Читать книгу Raz, dwa, trzy… giniesz Ty! - Alek Rogoziński - Страница 4

Bartek Jarecki – student aktorstwa, dla którego rola w Jak Cię zabić, kochanie? 4 mogła być przepustką do sławy, choć w sumie nie na tym zależało mu najbardziej.

Agnieszka Wiśniewska – dziennikarka, która nie chciała robić reportażu z planu filmowego i, jak się szybko okazało, miała rację, bo nic dobrego tam na nią nie czekało.

Oliwka Burzyńska – przyjaciółka Agnieszki, żywa encyklopedia polskiego kina, znająca na pamięć życiorysy większości gwiazd ekranu, i to – na swoje nieszczęście – te prawdziwe, a nie wymyślone na potrzeby Wikipedii i fanów.

Paweł „Pepe” Kwiatek – szef kawiarni Take My Cake, naiwnie myślący, że po tym, jak niegdyś jego szalona szefowa, autorka powieści kryminalnych Róża Krull, wplątała go w sprawę kilku morderstw, zdołał się uodpornić na tego typu „atrakcje”.

Sebastian „Seba” Krasiński – aktor uznawany (przede wszystkim przez siebie) za najbardziej seksownego kinowego amanta wszech czasów.

Piotr Janik – rywal Sebastiana w walce o miano „filmowego boga seksu”, niezbyt starannie maskujący niechęć do swojego konkurenta.

Jan Witkowiak – reżyser marzący o stworzeniu filmu, który otrzyma Oscara (a w najgorszym przypadku rodzimego Orła), kręcący na razie komercyjne durnoty określane przez krytyków uprzejmym mianem „szmir, od których bolą zęby”.

Maria Jankowska – scenarzystka, której krwawe wizje ktoś, niestety, zaczął wcielać w życie.

Joanna Maciejak – kierowniczka castingów, lubiąca wyłapywać na nich także aktorów do swoich własnych produkcji, niekoniecznie zresztą fabularnych.

Monika Jarosz – wschodząca gwiazda srebrnego ekranu i ulubienica sponsorów, którzy wspólnym wysiłkiem zamienili ją w dziwny twór, określany przez plotkarskie portale nazwą „żywy billboard”.

Dorota Karwan – aktorka, która uważała, że uznanie zyskuje się dzięki wizytom w gabinetach piękności i klubach fitness.

Iwona Mostkowska – pozornie zahukane dziewczę, szalenie rozbawione plotkami o swoim romansie z kolegą z planu filmowego.

Ewa Jabłońska – niegdyś rozchwytywana, a obecnie nieco zapomniana diwa polskiego kina, po licznych wybrykach uważana przez reżyserów i producentów za ich najgorszy koszmar.

Janina Majak – kostiumolożka, sprawiająca wrażenie istoty z innej planety.

Maciej Głuszec – wiecznie marudzący scenograf, którego nawet i Szymon Słupnik miałby ochotę zabić już po kilku godzinach znajomości.

Genowefa Pręcik – asystentka planu starająca się traktować wszystkich członków ekipy filmowej jak swoje dzieci, w dodatku cofnięte w rozwoju.

Ludwik Solski – powoli zbliżający się do emerytury producent, marzący przy okazji każdego filmu o tym, że za psie pieniądze uda mu się zrobić drugiego Titanica, a w najgorszym wypadku Ogniem i mieczem, tudzież traktujący każdą prośbę o dodatkowe fundusze gorzej niż wiadomość o nadchodzącym końcu świata.

Matylda Paśnik-Lwik – troszkę zesklerociała emerytowana dziennikarka, będąca niegdyś naocznym świadkiem morderstwa, jakie miało miejsce na planie filmowym.

Krzysztof Darski – komisarz, który najpierw dostał sprawę morderstwa, a potem propozycję, żeby rzucił w diabły policję i zaczął występować w ekranizacjach powieści Blanki Lipińskiej i K.N. Haner, co uznawał za miły komplement do czasu, kiedy przeczytał ich książki i zrozumiał, co miałby tam robić, a mówiąc dokładniej – pokazywać.

A także gościnnie:

Róża Krull – pisarka, która co prawda pojawia się tylko w dwóch scenach, ale nie można jej nie wymienić, bo oczywiście zaraz strzeliłaby focha stulecia.

Pozostałych kilku bohaterów to postacie trzecioplanowe, które szybciej znikają, niż się pojawiają, nie zasługują więc na miejsce na tej liście.