Читать книгу Ridder in 'n wit jas - Amelia Strydom - Страница 5

Die nuwe dokter? Eben voel asof die blondie haar vuis in sy solar plexus geplons het. Hy staan haar en aangaap soos ’n baber op land. Hoe de hel? Hy het die agentskap duidelik laat verstaan hy soek ’n man. Hy’t een aangestel ook – hy kan sweer hy het. Wat was die ou se naam? Carolus. Carolus . . . Cloete. Hy kreun hardop. Wat ’n boggerôp!

“Kyk, Carolien . . . ”

Sy plooi haar mond vies. “Carli, seblief. Ek pés Carolien. Dit laat my dink aan ’n ouma met ’n borsrok en beige toerygskoene.”

Hy proeslag onwillekeurig. “Raait. Iewers het ’n yslike fout gekom. Ek het ’n man aangestel. Carolus Cloete.”

’n Fyn fronsie kreukel tussen haar wenkbroue. “Maar, dokter Greyling – ”

“Whoa, jy’s nie nou in die stad nie. Eben. Tensy dit klink soos ’n oupa met ’n pyp en ’n gaatjiesfrokkie?”

Sy skud haar kop so wild dat hy moet koes. Waterdruppels spat uit haar hare. “O nee, Eben is ’n lieflike naam.” Haar oë laat hom dink aan die albasters waarmee hy kleintyd gespeel het. “Sterk en manlik en . . . ” Haar wange word rooi. Wanneer laas het hy ’n girl sien bloos?

“Twee Cloetes is darem té toevallig. Is dit nie ’n drukfout of iets nie? Ek het die kontrak by MedJobs geteken en als.”

Sjoe, maar sy praat vinnig, noudat sy eers begin het. Hy vryf oor sy mond om sy glimlag weg te steek. Dit is ’n moerse gemors. Absoluut niks om oor te lag nie.

“Jy’s reg. Dit ís onwaarskynlik.” Twee Van der Merwes, miskien. Maar Cloete is nie ’n algemene van nie. Hy kyk peinsend na haar. Merk nou eers dat haar lippe blouerig is. Die handdoek is styf om haar skouers getrek.

“Jy kry koud.” Hy voel soos ’n aap toe sy loer of die handdoek als toemaak. “Jou arms,” beduie hy. “Jy’t hoendervleis.”

“Ek’s nat. Die handdoek help, maar . . .”

Al weer die blêddie handdoek. “Kom in,” brom hy. “Daar’s ’n vuur, en ek’s dêm lus vir koffie.”

“Great!” Sy val byna oor haar ghrênd skoene van gretigheid. Blêddie onpraktiese goed, sal nie ’n week hier hou nie. Een trap in perdemis, dan kan sy hulle wegsmyt.

“Jy, um, maak my seer.”

Seer? Hy kyk af na haar. Hy moes haar arm gegryp het om te keer dat sy val. Nie styf nie, maar hy maak sy vingers losser. Sulke dun armpies moet maklik kneus. Hy het lankal gesien sy’s so maer soos ’n anoreksiese onderkleremodel. Wat hy nié gesien het nie, wat hom heeltemal onkant vang, is hoe sy lyf op haar reageer. ’n Aangename buzz sprei van sy vingerpunte na die res van sy anatomie. Chemistry? Belangstelling? Wat ook al, it’s been a while.

“Sorry,” sê hy en los haar elmboog. Hy sal later hieroor dink. Wanneer sy weg is. Buitendien is dit voor die hand liggend. Dis nie chemistry nie, dis Biologie 101. Die natuur se manier om die voortbestaan van die spesie te verseker. As ’n ou so lank alleen is – so lank laas aan ’n vrou se vel geraak het, afgesien van dié van pasiënte – sál jou lyf seker reageer. Solank sy lang verlore libido nie met hom weghol nie. Hy het nou al sy neurone nodig.

In die kombuis gaan dit nie veel beter nie. Sy is ál onder sy voete. Hoe kan so ’n maer dingetjie die hele kamer vol staan? As hy nie die laai teen haar heup ooptrek nie, foeter hy byna oor haar met die skinkbord. Wat’s fout met hom? Só mooi is sy nou regtig nie. Hy kyk weer onderlangs. Vaalblonde hare. Fyn gesiggie. Groot oë en ’n mooierige mond. Elke gelaatstrek is heel gewoon. Dis net dat die somtotaal vreemd . . . sexy is.

Demmit! Hy stik in sy koffie. Plak sy beker onnodig hard op die tafel neer. Sexy? Whoa, Greyling! Is een paar borsies wat so deurskyn deesdae genoeg om jou planete uit hul wentelbaan te klap? Nie eens veel vir die oog nie, skaars twee hande vol. En van wanneer af is die natge­reënde eendjie langs die dam ’n turn-on? Buitendien kan sy nie bly nie. Hoe vinniger sy in haar kar klim en . . .

Hy klap ’n oop hand teen sy voorkop. “Hoe de hel het jy hier gekom?”

Sy skrik so dat sy koffie mors. “Ek het mos gesê. Met my kar?” Haar stemtoon klim sodat dit meer soos ’n vraag as ’n antwoord klink.

Hy weet hy klink soos ’n boelie. Maar magtag . . . dat hier nou ’n vroumens moet opdaag. Nie sommer enige vroumens nie, enetjie wat lyk of die suidooster haar sal wegwaai. Wat met sy kop smokkel asof hy ’n testosteroon-bedonnerde tiener is. Hy vee hard oor sy oë om die fantasie te verjaag wat pla vandat hulle binnegekom het. Hulle twee op die rusbank, sy hande tydsaam besig om die nat klere van haar lyf te skil. Om na haar te kyk – orals te kyk – in die lig van die vlamme . . .

Sy kyk na hom asof sy vir iets wag. Hel, ja, haar kar. Verdomde onverantwoordelike meisiemens. Hy gee haar sy beste dik-de-bliksem-in-staar, maar pleks van jammer lyk, wip sy haar stert.

Haar hande vlieg na haar skraal heupies. “Hoe anders sou ek miskien van Pretoria tot hier gekom het? Die Gautrein loop nie hierlangs nie.”

Die vonke wat uit haar oë spat, laat hom wonder. Sou sy so vurig wees wanneer . . .? Hy kners op sy tande tot sy kake­been pyn. Not. Going. There. “En waar’s jou kar nou?” Hy haak sy duime in sy jeans en staan dreigend nader.

Sy antwoord nie, ruk net haar kop agterdeur se kant toe. Asof sy nie haar asem gaan mors op so ’n idiotiese vraag nie. Fine, dan kyk hy self. Dalk het sy ’n four-by-four en is sy nogal ’n goeie bestuurder. Maar nee, dis ’n babablou Fiat 500. Windskeef op die grasperk geparkeer, dun bande vaal van die modder. Of course! Hierdie girl sál ’n hot hatch bestuur. Pappie het dit seker gekoop toe sy graad vang. Is daar ’n kar op die pad wat harder “spoilt brat” skreeu?

“Het jy met dié Barbie-kar op die modderige grondpad gery?” Hy swaai om, bots teen haar vas. Moet haar elmboë weer gryp om haar regop te hou. “Hoekom bekruip jy mens so? Jy was laas in die kombuis.”

Voor hy kan keer, vou sy vingers stywer om haar boarms, sy hande op ’n heel ander missie as sy humeur. Sy ruk los sodat hy met die handdoek bly staan.

“Gee terug.”

Hy stop dit in haar hande. Hou sy eie palms verskonend op. Sjeesh, hy’t net gekeer dat sy nie op die vloer beland nie. Wat dink sy? Dat hy desperate trieks uithaal om weer haar bates te sien? Oukei, miskien hét hy geloer. Net vinnig. Haar top het verbasend gou droog geword, maar daardie parmantige puntjies . . .

Daar gaan hy al weer. Fokus, Greyling! Dié is jou ergste nagmerrie. ’n Vroumens op jou plaas, een sonder ’n druppel common sense.

“Asse-flippen-blief, sê my jy’t die verstand gehad om iemand te laat weet toe jy van die N1 af draai? Sodat ek jou kon gaan soek as jy vasgeval het? Of jou Italiaanse vuurhou­tjieboks op wiele omgegooi het?”

“My verstand makeer niks.”

“Ek vra: Het jy iemand laat weet?”

Sy stoot haar onderlip soos ’n stout kind uit. “Nee, ek het nie. Hoe moes ek weet daar’s nie selfoonopvangs op die simpel grondpad nie?”

“Jy sou geweet het as jy môre eers gery het. Ek sou vanaand vir jou ’n e-pos met instruksies gestuur het.”

“Ek’s so jammer ek het nie gewag vir jou instruksies nie, dokter.” Parmantige pes, sy klink allesbehalwe jammer.

“Ek weet wragtag nie wat my die meeste verstom nie, jou dêm roekeloosheid of die feit dat jy niks oorgekom het nie. Die Karoo is g’n plek vir impulsiewe, onverantwoordelike vroumense nie. Dis hoekom ek gesê het ek soek ’n man.”

“Verskoon my.” Haar oë lyk nes die Arktiese Oseaan. Blou­groen, koud, en met gevaarlike ysberge onder die oppervlak. “Diskrimineer jy miskien teen my? Op grond van my geslag? Jy besef dis ongrondwetlik, nè?”

“Ongrondwetlik se gat! Ek gaan nie verantwoordelikheid vir jou vat nie, dis te onveilig. Hoor julle nie in die stad van plaasaanvalle nie?”

Sy loop tot reg voor hom en druk ’n vinger in sy ribbes. “Hoor júlle op die platteland nie van hijackings en huisrowe nie? Die stad is ook gevaarlik. Buitendien het niemand jou gevra om my op te pas nie.”

Haar oë rek toe sy vingers om hare toeklap.

“In die stad is jy nie my probleem nie, Blondie. Maar solank jy op my plaas is . . .” Sy keelspiere trek saam. “Is ék die een wat jou familie moet bel as jy iets oorkom.”

“Niemand noem my Blondie nie! En ek het nie familie nie.” Haar stem is dapper, maar sy byt haar onderlip. Hy moet net keer of hy kry haar jammer.

Gelukkig sien hy betyds hoe die ratte in haar kop draai en haar vroulike intuïsie intree.

“Ek wil bitter graag hierdie werk hê,” praat sy mooi. “Jou reisende kliniek klink soos ’n uitdaging. En ek wil op ’n Karooplaas bly.” Sy kyk ver by die venster uit. Die reën het opgehou, sien hy. “Dis lieflik hier. Die rustigheid, die stilte.”

Hy’s sommer weer kwaad. “Huh! Nog ’n naïewe stadsjapie wat die Karoo romantiseer. Dis eensame wêreld, ’n sosiale vlinder soos jy sal nooit hier aard nie. Net ’n maand of twee, dan soek jy die stadsliggies en sit ek sonder hulp.”

“Ek sweer ek sal bly, die volle jaar lank. Al moet ek ook verander van ’n sosiale vlinder in ’n . . . ’n renoster soos jy.”

“Renosters voel vere vir beledigings. Ons velle is dik.”

Haar mond vertrek en hy wonder of sy gaan glimlag. Maar nee, haar oë is so ysig soos vroeër.

Meteens het hy ’n brainwave. “Jy weet die kothuis het nie elektrisiteit nie, nè?”

“Jy speel seker.”

Kolskoot! Hoekom het hy nie lankal daaraan gedink nie?

Maar sy’t ’n antwoord vir als, hierdie Cloete. “Dan stel ek voor jy lê krag aan. Sommer dadelik.”

“Hoekom sou ek dit doen?”

“O, omdat dit soveel goedkoper sal wees as die regskoste. Vir onregverdige afdanking op grond van geslag. Het ek jou gesê my beste pêl is ’n prokureur? ’n Gáy prokureur met ’n passie vir seksuele diskriminasie?”

Eerste rondte, Cloete. Miskien is sy minder naïef as wat sy lyk.

“Ek was in elk geval van plan om binnekort krag aan te lê.”

Nou glimlag sy ongetwyfeld. Nogal ’n cute glimlag, ook.

“Vir Carolus,” terg hy, “nie vir jou nie.”

Haar hande klem om die rugkant van ’n houtstoel. Ook maar goed haar armspiere is so effens, anders het sy hom dalk oor die kop gemoker.

“Maar dit gaan tyd neem,” praat hy gou verder. “Hoe sal jy intussen regkom? Waar gaan jy jou hare droogblaas en . . . als doen waarvoor ’n prinses soos jy elektrisiteit nodig het?”

“Ek’s nié ’n prinses nie.” Haar kneukels verbleek. “Hoe durf jy? Jy weet niks van my nie.”

Hy haal sy neerhalendste grinnik uit. Smeer dit lekker dik om sy mond. Dalk worry sy meer oor haar ego as haar veiligheid. As bangmaakstories nie werk nie, doen seksisme dalk die ding.

“Ek het oë in my kop. Ek ken ’n bedorwe brokkie wanneer ek een sien.” Hy tik op haar koue vingers. “Kyk net. Spierwitte handjies wat jy nie sal wil vuil­maak nie. Plastiek­naels wat ’n plaas se prys kos. Dit is die verkeerde pos vir jou, dokter Barbie. Popsies verlep in die Karooson.”

“O, ek kan jou . . .” Sy suig ’n asem in en bal haar vuiste.

“Wat?” vra hy, kastig onskuldig. “Te lyf gaan? Kan net pret wees.” Hy wikkel sy wenkbroue suggestief. “I like it rough, Blondie.”

“Aargh!” Haar gesig word tamatierooi. Hy kan hoor hoe sy op haar tande kners. Sy plant haar hande op haar heupe en haar plastieknaels vang die lig. Eintlik lyk dit mooi. Net gevaarlik lank. Kantig en seker skerp, ook. Hy staan ’n tree agteruit. Hy hou van sy oë waar hulle is.

Sy draai om en grawe in haar handsak. Pluk iets swarts uit wat sy dreigend ophou.

“Hei!” Wat het sy daar? Pepper spray? ’n Stun gun?

“Bang vir ’n BlackBerry?” tart sy. “Jy behoort te wees. Ek gaan die res van die gesprek opneem. My prokureur gaan dit uiters interessant vind.”

Hy gooi sy kop agteroor en gluur na die plafon. Verdomp, hy het haar onderskat. Plan B dan, of is dit al C? Hy frons, dink kastig vreeslik hard. “Ek veronderstel jy kan by my in die huis intrek. Maar dan sal ons moet trou. Dit is ’n konserwatiewe boeregemeenskap dié, ’n saamblyery sal nie deug nie.”

Sy frommel haar neus asof iets stink. “Selfs al was jy die laaste man op aarde – ”

“Ja, toe maar, spaar ons die melodrama. The feeling’s mutual.” Liegbek, spot sy gewete. Wat nou? Logika dalk? Kan nie kwaad doen nie. “Kyk, jy kan regtig nie bly nie. Oor ons afgeleë is, maar ook oor die werk. Die mobiele kliniek is nie vir vroumense nie. Dis ’n harde lewe. Ure in die Land Rover in die warm son. ’n Fyn girltjie soos jy is nie gemaak daarvoor nie.”

“Ek’s nie ’n waspop nie, boytjie. Jy sal stupid wees om my te laat gaan. Jy gaan nie ’n beter dokter kry nie, veral nie hier in die middel van nêrens nie. Ek het eerste in my klas gestaan, onthou?”

Nie vreeslik beskeie nie, is sy? Ook nie op haar bek geval nie. Hy hou nogal van ’n lekker fight. Veral as daar na die tyd ’n opmakery betrokke is.

“Ek weet Carolus het eerste in sy klas gestaan.”

“Ek kan enigiets doen wat Carolus kan doen.” Dan voeg sy gou by: “Behalwe staan en piepie, natuurlik.” Die twee oulike kolle op haar wangbene is terug.

“Dan stel ek voor jy leer. Dis ’n noodsaaklike vaardigheid vir die pos. Soos ek gesê het, heeldag uit in die Land Rover –”

“Gaaf. Ek begin dadelik oefen.”

Sy’s verdomp giftig. Hy verstaan wragtag nie hoekom hy haar so amusant vind nie. Of so begeerlik nie. Vandat sy haar nat voete in sy kombuis gesit het, moet hy net keer of hy soen daardie sexy, skerp mond stil.

Nee, hel, hier moet hy wegkom. Sommer nou.

“Sit jy voor die vuur. Ek kry solank die aansoekvorms. Ek wil uitvind hoe dié boggerôp gebeur het.”

“Mag ek solank jou badkamer gebruik?”

“Is dít waarom jy so trippel? Af in die gang, eerste deur regs. En Cloete?” Hy wil die plaende woorde insluk, maar die versoeking is te groot. “Sit maar, hoor. Jy hoef nie die stanery te oefen nie. Ek gaan jou buitendien nie die jop gee nie.”

Sy klik haar tong só boos dat hy vinnig in die gang afglip. Sy het haar BlackBerry nog in die hand en sy lyk moerig genoeg om dit teen sy agterkop flenters te gooi.