Читать книгу Lang pad na liefde - Amelia Strydom - Страница 4

“Ek, um …” Rossouw hap na woorde. “Bly Anouk nie hier nie?” Asseblief, asseblief, sê nee. Sê dis iemand anders se geblomde woonwa en Bel Air. Sê jy kuier net hier. Jy kan nie Anouk s’n wees nie.

“Mamma! Hier’s ’n oom wat jou soek!”

Die kind draai weer na hom, haar oë nog net so blou. “My mamma bak pannekoek. Vrydagaand eet ons altyd pannekoek met roomys en karamel. En piesangs, want dis gesond.” Sy kreukel haar wipneus. “Ons moet gesonde kos ook eet.”

“So … Anouk is jou ma?” Hy sukkel om sy stembande aan die werk te kry.

“Ja-aa, ek sê mos.”

“Hoe oud is jy?” vra hy, al het hy ’n goeie idee.

“Jy moet eers vra wat my naam is, man.”

“Wat’s jou naam?”

“Skyla. Want my oë lyk soos die lug.” Sy kyk hom op en af. “En sky is Engels vir lug.”

Anouk se logika. Net sy wat haar kind so ’n hippienaam sal gee. Fokus, Van der Linde. “Hoe oud is jy?” vra hy weer.

Sy konsentreer so op vingers aftel dat die puntjie van haar tong by een mondhoek uitloer. Verdomp! Daar’s ’n handvol foto’s in sy ma se album waarop sy tong presies dieselfde ding doen. Een waarop hy sandkoekies bak op die strand. By die kombuistafel vingerverf. Op die laerskool se krieketveld staan, kolf in die hand.

“Só oud is ek.” Skyla hou ’n volle hand en haar ander duim in die lug. “Ek gaan volgende jaar grootskool toe.”

Rossouw se maag bungee-jump van die land se hoogste brug af. Hy druk een hand teen die karavaan om orent te bly. As die aarde net wil ophou draai. Die gesuis in sy ore dreun die see tjoepstil.

“Nou moet jy sê wat jou naam is,” sê die dogtertjie.

“Huh?”

“Wat’s jou naam?”

“Rossouw.”

Skyla se oë rek, asof sy ekstra seker wil maak hy sien presies hoe blou hulle is. Daar is ’n donkerder kring om elke iris, asof dit met vetkryt omlyn is. Nes dié wat soggens vir hom kyk wanneer hy skeer.

“My pappa se naam is Rossouw.”

Shit, shit, shit. Sal een van die wit houtstoeltjies sy gewig dra? Sy kniekoppe gaan hom in die skande steek.

“Skyla? Wie’s dit?” In die woonwa hou Die Heuwels Fantasties op bedel vir Kersfeespille. Anouk verskyn agter die dogtertjie. Een kyk na haar gesig, en sy laaste knerts twyfel verdwyn. Haar hand fladder in slow motion na haar keel. Die kleur syfer uit haar gesig soos water wat in seesand wegloop. Sy moenie nou staan en omkap of iets nie. Hý kan nie help nie, hy sukkel om self regop te bly.

“Skyla.” Anouk sit haar hand op die kind se skouer. “Gaan jy na Mollie toe. Sê Mamma het jou gestuur.”

“Maar ek wil …”

“Weg is jy, en bly daar tot Mamma jou kom haal.”

“Maar Mamma, die oom se naam is …”

“Ek weet wat die oom se naam is. Ons sal later daaroor praat. Toe, draf.”

Skyla kyk ’n laaste keer grootoog na Rossouw voor sy by hom verbyskuur. Hy besef eers hy het sy hand uitgesteek toe ’n bokstertjie tussen sy vingers deur glip. ’n Skoon geur, seep en kleindogtertjiesjampoe, waai by hom verby. Hy is lus om sy neus in die kind se hare te druk.

Skyla maak geen geheim daarvan dat sy nie na Mollie, wie dit ook al is, wil gaan nie. Sy loop sleepvoet, omkyk-omkyk, tot voor die deur van ’n silwerkleurige karavaan. ’n Jongerige vrou verskyn op die drumpel, haar sweetpak so pienk dat sy oogballe pyn. Sy krap Skyla se kuif deurmekaar en sak op haar hurke af om haar in die oë te kyk. Luister, loer in hul rigting, en kom orent om die deur groter oop te hou.

Toe Skyla omdraai en waai, skop Rossouw se hart teen sy ribbekas vas. Sy hand lig asof iemand die onsigbare toutjies trek.

“Ek dink jy moet kom sit.” Anouk se stem flip ’n switch in sy kop. Suur vreet aan sy maagwand en ’n rooi blerts ontplof voor sy oë.

“En ek dink jy moet verduidelik.”

“Rossouw.” Sy raak aan sy elmboog, maar hy ruk weg.

“Ek wag.”

Sy plak haar hande op haar heupe. “Wel, jy gaan lank wag as jy dink ek gaan hier buite praat. Karavaanparke word met skinderstories aanmekaar gehou. Kom in, dan gesels ons soos grootmense.”

Die lag wat oor sy lippe breek, proe bitter. “Soos grootmense? Is dit nie bietjie laat nie? Sewe jaar, om presies te wees?”

Sy vee oor haar oë. “Ek wou nooit gehad het jy moes só uitvind nie.”

“Jy wou nie gehad het ek moes uitvind nie, punt.”

“Dis nie waar nie. Ek het Skyla belowe ons kan jou gaan opsoek.”

“Wanneer?”

“Ek het gedink, um, wanneer sy agtien is …”

“Agtien?” Hy druk sy hande in sy sakke, want hulle jeuk om haar aan haar smal skouers te gryp en te skud. “Dis oor twaalf jaar!”

“Ek kan somme maak,” sug sy. “Oor twaalf jaar sal Skyla oud genoeg wees om …”

“Te stem en te bestuur en drank te koop.” Hy snork. “Is dit nie erg genoeg dat jy ses jaar gesteel het nie? Ek het haar eerste tree gemis. Haar eerste Krismis. Haar eerste glimlag en …”

Sy druk hare agter haar oor in. “Ek’s jammer.”

“Jammer is boggherôl werd, dit kan daai jare nie terugbring nie.” Hy voel of hy kan skreeu … of hy die deur uit die kosyn kan ruk. “Hoe kón jy? Haat jy my soveel dat –”

“Natuurlik haat ek jou nie. Kom seblief in voor die hele karavaanpark jou hoor.”

Die karavaanpark? Wetter, daaraan het hy nie eens gedink nie. Sy maak sy kind – sý kind – in ’n trailer groot.

Hy druk by haar verby en stamp die deur toe. “Verduidelik, ek luister.”

“Wil jy iets drink?”

“Dit is nie ’n tea party nie.”

“Iets uit die bottel, nie die ketel nie. Lyk of jy dit nodig het.”

“Van wanneer af het jy drank in die huis?” Haar pa het hom doodgedrink kort na hulle mekaar leer ken het. Sy was nog nie eens sestien nie. Het nooit haar mond aan alkohol gesit nie, nie eens ’n slukkie sjampanje nie. Net altyd gesê sy is bang dis in haar bloed.

“Moenie maak of jy my ken nie. Daar het baie water in die see geloop.”

“Sê sy vir mý!”

Sy ignoreer die verwyt en haal twee wynglase uit. “Rooi of wit?”

“Gee maar wit.” Niks is slegter as rubbish rooiwyn nie, maar as hy nie nou iets doen nie, gaan sy kop ontplof. “As dit koud is. Moet om vadersnaam net nie ys daarin neuk nie.”

“Toemaar, ek onthou. Net paloekas gooi ys in hul wyn.”

Sy pa se woorde. Sy haal ’n boks witwyn uit die antieke blou yskas. Rossouw se oog val op ’n pakkie jogurtbakkies met Barbie-prente op. Skyla s’n. Sy kind s’n. Die idee wil nie insink nie.

Hy gooi die eerste glas in sy keel af sonder om te proe. Hou sy glas uit vir nog. Anouk lig haar wenkbroue, skink dan weer.

“Kom.” Sy loop voor hom uit na die ander kant van die woonwa. Die ding lyk anders as die een waarin sy en haar ma gebly het. Dis klein, maar dit voel na huis. Skoon, netjies, sonder die oorvol asbakkies of koolreuk wat hy so verpes het. Kyk, dis als ou goed, maar selfs hy, met sy minimalistiese penthouse, kan sien dis nie gemors nie. Dis retro. Vintage. Eenhonderd persent Anouk.

Die beddens is opgemaak om ook as banke te dien. Sy gaan sit oorkant hom, sit twee glasmatjies op ’n tafeltjie tussen hulle neer. Nie ’n tafel nie, sien hy, dis ’n ou laai wat geverf en op sy kant gedraai is om ’n kinderboekrakkie te maak.

Hy trek ’n kussing agter sy rug uit en gooi dit eenkant. Daar is ’n hele werpsel van die verpestelike goed: langes en kortes en kleintjies en grotes. “Vat jou tyd.” Hy klink soos ’n poephol, hy weet, maar hy wíl vere voel. Hy wens hy kon iets sê wat haar so diep sou sny as dit wat sy nié vir hom gesê het nie. Gedagtes val in sy kop soos domino’s. “Hoekom?”

Haar mondhoeke krul in ’n bittersoet glimlag. “Is dit nie obvious nie?”

“Nee.”

Sy draai die stukkie hare, wat weer ontsnap het, om haar vinger. “Wat het jou pa nou weer oor my gesê, Rossouw?”

“My pa? Waddehel het hy met hierdie hele êf-op te doen?”

“Haar naam is Skyla.” Sy druk haar hande tussen haar knieë in, maar haar oë blits. “En as jy weer na haar as ’n êf-op verwys, kan jy in jou kar klim en ry.”

“Man, ek het dit nie so bedoel nie. Ek’s de moer in en met goeie rede.” Hy drink van sy wyn. “Sk …” Die naam haak agter sy gorrel vas. “Skyla. Wat het sy met my pa uit te waai?”

Anouk skud haar kop en staar na die matjie onder haar voete. “Dink bietjie, toe. Hoekom was hy so teen my?”

“Julle was nie ryk nie.”

“Bingo. En jy weet mos wat enige arm meisie se lewensideaal is.”

“Wat?”

“Om ’n ryk ou soos jy met ’n slappe te vang.”

Verdomp, sy’s reg. Só reg dat hy sy vuis deur die agterruit met die kantgordyn wil slaan. Hoeveel keer het Pa hom gewaarsku om weg te bly van Anouk om dié einste rede? En toe hy nie wou luister nie, het hy ’n preek gekry oor “trailerterte” en “vermorste geleenthede” en ’n testament wat verander kon word. ’n Preek en ’n voorraad kondome. Wat hy obviously nie behoorlik gebruik het nie.

“Fine.” Hy steek sy hande op. “Hy hét so gesê. Maar boggher hom, wie gee om wat hy dink? Ek’s nie my pa nie, ek het die reg gehad om te weet.”

“En ek sou jou vertel het.” Sy tel haar wynglas op, draai die steel om en om tussen haar vingers. “Ek was op pad om dit te doen, toe hoor ek met my eie ore hoe jy oor my voel.”

“Waarvan praat jy?”

“Kan jy regtig nie onthou nie?”

“Al wat ek onthou, is dat jy mysteriously jou gat gewip het. Ek het jou gebel en ge-SMS tot jou nommer ophou werk het. Ek was hoeveel keer by julle, maar jou ma het gesê jy wil my nie sien nie.” Hy kan nou nog nie aan daardie tyd dink sonder ’n hol kol in sy maag nie. Eers het hy hom wysgemaak dis net sy ego wat ’n knou gekry het, maar selfs die serial dating in sy tweede jaar kon die gat nie toestop nie.

“Jy onthou regtig nie?” Sy skud haar kop. “Kom ek help jou bietjie. Wat het daardie laaste dag gebeur waarop ons mekaar gesien het?”

Sy harsings pyn soos hy dink. Niks.

“Ag, jimmel tog!” Sy plak haar wynglas so hard neer dat dit ’n wonder is die steel breek nie morsaf nie. “Ek het julle hoor praat, oukei? Vir jou en jou pa. Ek het nie bedoel om af te luister nie, maar julle kombuisdeur was oop en julle het op mekaar geskreeu.”

Sy buig vooroor asof sy miltsteek het.

Sy bors trek toe. Hy’s de bliksem in vir haar, maar hy wil haar nie ontsteld sien nie. Moet hy langs haar gaan sit? Sal sy hom toelaat? Liewer nie. “Ek’s jammer, ek onthou nie.”

“En ek’s jammer ek kan nie vergeet nie!” Haar stem klim. “ ‘Chill, Pa, dis nie ernstig nie. Dis net ’n jol.’ ”

Begrip tref hom soos ’n weerligstraal. “Dit was net om my pa stil te maak. Hy het so gekarring dat ek later wou crack.” Hy vlieg op, maar haar hele lyf waarsku hom om nie nader te kom nie. Hy sak weer op die bank neer. “Ek het dit nie bedoel nie, ek was mal oor jou.”

“En ek oor jou, maar ek het darem ’n paar druppels selfrespek gehad. Ek sou eerder vrek voor ek jou met die gevolge van jou ‘jol’ opsaal of in jou pa se oë kyk vir geld.”

“Het jy nooit daaraan gedink dat ek ’n reg het om haar te leer ken nie?”

“Hallo, sewentien? Nie juis mature nie. In daardie stadium het ek geglo dis die beste vir ons almal. Noem my stupid, soos vanmiddag, maar in my kop was ek en Skyla ’n package deal.”

“’n Package deal wat ek só sou gevat het.” Hy klap sy vingers om te wys hoe gou.

“Rossouw.” Sy druk haar hande teen haar slape. “Jy was op varsity, jou hele blink toekoms voor jou.”

“Hoop nie jy verwag ’n medalje vir onselfsugtigheid nie.”

“Ek verwag dat jy probeer verstaan. Ek was self ’n glips. My ma en pa is getroud en dit het nie fantasties uitgewerk nie.” Haar voorarm vee oor haar wang. “Weet jy hoeveel keer moes ek hoor dat my pa se lewe beter sonder ons sou gewees het? Dat hy ’n loopbaan sou gehad het as hy klaar kon swot? Ek wou nie hê jy moes so oor my en Skyla voel nie.”

“Toe besluit jy namens my.”

Great, nou huil sy. Trane is mos elke vroumens se beste wapen. “Wat van haar? Het jy vir een oomblik aan haar gedink?”

“Maar net elke oomblik van elke dag!” Sy snuif en trek ’n tissue uit ’n boksie langs die bed. “’n Kind is nie ’n rugsak wat jy in ’n hoek kan smyt en vergeet nie. Terwyl jy klas gedraf en gepaartie het, het ek vir nege maande my longe uitgekots. En toe vir nóg ’n jaar elke nag op en af geloop met ’n skreeuende kind.”

“Koliek?” vra hy.

“Refluks.”

“Wat’s dit?”

“Sooibrand op steroids.”

“Wel, as jy simpatie soek, don’t hold your breath. Jý is die een wat te trots was om hulp te vra. Net jammer Skyla moes saam met jou suffer.”

“Minstens het sy grootgeword sonder ’n oupa – en dalk selfs ’n pa – wat haar weggewens het. Ek het gedink sy verdien beter as dít.”

“Sy verdien beter as om in ’n donnerse karavaan groot te word wat jy die hele Overstrand vol sleep!”

“Daar’s meer liefde in hierdie karavaan as wat daar ooit – óóit – tussen jou en jou pa in julle mansion teen die berg was.” Sy wys na ’n bordjie teen die muur. “Lees bietjie wat staan daar.”

Home is where we park it. Please.

“En daar.”

Home is wherever I’m with you. Gee hom ’n emmer, sulke sentimentele strooi maak hom naar.

“Jy en jou flippen clichés. Dink bietjie vir jouself, toe.” Sonder dat hy wil, lees hy nog ’n spookasem-pienk bordjie. Midwives help people out. Hel, hy het skoon vergeet watse werk sy doen, hoekom hy eintlik hier is. “Wat maak jy met haar wanneer jy na geboortes toe gaan?”

Sy torring aan een van die stukkende plekke in haar jeans. Hy sal wragtag nooit verstaan waarom mense klere met gate koop nie. “Soms bly sy by een van my vriendinne, ander kere kom sy saam. Sy speel met die ouer kinders, as daar is, of sy klouter sommer êrens in ’n leë bed. Sy’s ’n maklike kind.”

“Sy moet seker maar wees. Dis nie of sy ’n beter lewe ken nie.”

“Wat probeer jy sê?” Minstens skree sy weer op hom, haar trane vir eers opgedroog. “Moes ek haar vir jou en jou pa gegee het? Asse-flippen-blief! Dan was sy so … emotionally challenged soos julle! Ek het dalk te min IK-punte om vir myself te dink, maar ek het minstens ’n hart! Skyla weet hoe lief ek vir haar is.”

“Liefde sit nie kos op die tafel nie.”

“Hou op om my te beledig. Skyla het nog nooit tekort gely nie. Sy’t ’n vol magie, sy’t warm klere, sy’t ’n dak oor haar kop, al trek jy jou neus daarvoor op.”

“Wil jy regtig hê sy moet vir die res van haar lewe in ’n woonwa bly? Net omdat jy nie die siklus kon breek nie?”

“Uit.” Sy kry hom aan die kraag beet en trek hom so verwoed orent dat ’n knoop van sy hemp afbreek. “Ek het genoeg gehad. Toe ek jou gesig netnou by die deur sien, het ek gedink ek moes jou vroeër vertel het. Ek was verkeerd.”

Magtag, sy is sterker as wat sy lyk. Sy boender hom tot by die karavaandeur, pluk dit oop, en stamp hom teen die rug. Hy kan hom natuurlik teensit, maar hierdie gesprek is in elk geval afgehandel.

“Loop,” sê sy. “Jy was sewe jaar gelede nie reg om ’n pa te wees nie, en jy’s nog steeds nie.”

“O, nè? Ons sal sien of die hof met jou saamstem.”

Sy klap ’n hand oor haar mond, en Rossouw verwens homself. Dit was ’n lae hou. Sy stres klaar oor ’n hofsaak. Dis wreed om haar met nog een te dreig. Hy sal die kind nie by haar wegvat nie, hy’s net kwaad en verward. Hy behoort om verskoning te vra, hy weet, maar …

“Loop net, asseblief.” Die trane is terug in haar stem.

“Ek gaan.”

Hy is skaars drie treë weg toe sy agter hom aanroep. “Rossouw!”

Hy gaan staan, maar draai nie om nie. Hy kan nie na haar kyk nie … wens net die nag sluk hom in. “Wat nou?”

“Ry versigtig. Moenie om die draaie jaag nie.”

Kan sy gedagtes lees? Sy vingers is reeds om die karsleutel geklamp. Hy kan die petrolpedaal onder sy voet voel, die adrenalien wat hom ’n rukkie sal laat vergeet.

“Wat traak dit jou hoe ek ry? Jy’s nie my ma nie.” Hy besef eers hoe kinderagtig hy klink toe die woorde uit is. Lame, Van der Linde. Sy ís die ma van jou kind, of jy daarvan hou of nie.