Читать книгу Kobra - Деон Мейер - Страница 9

Die lyfwagte sê Morris het bedags meestal in die eetkamer met sy rekenaar en iPad gesit, en saans voor die vuur met ’n boek wat hy in die sitkamer se boekrakke gekry het. Soms het hy net by die venster in die eetkamer gestaan, die een wat uitkyk oor die Franschhoek-vallei. “I never knew this country was so beautiful,” het hy een keer gesê.

Griessel vra hulle waar hy die rekenaar en iPad gebêre het.

“Hy het nie. Elke keer wat ons daar weg is, het dit nog op die eetkamertafel gestaan,” sê Conradie.

“En as julle eet?”

“Morris het in die eetkamer geëet; ons eet in die kombuis.”

Conradie sien Griessel se frons. “Dis protokol,” sê hy.

“Het hy ’n selfoon gehad?”

“Seker. Ons het hom nooit daarmee gesien nie,” sê Conradie.

“Maar hy kon in die nag sy selfoon in sy kamer gebruik het as julle nie by was nie.”

“Dis moontlik.”

“Hy het julle nooit gevra om iemand te bel nie?”

“Nee.”

“Is daar wifi in die guesthouse?” vra Radebe.

“Ja.”

Radebe maak ’n aantekening.

“Hierdie plek …” Griessel beduie na die wynplaas. “Ek verstaan nog nie mooi hoekom julle hom hiernatoe gebring het nie. Dis nie moeilik om hier in te kom nie, as jy regtig wil.”

Barnes frons, sug sag en sê: “Persoonlike sekuriteit is so goed soos die kliënt se briefing. Ons het safe houses en safe apartments waar jy nie met ’n full SWAT team kan inkom nie, as daar genoeg PSO’s is wat weet wat hulle …”

“PSO’s?”

“Personal Security Operatives.”

“O.K.”

“Maar hierdie ou het niks gesê oor die nature of the threat nie. Ons kan hom nie dwing nie. Die protocol is, as hulle nie specifics gee nie, vertel die baas vir hom van al die options, en dan moet hy self besluit.”

“Hierdie plek is goed as niemand weet jy is hier nie,” sê Conradie.

“Maar iemand hét geweet hy is hier,” sê Griessel.

Die lyfwagte knik met vae ongemak.

“Hoe? Wat is die moontlikhede?”

“Hy kon vir iemand gesê het,” sê Barnes.

“Voor hy gekom het,” sê Conradie. “Of terwyl hy hier was. Hy kon vir iemand e-pos gestuur het …”

“Geen ander moontlikhede nie? Die ouens wat hom ontvoer het, is professioneel.”

Die stilte rek, voor Conradie sê: “As die pro’s jou agtervolg … Dis nie altyd moontlik om dit raak te sien nie. As hulle baie goed is. As hulle twee of drie karre gebruik. As hulle ’n GPS tracker aan jou kar sit.”

“That’s it,” sê Barnes. “The only possibilities.”

Griessel knik. “En hy het nooit bang of bekommerd gelyk nie?

“Nee. Hy was rustig. En ’n nice ou. Een van die makliker kliënte wat ons die afgelope jaar gehad het.”

“Enigiets anders?” vra Radebe. “Iets wat hy wou gehad het?”

“Morris het gister gevra vir Suid-Afrikaanse finansiële tydskrifte en koerante. Ek het dit gisteraand by die CNA in die Waterfront gaan koop, en vanoggend saamgebring.”

Hulle neem die lyfwagte se kontakbesonderhede, en laat hulle gaan.

“Ek sal die wifi opvolg, Bennie,” sê Radebe. “Uitvind wie dié plek se service provider is. Philip-hulle kan die logs kry.”

Griessel het in die afgelope maande hard gewerk aan sy gebrekkige tegnologiekennis. Cupido en kaptein Philip van Wyk van IMC, die Valke se Inligtingsbestuursentrum, oftewel Information Management Centre, was geesdriftige en goeie leermeesters. Hy ken steeds net ten dele, maar weet dit is moontlik om iemand se internetspore op só ’n manier te volg.

“Dankie, Ulinda. IMC sal na selfoonoproepe ook moet kyk. Morris moes een gehad het. Enige buitelandse nommers … En as ons sy foon geïdentifiseer kan kry …”

“… kan ons hom trace. Hierdie bodyguards sou bel om by die deur in te kom; as ons die twee victims se nommers ook kan kry, gaan dit makliker wees om vir Morris te track. ’Selfde cellular tower, if you get my drift.”

Griessel knik. Hy moes daaraan gedink het. “Vaughn is in die stad – ek sal hom vra om dit by Body Armour te kry. Dankie, Ulinda.”

“No problem.”

* * *

Die sagte reën is ’n fluistering op die dak.

Griessel en Liebenberg deursoek die groot gastehuis van hoek tot kant. Griessel is in Morris se slaapkamer besig om alles weer noukeurig na te gaan toe Fillander en Ndabeni terugkom van die plaaswerker-ondervraging. Hulle kom staan in die deur, hul koppe en skouers blinknat.

“Niks,” sê Fillander. “Dié wat hier was, het niks ongewoon gehoor of gesien nie. Daar is vier werkers wat Saterdag vir die naweek weg is Robertson toe. Glo familiebegrafnis, hulle kom eers vandag terug. Dalk te toevallig, Bennie. Ek het gevra hulle moet my bel as die mense terug is.”

“Dankie,” sê Griessel.

“What’s next, Bennie?” vra Ndabeni.

“I need you to walk the farm perimeter,” sê hy. “The perpetrators did not enter at the main gate, so there might be signs somewhere …”

“O.K., Bennie.”

“I’m really sorry, but I don’t trust the station uniforms to do a thorough job in this weather. And if we wait until the rain stops, there might be nothing left. Ask Christel de Haan, the hospitality manager, if you can borrow umbrellas.”

“O.K., Bennie, no problem.”

En dan is hy weer alleen, en hy draai die omgekeerde lessenaarstoel regop, gaan sit sodat hy kan dink en die gewig van sy voete af kan kry.

Jissis, hy word oud. Twee, drie jaar gelede sou hy nie só poegaai gewees het na ’n nag van …

Laat hy hom by die saak bepaal.

Hy probeer dit sien, die hele ding: Gisteraand. Net ná nege. Die verdagtes skuil hier iewers, hulle kyk hoe Scarlett January en haar pa Cyril die trollie by die stoep se trappe afdra, en hoe Scarlett dit wegstoot.

Een skieter vir al twee slagoffers, het Dik en Dun gesê. Maar om ’n man te ontvoer gaan moeilik wees vir net een mens.

Een skieter, met handlangers?

Hulle skuil, tot die lyfwagte weer die deur oopmaak, die terrein bespied, en vir Cyril laat uitkom.

Hulle wag tot die deur weer toe is. Hulle sak op Cyril toe. Pistool teen die kop. Hulle neem hom terug na die voorstoep. Bel hulle daar binne. Sê jy het iets vergeet.

Cyril bel.

Hulle het hom van agter af geskiet. Bloedsproei teen die buitekant van die voordeur. Met ’n knaldemper? Waarskynlik, want niemand op die plaas het enigiets gehoor nie, en ’n skoot sou die lyfwagte binne gewaarsku het.

Waarom het Cyril nie die alarmkode oor die telefoon gegee nie?

As hulle nie oopmaak nie, as enigiets verkeerd gaan, is jy dood.

Skiet vir Cyril toe die deur oopgaan. Stamp die deur sodat die lyfwag terugsteier. Skiet die lyfwag. Hy val terug, in die voorportaal.

Die tweede lyfwag is in sy kamer, diep in die huis. Hy hoor iets, gryp sy pistool, kom in die gang af gehardloop. Die verdagtes is al in die sitkamer. Die laksman skiet die tweede lyfwag, eers deur die hand, dan in die kop.

Waar is Morris? In die eetkamer besig met sy rekenaar? In sy slaapkamer? Laasgenoemde is meer waarskynlik, hier is die enigste tekens van ’n gestoei.

Die laksman kry vir Morris. Pistool teen die kop, maar dit help nie, hy sit hom teë. Stoei hom grond toe. Laat hom lê. Boei sy polse met kabelbinders.

Hoekom een kabelbinder weer afknip? Was dit te styf?

Morris se beursie is soek. Morris se rekenaar en iPad is soek. Dalk ook ’n selfoon, al het die lyfwagte dit nooit gesien nie. Die klere is verstrooi, die kas versteur.

Het hulle eers vir Morris met ’n ekstra kabelbinder aan die bed – of iets anders – vasgebind, terwyl hulle iets gesoek het? En dit losgeknip toe hulle hom wegvat uit die huis uit?

Hoekom die beursie, rekenaar en iPad saamvat?

Wat anders is weg?

Waarna het hulle gesoek?

Waarom nie vir Morris ook skiet nie, maar hom ontvoer?

Daar is net een mens wat die antwoorde kan verskaf: Paul Anthony Morris. En hulle het nie die vaagste benul wie hy is nie.

Griessel se selfoon lui meteens in sy sak, die outydse lui waarop Alexa dit gestel het. Hy haal dit uit.

“Vaughn?”

“Benna, die foto’s van die paspoort is nou in die hande van Deputy Consul General van die British Empire, madam Carlisle. Sy sê dit gaan ’n dag of wat vat.”

“Ek sal Die Giraffe bel, Vaughn. Miskien kan hy iets doen.”

“Waar soek jy my?”

Hy huiwer voor hy vra: “Sien jy kans om weer na Louw toe te gaan?”

“Of course. Ek skrik nie vir koue lesbetariër nie,” sê hy met groot gretigheid.

Griessel wonder of dit nie ’n groot fout is nie. “Vaughn, ons moet mooi werk. Sy’t van haar mense verloor.”

“Sure, Benna, ek’s cool.”

“Kry Morris se e-posadres en al die dokumentasie wat hy ingevul het. En ons soek ’n selnommer, Vaughn. Vra of sy rekords gehou het van die oproepe verlede week. En die selnommers van die twee oorledenes ook.”

“I’m all over it. Like a rash.”