Читать книгу Het Urantia Boek - Urantia Foundation - Страница 145

14:1.1 (152.3) Vanaf de buitenzijde van het Paradijs tot aan de binnengrenzen van de zeven superuniversa doen zich de volgende zeven toestanden en bewegingen van de ruimte voor:

14:1.2 (152.4) 1. de stille midden-ruimtezones die het Paradijs raken;

14:1.3 (152.5) 2. de met de klok meegaande processie van de drie circuits van het Paradijs en de zeven circuits van Havona;

14:1.4 (152.6) 3. de semi-stille ruimtezone die de Havona-circuits scheidt van de donkere zwaartekrachtlichamen van het centrale universum;

14:1.5 (152.7) 4. de binnenste gordel van de donkere zwaartekrachtlichamen die tegen de wijzers van de klok in beweegt;

14:1.6 (152.8) 5. de tweede, unieke ruimtezone die de twee ruimtebanen van de donkere zwaartevan elkaar scheidt;

14:1.7 (152.9) 6. de buitenste gordel van donkere zwaartekrachtlichamen, die met de klok mee rond het Paradijs draait;

14:1.8 (152.10) 7. een derde ruimtezone — een semi-stille zone — die de buitenste gordel van donkere zwaartekrachtlichamen scheidt van de binnenste circuits van de zeven superuniversa.

14:1.9 (152.11) Het miljard werelden van Havona is gerangschikt in zeven concentrische circuits, die de drie circuits van de satellieten van het Paradijs onmiddellijk omgeven. Er bevinden zich meer dan vijfendertig miljoen werelden in het binnenste Havona-circuit, meer dan tweehonderdvijfenveertig miljoen in het buitenste, en proportionele aantallen daar tussenin. Ieder circuit is anders, maar ze zijn alle volkomen in evenwicht en voortreffelijk georganiseerd; ieder circuit is doordrongen van een gespecialiseerde vertegenwoordiging van de Oneindige Geest, één van de Zeven Geesten van de Circuits. Naast andere functies coördineert deze onpersoonlijke Geest de leiding van hemelse zaken in ieder circuit.

14:1.10 (153.1) De planetaire circuits van Havona zijn niet gesuperponeerd; hun werelden volgen op elkaar in een ordelijke lineaire processie. Het centrale universum wervelt rond het stationaire Paradijs-Eiland in één ontzaglijk vlak, dat bestaat uit tien concentrische, gestabiliseerde eenheden — de drie circuits van de werelden van het Paradijs en de zeven circuits van de Havona-werelden. Fysisch beschouwd vormen de Havona- en de Paradijs-circuits alle één en hetzelfde stelsel; wij behandelen ze hier apart omdat ze functioneel en bestuurlijk gescheiden zijn.

14:1.11 (153.2) Er bestaat geen tijdrekening op het Paradijs: de sequentie van achtereenvolgende gebeurtenissen is inherent in het begrip van hen die op het centrale Eiland thuishoren. Maar tijd is wel van toepassing op de Havona-circuits en relevant voor tal van wezens van zowel hemelse als aardse oorsprong die daar verblijven. Elke Havona-wereld heeft haar eigen plaatselijke tijd die bepaald wordt door haar circuit. Alle werelden in een gegeven circuit hebben een jaar van dezelfde duur, aangezien zij op uniforme wijze rond het Paradijs wentelen; van het buitenste naar het binnenste circuit neemt de duur van deze planetaire jaren dan ook geleidelijk af.

14:1.12 (153.3) Naast de tijd van het Havona-circuit bestaat er de Paradijs-Havona-standaarddag en andere tijdsbepalingen die vastgesteld worden op de zeven Paradijs-satellieten van de Oneindige Geest en vandaar worden uitgezonden. De Paradijs-Havona-standaarddag is gebaseerd op de tijd die de planetaire werelden van het eerste of binnenste Havona-circuit nodig hebben om één omwenteling rond het Paradijs-Eiland te voltooien; en ofschoon hun snelheid enorm is, doordat zij tussen de donkere zwaartekrachtlichamen en het gigantische Paradijs zijn gelegen, hebben deze werelden bijna duizend jaar nodig om hun rondgang te volbrengen. Zonder het te beseffen hebt ge de waarheid gelezen toen uw ogen bleven rusten op de uitspraak: ‘Eén dag is als duizend jaar bij God, als slechts een nachtwake.’ Een Paradijs-Havona-dag is precies zeven minuten en drie en een achtste seconde korter dan duizend jaar van de huidige schrikkeljaar-kalender van Urantia.

14:1.13 (153.4) Deze Paradijs-Havona-dag is de standaardtijdrekening voor de zeven superuniversa, hoewel elk zijn eigen interne tijdstandaard heeft.

14:1.14 (153.5) Aan de zomen van dit geweldige centrale universum, ver voorbij de zevende gordel Havona-werelden, wervelen ongelooflijke aantallen enorme, donkere zwaartekrachtlichamen rond. Deze talrijke donkere massa’s zijn in veel opzichten geheel verschillend van andere lichamen in de ruimte; zelfs hun vorm is heel anders. Deze donkere zwaartekrachtlichamen reflecteren geen licht en evenmin absorberen zij licht; zij reageren niet op licht van fysische energie, en zij omringen en omhullen Havona zo volledig, dat zelfs nabijgelegen bewoonde universa in tijd en ruimte het niet kunnen waarnemen.

14:1.15 (153.6) De grote gordel der donkere zwaartekrachtlichamen is door een unieke ruimte-intrusie verdeeld in twee gelijke ellipsvormige circuits. De binnenste gordel draait tegen de klok in; de buitenste met de klok mee. Door deze afwisselende richting in de beweging van de donkere lichamen, alsmede hun buitengewone massa, worden de zwaartekrachtlijnen van Havona dusdanig gelijkmatig verdeeld, dat het centrale universum een fysisch evenwichtige en volmaakt gestabiliseerde schepping is.

14:1.16 (153.7) De binnenste processie van donkere zwaartekrachtlichamen is buisvormig en bestaat uit drie kringvormige formaties. Een dwarsdoorsnede van dit circuit zou drie concentrische cirkels vertonen van ongeveer gelijke dichtheid. Het buitenste circuit van donkere zwaartekrachtlichamen is verticaal gerangschikt, en is tienduizend maal hoger dan het binnenste circuit. De loodrecht gemeten middellijn van het buitenste circuit is vijftigduizend maal zo groot als de dwarsdoorsnede.

14:1.17 (154.1) De tussenliggende ruimte tussen deze twee circuits van zwaartekrachtlichamen is uniek in zoverre dat in heel het uitgestrekte universum niets soortgelijks wordt aangetroffen. Deze zone wordt gekenmerkt door enorme op en neer gaande golfbewegingen en wordt doordrongen door geweldige energiewerkingen van een onbekende orde.

14:1.18 (154.2) Naar onze mening zal niets dat lijkt op de donkere zwaartekrachtlichamen van het centrale universum de toekomstige evolutie van de niveaus der buiten-ruimte kenmerken; deze afwisselende processies van ontzaglijke lichamen die de zwaartekracht compenseren, beschouwen wij als uniek in het meester-universum.