Читать книгу Błogosławiony Sadok. Legenda sandomierska - Władysław Syrokomla - Страница 5

Błogosławiony Sadok.

Legenda.

I.

Nad Polską słońce poranne płynie —

Nie nad żyznemi pola rozłogi,

Bo same pustki, trupy, pożogi

W błogosławionej Piastów krainie;

Bo plenne niwy, zamożne wioski,

Bogate miasta kwitnącej Polski

Nawiedził srogi miecz kary Boskiej:

Wróg chrześcijaństwa, zbójca mongolski.

Kędy przeleci Tatarzyn dziki,

Szlak swój naznacza krwi polskiej falą:

Co noc to szerzej łuny się palą,

Godzien straszliwsze rozpaczy krzyki.

Już na popiołach zielsko zarasta,

Już kości trupów w polach bieleją,

A jeszcze nowe wioski i miasta

Kąpią się we krwi i popieleją.

Morduje, więzi, łupi, bezcześci;

A jak donoszą codzienne wieści,

To już w Lublinie pogańska tłuszcza.

Niepłonne wieści popłoch rozszerza —

Zwiastuny nieszczęść lecą przed wrogi,

I można szlachta, i kmieć ubogi

Tłumem się sparli do Sandomierza.

Bo w Sandomierzu pewniejsze wsparcie:

Zamek kamienny, wysokie wieże,

Gruby ostrokół warowni strzeże,

A zbrojny zastęp stoi na warcie.

Dzielnych łuczników skaliste łona

Zniosły miecz Niemca, Litwina topór:

Oni Tatarom postawią opór,

W nich cała ufność, cała obrona.

II.

Nad Sandomierzem poranek płynie —

Ale tak cicho, tak głucho wszędzie,

Że w całem mieście, w całej krainie

Z żadnej się piersi głos nie dobędzie.

Tak głucho w mieście w porannej chwili,

Że ci, co bramy zamkowej strzegą,

Mogliby słyszeć szelest motyli

I liczyć bicie serca własnego.

Jeden głos tylko, — jeden ślad ludzi —

Dzwonek kościelny milczenie budzi.

Rój Dominika zakonnych braci

Niedawno jeszcze w tych stronach gości,

A już sercami narodu włada;

Już lud cudowne rzeczy powiada:

O białych szatach, świętej postaci,

Nauce, cnotach i pobożności.

I teraz nawet Pańscy kapłani,

Gardząc odważnie postrach powszedni,

Co się wokoło rozchodził wszędy,

W bezludnem mieście zostali jedni,

I w swoich celach modłom oddani,

Sprawują śmiało święte obrzędy.

Dzwonią na jutrznię — i całą rzeszą....................