Читать книгу Уладзевы гісторыі (зборнік) - Уладзімір Сіўчыкаў - Страница 4

За тое, то падбівалі астатніх працаўнікоў узбунтавацца супраць начальства, саслалі з рэстарана гатэля “Мінск” двух барменаў, Валодзю з Генам. Адкамандзіравалі іх у Дом літаратара, у бар, што мясціўся на першым паверсе, у каміннай зале.

І вось неяк увечары Гена, паклаў рукі на стойку далонямі дагары і разгублена наракаў Міколу Сцепаненку, што лічыўся ў Доме літаратара за электрыка.

– Не можа быць! Такое са мною першы раз у жыцці!

– А што здарылася? – Мікола сербануў прастаўленай Генам кавы.

– Ты, мабыць, не горш за мяне ведаеш: грошы да яшчэ большых грошай самі плывуць, цягнуцца, нібыта прымагнічваюцца. Таму я заўсёды стараюся быць пры грашах, дый немалых. Калі не маю ў кішэні “штукі” ці дзвюх, чалавекам не пачуваюся. А сёння, сёння я сам даў кліенту лішняга чырвонца рэшты! – Гена разглядаў свае ладоні так, быццам аніколі ў жыцці іх не бачыў. – Не дадаць, не даважыць, не даліць – гэта я магу… Але даць лішку?! А ён, ты ўяўляеш, вярнуў мне таго чырвонца!

– І хто гэта “ён”? – недаверліва спытаўся Мікола.

– Ды вунь той мажны барадач у джынсовым гарнітуры. Узяў для пачатку “банку” “Шампуні” ды дзве колбы “Белавежы” на сваю кампанію…

– Ну, ты даеш! Гэта ж савецкі мільянер, драматург Лёша Дудароў! Ды за адно толькі тое, што ягоныя п’есы ставяць ў трохстах тэатрах, пералічваюць яму па дзвесце пяцьдзесят тысяч на год! – Мікола падаў бармену парожнюю філіжанку і паблажліва паляпаў па плячы. – Глядзі, не здай усю сваю дзённую выручку, калі раптам наведаецца сюды празаік Іван Пятровіч Шамякін!

23 сакавіка 1992 года.