Читать книгу Уладзевы гісторыі (зборнік) - Уладзімір Сіўчыкаў - Страница 39

Пасля міжнароднага творча-вытворчага семінара, што праходзіў у Вільні, выправіліся выдаўцы на развітальную вячэру ў грузінскі рэстаран “Adria”, што непадалёк ад Радзівілаўскага палаца.

– Слухай, – загаварыў быў Барыс П. да Уладзіміра С. – Ты добра знаешся на грузінах, дык скажы мне: афіцыянт, які прыняў наш заказ, папраўдзе грузін?

– Ды не! – упэўнена адказаў той. – Ні ў якім разе!

– Адкуль ты ведаеш? – далучыўся да гаворкі Міхась Б. – Ён жа такі чарнявы – тыповы каўказец… – Магу ў заклад пайсьці, што гэта хутчэй гарадзенскі “грак”. Ды вы і самі зараз пераканаецеся, – заявіў Уладзімір, знакам падазваў афіцыянта і спытаўся ў яго: – Выбачайце, калі ласка, але мы тут паспрачаліся, хто вы па нацыянальнасці.

– Я – літовец, – не міргнуўшы вокам, адказаў той.

– Ну, дапусцім, – гнуў сваю лінію Уладзімір. – А адкуль родам ваша мама?

– Ну, знаеце, ёсць такі гарадок Петрыкаў… – Ага, ужо добра! – шматзначна паківаў Уладзімір. – А з якіх мясцін ваш тата?

– Ну, знаеце, ёсць такі гарадок Астравец…

Тут выдаўцы не стрымаліся і грымнулі дружным рогатам. – Вось бачыце, сябры, – бацькі ў яго беларусы, а пажыў у Вільні і мімікраваў – стаў пачувацца жмудзінам! – Уладзімір пераможна зірнуў на калег дый прадоўжыў маральную экзекуцыю: – А скажыце, калі ласка, гаспадар вашага рэстарана такі самы грузін, як вы літовец?

– Ну, не зусім, – яшчэ болей збянтэжыўся служка.

– Мабыць, ён габрэй і адзінае дачыненне, якое мае да Грузіі, дык гэта тое, што жыве ў Амерыцы, у штаце Джорджыя? – гэтым разам выказаў здагадку Міхась дый тым самым патрапіў не ў брыво, а ў вока.

– Адкуль вы ведаеце? – ушчэнт разгубіўся афіцыянт.

– Ну добра, – злітаваўся Уладзімір і падаў яму шанец на выратаванне: – Ну, хоць шэф-повар у вас грузін?

– Так, так – самы сапраўдны грузін! – стаў запэўніваць афіцыянт. – Не хвалюйцеся, кухня ў нас самая натуральная, каўказская! І сацыві, і лобіа, і чахахбілі падамо як мае быць!

– Ну добра, тады прынясіце нам у якасці аперытыву два паўлітровіка вашага чыста грузінскага, халоднага баржомі, які праз свайго галоўнага санітарнага ўрача ня могуць спажываць нашы з вамі, літоўцамі, суседзі-расіяне! – скончыў пікіроўку Уладзімір. – Як кажа дзядзька Рыгор, наш паэт-класік, акрамя бясконцай удзячнасці больш аніякіх прэтэнзій да вас не маем!

3 верасня 2009 года.