Читать книгу Dis mooiweer en liefde - Wilmari Jooste - Страница 5

Nick kry nie geswot nie. Menantheau le Clerque met haar sneeuwit hare en donker viooltjieblou oë spook só by hom dat hy moedeloos sug terwyl hy sy boeke wegpak en gaan slaap.

Hy word die volgende oggend vroeg wakker waar hy op die ander bed in Steve se kamer geslaap het. Hy trek vinnig aan en gaan klop sag aan sy eie kamerdeur, waar Menantheau slaap. Toe daar geen antwoord kom nie, maak hy die deur versigtig oop.

Hy loer in en sluk byna sy kleintongetjie in. Sy is vas aan die slaap met haar wit hare wat op die kussing uitgewaaier lê, ’n rosige blos op haar wange en een onbedekte bors soos ’n miniatuur roomwit spitskoppie teen die sagte mentgroen van die laken.

Hy druk die deur agter hom toe en staan met sy rug daarteen en wonder wat hom te doen staan. As sy presies nou haar oë oopmaak, gaan hy lyk soos ’n skoolseun op die loer uit. Hy voel in elk geval so, want hy kan met die beste wil in die wêreld nie sy oë van haar losskeur nie.

Voetjie vir voetjie stap hy nader en toe hy langs die bed kom, steek hy sy hand uit om dit teen haar voorkop te lê. Hy pers sy lippe opmekaar. Al sou hierdie meisie nou haar oë oopmaak, sou sy nie eens weet hy staan voor haar bed nie. Sy brand behoorlik van koors.

Hy trek die laken oor haar bolyf op en stap dan na sy kas toe om ’n T-hemp uit te haal. Hy trek dit vinnig vir haar aan, ook die piepklein kantbroekie wat hy langs haar bra oor die stoel sien hang. Sy word nie wakker nie, maar kreun liggies terwyl hy besig is met sy taak.

Tevrede staan hy terug toe sy weer plat teen die kussings lê. Haar bra en die sweetpak vou hy op en sit dit op die stoel neer.

Dan stap hy uit en keer ’n rukkie later terug met hoofpynpille wat in water opgelos is. Hy gaan sit langs haar op die bed en lig haar kop effens om haar die medisyne te laat drink. Dis ’n tydsame proses, maar toe hy daarmee klaar is, is hy tevrede. Teen die tyd dat Steve opstaan en Numpie, hulle troue huishulp, hier is, sal niemand ooit vermoed dat Menantheau le Clerque hom in haar slapende toestand ’n onmenslike skommeling van hormone gegee het nie.

Hy gaan maak Steve wakker en dié kyk dadelik sku na hom.

“Kon jy toe iets uitvind van juffrou Le Clerque?” wil hy benoud weet, want iets aan Nick se gesig waarsku hom dat dit geen goeie nuus is nie.

“Ja, Steve, ek kon iets uitvind oor juffrou Le Clerque. Sy lê op hierdie oomblik in my kamer en slaap, brandend van koors. Ek het haar halfdrie vanoggend voor die biblioteek gekry, sopnat en byna verkluim. Sy kon niemand bel nie, want sy het nie ’n selfoon nie. Sy kon nêrens heen ry nie, want haar motorsleutels was in haar handsak, so ook haar huis se sleutels. Daarby is haar voet verstuit sodat sy skaars kon loop. Ek hoop werklik jy voel trots op wat jy gedoen het.”

Steve se gesig word rooi. “Ek het nie geweet nie, Nick. Ek het regtig gedink sy –”

“Bly liewer doodstil, Steve. Staan op en maak klaar vir skool. Ons sal vanaand praat.”

“Jy is nie hier vanaand nie, onthou?” roep Steve skielik opstandig uit. “Jy is mos nooit meer hier nie! Geld is mos deesdae vir jou die belangrikste ding op aarde!”

“Dis genoeg, Steve! Moenie jóú swak gedrag en oortredings voor my deur kom lê nie. Jy het ’n dwaasheid begaan, maar miskien kan jy sien waarheen jou verkeerde vriende jou lei as jy na my kamer toe stap en sien hoe siek juffrou Le Clerque werklik is. En wat my werk betref, sal ek reël vir ’n aand se verlof by die restaurant. Dis tyd dat ek en jy ’n lang gesprek voer, my liewe boet.”

Met dié woorde draai Nick skerp op sy hakke om en storm met ’n donker frons tussen sy oë kombuis toe, waar Numpie grootoog staan.

“En watse dreigende storms hang nou weer oor hierdie huis waar jou mamma nog ’n uur van rus en vrede behoort te kry?” wil sy kwaai weet.

“Jy raas met die verkeerde persoon, Numpie. Steve is die sondebok. Jy het ’n ekstra pasiënt vandag. In my kamer lê ’n meisie en slaap. Haar naam is Menantheau le Clerque. Sy het verlede nag natgereën en sy is baie koorsig. Ek het vir haar pille gegee, maar ek sal die apteek bel vir medisyne en reël dat hulle dit vroeg kom aflewer. Ek het geld op die kombuistafel gelos. Maak net seker sy drink dit.”

Numpie slaan haar hand met ’n teatrale beweging oor haar oë. “Watse sondes gaan vandag in hierdie huis aan, Nick Bender? Jou oorle pappa draai in sy graf om as hy weet dat sy oudste ’n vroumens in sy kamer aanhou!”

“Dan gaan hy maar net weer moet terugdraai, Numpie. Ek het verlede nag in Steve se kamer geslaap. Dit was ’n noodgeval. As ek nie die meisie hierheen gebring het nie, was sy vandag dood. Dáároor sou my pa in sy graf omgedraai het. Gaan jy nou na haar kyk vandag?”

“Ja, Nickie-kind, natuurlik sal ek na haar kyk,” vermurwe Numpie soos gewoonlik.

Sy en Anna is soos susters, en die twee seuns voel partymaal soos haar eie kinders. Sy stap nuuskierig na Nick se kamer toe en kyk lank af na die slapende meisie in Nick se hemp.

Toe Anna wakker word, gaan doen Numpie verslag oor die vreemde gebeure onder hulle dak.

“En daar sê Nick vanoggend vir my van die vreemde meisie wat siek daar in sy kamer lê. Ek het gaan inloer, en die arme dingetjie is skoon gloedig van die koors.”

Anna frons verward. “ ’n Meisie in Nick se kamer?”

“Ja, een met sulke spierwitte hare wat seker maar uit ’n bottel kom, want so iets het ek nog nooit in my lewe geaanskou nie. En sy lê nogal daar met onse Nick se klere aan haar lyf. Siek soos ’n hond. Brand omtrent van koors. Hy sê sy het verlede nag natgereën en koue gevat.”

Anna se voorkop is in ’n diep frons geplooi soos wat sy dink oor alles wat Numpie te vertel het. “O. Het hy gesê wie sy is? Ken ons haar?”

“Gmf! En van wanneer af sal ons ’n meisie van Nick ken? Hy het mos nie so iets nie. Maar hierdie dingetjie het in elk geval ’n naam wat g’n siel kan uitspreek nie. Haar van is De Klerk.”

“De Klerk?” Anna se oë helder op. “Ek wonder of dit die meisie van die biblioteek is wat gister vir my die boeke en lekkergoed gestuur het? Haar van is Le Clerque.”

Sy frons. “Ek wonder net waar het Nick aan haar gekom, en wat het met haar gebeur? Miskien het haar motor gebreek. Maar gelukkig ken Nick sy storie wanneer dit kom by enjins.”

“Ek weet darem nie. Nick het nog nooit voorheen iemand huis toe gebring nie. En hierdie dingetjie ... oor haar het ek ’n snaakse gevoelentheid in my binneste. Sy laat my dink aan ’n verpiepte optelhondjie ... Een van daai wat kinders aandra huis toe en wat dan nooit weer koers kry nie.”

“Nou maar gaan kyk eers of sy oukei is, dan kan jy my kom help was, Numpie.”

Dis al laat die middag toe Menantheau wakker skrik. Sy kyk om haar rond in die vreemde kamer en probeer dink hoe sy hier gekom het. Word dan bewus van die feit dat iemand in die stoel sit.

Dis ’n jong seun, sien sy, en die gesig lyk vir haar vaagweg bekend.

“Juffrou Le Clerque? Nick het gesê u is baie siek. Voel u nou beter?”

Nick. Herinneringe aan die vorige nag se gebeure sny deur haar en sy pluk die laken op tot onder haar ken, maar haar oë rek toe sy besef sy het iets aan. ’n T-hemp. Nick s’n? wonder sy. Maar wie sou dit vir haar aangetrek het?

Sy kyk weer na die seun in die stoel. “Jy is Nick se broer?” Sy skrik haar disnis toe sy haar eie krakende stem hoor. Sy is so hees soos ’n kraai.

“Ja, juffrou, en ek wil net kom sê ek is baie jammer oor wat ek gedoen het. Ek het die goed gegryp en weggehardloop sonder om aan die gevolge te dink.” Hy buk en tel haar handsak op om dit na haar uit te hou.

“Ek het dit weggesteek nadat ek die geld uitgehaal het.” Hy bloos bloedrooi. “Dit het ek ongelukkig nie meer nie, maar ek sal ’n werk soek wat ek namiddae kan doen en u terugbetaal.”

“My boeke?”

“Ek het dit vir my ma gegee om te lees. Sy sal dit mooi oppas.”

Menantheau neem haar handsak by hom en knip dit oop. Sy skrik toe sy sien dat die biblioteek se sleutels nie daarin is nie, maar Steve stel haar dadelik gerus.

“Ek het vanoggend vroeg al die handsak gaan haal, en Nick het die sleutels biblioteek toe geneem. Hy het vanoggend al die munisipaliteit gebel en gesê wat gebeur het en dat u te siek is om te gaan werk. Hulle het spaarsleutels waarmee hulle kon oopsluit.”

“Wat is jou naam?” kraak Menantheau hees. Haar keel brand soos ’n kool vuur en sy wens hier was ’n slukkie koue water om te drink.

“Steve.”

Sy dink ’n oomblik na. “Ek onthou jou gesig. Jy kom gereeld na die biblioteek vir hulp met jou skoolprojekte.”

Steve word ’n aksie rooier. “Ja, en juffrou het al ’n hele paar keer vir my fotostate verniet gemaak as ek nie geld gehad het nie.”

“Noem my Menantheau, Steve. Kan ek jou ’n vraag vra? Maar jy moet dit net antwoord as dit ’n volkome eerlike antwoord is.”

“Ja?”

“Hoekom het jy dit gedoen, Steve?”

“Ek ... My ma is sieklik en bedlêend. Sy was maar af die laaste paar dae. Ek het die boeke vir haar gegee en gesê jy het dit vir my gegee by ’n skoolfunksie. Ook ’n pakkie sjokolade en suiglekkers wat ek met juffrou se geld gekoop het. Die ander geld het ek vir ’n ou by die skool gegee vir wie ek geld geskuld het. Hy het die wêreld vir my warm begin maak.”

Menantheau weet instinktief dat hy die waarheid praat. “Dankie dat jy eerlik was met my. Ons sal praat oor daardie werk-idee van jou. Dit klink vir my na ’n goeie idee. Kan ek nou eers vir jou vra om vir my ’n bietjie water te bring? My keel voel soos ’n rasper en my kop wil bars.”

“Ek gaan vir Numpie roep. Sy het gesê as juf- ... as jy wakker word, moet ek haar kom roep. Nick het vir jou medisyne van die apteek af laat kom wat jy moet drink.”

“Numpie?”

“Dis die vrou wat my ma bedags versorg.”

Dis seker dan die vrou wat haar aangetrek het, dink Menantheau skaam. Sy wonder wat die vrou gedink het om haar poedelnakend hier in die bed aan te tref.

Soos blits is Steve by die kamerdeur uit, en ’n paar minute later is Numpie daar met die medisyne.

“Die apteekman het gesê hierdie is vir die koors. Daardie blou pilletjie is vir die kop- en lyfseer. Daardie gorrelgoed is vir die keel, en ek het sommer self vir jou ’n bietjie heuning en suurlemoen aangemaak vir daardie droë hoes. Sluk dit maar so saam met die hoesgoed wat hulle gegee het,” rammel Numpie sommer in een asem af.

Toe al die medisyne onder Numpie se persoonlike toesig gesluk is, gaan sit sy op die kant van die bed, en haar neus wikkel soos dié van ’n bloedhond wat spoor geruik het.

“Nou waar kom Nick aan jou? Moet ek rêrag glo hy het jou in die reën opgetel?”

“Is jy gewoond daaraan dat ek vir jou lieg, Numpie?” wil Nick uit die deur uit weet, en beide Numpie en Menantheau wip soos hulle skrik.

Numpie se skrik is egter gou verby en sy is glad nie op haar mond geval nie. “Nee, ek double-check maar net. Jy is nie vroumense gewoond nie. Hulle sal jou maklik met ’n slap riem vang. Vir wat is jy nie by jou werk nie?” is Numpie op die oorlogspad.

“Ek het vanaand verlof geneem. Daar is ’n paar dingetjies wat afgehandel moet word. Het jy nie werk om te doen by my ma nie?”

“O. Nee, maar dis goed.” Numpie snuif seergemaak. “Ek weet goed wanner ek nie welkom is nie.” Sy kyk na Menantheau. “Jou klere is skoon. Ek het dit daar in Nick se kas gehang.”

Sy is skaars by die deur uit of Menantheau se oë blits oor hom. “Het jy geen respek vir mense se gevoelens nie?” kwaak sy deur haar seer keel, en die hele effek gaan daardeur verlore. “ ’n Mens praat nie so met ’n ouer persoon nie.”

Nick stoot die deur toe en kom sit langs haar op die bed. Met geoefende vingers draai hy die verband om haar voet los. Die swelsel het baie gesak.

“Jou voet lyk baie beter. Dit behoort jou nie te veel probleme te gee as jy versigtig is daarmee nie.”

“Ek weet my voet voel baie beter, dankie. Moenie die onderwerp verander nie.”

Tergliggies skitter in sy oë. “Moenie jou om die bos laat lei deur Numpie se toneelspel nie. Sy sou in elk geval gou ’n verskoning gesoek het om na my ma te gaan vir ’n lekker skindersessie. Maar ek kan jou dieselfde vraag vra, Menantheau le Clerque.”

Sy nabyheid ontstel haar en sy probeer wegskuif, maar die laken is half onder haar ingevou en sy kan nie beweeg nie. “W-watse vraag?”

“Of jy geen respek het vir ’n ander mens se gevoelens nie.”

“Ek het nie die vaagste idee waarvan jy praat nie.”

“Nie?” Nick frons. “Jy wil dus hê ek moet jou in detail vertel presies hoe ek gevoel het toe ek vanoggend hier ingestap het en jou naakte liggaam in my bed gedrapeer gekry het?”

Haar wange brand van skaamte. Dan was dit nié Numpie wat haar aangetrek het nie!

Nick is oortuig daarvan dat dit nie ’n nuwe vlaag koors is wat Menantheau se wange so rooi het nie, maar net om seker te maak, leun hy nader en vou sy hand om haar voorkop.

Sy klap sy hand vererg weg. “Los my uit, jou bullebak. Jy is baie gemeen!”

“Dis nou stank vir dank. Ek red jou uit die grootste verleentheid denkbaar deur jou aan te trek, nogal met my geliefkoosde T-hemp. En daarvoor word ek geklap en uitgeskel as gemeen.”

Menantheau onthou hoe seer haar vel van die growwe sweetpakmateriaal was. “Dis nie nodig om dit in te vryf hoe jy my hier gekry het nie.”

“Verwag jy dan dat ek moet vergeet watse betowerende prentjie jy geskep het? Jy verwag die onmoontlike van my, Menantheau.” Sy oë verdonker en daar is geen tergliggies meer in die bruin dieptes te bespeur nie. “Dis nie iets wat ek sommer net so sal kan vergeet nie. Jy het van verlede nag af my wêreld vir my omgekeer.”

Nick staan op en gaan staan met sy rug na Menantheau gekeer deur die venster en staar. Hy druk sy hande in sy verbleikte denimbroek se agtersakke en Menantheau se oë streel oor daardie deel van sy anatomie, wat besonder goed lyk.

“Het jy besluit wat jy gaan maak oor Steve se misstap?” vra hy skielik.

Haar oë vlieg skuldig op, maar hy kyk nog steeds deur die venster.

Hulle is nou op veiliger terrein. “Niks. Hy het kom verskoning vra en alles teruggebring.”

“Behalwe jou geld.”

“Hy het belowe om ’n middagwerk te kry en dit daaruit terug te betaal.”

“Ons het nog nooit nodig gehad om iemand se geld te steel nie.” Nick se stem klink bitter, en Menantheau weet dat hy ’n baie trotse mens is.

Sy klim uit die bed en stap effens kruppel tot agter hom. Die hand wat sy op hom lê, is bedoel om een van bemoediging te wees, maar dit voel of ’n elektriese skok deur haar gaan, en sy pluk dit vinnig terug.

“Weet jy hoekom hy dit gedoen het, Nick?”

“Omdat hy ’n klein hartjie het wat my ma betref, maar ook omdat hy met die verkeerde maats deurmekaar is.”

“Dan moet ons sorg dat hy produktief besig bly en nie tyd het om met die verkeerde maats te meng nie.”

Hy draai onverwags om en kyk af na haar. Sy lyk soos ’n klein dogtertjie daar in sy T-hemp wat tot net bokant haar knieë hang, maar die gevoelens wat sy in hom ontketen, is allesbehalwe dié vir ’n klein dogtertjie.

“Ons?” vra hy.

Sy knik. “Ek sal vir hom ’n middagwerk in die biblioteek reël, en oor naweke kan hy in my tuin kom werk.”

Nick skreef sy oë. “Wie is S. le Clerque?” wil hy onverwags weet.

“My ma. Waar kom jy aan haar naam?”

“Jou munisipale rekening was in een van die boeke wat Steve hier aangebring het – dis hoe ek jou kon opspoor. Toe ek die adres in die telefoongids naslaan, was daar net ’n S. le Clerque, maar by dieselfde adres. Toe daar geen antwoord was toe ek bel nie, het ek besluit om biblioteek toe te ry.”

“Ek weet nie hoe om jou te bedank nie. As jy my nie daar kom soek het nie ...” Menantheau ril liggies.

“As dit nie vir Steve se dinge was nie, sou niks hiervan gebeur het nie,” sê Nick, en meteens val alles in plek. As dit nie vir Steve was nie, sou hy hierdie meisie voor hom nooit leer ken het nie.

Hulle oë ontmoet en nie een kry dit reg om die kontak te verbreek nie.

“Waar is jou ma? Gaan sy nie bekommerd oor jou wees nie?” vra Nick uiteindelik.

Menantheau knip haar oë en kyk weg. “Sy is vier maande gelede dood aan ’n hartaanval.”

“Ek is jammer. Was dit onverwags?”

“Die hartaanval, ja, maar sy was baie lank sieklik.”

“En jy bly nou alleen daar?”

“Ja. Ek het geen ander familie nie.”

Nick sit sy hande op haar skouers. “Dit klink miskien na leë woorde, maar ek weet hoe jy voel.”

Sy sien werklike empatie in sy oë. “Jou pa?”

Nick knik. “Hy en my twee susters is tien jaar gelede saam dood in ’n ongeluk wat my ma bedlêend gelaat het. Vandaar die groot ouderdomsverskil tussen my en Steve. Hy was maar vier toe dit gebeur het.”

“En jy?”

“Sestien.”

Dit word vir haar ’n duidelike prentjie, met Nick onverwags aan die hoof van ’n gebroke huis. Gisternag het hy gepraat van swot voordat hy kan gaan slaap, en Numpie het gepraat van sy werk, dus moet sy aanneem hulle het dit nie breed nie.

“Ons het reggekom.” Sy stem is ’n stil waarskuwing dat hy nie simpatie soek nie.

Menantheau glimlag. “Natuurlik sou julle reggekom het. Met jou oordonderende persoonlikheid is niks anders moontlik nie.”

Nick se wenkbroue lig en sy vingers begin liggies oor haar skouerknoppe beweeg. “Oordonderende persoonlikheid? Hier sien ek myself as ’n ridder op ’n wit perd, maar nou moet ek hoor ek word beskou as oordonderend. Voeg dit by jou ander beskrywing dat ek laag en gemeen is, dan kom ek agter ek is ’n totale vreemdeling vir myself.”

“Ysterperd,” sê Menantheau. “Jy het nie ’n wit perd nie. En ek was verkeerd oor die laag en gemeen,” sê sy hees en kyk gehipnotiseer in sy donker oë terwyl sy gesig al nader aan hare kom.

“Maar nog steeds oordonderend?” prewel hy langs haar oor.

“En oorrompelend.”

“Soveel byvoegings tot my persoonlikheid. Ek moet dit begin gebruik.”

Hierdie keer sit Menantheau haar nie teë nie. Sy aanvaar Nick se liefkosings as iets wat eenvoudig in haar lewe moes kom. Ná ’n rukkie beantwoord sy dit met ’n vurigheid wat sy langer as ’n jaar nie ervaar het nie, maar sy weet sy kan nie langer daarteen stry nie. Hierdie aantreklike donkerkopman met sy ewe donker oë het ’n uitwerking op haar wat sy nie gedink het haar weer beskore sou wees nie.

Numpie se gekug in die deur laat Menantheau ruk van die skrik, en net Nick se arms om haar verhoed dat sy vervaard terugspring.

“Ek kom maar net groet. Anna is klaar versorg vir die nag, en ek het julle kos in die oond gebêre. Met dié dat jy vir ’n wonder by die huis is, wil ek graag gaan kuier. Ek sal môre vroeg terug wees.”

“Dankie, Numpie,” antwoord Nick onverstoord, asof dit niks ongewoons is om in sy kamer te staan met ’n meisie in sy arms nie.

Toe hulle weer alleen is, kyk hy af na die meisie in sy arms. “Oorrompelend?” wil hy sag weet. “Is dít wat ek met jou doen, Menantheau le Clerque? Is jy bang daarvoor?”

Menantheau weet nie wat met haar aan die gang is nie. Sy het gister nog vir Sarie gesê dat daar nie weer ’n man in haar lewe sal wees nie, en hier staan sy in Nick Bender se arms en laat toe dat hy haar soen en liefkoos asof hy dit al jare doen.

Sy tree uit sy omhelsing en sit haar hande oor haar warm wange. “Ek ... Miskien is ek bang daarvoor, Nick. Ek ken jou nie. Jy ken mý nie. Ek weet nie wat tussen ons aan die gang is nie.”

“Nie?” vra Nick skepties en kruis sy arms oor sy bors asof hy homself nie vertrou nie. Sy oë sak na waar haar borste puntig staan om haar reaksie op sy liefkosing te verraai.

Sy laat sak haar hande en vou ook haar arms oor haar bors. Haar oë blits toe sy na hom kyk.

“Natuurlik wéét ek. Ek bedoel ek het net nooit gedink ek is die tipe meisie wat soos ’n vrot pampoen in die eerste die beste man se arms sal val nie. As iemand vir my ’n week terug gesê het ek sou feitlik sonder ’n draad klere saam met ’n wildvreemde man onder ’n stort staan, sou ek voorgestel het daardie persoon moet ’n dokter gaan spreek.”

“Maar jy skroom darem nie om sonder ’n draad klere aan in my bed te klim nie?” wil hy tergend weet.

“Dis ook nie iets wat ek gereeld doen nie! Gisternag was die eerste keer. En dit was net omdat die sweetpak my vel gekrap het.”

Nick spook met sy gevoelens. Hy het nog nooit geglo aan los verhoudings nie. Hy het ’n paar maal op skool ’n meisie gehad, maar sedert sy pa se dood was sy verantwoordelikhede net te groot om hom aan meisies te steur. Hy het nooit ’n behoefte daaraan gehad nie, totdat hy verlede nag met Menantheau in sy arms onder die stort gestaan het.

Is dit wat hy vir haar voel werklik net ’n seksdrang? Toegegee, in haar nabyheid moet hy homself doelbewus in toom hou, en die prentjie van haar onbedekte bors was vandag gedurig in sy gedagtes. Maar is dit werklik ál wat hy vir haar voel?

Nee, hy glo nie. Hy voel ’n oeroue beskermingsdrang teenoor hierdie meisie vandat sy verlede nag bewend van koue en angs voor hom gestaan het. Maar hy weet ook dat hy teen daardie gevoel moet stry. Menantheau kan nie deel van sy gedagtes of lewe word nie. Daar is eenvoudig nie tyd vir ’n verhouding nie.

Hy het nog ’n halwe studiejaar oor vir sy meestersgraad as meganiese ingenieur, en tot dan werk hy saans as kelner by ’n baie gewilde restaurant waar mense maklik goeie fooitjies gee. Hy het nou wel ’n volledige beurs gekry, maar sy werk is – buiten sy ma se karige pensioen – al bron van inkomste.

“Gee my jou motorsleutels sodat ek jou motor kan gaan haal. Jy is seker haastig om huis toe te gaan.”

Die verslae uitdrukking op Menantheau se gesig en die feit dat hy ’n uiters lafhartige uitweg kies om die situasie te beredder, laat Nick sleg voel. Maar op hierdie oomblik is dit die beste waaraan hy kan dink.

Menantheau ruk haar met moeite reg en ignoreer die dowwe pyn in haar binneste. Sy buk af na haar handsak, haal die sleutels uit en gee dit vir hom.

“Dis ’n geel Kewertjie.”

Hy neem die sleutels by haar. “Ek het so aangeneem, omdat dit die enigste motor is wat verlede nag daar gestaan het.”

Met dié groetwoorde draai hy om en stap uit.

Menantheau weet nie of sy verlig moet voel nie, want hoekom is daar dan nou weer so ’n leë seer in haar soos toe Kobus die laaste keer van haar af weggestap het?

Sy maak die kamerdeur toe en trek die T-hemp uit. Met haar eie klere weer aan, voel sy meer tuis in haar liggaam, maar sy druk nogtans Nick se T-hemp ’n oomblik teen haar gesig vas.

Met ’n diep sug vou sy dit op. Sy maak die bed netjies op en stap dan huiwerig in die gang af. Sy kry Steve in die kombuis, besig om te eet.

“Hallo, Menantheau,” groet hy. “Wil jy saam met my eet, of wil jy vir Nick wag?”

“As jy nie omgee nie, gaan ek sommer saam met jou eet. Nick het my motor gaan haal.”

“Oukei.” Hy staan op en haal vir haar ’n bord, mes en vurk uit. Sy skep vir haar ’n bietjie van die kos uit.

“Nick sê jy gaan moontlik vir my ’n middagwerkie in die biblioteek reël.”

“Ek sal my bes doen, as jy ernstig was oor jou aanbod.”

“Baie ernstig. Dit was ’n stupid ding om te doen, en as jy nie hier was nie, sou Nick my behoorlik gefoeter het.”

“Nick is bekommerd dat jy met die verkeerde maats deurmekaar is.”

Hy kan haar eerlik in die oë kyk toe hy antwoord, en sy sien die verligting op sy gesig raak.

“Wás. Dennis en sy pelle het vir my na goeie maats gelyk, maar nadat Dennis my laat betaal het om my uit die moeilikheid by die skool te kry, het ek self besef dis nie vir my nie.”

“Dan het ons ’n afspraak. Kom sien my môremiddag ná skool, dan kyk ek wat ek kan doen.”

“Dankie, Menantheau. My ma het gesê dat sy jou graag wil ontmoet voordat jy huis toe gaan. Maar kan ek jou ’n guns vra?”

Hy skuif ongemaklik rond en Menantheau glimlag. “Ek sal niks verklap nie.”

“Dankie. Jy’s ’n pel. Sy dink jy het die goed gisteraand op ’n skoolfunksie vir my gegee.”

Hulle eet klaar, en dan neem Steve haar na Anna toe. Die ouer vrou groet Menantheau soos ’n ou bekende.

“Kom sit, my kind. Hoe voel jy? Numpie sê jy was maar nog olik gewees vandag. Is jy nie te haastig om huis toe te gaan nie? Jy is meer as welkom om nog ’n rukkie te kuier, hoor.”

“Dankie, tante, maar ek moet môre terug werk toe gaan.”

Anna kan met die eerste oogopslag sien dat Menantheau ’n meisie is van wie sy baie kan hou. Sy kan maar net hoop en bid dat wat Numpie so ’n rukkie gelede vir haar kom sê het, die begin is van ’n verhouding tussen dié meisie en Nick. Dit sal dalk die jare lange gemis aan haar eie twee dogters so effens stil.

Sy steek haar hand uit na Menantheau en trek haar nader om op die bed te sit. “Ag, maar ek moet nog dankie sê vir die boeke wat jy gestuur het. Steve het dit ’n bietjie nat laat word, maar daar is gelukkig geen skade nie.”

“Dis ’n plesier, tante. Ek sal gereeld saam met Steve vir tante ander stuur. Hy gaan smiddae daar in die biblioteek kom werk ... As dit met u goedkeuring is, natuurlik?”

Menantheau sien die dankbaarheid en verligting in die ouer vrou se oë, en sy weet dat Anna ook maar bekommerd is oor Steve. Maar moontlik het die knaap groot genoeg geskrik dat hy van nou af op die regte pad sal bly.

“Maar natuurlik is dit met my goedkeuring. Solank sy huiswerk nie daaronder ly nie, het ek geen probleem dat hy smiddae werk nie. Maar jy hoef dit nie net saam met hom te stuur nie. Jy kan self ook maar gereeld hier kom inloer.”

Anna se moederlikheid raak Menantheau op ’n vreemde manier. Haar ma was nooit só nie, en sy weet nou dat sy baie gemis het. Sy knipper haar oë teen die onverwagte trane.

“Dankie, tante, maar ek wil nie ’n oorlas van my maak nie. Steve kan maar reguit ná skool biblioteek toe kom. Ek sal sorg dat hy iets te ete kry, en dan kan hy sommer sy huiswerk daar in die studielokaal doen.”

“Jy is ’n pragtige mens, Menantheau. Dis geen wonder al twee my seuns het net die hoogste agting vir jou nie.”

Dis nuus vir Menantheau. Agting is nie werklik wat sy gedink het Nick sou voel nie. Nie nadat sy so ... beskikbaar vir hom was nie. Mans het nie agting vir maklike meisies nie. Dít het haar ma haar meer as een keer vertel, en haar daarteen gewaarsku terwyl sy die verhouding met Kobus gehad het.

“Hoe het jy en Nick mekaar ontmoet?” wil Anna onverwags weet.

Menantheau skrik. Om leuens uit te dink kom nie vir haar natuurlik nie, en sy weet nie wat het Nick sy ma alles vertel nie. Haar redding kom weer eens van Nick toe hy van die deur af praat. Sy was so ingedagte dat sy hom nie eens hoor inkom het nie.

“Jou motortjie is weer reg, Menantheau. Hy sal jou nie weer in die steek laat nie. Jy sal my net asseblief moet terugneem biblioteek toe dat ek my motorfiets daar kan kry.”

Menantheau weet hy het sy ma se vraag gehoor en ’n antwoord namens haar verskaf wat die minste vrae sou uitlok.

Anna val dadelik daarvoor. “Dan was ek reg!” roep sy uit. “Ek het vir Numpie gesê dis seker hoe julle mekaar ontmoet het.”

Sy kyk met duidelike trots in haar oë na Menantheau. “Nick is baie goed met enjins. Het hy jou gesê hy is ’n gekwalifiseerde motorwerktuigkundige? As hý aan jou motor gewerk het, sal dit geen probleme meer gee nie.”

“Ek hoop nie so nie, tante. Maar nou moet tante my asseblief verskoon. Ek het lank genoeg op julle nekke gelê. Dis tyd om huis toe te gaan.” Sy is bang dat Anna wil weet hoe dit gekom het dat Nick kwansuis sou weet dat haar Kewertjie probleme gegee het, dus wil sy so gou as moontlik hier wegkom.

“Kom kuier weer, kindjie!” groet Anna.

“Ek sal so maak, tante.”

Menantheau stap met ’n stywe rug voor Nick uit. Haar geel motortjie staan voor die agterdeur. Nick maak vir haar die passasiersdeur oop en sy klim in. Hy klim agter die stuur in, maar ry nie dadelik nie.

“Oor wat gebeur het ...”

Sy weet hy verwys nie na Steve se dinge nie, maar sy hou haar doelbewus dom. “Daar is geen werklike skade gedoen nie. Moenie jou verder oor Steve bekommer nie, Nick. Hy het self besef hy is op die verkeerde pad en hy is gretig om dit reg te maak.”

Met ’n frons tussen sy oë skakel Nick die motor aan en ry biblioteek toe. Hy vat sy valhelm wat agter op die sitplek lê en klim sonder ’n verdere woord uit. Met ’n wuif van sy hand stap hy weg om op sy motorfiets te gaan klim.

Teleurstelling brand soos vuur in Menantheau. Sy kan haarself nie verstaan nie, en sy weet dis met hierdie wisselvalligheid van haar dat sy Nick van haar af weggestoot het. Maar sy kan nie anders nie. Al steek Nick ’n vlam van begeerte in haar aan, is sy bang vir hierdie gevoel. Sy het seer genoeg gekry toe Kobus weg is.

Toe Nick die volgende aand laat tuis kom, brand Anna se kamerlig nog. Hy stap soontoe en sy kyk op toe hy inkom.

“Hallo, Ma.”

“Hallo, Nick. Moeg?”

“Nee, wat. Dit was ’n rustige aand. Ek sal nog ’n paar uur se studie kan inkry. Was Steve toe biblioteek toe?”

“Ja, maar Menantheau was nie daar nie. Sy is blykbaar nog siek, en die dokter het haar vir vier dae afgeboek.”

Anna sien die kommer in Nick se oë en sy por subtiel: “Weet jy of daar darem iemand is om haar te versorg by haar huis?”

“Nee, sy bly alleen.”

“Miskien sal die bure ’n ogie hou,” sê Anna.

“Ja, miskien. Ek gaan kamer toe.”

“Nick, hoe het jy geweet dat Menantheau se motor probleme gegee het?”

“Ek wou seker maak dat Steve se storie oor die boeke waar was. Haar munisipale rekening was in een van die boeke. Ek het van ’n telefoonhokkie af gaan bel, en toe ek nie by haar huis antwoord kry nie, het ek haar by die enigste logiese plek gaan soek ... die biblioteek.”

“Maar sy was dan gisteraand by ’n skoolfunksie. Dis waar sy die boeke vir Steve gegee het?” frons Anna.

Nick haat dit om vir sy ma te jok, maar dis beter dat sy nie die volle waarheid weet nie.

“Sy is blykbaar ná die funksie terug biblioteek toe om iets te gaan haal wat sy vergeet het.”

Anna is tevrede met hierdie verduideliking, en Nick kan uiteindelik na sy kamer gaan. Hy haal sy boeke uit en gaan sit voor sy lessenaar, maar die woorde in die boeke maak vanaand geen sin nie.

Uiteindelik gooi hy die pen neer en gryp sy leerbaadjie waar dit oor sy stoel hang. Hy pak ’n paar boeke in sy rugsak en vat sy motorfietssleutel en valhelm.

In die donker glimlag Anna toe sy ’n paar minute later die motorfiets hoor. Sy het gehoop dat die gedagte aan ’n siek Menantheau Nick se beskermingsdrang sou aanwakker.