Читать книгу World of Warcraft: Illidan - William King - Страница 7

Rozdział pierwszy

Cztery lata przed Upadkiem

Gęstą zasłonę ciemnych chmur, zasnuwającą stale niebo ponad Doliną Cienistego Księżyca, rozdarły zielone meteoryty. Ziemia zadrżała, gdy demoniczne, potwornie ozdobione machiny oblężnicze na murach Czarnej Świątyni plunęły śmiercią w szeregi elfów księcia Kael’thasa Sunstridera, zaścielając trupami krwistoczerwoną ziemię. Mimo strat elfy parły naprzód, zdeterminowane, by przejąć cytadelę Magtheridona, władcy Rubieży, głównego przyczółka Płonącego Legionu w tym strzaskanym świecie.

Illidan znieruchomiał na moment, przyglądając się uważnie Czarnej Świątyni. Dla niewprawnego oka te mury musiały wydawać się niezdobyte, ale on widział, że zaniedbano obronę cytadeli. Wysokie mury obsadzono niedostateczną liczbą strażników, czary ochronne już zaczynały się kruszyć, a metal bramy był zaśniedziały i poznaczony plamami rdzy. Załoga twierdzy broniła się ospale, jakby nie do końca wierzyła, że została zaatakowana przez siły tak nieliczne w porównaniu z ich własnymi. Być może byli przekonani, że demoniczni sojusznicy ruszą im na pomoc. Jeśli tak było, czekało ich gorzkie rozczarowanie. Illidan i jego towarzysze spędzili cały długi dzień na rozpalonej słońcem Rubieży, zamykając bramy, przez które przyzywano demony. Obrońcy twierdzy nie mieli więc po co wypatrywać stamtąd pomocy.

Illidan zerknął na księcia Kael’thasa, zwanego przez niektórych Słońcobieżcą.

– Magtheridon urósł w siłę przez te wszystkie lata, ale nie napotkał poważniejszego oporu. Stał się gnuśny i miękki. Ten pyszałek nie zdoła się przeciwstawić naszemu sprytowi i sile woli.

Wysoki, jasnowłosy książę krwawych elfów spojrzał na Illidana oczyma, w których płonęła dzika radość ze zbliżającej się walki.

– Bitwa będzie wspaniała, o panie! Siły Magtheridona są o wiele potężniejsze, ale nasi wojownicy są gotowi na walkę aż do śmierci!

Illidan miał nadzieję, że nie będzie takiej konieczności. Musiał jak najszybciej opanować Czarną Świątynię i przejąć władzę nad Rubieżą, jeśli chciał schronić się przed władcą demonów Kil’jaedenem. Po tym, jak Illidan ponownie dołączył do Płonącego Legionu, Kil’jaeden nakazał mu zniszczyć Tron Mrozu, a tym samym swego zbuntowanego sługę. Jednakże łowca nie wywiązał się z tego zadania. A Zwodziciel nie tolerował porażek. Illidan był przekonany, że zamknięcie demonicznych portali pozwoli mu ukryć się przed Kil’jaedenem, natomiast zdobycie fortecy dałoby mu solidną bazę dla wszelkich działań, których celem miało być utrzymanie portali zamkniętymi.

Elfi czarownik podniósł rękę i cisnął ku murom włócznię splecioną z mocy tajemnej. Ale obrona twierdzy, nawet w swym obecnym stanie, bez trudu osłoniła machinę oblężniczą przed uderzeniem pocisku. Gdy obrońcy zorientowali się, skąd nadszedł atak, kula ognia popłynęła w dół, w kierunku maga, żłobiąc krwistoczerwoną ziemię. Grupa żołnierzy Kael’thasa przemknęła obok, biegnąc ku osłonie, jaką dawały mury.

Illidan zacisnął pięści, wyczuwając obecne w fortecy demony. Tutaj, w obcym świecie Rubieży, demoniczna magia kusiła go jeszcze silniej niż zwykle – szczególnie po tym, jak wchłonął moc z Czaszki Gul’dana. Potężny strumień chaotycznej energii płynący z artefaktu odmienił Illidana, przekształcił ciało, przydał głębi jego mocy, zarazem jednak wytrącił z równowagi na długie miesiące. Illidan rozprostował swe nowo pozyskane demonie skrzydła, na co książę Kael’thas rzucił mu zaniepokojone spojrzenie. Illidan odetchnął głęboko i zmusił się do zachowania spokoju.

Długa i dziwna droga przywiodła go do tego miejsca. Od dnia, w którym Tyrande uwolniła go z więzienia, był świadkiem zniszczenia, jakiego dokonał Płonący Legion na Azeroth, zawarł pakt z władcą demonów, uciekł na Rubież przed swymi wrogami – zarówno tymi należącymi do demonów, jak i do nocnych elfów. Został ponownie schwytany przez swą dawną nemezis, Maiev, a potem ponownie uwolniony, tym razem przez swego sojusznika, młodego księcia Kael’thasa, który przysiągł Illidanowi wierność, gdy ten obiecał zaspokoić głód magii, dręczący krwawe elfy. Księcia wspierała Lady Vashj, przywódczyni nag. Teraz Illidan przy ich pomocy realizował swój plan obalenia władcy otchłani, który sprawował niepodzielne rządy w tym strzaskanym świecie, w imię Płonącego Legionu.

Kael’thas spoglądał na Illidana wyczekująco, niezawodnie chcąc usłyszeć jakąś odpowiedź na swą obietnicę lojalności.

– Cieszy mnie zapał twych oddziałów, Kaelu. Te dzikie ostępy tylko umocniły w nich ducha i siłę. Sama ich odwaga może wystarczyć, by…

– Lordzie Illidanie, przybyły nowe oddziały, by cię pozdrowić – przerwała mu Lady Vashj, podpełzając bliżej. Potężne pierścienie mięśni napinały się i pulsowały, poruszając zwojami dolnej części jej ciała. Zdumiewająco piękna twarz, w której rysach można było dostrzec podobieństwo do nocnych elfów, kontrastowała z przerażającymi wężowymi kształtami nagi.

Illidan obrócił się we wskazanym przez nią kierunku. Dostrzegł zbliżającą się grupę istot o monstrualnych sylwetkach. Rozpoznał je natychmiast. Złamani. Skażeni i cofnięci w rozwoju, dawniej przedstawiciele rasy draenei, zamieszkujący Draenor, zanim świat ten został rozdarty na strzępy i stał się Rubieżą. Należeli do sojuszników Illidana, stawali bowiem przeciwko wspólnemu wrogowi – Magtheridonowi.

Złamani byli topornymi, niezgrabnymi stworami o przygarbionych plecach i wielkich rękach, w których ściskali prymitywną broń. Illidan wyczuł, że w pobliżu jest ich znacznie więcej – ukrytych za zasłoną potężnej magii nieprzeniknionej dla tych, którzy nie posiadali spektralnego wzroku.

Jeden ze Złamanych, potężniejszy i bardziej jeszcze pokraczny od pozostałych, o nogach zakończonych kopytami, pokuśtykał w stronę Illidana.

– Przez całe pokolenia walczyliśmy z orkami i ich demonicznymi władcami – odezwał się chrapliwie. Zdawało się wręcz, że mówienie sprawia mu ból. – Wreszcie będziemy mogli położyć kres temu przekleństwu. Jesteśmy na twe rozkazy, Lordzie Illidanie.

Akama, przywódca Złamanych, nie był postacią budzącą zaufanie. Z dolnej szczęki sterczały mu ostre kły, a z podbródka wyrastały wijące się macki.

– Przybyliście w samą porę – odrzekł Illidan. – Machiny na murach muszą wreszcie zamilknąć, a te bramy zostać otwarte.

Akama skinął głową i machnął ręką. Niemal niewidoczni Złamani wyroili się przed oddziały Illidana i poczęli wspinać na mury fortecy. Niewielka grupa krwawych elfów i nag chroniła się w cieniu ogromnych fortyfikacji, poniżej łuków płomieni wypluwanych przez demoniczne machiny. Illidan, Kael’thas i Lady Vashj ruszyli, by dołączyć do owej grupy. Akama i jego przyboczni też nie zostawali w tyle.

Raz jeszcze mieli okazję przekonać się o nadmiernej pewności siebie samozwańczego pana Rubieży. W odpowiednio przygotowanej twierdzy na napastników polałby się już wrzący olej z kotłów albo alchemicznie spreparowany ogień. Tymczasem obrońcy nie zrobili nic. Upływały kolejne minuty. Tak blisko murów fortecy Illidan słyszał niski pomruk magicznych generatorów, które zasilały demoniczne machiny wojenne.

Nagle dźwięki bitwy zaczęły dochodzić z wnętrza fortecy i ogromne bramy Czarnej Świątyni stanęły otworem. Akama i jego przyboczni rzucili się w wir walki. Następujące po sobie eksplozje oznaczały, że Złamani zniszczyli generatory. Machiny wojenne zamilkły. Główne siły nag i krwawych elfów ponownie przypuściły szturm na bramę.

Gdy Akama wrócił do Illidana, jego paskudna gęba jaśniała radością. Długo czekał na ten dzień. Illidan uśmiechnął się.

– Jak obiecałem, Akamo, lud twój będzie mógł się zemścić – powiedział. – Nim noc się skończy, wszyscy będziemy pijani zemstą. Vashj, Kael, dajcie rozkaz do ataku. Nadeszła godzina gniewu!

Przez otwartą bramę Illidan widział rozległy dziedziniec zasypany kośćmi. Czerwonoskórzy spaczeni orkowie kręcili się w kółko, zmieszani, podczas gdy ich dowódcy wykrzykiwali kolejne rozkazy, próbując zaprowadzić wśród orków jakikolwiek ład i podjąć próbę odparcia szturmu.

Na każdego żołnierza przypadało dziesięciu spaczonych orków. Magia chaosu zmieniła każdego z nich w istotę daleko potężniejszą i okrutniejszą niż zwykły ork. Teraz jednak nie miało to znaczenia. Siły Illidana przetoczyły się przez dziedziniec. Ustawieni w ciasnym szyku, wbili się klinem w zdezorganizowane oddziały obrońców z równą łatwością, z jaką ich ostrza rąbały ciała orków.

Illidan wbił swe pazury w pierś jednego z czerwonoskórych. Kości chrupnęły głośno, gdy zacisnął pięść i wyrwał serce orka z klatki żeber. Spaczony ork ryknął i rzucił się na przeciwnika. Choć był już martwy, kłapał szczękami i próbował dosięgnąć gardła Illidana.

Illidan podniósł cielsko nad głowę i cisnął nim w nadbiegający oddział czerwonoskórych obrońców. Potężny martwy ork zwalił ich z nóg, posyłając na ziemię. Illidan skoczył między nich, sięgając zarazem do bliźniaczych ostrzy. Niepowstrzymany, ciął na prawo i lewo, przebijając się przez oddziały obrońców. Wrogowie padali okaleczeni, pozbawieni głów, kończyn. Krew pokryła Illidana od kopyt do głowy. Zlizywał jej krople z warg i parł naprzód, ani na chwilę nie przestając ciąć i rąbać.

Wokół rozlegały się krzyki umierających. Magia ryczała jak burza, gdy Lady Vashj i Kael’thas zaczęli ciskać zaklęciami. Illidan miał ochotę do nich dołączyć, ale postanowił zachować siły na ostateczne starcie z Magtheridonem.

Po części cieszył się bitwą. Nic nie mogło dorównać przelewaniu krwi wrogów własnymi rękami. Gdzieś głęboko w nim odmieniona demoniczna część jego ja z rozkoszą żywiła się w ten sposób.

Spaczone orki walczyły niezgorzej, ale dla Illidana i jego towarzyszy nie stanowiły najmniejszego wyzwania. Nagi górowały nad nimi rozmiarami i siłą. Owijały swe wężowe sploty wokół przeciwników i po prostu wyciskały z nich życie.

Krwawe elfy osiągnęły mistrzostwo we władaniu magią i mieczem. Może i nie były tak silne jak spaczeni orkowie, ale znacznie zręczniejsze i szybsze, a lojalność, silniejsza niż wola życia, sprawiała, że niestrudzenie broniły swego księcia.

Złamani walczyli z determinacją właściwą ludowi, który chciał uwolnić swą krainę spod władzy demonów. Śmiertelne wycie czerwonoskórych orków wznosiło się ku niebu niczym protest, gdy jeden po drugim padali pod ciosami nieprzyjaciół. Wystarczyło zaledwie kilka minut, by dziedziniec został oczyszczony, spaczeni orkowie rozgromieni, a droga do wnętrza Czarnej Świątyni i komnat Magtheridona stanęła otworem.

– Zwycięstwo jest nasze – oświadczył Akama. – Świątynia Karaboru znów będzie należeć do mego ludu.

– Świątynia wróci do twego ludu – rzekł Illidan, chowając bliźniacze ostrza – w swoim czasie. – I mówił prawdę. Zamierzał oddać Czarną Świątynię Złamanym. Jak już zrealizuje swój cel.

Akama spojrzał nań kaprawymi oczami. Splótł węźlaste paluchy i przechylił głowę. Z paskudnej twarzy można było wyczytać, że naprawdę chce uwierzyć. Świątynia Karaboru była dla Złamanych najbardziej uświęconym miejscem, zanim Magtheridon jej nie zbezcześcił i nie zmienił w Czarną Świątynię. Illidan wyczuwał, że dla samego Akamy miejsce to miało głębokie i osobiste znaczenie. To był pas, na którym można było poprowadzić przywódcę Złamanych, gdyby zaszła taka potrzeba – bo oczywiście to, czego pragnął Akama, nie miało żadnego znaczenia. Cel Illidana był dalece istotniejszy niż pragnienia wszystkich Złamanych razem wziętych. Zbyt długo Illidan przygotowywał plan, który miał go do tego celu poprowadzić, by teraz powstrzymały go skrupuły.

– Kiedy pokonamy władcę otchłani, większość jego spaczonych dowódców nas poprze – powiedział Illidan. – Czerwonoskórzy podążają za najsilniejszym, pokażemy im więc, że Magtheridon z pewnością nim nie jest. Przyzwane demony, które pozostały w świątyni, przysięgną mi lojalność albo spotka je śmierć.

Vashj skinęła głową.

– Odetnij głowę, a ciało upadnie.

– Zgładzisz Magtheridona, Panie? – spytał Akama.

Illidan pozwolił sobie na wyjątkowo okrutny uśmiech.

– Zrobimy coś o wiele gorszego – odparł.

– A cóż to będzie? – Złamany powoli wymawiał kolejne słowa.

Illidan dosłyszał w tym pytaniu nutę zwątpienia. Najwyraźniej jego sojusznik z rezerwą podchodził do ich poczynań.

– Będziesz musiał poczekać, żeby się przekonać – powiedział mu.

– Jak sobie życzysz, Panie – zgodził się Akama. – Skoro tak być musi.

– Wróćmy w takim razie do naszych spraw. Mamy przecież świat do podbicia – stwierdził Illidan.

* * *

Drzwi sali tronowej stanęły otworem. Nozdrza Illidana wypełnił odrażający smród demonów. Wokół kościanego tronu władcy otchłani tańczyły płomienie. Magtheridon pięciokrotnie przewyższał każdego z krwawych elfów, a jego ciało przypominało kształtem centaura, miał bowiem tors o dwóch ramionach i dolną połowę z czterema nogami potężną jak u smoka. Owe cztery nogi były tak masywne, że przywodziły na myśl kolumny podtrzymujące dach jakiejś starożytnej świątyni, i tak wysokie, że elf mógł swobodnie przejść pod demonim brzuchem. W ogromnej dłoni Magtheridon ściskał drzewce glewii, długie i grube niczym maszt okrętu zdolnego przepłynąć ocean, a przy tym ciężkie jak gigantyczny taran. Po obu jego bokach stało dwóch wielkich strażników zagłady o nietoperzych skrzydłach, wzrostem dorównujących niemalże swemu panu. Illidan od razu wyczuł ich moc – tak samo jak wrogość.

Władca otchłani zwrócił na Illidana spojrzenie swych płonących oczu.

– Nie znam cię, ale moc twoja jest wielka – głos miał głęboki i gardłowy. – Czy jesteś sługą Legionu? Czy przysłano cię, by poddać mnie próbie?

Illidan roześmiał się.

– Przybywam, aby cię zastąpić. Jesteś przeżytkiem, Magtheridonie, duchem minionej ery. Przyszłość należy do mnie. Od tej chwili mieszkańcy Rubieży mnie będą się kłaniać.

Władca otchłani postąpił naprzód, wznosząc swą gigantyczną glewię, a każdy jego krok wstrząsał ziemią.

– Zgniotę cię niczym robaka, bowiem jesteś robakiem. Pożrę twe zmiażdżone ciało i pochłonę twoją duszę.

Przemawiał z arogancką pewnością siebie istoty przekonanej, że jej potęga nie ma sobie równych. Jego demoniczni strażnicy ruszyli naprzód. Illidan skoczył. Bliźniacze ostrza przecięły powietrze i wgryzły się w ciało wroga. Zraniony w ramię strażnik wypuścił z dłoni topór. Uderzenie serca później druga z bliźniaczych kling rozpłatała go od karku po krocze.

Siły Illidana rzuciły się do walki. Strażnicy zagłady byli potężni, ale też nieliczni. Atakowani nawałnicą czarów Kael’thasa i Vashj, otoczeni przez licznych przeciwników zginęli, jak niedźwiedź pada otoczony przez stado ogarów.

Illidan parł do przodu, by stawić czoła Magtheridonowi. Władca otchłani opuścił ostrze swej gigantycznej glewii, które wgryzło się w ziemię tam, gdzie jeszcze przed chwilą stał Illidan. Ale on zdążył już przetoczyć się między kolumnami nóg Pana Rubieży i podwójnym uderzeniem swych ostrzy ciąć pod przednimi kolanami demona. Władca otchłani zaryczał z furią i ponowił atak. Illidan rzucił się naprzód, pod brzuch przeciwnika, i sprawnym cięciem zadał kolejne dwa ciosy. Po czym nie tracąc chwili, wskoczył na potężny ogon demona, popędził w górę grzbietu i zatopił bliźniacze ostrza w grubym karku.

Z góry widział, że jego sojusznicy rozprawili się ze strażą przyboczną Magtheridona. Demony były pokonane. Illidan wzniósł ręce i rozpoczął inkantację zaklęcia wiążącego. Fala magicznej energii uderzyła władcę otchłani. Ogromny demon zadygotał, gdy czar począł go kąsać.

Serce Illidana waliło niczym młot, gdy narzucał swą wolę demonowi. Miał wrażenie, że wdał się w przeciąganie liny z olbrzymem, ale przewaga Magtheridona malała z każdą chwilą. Władca otchłani wykrzywił się. I on odczuwał trud tych zmagań.

– Jesteś silny… jak na śmiertelnika – powiedział.

– Nie jestem śmiertelnikiem – odparł Illidan.

– Wszystko, co można zgładzić, jest śmiertelne.

Pot zrosił czoło Illidana, oddech stał się chrapliwy i urywany. Łowca demonów rozłożył skrzydła i wzniósł się w powietrze ponad Magtheridona, dając sygnał pozostałym. Nadszedł czas. Lady Vashj, skinąwszy głową, uniosła ramiona i poczęła śpiewać. Przed oczyma Illidana rozbłysły ogniste linie, splatające się w skomplikowany wzór wokół władcy otchłani. Magtheridon zaryczał wściekle, rozumiał już bowiem, co się dzieje.

Illidan przelał w zaklęcie jeszcze więcej mocy. Demon przez chwilę trwał nieruchomo, najwyraźniej niezdolny do działania, i tylko blask magii zalśnił na jego kłach wielkich niczym nagrobki. Nagle stanął dęba, próbując wyrwać się spod wpływu zaklęcia za sprawą siły swego ogromnego cielska oraz własnej magicznej mocy.

Illidan, zmagając się z Magtheridonem, rzucił spojrzenie księciu Kael’thasowi. Krwawy elf oblizywał wargi jak smakosz na widok uczty. Szalejąca wokół magia niechybnie coś w nim obudziła.

– Kael’thasie… – wychrypiał Illidan.

Jego słowa dotarły do elfa. Książę rozrzucił szeroko ramiona i przyłączył się do inkantacji. Energia magiczna o niewypowiedzianej mocy runęła w dół. Czar został domknięty. Władca otchłani ryczał z wściekłości, próbując stawić mu opór, jednak bezskutecznie. Trzymały go więzi tak silne, że nawet on był wobec nich bezradny. Illidan uśmiechnął się zadowolony. Zwyciężyli. Pierwszy etap tak długo układanego planu właśnie dobiegł końca.

* * *

Akama przysłuchiwał się, jak Lord Illidan wykrzykuje ostatnie słowa zaklęcia wiążącego. Magtheridon stał niczym skamieniały. Był bezsilny, pełen gniewu, a zarazem zdumienia. Próbował poruszyć swym potężnym ciałem, ale bez powodzenia.

Dokonało się.

Władca otchłani został pokonany. Porażka ludu Akamy – pomszczona. Świątynia Karaboru zostanie uwolniona od plugawego wpływu demona.

Akama przez chwilę cieszył się triumfem. Jego siła w połączeniu z mocą czarowników z innego świata okazały się wystarczające, by pokonać istotę nawet tak silną jak demon Magtheridon.

Illidan opadł na ziemię. Z trzaskiem złożył skrzydła, które spoczęły na jego barkach, opuścił ramiona. Blask jego magicznych tatuaży już gasł.

Akama, nie zwlekając, pośpieszył do swego potężnego sojusznika.

– Zwyciężyliśmy, o Panie – oznajmił.

– Tak, mój wierny Akamo, zwyciężyliśmy – zgodził się Illidan.

Czy w słowie „wierny” zabrzmiała nieco prześmiewcza nuta? Nieistotne.

– Uwolniłeś Świątynię Karaboru.

– Uwolniliśmy Świątynię Karaboru.

– Mogę zatem spytać, kiedy mam zacząć, Panie?

– Co zacząć?

Lodowate palce zacisnęły się na sercu Akamy. Zajrzał Illidanowi w twarz, ale nie potrafił rozszyfrować jej wyrazu. Rysy łowcy demonów były dlań niczym maska. Pas runicznego sukna zasłaniał jego puste oczodoły. Być może właśnie doszło do tego, czego Akama obawiał się od samego początku.

– Musimy oczyścić świątynię, Panie, przygotować ją, aby znów stała się świętym miejscem. Wraz z moimi braćmi będę pracować niestrudzenie, w dzień i w nocy, by przeprowadzić konieczne rytuały. Będzie tak, jak gdyby plugawy dotyk Magtheridona nigdy nie skalał tego miejsca.

Illidan powoli skinął głową.

– Będzie na to czas po wszystkim.

– Po wszystkim, Panie?

– Gdy zakończę tu moje sprawy. Wiele jeszcze trzeba zrobić, zanim wyzwolimy Rubież.

– Ale świątynia już jest wyzwolona, czyż nie, Panie?

– Nic nie jest wolne, póki Płonący Legion nie zaprzestanie podbojów. Musimy umocnić to miejsce. Stanie się ostoją, symbolem nadziei dla tych, którzy jeszcze walczą z demonami.

Akama zdusił rozczarowanie. Poniekąd spodziewał się, że wypadki tak właśnie się potoczą. Nie pozwolił jednak, by te myśli znalazły odbicie w wyrazie jego twarzy.

– Stanie się zapewne tak, jak powiedziałeś, Lordzie Illidanie – rzekł, spuszczając wzrok. – Mogę odejść i przekazać tę radosną nowinę moim ludziom?

– Możesz – odparł Illidan. Zamilkł na moment, po czym dodał: – Świątynia powróci do Złamanych, Akamo. Tylko jeszcze nie dziś.

– Oczywiście, Panie. Nie wątpię. – I Akama pośpiesznie opuścił salę tronową Magtheridona. Musiał przygotować się do podróży, spotkać się z kimś, kto być może zdołałby pomóc. Wychodząc, zauważył jeszcze szydercze spojrzenie księcia Kael’thasa, które towarzyszyło mu aż do drzwi.

Książę doskonale wiedział, co nastąpi. Tak samo jak Lady Vashj. Na szczęście Złamani nie do końca wierzyli w uczciwość intencji Illidana. Akama przygotował się na rozmaite okoliczności, zabezpieczył, układając dodatkowy plan, uznał bowiem, że to jedyne rozsądne podejście, gdy zawiązuje się przymierze z kimś, kto nosi przydomek Zdrajca.

Jeśli łowca demonów nie pomoże Złamanym odzyskać Świątyni Karaboru, są tacy, którzy to uczynią. Nadszedł czas, by poszukać nowych sojuszników. Święte miejsce ludu Akamy zostanie oczyszczone bez względu na to, czego życzy sobie Illidan.

* * *

Illidan wraz z Kael’thasem i Vashj stali na najwyższym dachu Czarnej Świątyni, spoglądając na ponury krajobraz Doliny Cienistego Księżyca. Łowca demonów zdążył już ogłosić Rubieży swoje zwycięstwo z blanków fortecy, ale teraz przepełniał go niepokój. Zamiast triumfu, jakiego się spodziewał, czuł narastające przerażenie.

Niebo w oddali było czerwone jak krew. W stronę Czarnej Świątyni pędziły szkarłatne chmury. Porywisty wiatr szarpnął skrzydłami Illidana. Uniósł w powietrze kłęby czerwonawego pyłu. Illidan poczuł mrowienie na całej skórze i wtedy zauważył, że zewsząd otaczają go iskry magii spaczenia.

– Co to jest, Vashj?! – krzyczał książę Kael’thas. – Skąd się wzięła ta burza?!

– Głupcze, kryj się! Zbliża się tu coś straszliwego!

Drobinki magii stawały się coraz jaśniejsze. W powietrzu przy dachu uformowała się migotliwa aura, by chwilę później zmienić się w gigantyczną, jaśniejącą postać. Wznosiła się nad nimi, wielka niczym baszta fortecy. Coś w tym kształcie przywodziło Illidanowi na myśl Złamanych i draenei.

Był rogaty. Skóra jego gorzała, a płomienie tańczące wokół kopyt oświetlały całe jego ciało. Emanował mocą, przy której bladła nawet potęga władcy otchłani. Illidan zrozumiał, że oto stoi przed obliczem Kil’jaedena, pana demonów, który dowodził większością sił Płonącego Legionu.

Kil’jaeden spojrzał z wysokości gniewnie na Illidana.

– Głupi kundlu. Nie zniszczyłeś Tronu Mrozu, jak ci rozkazałem, i próbujesz ukryć się przede mną w tym zapomnianym miejscu. Miałem cię za sprytniejszego, Illidanie.

Nie można było nie patrzeć Kil’jaedenowi w oczy. Hipnotyzujące, budziły nieodparte uwielbienie i podziw. Można w nich było zobaczyć nieskończenie wiele obietnic i całą wieczność przerażenia.

Połączenie między umysłami zostało nawiązane. Kontakt był elektryzujący. Illidan poczuł, jak okrutny umysł Zwodziciela bada jego świadomość. Pochwycił przebłysk myśli swego adwersarza. Światy, czekające, by je zniszczyć, imperia, będące zabawkami, absolutną moc, gotową na każde wezwanie tej przepotężnej istoty i jej sług. Tak właśnie kusił i uwodził Kil’jaeden. „To wszystko może być też twoje”, obiecywały oczy Zwodziciela, nie pozostawiając miejsca na wątpliwości. „Bądź posłuszny, a twoi wrogowie zostaną zniszczeni, marzenia o władzy i panowaniu nad światami – spełnione. Cokolwiek sobie zażyczysz, będzie twoje. Ale jeśli sprzeciwisz się Kil’jaedenowi…”

Nadeszła chwila, której Illidan od dawna się obawiał i do której tak długo się przygotowywał. Nie mógł pozwolić, by Zwodziciel przejrzał jego prawdziwe myśli. Nie mógł dopuścić, by tamten zobaczył, czego Illidan nie chce mu pokazać – plany, jakich władca demonów nie może przejrzeć, póki nie będzie już za późno.

Łowca demonów poczuł gigantyczny nacisk woli Kil’jaedena. Moc władcy demonów zwaliła się na Illidana niczym niepowstrzymana fala, ale on był przygotowany, wytrzymał ten napór. Po czym pozwolił, by zewnętrzny mur chroniący jego umysł runął. Wzmocnił drugą linię obrony i powoli, ostrożnie sprawił, że i ona obróciła się w proch, jakby nie był w stanie dłużej się opierać. I dokładnie w tej chwili przywołał zaklęcia, które przygotował sobie na tę okazję. Delikatnie, niedostrzegalnie niemal, jego tajemnice zniknęły, pogrzebane głęboko w skarbcu umysłu łowcy. Jednocześnie pozwolił Kil’jaedenowi pokonać ostatnią zaporę i wedrzeć się do pozornie najskrytszych myśli Illidana.

Czuł kolosalną, natrętną obecność władcy demonów, przeszukującego zakamarki pamięci. Badał sieć jego skojarzeń i wspomnień, szukał, szukał, szukał…

Niektóre części umysłu Illidan utrzymywał zapieczętowane, jak uczyniłby każdy czarownik. Każdy ma przecież mroczne sekrety i pragnienia, których nie chce ujawniać. Kil’jaeden to rozumiał, tak jak doskonale rozumiał wszelkie słabości żywych istot. Illidan zostawił mu kilka kuszących kąsków, osłaniając jednocześnie całe poziomy swej świadomości za czarami ochronnymi i ukrywającymi.

Myśl Kil’jaedena nie szukała sekretów łowcy demonów, tylko od razu sięgnęła do najświeższych wspomnień. Kolejne obrazy przepływały przed oczyma Illidana, w miarę jak ciekawość demona wydobywała wspomnienia na powierzchnię umysłu.

Znów wszedł między skażone drzewa Spaczonej Kniei, przepełniony chęcią udowodnienia bratu, że nie jest narzędziem demonów. Znów słyszał szczęk bliźniaczych ostrzy o zaklętą klingę, gdy walczył z ludzkim zdrajcą Arthasem, sługą Króla Lisza, istoty przewodzącej armii nieumarłych określanej mianem Plagi. Walczyli aż do impasu. Arthas kusił Illidana, mówiąc, że zna położenie Czaszki Gul’dana. A łowca demonów wiedział, że musi ją odnaleźć…

Raz jeszcze poczuł rwący strumień niesamowitej mocy, gdy przełamał pieczęcie czaszki i został przemieniony w demona. Użył artefaktu, by uwolnić moc i pokonać Upiornego Władcę Tichondriusa, który przejął dowództwo Plagi. Jednak nawet w chwili swego triumfu Illidan dostrzegał porażkę, albowiem jego brat i Tyrande zobaczyli, jak został odmieniony, i odwrócili się od niego. Wtedy właśnie zrozumiał, że pozostało mu już tylko wygnanie.

Wyczuł złośliwe rozbawienie Kil’jaedena, gdy przeżywał po raz drugi swe ostatnie spotkanie ze Zwodzicielem. Wtedy to władca demonów dał Illidanowi szansę ponownego dołączenia do Legionu, o ile łowca demonów zniszczy Tron Mrozu, a tym samym potęgę zbuntowanego Króla Lisza. Malfurion przeszkodził Illidanowi i zmusił brata do ucieczki przed gniewem Kil’jaedena. Zwodziciel zatrzymał się na chwilę, oceniając uczciwość wysiłków swego sługi. Illidan to wyczuł.

Ponownie uciekał na Rubież – tylko po to, aby wpaść w ręce Maiev. Na szczęście Kael’thas i Vashj przyszli mu wtedy na pomoc. Kil’jaeden obejrzał też uważnie wspomnienie najświeższe: upadek Magtheridona. Zwodziciel nie dbał tak naprawdę o to, kto rządzi Rubieżą, póki rządzona była w imieniu Legionu.

I tak nagle, jak kontakt się rozpoczął, tak się i zakończył. Władca demonów wycofał się z umysłu Illidana. Łowca uświadomił sobie, że to, co jemu wydawało się długimi godzinami, było zaledwie chwilą, jaka rozdziela dwa uderzenia serca.

Tymczasem serce Illidana tłukło się o żebra. Znalazł się na krawędzi zniszczenia. Wiedział, że nie może mierzyć się z potęgą Kil’jaedena. Co gorsza, jeśli teraz zginie, wszystkie jego plany, wszystkie poświęcenia przestaną mieć jakiekolwiek znaczenie. Szukał właściwych słów – były jedyną bronią, która mogła go ocalić. Postarał się, by zabrzmiała w nich odpowiednio błagalna nuta, wiedząc, że połechce tym próżność demona.

– Kil’jaedenie! To było tylko chwilowe opóźnienie. Próbowałem wzmocnić moje oddziały. Król Lisz zostanie zniszczony, przysięgam!

Spojrzenie demona przeniosło się z Illidana na Vashj, by wreszcie zatrzymać się na księciu Kael’thasie. Łowca wiedział, że życie ich wszystkich wisi teraz na włosku. Chwila ciszy zdawała się trwać wieczność, wreszcie demon przemówił:

– Czyżby? Jednakowoż słudzy, których zebrałeś, dają pewną nadzieję. Dam ci ostatnią szansę, Illidanie. Zniszcz Tron Mrozu albo przyjdzie ci poznać smak mego gniewu.

Popłynęła magia spaczenia. Blask wokół postaci Kil’jaedena przybrał na sile, aż stał się bezlitośnie oślepiający, a gdy wreszcie zgasł, władca demonów też zniknął. Illidan odetchnął pełną piersią. Udało mu się? Czy naprawdę zdołał ukryć swe prawdziwe intencje przed samym Kil’jaedenem? Zwiódł Zwodziciela? Zapewne niedługo się dowie.

Zacisnął pięści na wspomnienie tego, jak potraktował go władca demonów. Jak marionetkę. Zdusił gniew. Zbliżała się chwila, gdy jego wrogowie zapłacą za wszystko, co mu zrobili. Nawet Kil’jaeden. Musi tylko wytrzymać i jeszcze przez jakiś czas nosić maskę posłusznego sługi. A żeby zyskać na czasie, będzie musiał wykonać rozkaz władcy demonów.

Spojrzał na swych towarzyszy. Odwzajemnili to spojrzenie i dostrzegł w ich oczach wątpliwości. Przez chwilę chciał opowiedzieć im o swych planach, ale odrzucił tę myśl. Oni też zostali poddani drobiazgowemu badaniu. Tak jak i on, czuli groźby władcy demonów i czuli też pokusę. Kto wie, jak odpowiedzieli w głębi swych serc?

– Być może ukrycie się tutaj nie było najszczęśliwszym pomysłem – powiedział. – W każdym razie mamy zadanie do wykonania. Czy podążycie za mną w samo mroźne serce śmierci?

Lady Vashj zwinęła wężowy ogon i wyprostowała plecy, dumnie unosząc głowę.

– Nagi są na twe rozkazy, Lordzie Illidanie. Gdzie ty pójdziesz, tam i my podążymy.

Książę Kael’thas sprawiał wrażenie oszołomionego, co było absolutnie zrozumiałe, po tym jak znalazł się w centrum uwagi władcy demonów.

– Krwawe elfy również, panie. Popędzimy przed sobą Plagę i strzaskamy Tron Mrozu, jeśli tylko rozkażesz.

– Mamy jeszcze trochę czasu – stwierdził Illidan. – Muszę zająć się kilkoma sprawami, zanim wyruszymy. Trzeba nam się przygotować.

Ciąg dalszy w wersji pełnej.