Читать книгу Józef Balsamo - Aleksander Dumas (ojciec) - Страница 10

Oto co się zdarzyło na drodze podczas rozmowy podróżnego z uczonym.

Gdy konie lejcowe powaliły się od pioruna, a dyszlowe cofnęły się gwałtownie, kobieta w kabrjolecie zemdlała. Długą chwilę leżała bez czucia, ponieważ jednak strach tylko był powodem jej omdlenia, powoli przyszła do siebie.

— Boże! — zawołała — czyż nikt mi nie pospieszy z pomocą? — czy sama jestem zupełnie?...

— Pani! — odezwał się głos nieśmiały — jeżeli pozwolisz, ja tu jestem na twoje usługi.

Na dźwięk tego głosu młoda kobieta wyprostowała się, i wychyliwszy głowę z poza firanek, znalazła się nawprost młodzieńca, stojącego na stopniach powozu.

— Czy to pan mówiłeś? — zapytała.

— Ja, pani — odrzekł młodzieniec.

— Pan mi ofiarowałeś swoją pomoc?

— Ja, pani.

— Co się to stało, powiedz mi pan?

— Piorun uderzył i zerwał lejce przednich koni, które uciekły, unosząc pocztyljona.

Kobieta obejrzała się niespokojnie.

— A ten... który z kozła powoził, gdzie jest?

— Wszedł w tej chwili do powozu.

— I nic mu się nie stało?

— Nic a nic.

— Jesteś pan pewny tego?...

— Jak najpewniejszy.

— Chwała Bogu!...

Młoda kobieta uspokoiła się i po chwili zapytała:

— A pan gdzie się znajdował, że tak w porę przybył mi z pomocą?

— Zaskoczony burzą, schowałem się w jaskini, która jest zejściem do kopalni, gdy naraz ujrzałem pędzący powóz. Sądziłem, że konie go ponoszą, przekonałem się jednak, iż trzyma je ręka silna i wprawna... Naraz nowy straszliwy huk piorunu obezwładnił mnie zupełnie. To, co opowiadam, wydaje mi sennem widziadłem.

— Nie jesteś pan zatem pewny, czy ten kto powoził z kozła jest obecnie wewnątrz powozu?

— Ależ pani, — ocknąwszy się z osłupienia, widziałem doskonale jak tam wchodził.

— Sprawdź pan to z łaski swojej raz jeszcze, proszę pana...

— W jaki sposób mam to uczynić?...

— Nasłuchując. Jeżeli jest w powozie, to będzie słychać dwa głosy...

Młodzieniec skoczył na stopień, nachylił się do pudła karety i słuchał.

— Może pani być zupełnie spokojna — rzekł powracając.

Kobieta skłoniła głowę i wpadła w zadumę; młody człowiek patrzył na nią uważnie.

A miał na co patrzyć. Była to bowiem śliczna dwudziesto-czteroletnia brunetka, o płci ciemnej, matowej. Cudne niebieskie oczy, wzniesione w górę, błyszczały jak gwiazdy, a włosy czarne, niepudrowane, wbrew ówczesnej modzie, spadały na szyję o odcieniach opalu.

Naraz powzięła zamiar jakiś.

— Gdzie się teraz znajdujemy? — zapytała.

— Na drodze ze Strasburga do Paryża, o dwie mile od Pierrefitte.

— Co to jest Pierrefitte?

— Małe miasteczko.

— A za Pierrefitte co będzie?

— Bar-le-Duc.

— Czy to także miasto?

— Tak pani.

— Ludne?...

— Ma cztery, czy pięć tysięcy mieszkańców.

— Czy niema stąd jakiej bliższej drogi do Bar-le-Duc?

— Niema, a przynajmniej ja o niej nie wiem.

— Peccato! — rzekła zcicha, cofając się do kabrjoletu.

Młodzieniec poczekał jeszcze chwilę, a widząc że jest niepotrzebny, chciał się oddalić. Poruszenie to wyrwało kobietę z zadumy.

— Panie! — zatrzymaj się — zawołała.

— Jestem na usługi, — rzekł zbliżając się.

— Jedno chcę jeszcze zadać panu pytanie!

— Słucham.

— Z tyłu powozu był koń uwiązany.

— Nie ma go już tam, proszę pani; człowiek, który wszedł do powozu, przywiązał go z boku.

— Jest to koń niezmiernie cenny, pragnę się przekonać czy zdrów i cały; jak mogę go zobaczyć?

— Chętnie przyprowadzę go pani.

— O! uczyń to pan, proszę, będę panu nieskończenie wdzięczna.

Młodzieniec zbliżył się do konia, który zarżał, podnosząc głowę.

— Nie bój się pan!... — odezwała się kobieta, łagodny jest jak baranek.

Później głos trochę zniżając:

— Dżerid! Dżerid! — zawołała.

Młodzieniec zaczął odwiązywać zwierzę, które poczuwszy rękę niewprawną, szarpnęło się i uwolniwszy się ruchem gwałtownym, odskoczyło o dwadzieścia kroków od powozu.

— Dżerid! — zawołała kobieta głosem pieszczotliwym, — Dżerid, zbliż się tutaj!

Arabczyk wstrząsnął pięknym łbem, wciągnął powietrze gwałtownie i w lansadach, jakby w takt muzyki, zbliżył się do kabrjoletu.

Kobieta wychyliła się do połowy.

— Chodź tu, Dżerid, chodź — powiedziała.

Posłuszne zwierzę wyciągnęło łeb.

Młoda kobieta jedną rączką pochwyciła za grzywę konia, a opierając się drugą o kabrjolet, wskoczyła na siodło z lekkością widma z ballady niemieckiej.

Młodzieniec chciał rzucić się ku niej; lecz ruchem rozkazującym wstrzymała go na miejscu.

— Słuchaj pan — rzekła — choć młody jesteś, a raczej właśnie dlatego żeś młody, nie obce ci być powinno poczucie ludzkości. Nie przeszkadzaj mi. Uciekam od ukochanego, bo przedewszystkiem jestem rzymianką i katoliczką.

Gdybym z nim dłużej jeszcze przestawała, człowiek ten zgubiłby moją duszę. To ateusz, czarnoksiężnik, którego Bóg ostrzega głosem piorunów. Oby usłuchał przestrogi! Powiedz mu, coś słyszał odemnie i bądź błogosławiony za udzieloną mi pomoc. Żegnam!...

Po tych słowach lekka jak mgła puściła galopem Dżerida.

Widząc ją znikającą, młodzieniec wydał okrzyk zdziwienia.

Ten to okrzyk obudził czujność podróżnego.