Читать книгу Mniej strachu. Ostatnie chwile z Januszem Korczakiem - Agnieszka Witkowska-Krych - Страница 9

PRZYPISY

[1] Urodzony w spolonizowanej rodzinie żydowskiej jako Henryk Goldszmit (1878[9?]), od 1900 roku równolegle używał oficjalnego imienia i nazwiska oraz literackiego pseudonimu.

[2] Janusz Korczak, Pamiętnik i inne pisma z getta, opr. Marta Ciesielska Warszawa 2012, s. 107.

[3] Marek Edelman, Paula Sawicka, I była miłość w getcie, Warszawa 2009, s. 62.

[4] Przykłady podobnych historii można znaleźć w publikacji Przecież ich nie zostawię. O żydowskich opiekunkach w czasie wojny, red. Magdalena Kicińska, Monika Sznajderman, Wołowiec 2018.

[5] „Gazeta Żydowska” 1942, nr 3, s. 2.

[6] Magdalena Kicińska, Pani Stefa, Wołowiec 2015.

[7] Janusz Korczak, Dzieła, t. 14, vol. 1, Warszawa 2008, s. 189.

[8] Dziś jest to ulica Jaktorowska 6.

[9] Więcej o „Gazecie Żydowskiej” w artykule Marty Janczewskiej, Gazeta Żydowska (1940−1942), [w:] Studia z dziejów trójjęzycznej prasy żydowskiej na ziemiach polskich (XIX−XX w.), red. Joanna Nalewajko-Kulikov, Warszawa 2012, s. 167−180.

[10] Opublikowane pierwotnie jako Janusz Korczak w getcie. Nowe źródła, opr. Aleksander Lewin [i in.], Warszawa 1992, potem częściowo przedrukowane w publikacji Pamiętnik i inne pisma z getta, op. cit., w nowym opracowaniu, ukażą się jako tom 15 Dzieł Janusza Korczaka. O historii Nowych źródeł czytamy we wstępie Aleksandra Lewina do pierwszego wydania tychże: „W połowie 1988 roku, w zagadkowych okolicznościach, dotąd jeszcze niewyjaśnionych, ktoś z mieszkańców Warszawy, zastrzegając sobie całkowitą anonimowość, przekazał (nie osobiście, lecz przez pośredniczkę) Stowarzyszeniu Korczakowskiemu w Izraelu obszerny, nieuporządkowany zbiór nieznanych dotąd materiałów archiwalnych z ostatniego okresu życia Starego Doktora. [...] Gdy pytano nas przy różnych okazjach, w jaki sposób dokumenty te ocalały, kto je przechowywał, dlaczego w ciągu czterdziestu lat nie udostępniono ich ludziom czy instytucjom zajmującym się gromadzeniem i badaniem całej spuścizny życiowej Korczaka – nie umieliśmy i dotąd nie umiemy na te pytania odpowiedzieć. Jedno wydaje się niemal pewne: materiały, które otrzymaliśmy pochodzą z archiwum Domu Sierot”, [za:] Aleksander Lewin, Ostatnie świadectwa, [w:] Janusz Korczak w getcie. Nowe źródła, op. cit., s. 7.