Читать книгу Hartstog op Hartenbos - Trish Goosen - Страница 3

Karien loer bekommerd oor die rugleuning van die sitplek voor haar. Haar oë volg die rye koppe tot voor in die binneruim van die vliegtuig waar ’n skraal, blonde vrou in ’n uniform vir haar terugglimlag. Karien erken die gebaar met ’n klein kopknik en vryf haar hande senuweeagtig teen mekaar. Daar is nog geen teken van Shaun nie. Die onsteltenis wil-wil na die oppervlak borrel, maar sy probeer dit in toom hou. Hy kom dalk nog …

Nog vyf minute gaan verby. Die lugwaardin wys ’n laat passasier na sy sitplek. Dit is nie Shaun nie.

Waar bly die Engelsman? Daar moes iets gebeur het. Maar hoekom laat weet hy nie? Sal sy hom nog een keer probeer bel?

Karien maak haar veiligheidsgordel los en haal haar handsak gou uit die bagasieruim bokant haar kop. Geen boodskappe op haar selfoon nie. Sy vererg haar sommer en druk die skakelknoppie ergerlik. Dié slag antwoord Shaun op die eerste lui.

“Honey?” Hy klink verbasend kalm vir iemand wat sy vlug gaan mis.

“Waar is jy? Die vliegtuig gaan opstyg. Jy het my belowe jy gaan betyds wees!”

Twee oë in die opening tussen die sitplekke voor haar gluur verontwaardig agtertoe. Ai, sy het seker weer te hard gepraat.

“Relax, my dearest.”

“Shaun Morris! Moenie vir my sê ek moet relax nie. Jy weet ek haat dit.”

“Karien?” Hy klink steeds ontspanne ondanks haar driftige stemtoon. Nie dat dit haar verras nie. Sy ken hom nie as iemand met vreeslik baie emosionele uiterstes nie. Soms wil sy net so graag hê hy moet terugbaklei wanneer sy hom invlieg.

“Karien?”

“Hmm …?” is al wat sy kan uitkry. Sy voel hoe haar lippe saampers van spanning. Slegte nuus, sy weet sommer.

“Breathe … Are you sitting down?”

“Nee, ek is van plan om te staan en vlieg. Moenie my so aan ’n lyntjie hou nie, Shaun. Jy gaan nie kom nie, nè?”

Die oë is weg maar sy hoor die persoon aan wie hulle behoort, aansitterig hoes aan die ander kant van die sitplek. Sy sal daarop moet let om die desibels van nou af laer te hou.

“Nè?” fluister sy weer toe hy nie antwoord nie.

“I’m so sorry to do this to you, honey, but I have fantastic news. Nelson Jantjies is in my office as we speak. He brought the big bucks, finally.”

Haar witgoudarmbande rinkel toe sy uit pure frustrasie met haar vuis op die armleuning slaan.

“I said, isn’t that great news?”

“Ja, seker maar,” antwoord sy bot.

“I have to see this through. Will you be okay on your own?”

“Ou Nelson moet ’n besluit neem. Hy moet die hotel koop, of dit los. Ek kan dit nie meer hou nie.”

“I’m pretty sure it’s happening today.”

“Ek hoop regtig so.” Karien is maar skepties. Dié Nelson Jantjies kon die afgelope jaar nog nie ’n besluit oor die hotel neem nie.

“I’ll let you know as soon as the deal is sealed. And then we shall celebrate when you get back.”

“Maar kan ons dit nie al sommer dié naweek vier nie? Jy kan mos môre vlieg – nadat julle die saak afgehandel het?”

“I’m playing golf with him tomorrow to benefit some charity thing. You know I have to do this.”

Die laaste bietjie drif kwyn en word ’n dowwe pyn in Karien se bors. Die jeukerigheid wat in haar neus opslaan, kielie haar traankliere.

“Are you okay?” wil hy weet toe sy nie dadelik antwoord nie.

Sy haal diep asem in ’n poging om tot bedaring te kom voor sy antwoord. “Ja, Shaun ek’s hier.” Karien doen haar bes om ongeërg te klink. Sy wil nie hê hy moet weet sy is so na aan trane nie. “En ja, ek weet. Natuurlik moet jy saam met Nelson gholf speel.”

Karien vryf met haar hand oor die materiaal van die leë sitplek langs haar. Die brandpyn skiet weer deur haar bors.

“You knew something like this could happen. I told you not to book that ticket.”

Sy wil dit nie erken nie, maar sy weet hy is reg. Shaun vat nie grond nie. Hy is onder geweldige stres by die werk. Om een van die beste hotelle in Kampsbaai te bestuur is nie ’n grap nie. En ja, hy het hard gewerk om Nelson Jantjies en sy tjekboek te beïndruk. Shaun het belangrike sake wat hy vanmiddag moet afhandel, en nou kla en kerm sy soos ’n ou vrou. En hulle is nog nie eens getroud nie. Sy wil tog nie een van daardie vroue word wat hulle mans doodneul nie. Sy sal dit maar net moet aanvaar: Shaun kom nie saam nie, en dis al. As die hotel eers verkoop is, sal dinge beter gaan. Dit moet net. Sy het voor haar siel geweet sy waag toe sy vroeër in die week vir hom ook ’n vliegkaartjie gekoop het. Sy was oorhaastig, maar sy is deesdae net só ontsettend uitgehonger vir sy aandag.

Sy sug weer hard genoeg sodat hy dit moet hoor. “Ek weet, jy het my gesê,” erken sy dapper. “Ek het regtig net daarna uitgesien om bietjie bederf te word en op die strand te gaan stap. Net ek en jy vir ’n verandering.”

“Ek sal opmaak, ek beloof.”

Die Engelsman praat net Afrikaans wanneer sy vir hom kwaad is.

“Ja, oukei, ek moet gaan,” antwoord sy aspris kortaf, al het sy hom min of meer vergewe.

Maar daardie “opmaak” waarvan hy praat, sal ordentlik moet wees. Hy sal deeglik moet vergoed. Want so seker soos die Kaap Hollands is, só seker gaan hy moet uithaal en wys. Sy is nou net mooi keelvol daarvan om so afgeskeep te word.

“So are you ready for your big meeting tomorrow?”

“Ek sou meer gereed gewees het as jy by was,” skimp sy ’n laaste keer.

“Don’t worry, honey, you’ll be fine. This is your project. I have complete faith in you.”

“Dankie, Engelsman, maar ek is sommer aspris met jou. Ek is meer as reg vir môre se samesprekings, en jy weet dit.”

“That’s the spirit. I love you.”

“Hmm … Ek seker maar vir jou ook. Baai.” Hy moet wéét sy is nog kwaad vir hom.

Karien se gemoed is swaar toe sy haar selfoon weer in haar handsak bêre. Sy hou haar handspieëltjie voor haar en vee die slierte van haar blonde kuif geïrriteerd uit haar oë. Ciska het gesê die haarstyl sal haar groen oë laat “pop”, maar sy is nie mal oor die kuif nie. Karien laat haar gesig doelbewus ontspan toe sy die frons op haar voorkop opmerk. Sy sal moet ophou om haar so te ontstel. Dit gaan haar plooie gee. Sy haal haar lipstiffie uit en laat gly ’n bloedrooi laag nuwe krag oor haar vol lippe. Daar’s hy. Dit voel sommer klaar beter.

Sy is net klaar toe sy die lugwaardin in die gangetjie hoor. “Please, buckle up, Ma’am. We’re taking off.”

Karien klik die gespes gehoorsaam toe en trek die gordel stywer teen haar lyf vas.

Nou tuur sy by die venstertjie uit. Vyf passasiervliegtuie staan voor die lughaweterminaal. Die reusagtige, blink, aërodinamiese lywe gooi lang skaduwees oor die vaal betonoppervlak waar werkers mobiele trappe en bagasie rondstoot.

Háár projek. Net hare …

Ja, Shaun het presies geweet hoe om haar om te praat, al was sy skepties oor die “wonderlike winskopie” wat hy op ’n veiling losgeslaan het. In die kontrei van Mosselbaai van alle plekke! Die louter vermetelheid. Hulle het dan saam besluit dat Knysna die ideale plek vir hulle nuwe boetiekhotel gaan wees. Dit is daardie asemrowende foto’s van sy nuwe eiendom teen die Hartenbosrivier wat egter haar hart gesteel het. En toe Shaun haar op die plek projekbestuurder én hoofontwerper gemaak het, kon sy natuurlik nie nee sê nie.

Die hotel gaan ongelooflik mooi wees. Sy weet sommer. Hoe dan anders? Sy het dit tog self ontwerp. Die veertig luukse kamers sal so gebou word dat almal ’n uitsig oor die rivier én die see sal hê.

Karien hoor die loods iets oor die luidspreker afkondig, maar luister nie juis nie. Haar gedagtes is by die hotel, by haar en Shaun se toekomsdrome. Wanneer hulle uiteindelik Hartenbos toe trek, sal dinge so anders wees.

Die sitplek vibreer onder haar toe die vliegtuig rukkerig wegtrek en tydsaam van die lughaweterminaal af wegdraai.

Karien hou haar linkerhand voor haar uit en skrik vir ’n oomblik toe sy nie haar skitterende diamantverloofring aan haar fyn ringvinger sien nie. As sy darem daardie dure ring moes verloor het! Maar dit is juis waarom sy dit gister na die juwelier geneem het sodat hy kan seker maak daardie kleiner steentjie sit stewig genoeg en sal nie uitval nie.

Haar hand lyk vir haar vreemd en kaal. Sy mis haar mooi ring. ’n Man wat só ’n ring vir ’n vrou koop, moet mos lief vir haar wees, of hoe?

Eintlik is dit goed dat Shaun nie môre by is nie. Dit beteken sy kan op die projek fokus. Sy gaan hom só trots maak, hom wys dat sy die hotel vrou-alleen kan beplan.

Die vliegtuig tel spoed op. Al vinniger en vinniger. Die plantegroei langs die aanloopbaan word een groot, geel, aanmekaargeweefde massa.

Dit sal die eerste keer in elf jaar wees dat sy weer op Hartenbos kom. Sy voel nogal senuagtig, maar het darem genoeg tyd gehad om haar sielkundig voor te berei. Solank sy nie in haar ou pêlle vasloop nie, behoort sy oukei te wees. Hel! Wat sê sy? Sy gaan hulle wel die een of ander tyd raakloop. Sy kan tog nie vir ewig wegkruip nie. Hoe snaaks is die lewe nie? Sy het haarself destyds belowe Mosselbaai en sy mense sal haar nooit weer sien nie. Sy het selfs die uitnodiging verlede jaar na haar matriekreünie geïgnoreer. En kyk nou.

’n Ongelooflike krag druk Karien teen die sitplek vas. Die vliegtuig se wiele verlaat die aarde, en haar maag gee ’n draai toe die beboude horison buite haar venster stadig kantel.

Die skaduwee wat die vliegtuig oor die aanloopbaan jaag, raak al hoe kleiner, volg hulle oor die aanmekaargelapte sinkplaatdakke van ’n township en verdwyn iewers tussen krimpende wolkekrabbers in. Kronkelende are spitsverkeer, wat vanuit die stadskom na die voorstede vloei, skitter in die middagson.

En dan is die vliegtuig skielik so hoog dat sy die menslike bedrywighede op die grond nie meer kan waarneem nie. Sy voel skoon dronk toe sy besef hoe hoog hulle is. Selfs Tafelberg lyk soos ’n molshopie wat deur die enorme blou oseaan ingesluk word. Die vliegtuig maak ’n lui, slap draai voor die loods afkondig dat hulle binne ’n uur op George sal land en dat die passasiers hulle veiligheidsgordels mag losmaak.

Karien stel haar sitplek effens agteroor en maak haar gemaklik. Sy het ’n besige dag agter die rug en is boonop emosioneel uitgeput. Dalk is ’n slapie net die regte medisyne. Sy moet vanaand nog vars genoeg wees om deur haar notas te gaan vir môre se vergadering. Die argitekte wat sy gaan spreek, het al ’n klomp pryse vir hulle werk gewen, so sy wil darem klink of sy weet waarvan sy praat. Sy maak haar oë toe en visualiseer vir die soveelste keer die plan van die bouperseel.

Die vliegtuig se eentonige gedreun sus haar en word die gesuis van die see, die sagte geklots van blink rivierbrandertjies onder ’n volmaan. Sy en Shaun staan hand aan hand op ’n smal strokie strand tussen die voltooide hotel en die rivier. Hulle aanskou haar handewerk. Die sagte lig vlei die gebou se rondings, die imposante Marokkaans geïnspireerde boë en torings, die ornate motiewe op die swaar handgekerfde houtvoordeur. Die plek lyk indrukwekkend. Sy is ongelooflik trots.

“Well done, honey, I knew you could do it,” sê Shaun.

“Dankie, Engelsman. Nou kan ons lewe saam uiteindelik begin.” Karien glimlag sag vir hom en merk op hy het ’n swart pak aan.

Wat het sy aan? Sy kyk af en sien sy dra haar ma se trourok uit die tagtigerjare. Die pofskouers raak amper aan haar ore. Wat het haar besiel om hierin te trou? Sy gryp paniekerig na haar kop. Nee, dit kan nie wees nie. Sy het vergeet om haar hare te laat doen. Dan hoor sy ’n gefluister en vrouestemme wat venynig giggel.

’n Groepie stylvol geklede gaste op rye wit oorgetrekte stoele het van nêrens af op die maanverligte strand verskyn. Hulle lag vir háár. Sy weet sommer. Haar bekrompe, uiters Britse skoonma sit in die voorste ry met ’n glas sjampanje en kyk Karien afkeurend aan. Sy fluister iets in die oor van die beeldskone, donker meisie op die stoel langs haar. Die ander meisie proes bitsig in Karien se rigting voor sy haar lang bruingebrande bene oormekaar vou.

“Shaun, die mense kan my nie só sien nie. Ek is nog nie reg om te trou nie … Shaun.”

Maar hy is reeds weg.

“Shaun, waar is jy?” Karien kyk senuweeagtig om haar rond en sien hoe haar pragtige hotel se mure soos ’n modderhut in ’n wolkbreuk in die rivier wegsmelt. Die gaste lyk min gepla. Hulle sit houtgerus en klets, salig onbewus van ’n dik misbank wat van die see se kant af inrol.

Net die donkerkop het ’n gemene glimlag op haar gesig en sit arms gevou en staar na Karien asof sy lekker kry. Wie is dié vrou? Dit voel vir Karien asof sy haar ken.

Sy bondel die afskuwelike satynvalle in haar hande saam, gereed om nader te stap. Ag, nee, wat nou weer? Sy lig die rok effens hoër sodat sy haar voete kan sien. Hulle roer nie, hulle kan nie, want hulle is in iets swaars soos betonblokke vasgevang.

Die mooi vrou en Shaun se ma staan op en begin in die rigting van die see wegstap.

“Wag ’n bietjie, wie is jy?” roep Karien agter hulle aan. Haar lam bene wil steeds nie beweeg nie. “Ek vra: wie is jy?”

Die jong vrou kyk om, knipoog vir Karien en haak besitlik by Shaun se ma in. Hulle verdwyn in die aanrollende mis.

“Vlam,” fluister iemand saggies. Daar is net een mens op aarde wat haar só noem. Karien se voete kom los uit die onsigbare boeie, en sy swaai verskrik om. Tog is daar ’n warm gloed in haar bors, die sweem van ’n herinnering aan iets kosbaars.

“Wie’s daar?” vra sy. Maar sy weet. Die misbank het haar ingesluk; sy kan die fyn sproei op haar kaal arms voel. Voor haar kan sy niks meer onderskei nie.

“Vlam.” Dié keer ’n bietjie harder. Dit voel of die stem uit alle rigtings kom.

“Malan, is dit jy?” Sy kalmerende stem het haar destyds telkemale op die rusbank in haar ma se sitkamertjie aan die slaap gesus.

Hy antwoord nie.

“Vlam is weg,” roep sy, maar haar stem trek nie ver nie.

Sy donker silhoeët kom nader. Sy herken die kordate stappie, die atletiese lyf wat sy as tienermeisie so te sê aanbid het.

Hy staan glimlaggend voor haar. Hy lyk presies soos sy hom onthou. Kort donkerbruin hare in alle rigtings gejel. Blou skoolbaadjie met die kraag windmakerig opgeslaan. Die naat van die linkermou is besig om bo by die skouer los te trek. Karien onthou daardie dag op die sportveld só goed. Die baadjie het in die slag gebly toe Malan en die verwaande Anton Steyn mekaar te lyf gegaan het oor Anton lelik van haar ma gepraat het.

Toe hy met sy stukkende lip en deurmekaar kop van die gras af opstaan, het sy na hom toe gehardloop en hom omhels. Hulle sou vir altyd en altyd saam wees …

Hoekom is hulle dan nie meer bymekaar nie?

“Vlam.” Hy druk haar ken saggies op sodat hulle oë ontmoet. Sy kan in daardie donkerbruin poele verdwaal. ’n Warm gloed pols nou deur haar hele lyf.

“Ja?” antwoord sy amper hees.

“Jy maak ’n groot fout,” sê hy.

“Wat bedoel jy?”

“Jy weet wat ek bedoel.”