Читать книгу Tartarin z Tarasconu - Alphonse Daudet - Страница 8

Była to starodawna karetka z niezmiernie odległych czasów, wybita wedle ówczesnej mody niebieskiem suknem, ozdobiona ogromnymi pomponami z twardego płótna, które po kilku godzinach drogi robiły odciski na plecach.

Tartarin z Tarasconu ulokował się w kącie jak najwygodniej, a nie mogąc doczekać się ostrej woni lwów, bohater tymczasem zadowolnić się musiał zapachem starego dyliżansu, złożonym z różnych pierwiastków.

W karecie było różnorodne towarzystwo.

Trapista, kupcy żydzi, dwie kokoty, jadące do swego korpusu (trzeciego pułku huzarów), fotograf z Orleansville’u...

Ale chociaż towarzystwo to było bardzo miłe i urozmaicone, taraskończyk nie miał ochoty do gawędy i siedział zamyślony, trzymając obie dubeltówki między kolanami.

Nagły wyjazd, czarne oczy Bai, straszne łowy, które miał rozpocząć, wszystko to krążyło w jego głowie i czyniło w niej zamieszanie. A prócz tego dyliżans europejski o patryarchalnym wyglądzie, odnaleziony nagle w głębi Afryki budził w taraskończyku mgliste wspomnienia młodości, wyprawy za rogatki, obiady nad brzegiem Rodanu, — mnóstwo wspomnień...

Zwolna noc zapadała.

Konduktor zapalił latarnie...

Karetka o niewysmarowanych osiach, trzęsła i piszczała na zniszczonych resorach. Konie kłusowały. Dzwonki dzwoniły... od czasu do czasu nad głowami rozlegał się straszny łoskot. Tam znajdował się.......................