Читать книгу Mielo kaj Pipro. Miniaturoj - Валентин Рузанов - Страница 3
Amu ranidojn
Оглавление– Ho, ĉi tiuj humanoj! – diris alta rano en lila pluvmantelo kaj sidiĝis sur stacia tabureto. Estis duonhoro antaŭ la alveno de ŝia kara onklo kaj, vagante laŭ la platformo en bona atendo, ŝi ekloĝis proksime al la fenestro de la kafejo.
– Ĝi servas por manĝi!
– Kio ĝi estas, kelnero?
– Malgrandaj verdaj.
La larmoj en la okuloj de la rano tute ne signifis, ke ŝi bone komprenas la francan, kaj post foliumado de la vortaro, la rano trankviliĝis, ke ĉi tiu dialogo povas signifi ion ajn, sed ne tion, kion ŝi timis.
– Verda, vi diras?
– Jes, sinjoro. Viaj plej ŝatataj piedoj.
Farante surprizitan vizaĝon, la rano gruntis kaj kriis al la tuta stacidomo ĉi tiun malbelan vorton, kiu dissolviĝis en la fajfilo de proksimiĝanta vaporlokomotivo.
– Pe… to… fi… tu!
