Читать книгу Bosveldliefde vir Jemma - Amelia Strydom - Страница 6

4

“Kaydee, hi!” Jemma strek haar bene uit en skuif reg vir ’n lang telefoongesprek. Vrydae sien sy geen pasiënte nie. Mits niemand kraam nie, lê die dag skitterend van belofte voor haar. Dis vroegoggend, haar gunstelingtyd van die dag, en sy’t nog nie besluit hoe om die ure wat voorlê te benut nie. Maar ’n geselsie met ’n vriendin terwyl sy haar koppie koffie geniet, is nou presies waarvoor sy lus het.

En ’n vriendin is inderdaad wat Kaydee geword het. Om die sangeres teen die skerp oë van die paparazzi te be-skerm gaan Jemma haar weekliks tuis ondersoek. Adam is gewoonlik op stel. Hy wil soveel werk as moontlik voor die geboorte afhandel sodat hy en Kaydee ordentlik “babymoon” kan hou.

Aanvanklik het Jemma ’n professionele afstand probeer handhaaf. Sy was skrikkerig dat Kaydee haar gebruiklike belangstelling in haar pasiënte vir opdringerige familiariteit sou aansien. Maar hulle het so lekker gekliek dat die afsprake spoedig gesellige kuiertjies geword het. Jemma het Kaydee selfs een keer uitgesmokkel na ’n kunsfliek in ’n sonbril, ’n serp en ’n mus wat hulle laag oor haar voorkop getrek het. Micky het natuurlik die vermomming vervolmaak.

“Hi.” Kaydee se stem is so klein en tranerig dat Jemma dit kwalik sou herken het as haar naam nie op die selfoonskerm gestaan het nie.

“Kaydee, wat’s fout, jong? Het jy en Adam woorde gehad?”

Die swangerskaphormone maak baie vroue buierig, veral teen die einde, maar dis die eerste keer dat Jemma Kaydee hoor huil.

“Nee,” kom dit tussen die snikke deur. Skielik onthou Jemma dat Kaydee vroegoggend ’n afspraak by haar ginekoloog gehad het.

“Wat sê dokter Campbell? Als reg?”

Nog snikke, harder dié keer.

“Kaydee, práát asseblief!” Die bevel klink strenger as wat Jemma bedoel het, maar ’n ferm benadering is nou al raad.

“Dokter sê . . . hy sê die baba lê stuit, Jemma!”

“Agge nee.” Jemma vryf hard oor haar oë. Sy’s dankbaar dis niks ernstigers nie, maar die implikasies van die nuus is steeds sleg. ’n Baba wat stuit lê, met die boudjies ondertoe, maak ’n keisersnit noodsaaklik. Nie net sal Kaydee nie op die wildplaas kan kraam nie, sy sal nie eens natuurlik geboorte kan gee nie.

“Dalk sal dokter Campbell die baba probeer draai?”

“Hy hét,” snuif Kaydee. “Dit was vrek ongemaklik, maar die kleintjie wou nie roer nie.”

“Ai, jong . . .”

“Ek’s so teleurgesteld! Ek kan nie glo dit gaan nie uitwerk soos ek en Adam gedroom het nie. En as dit hierdie keer ’n keiser is, sal ek nooit weer ’n tuisgeboorte kan hê nie.”

“Daar’s darem nog ’n paar truuks wat ons kan probeer,” troos Jemma.

“Regtig?” Kaydee sluk hard.

“Regtig. Jy moet twee keer per dag vir vyftien minute met jou boude in die lug lê. Ek sal jou nou-nou kom wys hoe. En ek wonder . . .”

“Wat?” snuif Kaydee gretig. “Is daar nog iets? Ek sal enigiets probeer, regtig!”

“Wel, daar is ’n ander tegniek ook. Dis onkonvensioneel, maar ons het niks om te verloor nie. My enigste voorwaarde is dat jy dit eers met Reuben uitklaar.”

Tien minute later lui haar foon weer. Reuben se naam flits op die skermpie.

“Jemma Lindeque,” antwoord sy in haar beste nabootsing van selfversekerde professionaliteit. Sy’s amper te bang om te hoor wat Reuben van haar voorstel dink. Gelukkig hou hy haar nie lank in die duister nie.

“Môre, is dit die sangoma?” Terglus bruis soos vonkelwyn in sy stem. Jemma wil die foon deur die venster smyt.

“Het jy miskien ’n beter voorstel?” vra sy skerp. “Het jy enige voorstel wat nie ’n spinaal en ’n skalpel behels nie?”

“Ongelukkig nie,” sê hy vroom. “Maar ek’s ’n regte dokter, nie ’n kwaksalwer nie. ’n MBChB, nes jy my anderdag herinner het. My opsies is beperk tot, uhm, wetenskaplike ingrepe. Gelukkig is jy daar om meer . . . holisties te werk te gaan.”

“Jy dink dis ’n stupid idee,” snou sy, boos dat sy soveel omgee wat Reuben Stiller dink. Sy háát dit om te wonder of hy die seerkry in haar stem kan hoor.

Asof hy haar gedagtes kan lees, vervolg hy ernstiger. “Ek dink dit kan nie kwaad doen nie. Ek gaan nie vir jou jok nie, ek twyfel of dit sal werk. Maar ek dink Kaydee kort die gemoedsrus dat sy alles probeer het. Ek sal saam met jou gaan, vir morele ondersteuning en om die hartklop te monitor. Kan ek jou oor ’n uur kom oplaai?”

“Oukei,” brom Jemma. “Ons sal by dokter Wu moet langs ry om moxa te kry. Hy’s al akupunkturis wat ek ken.”

“Akkoord.” Hy probeer hoorbaar sy lag sluk. “En Jemma?”

“Wat?”

“Moet ek jou met die Jeep kom haal, of sal ons albei op jou besemstok pas?”

Sy druk die rooi knoppie op haar foon voordat sy hardop swets. Besemstok, inderdaad!

Jemma wag op haar rooi stoep toe die Jeep voor die hek stilhou. Die wind sny deur haar jeans. Gelukkig het sy ’n snoesige rolnektrui aan, en ’n wolmus om haar ore warm te hou. Reuben wip uit die viertrek en sy stap hom tegemoet.

“Vir wat staan jy hier buite en bibber?” raas hy. “Dis ’n helse koue front dié.” Wasem stroom met elke woord by sy mond uit. Jemma probeer die hek oopsluit, maar haar vingers is dom van die koue. Reuben steek sy arm deur die tralies en vat die sleutels by haar. Toe hy die hek oopmaak, trek hy haar onverwags teen hom vas.

“Jou neus gloei van die koue,” fluister hy in haar nek. “Kom hier dat ek jou warm maak.”

Voor Jemma kan keer, is sy lippe op hare. Haar ore zoei. Haar binnegoed smelt soos sjokolade oor ’n vlam. Toe hy haar skouers los en terugtree, voel dit asof sy van ’n mallemeule afklim. Sy staan stil, maar die bekende mure en kaal jakarandas van haar straat bly draai . . . en draai . . .

“Vir wat het jy dit gedoen?” vra sy toe die aarde oplaas stadiger draai.

“Drie redes,” terg hy. “Een, om jou warm te maak. Twee, want jy lyk sexy in jou jeans en bootse.” Sy oë gly waarderend langs haar bene af. “En drie,” vervolg hy, ietwat ernstiger, “om askies te vra dat ek netnou jou been getrek het. Netnou be-skuldig jy my weer dat ek nie jou beroep respekteer nie.”

Jemma rol haar oë, maar drink tog sy woorde gretig in. Miskien is hy tog nie sonder agting vir haar en haar lewens-taak nie? Dalk is hy een van die min dokters wat nie sy neus vir ’n vroedvrou optrek nie. Of miskien, dink sy, soen hy net so lekker dat sy nie meer logies wil – of kan – dink nie.

Hulle ry deur die vaalgrys strate na dokter Wu se spreekkamer. Tot hul verbasing lyk die Chinese dokter se kantoor maar nes ’n Westerse arts s’n. Selfs die ontvangsdame is ’n goed versorgde blondine in haar veertigs. Sy gee vir Jemma ’n langwerpige geel boksie. Hulle kry die dokter self glad nie te siene nie.

Oorkant die spreekkamer is ’n Duitse bakkery met vrolike rooi stoepsambrele. Reuben gryp Jemma se hand spontaan en sleep haar soontoe.

“En nou?” lag sy, uitasem omdat sy lyf al weer so naby hare is. “Is jou koffielus só onhoudbaar? Jy weet ons gaan weer by Kaydee iets moet drink, nè?”

“Dis nie die koffielus wat my onderkry nie.” Hy stuur haar hand op die rug by die eetplek in, tot by ’n tafel voor die kaggel. “Dis die lus om jou ’n paar minute net vir myself te hê.”

Jemma laat sak haar oë. Sy vroetel met die spyskaart om sy blik te ontwyk. Wat gaan met haar aan? Sodra sy naby Reuben kom, voel dit kompleet of aliens haar weggedra en ’n hoër-skoolmeisie met puisies en draadjies in haar plek agtergelaat het. Hoekom het die man so ’n effek op haar? Ja, hy’s verdomp aantreklik, maar sy kan haarself darem gewoonlik handhaaf in die teenwoordigheid van testosteroon. Van wanneer af bring ’n paar blougroen oë haar só van stryk?

Toe Reuben weer praat, is sy stemtoon lig en tergend. “Om van my sjokoladelus nie te praat nie! Het jy al ooit die brownies in hierdie plek geëet? Of die tjoklitmousse-koek? Reguit uit die hemel uit, ek belowe.”

Jemma skud haar kop dronkerig. Ewe skielik klink hy so onskuldig dat botter nie in sy soenbare mond sal smelt nie. Sy wonder amper asof sy geflirt nie alles in haar muisnes-deurtrekte kop was nie.

Sy oë vonkel ondeund. “Amper so lekker soos ’n soentjie van jou.”

Oukei, sy’t haar dan nie verbeel nie. Hy flirt beslis. Nie dat dit iets beteken nie. Hy’s ’n opperste charmer, hierdie Reuben Stiller. Die soort ou wat dromers soos sy vir brekfis opvreet. Sy beter pasop om nie haar vingers te verbrand nie. Dáárvoor gaan bruinsuiker niks help nie.

Ten spyte van haar versigtigheid is die volgende halfuur so lekker dat Jemma wens dit wil nooit eindig nie. Reuben is ’n gemaklike metgesel en gesels onderhoudend oor allerlei dinge. Jemma is beïndruk met sy algemene kennis, met sy vars opinies oor alles van aardverwarming tot kalsiumaanvullings. Sy kan ure lank na hom sit en luister, besef sy onthuts.

Toe hulle eindelik weer die grou weer trotseer, is hul luim so kameraadskaplik dat Jemma byna vergeet het van arme Kaydee en van haar eie ongemak oor haar onortodokse voorstel.

Kaydee wag hulle met dikgehuilde oë in, haar wye mond bewerig en broos. Jemma druk haar styf vas, haar eie hart ineengekrimp van jammerte.

“Nou toe, gaan lê jy op die bank, dan kry ek en Reuben als bymekaar. Hy gaan die baba se hartjie monitor. Nie omdat die moxa self enige risiko inhou nie, maar omdat mens wil verseker dat ’n stuitbaba wat draai nie dalk die naelstring om sy nek vaswoel nie.”

Kaydee knik. “Die gynie het ook vanoggend met die sonar gemonitor terwyl hy probeer draai het. Hy’t gesê daar’s geen koord naby die nekkie nie.”

“Dan is daar niks wat hierdie outjie keer om vir ons bollemakiesie te slaan nie,” sê Jemma met veel meer selfversekering as wat sy voel.

Haar hande bewe effens toe sy twee sigaaragtige stokkies uit die boksie haal. Ai, om Kaydee se onthalwe wil sy só graag hê dit moet werk! En wat van jou eie onthalwe? spot ’n slinkse stemmetjie. Sien jy nie tóg uit na die wildplaas en Reuben se geselskap nie?

Sy klik haar tong vies. Sy’t nie nou tyd om haar gevoelens uit te pluis nie, sy’t werk om te doen. Toe Reuben langs haar kom staan, verduidelik sy: “Moxa – moxibustion, eintlik – is ’n tegniek wat ek by ’n Brasiliaanse vroedvrou geleer het. Dit word al eeue lank in akupunktuur gebruik om stuitbabas te draai. Moenie my vra hoe dit werk nie, dit het met energiemeridiane of iets dergeliks te doen.” Sy bloos, skielik oorbewus van hoe eienaardig dit vir Reuben moet klink. Heng, dit klink dan vir háár soos ’n klomp mumbo jumbo, glad nie so oortuigend as toe die wyse Maria dit verduidelik het nie!

Tot haar verligting gedra hy hom onberispelik, sy terglus klaarblyklik heeltemal onder beheer hier onder Kaydee se dak.

“Waarvan is dit gemaak?” vra hy.

“Mugwort, wat dit ook al mag wees. Maar die terapeutiese effek lê in die hitte eerder as die samestelling van die plant.”

“Jy moes vroeër gepraat het. Ons kon by die hekwag ’n sigaret afgebedel het.”

“Dan’t ek nie van die lekkerste sjokoladekoek in Pretoria gekry nie,” glimlag Jemma. En ook nie ’n gesteelde halfuurtjie saam met jou nie.

Sy gaan kry ’n piering om te verhoed dat die as mors. “Vra seblief vir Kaydee waar ons vuurhoutjies kan kry,” vra sy vir Reuben wat agter haar aan gestap kom.

Hy loop na ’n kombuiskas en haal ’n lang aansteker uit – die soort waarmee mens braaivleisvuur maak.

“Jy’s tuis hier,” sê sy verras.

“Ek en Adam kom ’n lang pad.”

“Regtig?”

“Hmm. Lang storie, dalk sal ek jou eendag vertel.”

Sy kyk nuuskierig op, maar hy hou net die aansteker nader. Die moxa vat nie dadelik vlam nie. Jemma blaas liggies daarop en trek haar neus op vir die skerp kruiereuk.

“Ruik soos die een of ander soort wierook,” merk sy op.

Sy glimlag is sardonies. “Nee, my engel, dit ruik eerder soos dagga. Maar ek verwag nie dat ’n onskuldige nooi soos jy dít moet weet nie.”

My engel? Jemma kyk vinnig op in sy oë, soek daar na iets wat sy self nie kan verwoord nie. Moenie simpel wees nie, vermaan sy haarself, dis g’n liefdesnaampie nie! Hy sê dit seker vir almal, nes party vroumense almal links en regs “my skat” noem. Maar hy’s nie ’n vroumens nie, stry haar hart, en sy het hom nog nooit so iets hoor sê nie . . .

“Kom,” verbreek hy haar mymering. “Kom spreek jou toorwoorde voor jou dagga-sigare uitbrand.”

Sy skud haar kop kastig vies, maar volg hom tog. Kaydee lê grootoog vir hulle en wag op ’n leerbank, haar voete op een van die armleunings. Jemma glimlag gerusstellend.

“Reuben gaan eers die hartjie beluister sodat ons ’n basislyn het.”

Kaydee trek haar trui op oor haar boepie. Reuben kry twee komberse uit ’n mandjie wat daar naby staan. Hy drapeer een om Kaydee se bene, die ander om haar bolyf en skouers.

“Sodat jou kaal pens en pote nie verkluim nie,” glimlag hy. Jemma vergaap haar aan sy bedside manner – veral toe hy boonop die jel vir die Doppler uit ’n beker warm water haal wat op die koffietafel reg staan.

“Ontspan, hierdie sal nie te ysig wees nie,” stel hy Kaydee gerus.

“Wie’t jou so mooi geleer van warm jel?” moet Jemma vra. Sy kan die bewondering vir hierdie sorgsame gebaar nie uit haar stem hou nie. “Jy’s dan ’n pediater, nie ’n gynie of ’n radioloog nie.”

“Jy’s nie al een met ouers in die verloskunde nie,” glimlag hy. “My pa was ’n ginekoloog. Hy het my van kleins af saamgeneem werk toe. Ek was nog ’n tjokkertjie toe kon ek al sonars doen. Koue jel op ’n swanger vrou se maag was vir hom doodsonde.”

“ ’n Gentleman-gynie,” sê Jemma beïndruk. “Wens ons het nog van hulle gehad.”

Klip-klop, klip-klop, klip-klop verskyn die fetale hartklop op die monitor. Nes perdepote op ’n teerpad, dink Jemma soos altyd.

“Klink uitstekend,” verseker Reuben vir Kaydee. “Jemma, ons is reg vir jou. Do your magic.”

“Orraait, babatjie,” prewel Jemma, “nou moet jy saamwerk, hoor?” Sy trek Kaydee se sokkies uit en bestudeer haar voete. “Hierdie maak nie seer nie, Kaydee. Glad nie soos vanoggend se tegniek nie. Ek gaan nie eens aan jou maag raak nie. Ek gaan die moxa net langs jou kleintoontjies hou. Dit gaan gloei, maar ek belowe ek sal jou nie brand nie.”

Ag, laat dit asseblief werk, bid sy stil, laat hierdie liewe jong ma haar hartsbegeerte kry.

Ná ’n paar minute skuif Kaydee ongemaklik rond, haar hand op haar maag.

“Nóú’s sy wakker!” sê sy. “Dit voel of sy wil uitklim!”

“Kom ons hoop dan sy – of hy – woel sommer heeltemal onderstebo,” sê Reuben. “Jy besef natuurlik dat jy dikwels praat asof dit ’n dogtertjie is? Is dit maar sommer, of het jy per ongeluk iets met ’n sonar raakgesien? Of liewer, iets nié raakgesien nie?”

Kaydee lag verleë. “Ek kon van die begin af nog net aan ‘haar’ dink. Ek weet nie hoekom nie. Adam is weer oortuig dis ’n seuntjie.”

“My geld is op jou,” sê Jemma. “ ’n Ma weet gewoonlik. Net solank jy nie te verknog is aan die idee nie.”

“O, glad nie,” verseker Kaydee haar. “Solank die baba gesond is. Dis maar net dat dit vir my voel soos ’n meisiekind.” Sy streel weer oor haar boepie met daardie universele lief-kosing wat nog altyd vir Jemma so mooi was.

“Sjoe,” lag Reuben dan, sy oë op hul pasiënt se golwende buik. “Hierdie baba doen omtrent aerobics daar binne! Dalk moet ek nog my woorde vreet, Jemma!”

“Dink jy dan dit gaan nie werk nie?” vra Kaydee, haar oë eensklaps weer blink van die trane.

Reuben gee haar bobeen ’n drukkie met spyt oor sy hele gesig geskryf. “Moet jou nie aan my steur nie, Kaydee, ek het skeptisisme saam met my moedersmelk ingekry. Ons dokters word geleer om niks te glo wat ons nie wetenskaplik kan uitpluis nie. Maar ek het al genoeg van die lewe gesien om te weet daar’s dinge wat ons nie verstaan nie. Ek hoop hierdie is een van daardie gevalle. Indien nie, is daar nog altyd ’n kans dat sy vanself sal draai.”

Kaydee knik dapper.

“En as sy weier,” troos Jemma, “dan lewe ons gelukkig in ’n era met die tegnologie wat jou en jou baba albei veilig anderkant uit sal kry. So ja, ek dink dis lank genoeg. Kom, ek trek jou sokkies weer vir jou aan. Jy kan hoeka nie meer jou voete bykom nie.”

Reuben monitor die hart nog ’n minuut of wat terwyl Jemma ’n laaste paar instruksies gee. “Gee dit tot môre kans, dan sal ek kom kyk of iets verander het. Rus lekker vanaand, en moenie huiwer om my te bel nie. As dit nie dadelik werk nie, kan ons Sondag weer probeer.”

Toe hulle by die voordeur uitstap, die koue in, kyk Jemma na Reuben. Hy glimlag skeef en hou sy hande omhoog, albei duime in sy vuiste toegevou. Die gebaar bring ’n knop in haar keel.