Читать книгу Kryształowe Schody - Alessandra Grosso - Страница 4

„Wiesz Synu,

moje życie to nie kryształowe schody.

Sporo tu gwoździ

i drzazg,

porysowanych stopni

i miejsc nie wyłożonych dywanem,

– nagich.

Lecz

nauczyłam się po nich piąć,

sięgać podestów,

pokonywać zakręty,

stąpając nie raz pośród ciemności,

nie rozświetlonych nawet iskierką światła.

Więc chłopcze, nie cofaj się,

nie ustawaj w wędrówce,

wkrótce pokochasz ten wysiłek.

Nie zatrzymuj się, patrz,

– ja wciąż idę,

wciąż się wspinam,

_choć moje życie to nie kryształowe schody.”