Читать книгу Уладзевы гісторыі (зборнік) - Уладзімір Сіўчыкаў - Страница 23

Ад Марыі Ш., жанчыны вельмі вострай на язык, можна было пачуць пра ратацыю лысагорскіх “стукачоў”. Аказалася, што змяняюць яны адзін аднаго на “пачэсным” пасту на літарацкіх лецішчах “Узгор’е-, што на знакамітае Лысае гары пад Заслаўем: павінны ж “ворганы” ведаць, чым дыхаюць “інжынеры чалавечых душ”.

Доўгі час пры пасадзе быў клышаногі Яўген К., якога адпаведным чынам ахарактарызаваў Васіль Уладзіміравіч Быкаў у сваіх мемуарах “Доўгая дарога дадому”.

Потым нібыта заступіў вайсковец-адстаўнік М., “той, што не Дунін”, як паджартоўваў з яго Вячаслаў Адамчык.

А цяпер, лічаць, прыступіў да абавязкаў – цягаецца па чужых участках, як памаўзлівы кот, сочыць, падслухоўвае, вывіжоўвае і даносіць куды трэба – Сяргей В., вулічнік, як заве падобных яму Леанід Дранько-Майсюк.

Бамжом ці бяздомнікам называць яго не выпадае, бо фактычна захапіў ён дамок інтэлігентна-рахманага Максіма К. і пачуваецца за гаспадара ня толькі ў ім, але і па ўсім навакольлі…

– Хіба Рабінзон, як цвеляць яго за тое, што амаль безвылазна сядзіць на Лысае гары, можа пражыць з градаў ды з таго, што зладзіць якой удаве пляцень ці выцягне корч?! Мабыць, мае і іншую падпітку, – разважае кабета і падсумоўвае: – Балота ня будзе бяз чорта!

28 кастрычніка 2006 года.