiem – wychrypiał w końcu. – Nikogo nie powiadomiłem… Nie chciałem obcych na pogrzebie.

Stasiak miał lekko otwarte usta, jakby sens słów dotarł do niego z opóźnieniem.

– Trzymaj się – powiedział. – Naprawdę mi przykro.

– Mnie też. – Nowicki włączył silnik i zasunął okno.

Wyjechał z osiedlowej uliczki i skręcił w lewo, w stronę wyjazdu z Wrocławia. Miał przed sobą kilkadziesiąt kilometrów drogi do Strzelina.

Nowicki przekręcił w zamku klucz z różową nakładką, jej klucz. Po śmierci Ireny wszystko się zmieniło, nawet zapach domu. Stał się piwniczny, wypełniony kurzem i wilgocią. Często zapominał otwierać okna, żeby przewietrzyć pokoje. Zresztą sam czuł się teraz we własnym domu jak gość. Na piętro nie zaglądał. Nie wchodził do ich pokoju, nie spał na ich łóżku, omijał z daleka garderobę. Tak jakby ta przestrzeń przestała dla niego istnieć. Czasem przystawał przy schodach, niezdecydowany, wydawało mu się, że jeśli ją zawoła, to Irena odpowie, przynajmniej odkrzyknie, żeby zrobił jej herbatę.

Zajął kanapę w salonie, wystarczyły mu poduszka i gruby koc. Nieraz budził się w nocy z mocno bijącym sercem, bo wydawało mu się, że ktoś wstał z łóżka na górze, przeszedł do łazienki, otworzył drzwi i zamknął je cicho, jakby nie chciał budzić domowników… jednego domownika.

Ten dom był dla niego za duży, nie zdecydował się jednak, żeby go sprzedać.

Usiadł ciężko w fotelu. Chciał zadzwonić do córki. To był impuls, któremu nie potrafił się oprzeć. Widywali się rzadko, ostatni raz na pogrzebie Ireny. Robił wszystko, żeby odbudować więź z córką. Spróbować ułożyć ich relacje na nowo, nie chciał tego spieprzyć jak Wilczyński. Było jednak coś w nim, a może w niej, co wciąż ich odpychało od siebie. Za swoją największą porażkę uważał to, że zaledwie kilka razy widział wnuczkę.

Wybrał numer. Po kilku sygnałach włączyła się automatyczna sekretarka.

Nie wiedział, co powiedzieć. Rozłączył się.

Odłożył komórkę i wstał z fotela. Musiał coś ze sobą zrobić. Wprawić ciało w ruch, wiedział, że jeśli tego nie zrobi, będzie siedział do zmierzchu, gapiąc się w pustą przestrzeń, a potem zaśnie i rano nie będzie miał ani krzty motywacji, żeby znów wstać.

Wytarł kurze. Potem wyciągnął odkurzacz i posprzątał parter. Dopiero po chwili dotarło do niego, że ktoś dzwoni do drzwi.

Stała na wycieraczce i zaciągała się papierosem. Uśmiechnęła się nieznacznie na jego widok i odgoniła dłonią dym, który przysłonił jej twarz.

– Długo pan nie otwierał, musiałam zapalić… – Unios­ła papierosa sztorcem do góry i rozejrzała się, jakby szukała popielniczki. – Słyszałam odkurzacz, więc postanowiłam zaczekać z kolejnym dzwonieniem. Mogę wejść?

Skinął głową i odsunął się, wpuszczając ją do środka.

– Może pani palić – powiedział. – Jeśli to pomaga…

Zaśmiała się.

– Co panią sprowadza, pani Sabino?

Nie odpowiedziała od razu. Weszła do salonu w szpilkach i rozejrzała się, ściągając przy tym płaszcz. W tym czasie papieros znów powędrował do jej wąskich, szarych ust. Pokiwała głową, jakby akceptując wystrój wnętrza. Okrycie położyła na fotelu z takim gestem, jakby robiła to już wiele razy wcześniej.

– Co panią sprowadza? – powtórzył.

– Może najpierw usiądziemy? Ma pan popielniczkę?

– Zaraz przyniosę.

Przeszedł do kuchni i wyciągnął z szuflady pokrywkę od słoika. Gdy wrócił do salonu, siedziała już na kanapie przy ławie. Nie okazała zdziwienia, przejmując niecodzienny pojemnik na popiół. Zgasiła w nim papierosa i od razu sięgnęła po kolejnego.

– Chodzi o śmierć mojego ojca.

Nowicki usiadł naprzeciwko niej. Przypatrzył się Sabinie Wilczyńskiej. Szarość ust przeniosła się dziwnym sposobem na całą cerę. W mysich włosach dało się dostrzec srebrne nitki. Na jej twarzy malowała się powaga, wyzuta ze złudzeń i ludzkich uczuć. Nie budziła sympatii. Jednocześnie była w niej jakaś siła, którą widział także w jej ojcu. Magnetyczne spojrzenie, mowa ciała i aura, która wypełniała przestrzeń. Była jednym z najbardziej cenionych wrocławskich prokuratorów. Nie dziwiło go to.

– Przykro mi z powodu pani ojca.

– Niech pan przestanie. Wiem, że panu przykro. Znał go pan lepiej niż ja… – Zaciągnęła się dymem, jakby chciała wciągnąć w płuca właśnie wypowiedziane słowa.

Nie odpowiedział. Czekał. To ona do niego przyszła.

– Nigdy nie byłam z nim blisko. Nie mówiłam do niego „tato”, tylko „prokuratorze”. Uwierzy pan?

Popatrzyła na Nowickiego świdrującym spojrzeniem. Ci, których przesłuchiwała, nie mieli łatwego życia. Wcześniej jej wzrok przesuwał się od przedmiotu do przedmiotu, a następnie prześlizgiwał się po meblach, jakby szukała myśli, które rozbiegły się po salonie.

– Dał mi coś dla pana, komisarzu.

– Napije się pani kawy? Herbaty? – zapytał.

Kobieta zawahała się, jej dłoń sięgająca do kieszeni zastygła. Po chwili strzepnęła z nogawek niewidoczny pyłek.

– Poproszę kawę. Czarną, niesłodzoną.

Wbrew sobie uciekł przed jej spojrzeniem i przeszedł do kuchni. Wstawił wodę w czajniku i otworzył szafkę. Miał nadzieję, że została jeszcze kawa. Sam jej nie pił, nie przyszło mu do głowy, żeby uzupełnić zapasy.

W czajniku zaczęło bulgotać. Nowicki odnalazł opakowanie rozpuszczalnej tchibo. Wtedy usłyszał trzaśnięcie drzwiami, a po chwili zobaczył prokurator na ścieżce prowadzącej w stronę furtki.

Wrócił do salonu. Sabina pozostawiła po sobie jedynie zapach tytoniowego dymu i klucz z wymyślnym breloczkiem, który leżał teraz na blacie szklanej ławy.