Читать книгу Kryształowe Schody - Alessandra Grosso - Страница 10

Był potworny, hałaśliwy i karmiony strachem. Jego ciało było czerwone z widocznymi żyłami po całkowitym poparzeniu skóry. Był bardzo wysoki, około czterech lub pięciu metrów, z solidnymi i ogromnymi stopami, które, kiedy się poruszał, roztrzaskiwały głazy na ziemi tworząc wielki hałas. Usta miał pełne zębów do gryzienia i kochał ludzkie ciało.

Mieszkał tam od stuleci, i ukryty w środku ruin czekał na młodych i starych ludzi, w miejscu, gdzie stawali się bardziej wyartykułowani; mieszkał w ruinach, ponieważ były fantastycznym zamkiem. Był niechcianym synem przemocy i został przeklęty od poczęcia. Był to wynik gwałtu w połączeniu z siedmioma starożytnymi przekleństwami. Jego oczy były jasnożółte, widział i wyczuwał zapach w ciemności.

Zawarł pakt z innym demonicznym stworzeniem: potworem, który nienawidził niewinności.

Nazywali się Potępienie, wynik przekleństw, i Zemsta, która nienawidziła niewinności.

Zemsta była cichym, wyrafinowanym, inteligentnym i psychopatycznym zabójcą, który widząc, że umiera na stosie, zawarł pakt z Potępieniem, zanim został spalony żywcem. Potępienie było w stanie odzyskać prochy Zemsty i sprowadzić go z powrotem na ten świat. Ten ostatni, po spaleniu na stosie, wrócił z rosnącym pragnieniem krwi.

Zemsta nosił poszarpaną koszulę, na której można było jeszcze odczytać jego imię: było napisane białym gipsem i otoczone czerwienią jego ofiar.

Obydwaj zabójcy natychmiast poczuli obecność dwóch ludzi i bez chwili wahania ukryli się w ciemności, nie wypowiadając ani jednego słowa. Znały nasz strach, były w stanie go zwietrzyć w powietrzu i wyczuć każdą naszą niepewność. Wiedzieli, że jesteśmy dwiema dobrymi wędrownymi duszami, które straciły orientację.

Ja i ta druga ja cieszyliśmy się, że jesteśmy razem, ale to właśnie to uczucie nas zdradziło, w tym sensie, że na początku ze strachem przeszukiwałyśmy starożytne zrujnowane ruiny, ale potem, być może, wpadłyśmy w entuzjazm i ruszyłyśmy dalej, ale bez mapy. Wiele razy znalazłyśmy się w ślepych zaułkach, a w końcu, po kilkukrotnym okrążeniu w kółko, zdaliśmy sobie sprawę, że jesteśmy zagubione.

Nie wiedząc, jak wrócić, musiałyśmy spróbować się wydostać. Ruiny były coraz mniej zniszczone i coraz bardziej zwarte, jakbyśmy weszły w stosunkowo nowsze skrzydło zamku. Ściany były grube, szare i wilgotne, z sufitu kapała woda tworząc kałuże na ziemi.

Wewnątrz tego labiryntu były duże, na wpół puste, szare, wilgotne, ciemne pomieszczenia. Czasami wilgoć osadzała się na ścianie, czasami z dala od nas tworzyła się mgła. Byłyśmy ciekawe, próbując zrozumieć, skąd się wzięła mgła i dlaczego czułyśmy się śledzone.

W tym tajemniczym labiryncie przenikały nasze dusze dwa przeciwstawne uczucia: strach i chęć poznania.

Chęć odkrywania nowych terytoriów jest popędem, który można odczuć szczególnie w okresie dojrzewania, i w jakiś sposób znów byłyśmy nastolatkami, mimo że same zmagaliśmy się z nowymi poszukiwaniami.

Nasze emocje były sprzeczne, ale wiedziałyśmy, że choć niebezpieczeństwo było nieuchronne, byłyśmy ludźmi i musiałyśmy jeść, aby przetrwać. To były chude dni, ale na szczęście miałyśmy zapasy suszonego mięsa. Kiedy moja druga ja była na zewnątrz ruin, polowała i zbierała jagody.

Schroniłyśmy się w małym kąciku, by żuć ten mizerny pokarm, który w tej sytuacji wydawał się pysznością. Nasze zęby były jak ostrza, które przecinały wszystko, nawet to, co wydawało się nie do zjedzenia. Byłyśmy głodne, dlatego nasze zapasy zniknęły szybko. Posprzątałyśmy teren i kontynuowałyśmy naszą pielgrzymkę z nadzieją, że nie spotkamy żadnych nieprzyjemności. W trakcie podróży widziałyśmy okropne obrazy rysowane, pisane, które pchały nas do wyjścia, do ucieczki, ale gdzie mogłyśmy uciec? Gdzie mogłyśmy znaleźć schronienie? Jak mogłyśmy się wydostać z tego niekończącego się labiryntu?

Kontynuowałyśmy i na szczęście znalazłyśmy broń i kule; wzięłyśmy je z myślą, że mogą się przydać w przyszłości.

Znalazłyśmy też rodzaj zniszczonego obozu. Wyglądało na to, że został zaatakowany, a zwłoki zabitych zabrane na zewnątrz: smugi krwi po przeciąganiu ciał były wyraźnie widoczne, jednak nie znalazłyśmy żadnej ofiary.

Zebrałyśmy wszystką możliwą broń, a także mały zestaw pierwszej pomocy: nie wiedziałyśmy, co nas czeka, i chciałyśmy być przygotowane na każdą ewentualność. Gdyby chcieli nas zabić, najpierw musieliby ciężko natrudzić.

Byłyśmy uzbrojone i mając nadzieję pomóc tym, którzy pozostali przy życiu po ataku, posuwałyśmy się naprzód podążając za smugami krwi. Jednak po krótkim zaczęłyśmy obawiać się najgorszego dla tych nieszczęśników: musieli stracić dużo krwi, ich koniec już nadszedł, albo był bardzo blisko.

Śledziliśmy smugi krwi w dużym pokoju, a następnie przeszłyśmy do węższego, ciemniejszego miejsca, które oświetlało tylko kilka pochodni. Byłyśmy zdecydowane na uratowanie nieszczęśników, dlatego nawzajem podtrzymywałyśmy się na duchu dodając sobie odwagi.

Z wąskiego i ponurego korytarza przez szersze przejście z bardzo wysokim sufitem, przeszłyśmy do kolejnego pomieszczenia otoczone murem pośrodku. Na nasze szczęście wejście to było niewidoczne, ponieważ czując nasz zapach, potwory wyszły szukać nas, nie wiedząc dokładnie gdzie jesteśmy krążyły wkoło. Wykorzystując moment ukryłyśmy się wzdłuż wysokiej skały.

Były ohydne i brudne, poplamione krwią. Po prostu widok zamrażający krew w żyłach. Kłócili się między sobą, zrozumiałam to, ponieważ rzucali dziwne promienie i ogniste kule, które uderzały w ich ciała; jeśli zostali trafieni, wyli przerażającymi okrzykami barytonu.

Nie były to okrzyki zrozumiałe dla nas. Wyobrażałam sobie, że zaczęli się kłócić i dokuczać sobie nawzajem, prawdopodobnie dlatego, że zbyt długo przebywali w samotności i byli tym znudzeni.

Walka między nimi trwała dalej i stawała się coraz bardziej namiętna. Przestali wyczuwać powietrzu nasze zapachy. Może stracili zainteresowanie nami walcząc między sobą?

Ranili się nawzajem. To był dobry moment na atak i poszukiwanie ocalałych. Mogłyśmy nadal ich uratować lub co najmniej spróbować to zrobić, myślałam pełna nadziei. Nie było jednak wiele nadziei, lecz gdyby byli zaatakowani niedawno, być może mogliśmy ich ocalić. W tej sytuacji zestaw pierwszej pomocy, który znalazłyśmy wcześniej, mógłby być pomocny.

Dlatego postanowiłyśmy zaatakować potwory od tyłu i strzelać, celując w ich rany; osłabić ich, jeśli nie udałoby by się nam ich zabić. Wyobraziłam sobie wyraźnie nasze działanie, nasze ciche podejście Strzelałyśmy około jednej sekundy, zanim nas zauważyli. Nasze pociski, pomimo wielkiego rozmiaru potworów, były dla nich bolesne. Wyładowałyśmy na nich wszystko, co mogłyśmy, lecz potem wszystko się źle skończyło.

Widziałam koniec, widziałam go w ciemnych oczach kobiety, która została śmiertelnie zraniona i była dokładnie taka sama jak ja; mogłam zobaczyć jej oczyma i wyczuć życie, które powoli ją opuszczało. Mimo wszystko musiałam ją opuścić. Rozumiała, że muszę uciekać. W jej oczach widziałam przebaczenie i zrozumienie. Moja ucieczka została zrozumiana, uzasadniona.

W nadchodzących dniach śniłam i odczuwałam cały ból tego stworzenia z daleka, którego nigdy więcej nie miałam zobaczyć, mój własny obraz pochodzący z innego wymiaru rzeczywistości. Czułam zimne uderzenie wywołane przez ognisty wir, który mnie wciągnął, poczułam kontakt z zimną podłogą, spojrzałbym w górę, wiedząc, że na tym świecie nie ma już nadziei.

Mimo wszystko potwory wciąż żyły i mogły mnie zabić albo zranić, dlatego byłam zmuszona zostawić moją nową odnalezioną towarzyszkę przygód ratując własne życie.

Próbując ich zabić, podpaliła się, wysadzając w powietrze pozostałe kule, które miała na sobie. Zadało to ogromny ból dla potworów, które zdawały się krzyczeć, jęczeć i ryczeć ze złością, frustracją i bólem. Widziałam ich na kolanach kącikiem oka i miałam nadzieję, że się od ich wyzwoliłam.

Szybko przeszłam przez szerokie przejście i znalazłam się w pokoju, w którym Potępienie i Zemsta torturowały więźniów i składały ich w ofierze jakiemuś bożkowi piekielnemu.

Kilka ciał zostało powieszonych głową w dół, aby krew uchodząca z nich powoli pozbawiała ich życia. To była przerażająca i dramatyczna, najgorsza scena, jaką kiedykolwiek widziałam.

Miałam gęsią skórkę i łzy w oczach; w moim ciele czułam wielki strach, którego nie znałam wcześniej. Trzęsłam się przy każdym najmniejszym szeleście, a przy każdym zmieniającym cieniu pochodni dreszcz spływał mi po kręgosłupie. Powtarzałam sobie, że mam moralny obowiązek pomagać ludziom w kłopotach; taka była moja natura i musiałam za nią podążać, by pozostać sobą.

Słyszałam jakby jakiś jęk w worku i próbowałam dowiedzieć się co to jest. Jednak mogło to być niebezpieczne: może to był niewinny więzień lub inne straszne stworzenie jak Potępienie i Zemsta.

Podążałam za jękiem. Prawdopodobnie był to głos człowieka wołającego o pomoc, ale nie rozumiałam, co mówił, ani kogo wzywał. Zobaczyłam worek. Otworzyłam go i wyszedł z niego piękny mężczyzna. Miał niebiesko – zielone oczy, blond włosy i typowe nordyckie rysy, które zawsze doprowadzały mnie do szału. Jego ramiona były potężne i zdawało się, że zostały stworzone, by mnie chronić.

Natychmiast się do mnie uśmiechnął, wdzięczny, i próbował ze mną rozmawiać, ale nie rozumiałam, co mówił. Po krótkiej chwili jednak zrozumieliśmy, co mamy robić, że musimy uciekać, ponieważ Zemsta i Potępienie wyły i tęskniły za swoją zemstą. Byli bardzo blisko nas. Uciekliśmy bardzo szybko.

Na końcu pokoju, nagle wskazał mi małe zamknięte drzwi, które musiał otworzyć. Za nimi znajdowała się żelazna krata. By mu pomóc, ja która byłam uzbrojona, musiałam go chronić, dlatego strzelałam do dwóch zbliżających się potworów, które były ranne, ale wciąż bardzo aktywne. Widziałam je bardzo wyraźnie: były to dwa piekielne stworzenia. Zaczęli rzucać w moją stronę żółte ogniste kule. Broniłam się jak mogłam, nie zaprzestając strzelać.

Byłam tak bardzo zajęta i skoncentrowana obroną, że ten piękny człowiek był zmuszony chwycić mnie za barki i pchnąć w kierunku luku. Weszliśmy szubko do środka i szybko zamknęliśmy za sobą kratę.

Posuwaliśmy się po omacku w tym ciemnym miejscu. Światło było słabe, ale nie byłam sama. Zarówno on jak i ja mieliśmy w naszych oczach i sercach jeden z najsmutniejszych i najbardziej bolesnych dni, jakie ludzie mogli poznać; byliśmy mali, słabi i przestraszeni.

Pomimo tego strachu i szalonych krzyków dwóch potworów, w ciemnym świetle piękny człowiek znalazł miecz. Zdałam sobie sprawę, że mój towarzysz wiedział, jak się nim posługiwać. Był wyćwiczony, co potwierdzały jego muskularne i silne ramiona.

Posuwając się dalej znalazł również martwego człowieka w zbroi. Dał mi do zrozumienia, abym mu pomogła zdjąć ją ze zwłok. Przymierzał żelazne części zbroi. Na szczęście jej rozmiar był doskonały, jakby dla niego. Był szybki i zwinny nawet dźwigając jej ciężar.

Przechodziliśmy przez tunele, które były ciepłe i słabo oświetlone, ale dawały poczucie spokoju. Trwało to długo. Nie było żadnego niebezpieczeństwa.

Byłam przekonana, że wiedział jak używać broni, że był inteligentny, musiał być żołnierzem. Próbował się komunikować się ze mną ale nie rozumiałam tego, co mówił. Wydawał się delikatny w swoich gestach i ruchach, być może dlatego, że go uratowałam. Zawsze był gotów mi pomóc. Wydawał się szukać jedzenia, ponieważ tak jak ja był głodny.

Mieliśmy szczęście. Znaleźliśmy wodę, która okazała się czysta i dobrej jakości, dzięki ziołom, które obok niej rosły. Znaleźliśmy też świeże zwłoki zabitego zwierzęcia. Piękny mężczyzna wiedział jak kroić mięso, które posypaliśmy solą, aby je zachować na długi czas.

Byliśmy dobrym zespołem: ja byłam emocjonalna i wrażliwa, dumną uzbrojoną wojowniczką, on natomiast był bardziej techniczny i rozsądny, i tak jak ja, zawsze gotowy na pomoc. Uzupełnialiśmy się wzajemnie. Byliśmy wobec siebie bardzo lojalni i w czasie spędzonym w ruinach staliśmy się dobrymi przyjaciółmi, nieustannie bariery językowej.

Znaleźliśmy kilka martwych zwierząt, a dzięki jego sprawnemu posługiwaniu się nożem, przygotował nam wygodne skórzane nakrycia, które w nocy służyły nam jako koce, dzięki czemu mogliśmy się ogrzać.

Po kilku dniach poszukiwań i prób, znaleźliśmy się na stromej ścieżce, która doprowadziła nas do wyjścia. Schodziliśmy po niej w dół. Ścieżka stawała się coraz bardziej stroma i śliska, choć nie tracąc równowagi schodziliśmy po niej coraz szybciej bez możliwości zatrzymania się. Wydawało się, że nie jesteśmy w stanie kontrolować naszych nóg. Nie było ani poręczy ani czegoś, co pomogłoby nam w zatrzymaniu się. Mogliśmy się tylko modlić, aby jak najszybciej to przekleństwo się skończyło. Ale czy to naprawdę mogłoby się skończyć? Czy naprawdę mogliśmy znaleźć oparcie?

Niestety, wkrótce odkryliśmy, że wpadliśmy w pułapkę i że być może samo zejście przyciągnęło nas do niej, ponieważ zaczęliśmy nią schodzić, nie biorąc pod uwagę innych możliwych dróg. Zostaliśmy oszukani. Przyciągnięci jak pszczoły do pięknych i niebezpiecznych kwiatów, a teraz nie mieliśmy żadnej możliwości ucieczki. Nie straciliśmy jednak nadziei na przetrwanie.

Czekał cierpliwie przygotowując swoje plany… czekał na swoją ofiarę, zawsze czekał, tkając swoją sieć; czekał jak czekali wszyscy jego przyjaciele, którzy byli tam, wokół niego. Oni mieli pierwotny instynkt zdobywczy. Mieli szczególne upodobanie do ludzkiego ciała. Ludzie, tak delikatni i różowi, istoty puszyste; tylko z czterema kończynami, dziwnie dwunożne, dziwnie powolne, z bardzo opóźnionymi odruchami.

Była to kolonia pająków, pierwotnych pajęczaków, włochatych i dumnych z umiejętności tkania i przygotowywania pułapek. Nawet nie musieli się za bardzo ukrywać, bo okopy, w których mieszkali, stanowiły dobrą kryjówkę. Były one zbudowane z ciemnej ziemi, prostej dziury, w której pająki tkały i chowały się pod ziemią. W nocy, sytuacja stała się niepokojąca.

Pojawili się niebieskie i zjednoczone, agresywne, duże jak pół pięści, bardzo zwinne i dumne ze swojej szybkości.