Читать книгу Lang pad na liefde - Amelia Strydom - Страница 5

Anouk wag vir die enjin se brul voor sy op een van die buitestoeltjies neersak. Haar kop is so swaar dat sy dit op die tafel neerlê. Wat nou? Waar begin sy om dié gemors reg te maak?

Dis laat, sy moet Skyla gaan haal. Of sal sy Mollie vra om haar vanaand daar te hou? Skyla sal nie omgee nie. Mollie is ’n skoonheidsterapeut en enige dogtertjie se fairy godmother. Daar’s nie ’n einde aan haar bederfies nie: ’n minipedi of ’n voetspa of ’n naelverfsessie. Sy het altyd Coke in die yskas, koekies in haar kas. Geen wonder Skyla dink die son sak wanneer Mollie haar kleurvolle sitvlak neerplak nie.

Jis, die versoeking is groot. Sy is op, haar emosies rou. Sy het nie krag vir die duisend vrae wat haar kind gaan hê nie. Skyla het twee en twee bymekaar gesit. Anouk het haar nie verniet van kleins af vertel haar pappa is ’n mooie man met die naam Rossouw nie.

Die ooreenkoms tussen pa en dogter het haar oorrompel. Het Skyla enigiets van haar geërf? Die effense krul in haar haartjies, dalk. Dis al. Maak nie saak nie, haar kind het haar waardes geleer. Mense sal altyd vir Skyla belangriker as besittings wees. Sy kan nie dieselfde van Rossouw sê nie. Sy het gehoop hy het grootgeword. Maar hoekom sou hy? Hy is nie die een wat moes kind grootmaak nie. Sy lewe is nie vir altyd verander deur ’n blou strepie op ’n stokkie nie.

Anouk sug. Dis onregverdig om hom te verwyt, selfs net in haar gedagtes. Sy het gekies om hom skotvry te laat afkom. Sou sy hom later vertel het? As hy aanhou probeer het om haar te kontak? As hy ná daardie Desember-vakansie teruggekom het? Sy weet nie. Dit was ’n mislike hoofstuk in haar lewe. Niemand wil Graad 12 deur ’n kollege doen omdat hulle te domonnosel was om behoorlike voorbehoeding te gebruik nie. Sy kon dit in haar onnies se oë sien: Eers die teleurstelling, toe die gelate aanvaarding dat hulle seker nie méér van haar moes verwag het nie. Nie in haar “huislike omstandighede” nie.

Sy klad haar wange droog met die verflenterde tissue. Wanneer gaan haar lewe makliker word? Gaan dit altyd soos ’n nimmereindigende stryd voel? As karma regtig ’n bitch is, hoekom gaan dit so goed met mense soos Magnus van der Linde, en so sleg met haar? Hoekom is hy – wat nie ’n pa se gat werd is nie – springlewendig en gesond, terwyl sy haar ma moes begrawe toe sy en Sky haar nog so nodig gehad het?

Die seewind dra die klank van stemme na haar toe. Daar onder by die braaiplekke, naby die strand, lag en gesels mense. Hulle speel musiek, die lewe gaan aan. Sy haal diep, kalmerend asem en praat ernstig met haarself. Hierdie pity paartie het lank genoeg aangehou. Sy gaan haar nou aan haar stewelveters optrek en ’n glimlag op haar gesig plak. Dan gaan sy haar kind haal. Skyla is die beste ding wat nog met haar gebeur het en sy sal haar nie verruil vir al die smooth sailing in die wêreld nie.

Alles gebeur met ’n rede. Rossouw het vandag met sy spieëlblink skoene in haar en Skyla se lewens teruggestap en dinge gaan nooit weer dieselfde wees nie. Sy kan daaroor sit en tjank, of sy kan dit hanteer. Hy is heel waarskynlik hier om te bly. ’n Mens kan van hom sê wat jy wil – hy beskerm wat syne is. En as sy dit nie mis het nie, beskou hy Skyla nou as syne. Die manier waarop hy aan die kind se hare gevat het toe sy verbyloop … Haar hart wil-wil te groot vir haar bors word. Sy gesig het presies soos hare gelyk op die foto’s wat Ma ná Skyla se geboorte geneem het. Verwonderd. Betower. Uitgeboul deur ’n oerinstink.

Sy dwing haar voete tot voor Mollie se karavaan. Voor sy kan klop, maak Skyla die deur oop. “Ek wag en wag vir jou, Mamma.” Sy slaan haar armpies styf om Anouk se bene.

“Ek weet, my liefie. ’Skuus dat Mamma so lank was. Ek en die oom … Ek en jou pappa moes gesels.”

Skyla druk by haar verby om na hul karavaan te loer. “Is dit regtig my pappa? Het hy vir my kom kuier?”

Skuldgevoel slaan haar soos ’n voorhamer tussen die oë. As sy kop gehou het, was dit nie nou nodig om haar kind teleur te stel nie.

“Hy het gery, Skyla.”

Die gevoelvolle “agge nee!” sny soos lemmetjiesdraad deur haar.

“Hy sal weer kom,” troos sy gou. “Ek belowe. Kom, ons gaan huis toe. Jy’t nog nie eens geëet nie.”

Mollie kom staan in die deur, ’n groen velsorgmasker aan haar gesig. “Jy oukei?”

“Ja wat,” jok Anouk. “Dankie dat jy na haar gekyk het.”

“Enige tyd, maar moenie dink jy’s off the hook nie. Vanaand gesels jy en Sky, môre wil ek als hoor.”

“Busybody.” Anouk gee Mollie ’n vinnige drukkie, versigtig om nie aan haar gesig te raak nie.

“Kom, Skyla.” Sy vat haar kind se hand, maar dié bly staan of sy geplant is en druk die voorvingers van haar ander hand in haar mond. Anouk kners op haar tande. Sy gaan nie raas nie. Nie vanaand nie. Die vingersuigery was van kleins af Skyla se manier om haarself te troos.

“Mamma?” mompel sy tussen haar vingers deur.

“Hm?”

“Het my pappa gery omdat hy nie van my hou nie?”

“My liefieding!” Sy kniel sodat hulle op ooghoogte is. Los klippies kneus haar kniekoppe, en sy versit haar gewig effens. “Hy het gery omdat ek en hy gestry het. Jy weet mos grootmense word partykeer kwaad vir mekaar, nes jy en jou maatjies.”

“Het julle oor my gestry?”

Liewe vader, wat moet sy sê? Hoe verduidelik sy sonder om haar kind seer te maak?

“Ons het gestry omdat ek nie vir jou pappa vertel het jy’s gebore nie.”

Skyla skop na ’n graspol. “Hoekom het jy nie?”

“Ek het jou mos al gesê. Ons was nog baie jonk en Mamma wou hê hy moet klaar leer.”

“Is hy nou klaar?”

“Ja, hy is.”

“Toe sê jy hom van my?” Selfs in die flou ligte van die karavaanpark kan sy sien hoe Skyla haar voorkoppie plooi.

Dis seker maar die beste om doodeerlik te wees. “Nee, liefie, hy’t nie geweet voor jy die deur oopgemaak het nie. Dis hoekom hy so, um, verras was om jou te sien.”

“Verras is bly, nè?” Sy haal haar hand uit haar mond.

“Ja, dit is.”

“Was hy baie kwaad vir jou, Mamma?” Die vingers glip weer by die haasbekkie in. Anouk dwing haar om haar hande tuis te hou. As die kind later draadjies moet kry, is dit nou maar so. Hulle hospitaalplan dek nie ortodontiese werk nie, maar hulle sal daardie bobbejaan maar agter die bult los. Vanaand is sy Sky geduld verskuldig.

“Hy het gedink hy’s kwaad, pops, maar hy’s eintlik hartseer omdat hy wens hy ken jou lankal.”

Hoe het hy dit gestel? “Ek het haar eerste tree gemis. Haar eerste Krismis … Jammer is boggherôl werd, dit kan daai jare nie terugbring nie.”

Haar maag gee ’n siek draai. Waddehel het sy gedink? Dis ’n verskriklike ding wat sy Rossouw aangedoen het. Onvergeeflik. Omdat sy trots was, sy pa nie die bevrediging van “I told you so” wou gee nie. Omdat sy nie dieselfde fout as haar ma wou maak nie.

“Wanneer sal hy kom kuier?”

“Kom, jy kan hom môre bel.” Anouk kom orent en hys Skyla op haar heup. Eintlik is sy al te groot om te dra, maar vanaand is die gewig van haar lyfie gerusstellend. Myne, dink Anouk. ’n Reusevuis sluit om haar hart. Jy is myne en ek sal jou oor my dooie liggaam weggee. Die hemel help vir Rossouw van der Linde as hy haar kind probeer vat. Sy sal hom met haar kaal hande vermorsel.

“Ja-a-a!” Skyla klou soos ’n apie, haar arms so styf om Anouk se nek dat sy haar byna verwurg. “Kan ek hom bel voor ek na Mia toe gaan?”

Liewer nie. Die Rossouw wat sy geken het, is nie ’n oggendmens nie. Hy kon heelnag kuier tot haar oë wou toeval, maar dan was hy soos ’n beer met tandpyn tot elf-, twaalfuur se kant.

“Wanneer jy terug by die huis is,” belowe sy. “Ek sal hom vra hoe laat hy tyd het om lekker met jou te gesels. Jy moet onthou, hy’s besig.”

“Met werk.” Skyla trek ’n pruilmond. “Soos Mamma.”

“O, hy’s besiger as Mamma.”

“Werk hy in die nag ook?”

“Ek glo nie.” Hy jol eerder. Het seker elke aand ’n nuwe meisie aan sy arm, een meer stunning as die ander. “Hy word nie in die nag uitgeroep soos Mamma nie.”

Voor hul deur gly Skyla van haar heup af. “Dan kan ek by hom gaan bly wanneer jy werk. Het hy ’n bed in sy huis?”

’n King-size een, sou sy raai, met flippen Egiptiese katoenlakens en ’n streep gewillige meisies om dit warm te hou. ’n Sesjarige sal nie inpas by sy sosiale lewe nie. Dié gedagte laat haar ietwat beter voel.

“Ek kan in ’n slaapsak ook slaap,” maak Skyla planne. “Op sy bank.”

“Ons sal sien,” antwoord Anouk vaag. “Wat sê jy, gooi ons vanaand pienk kleursel in ons pannekoekdeeg?”

Skyla slaap lankal, toe rol Anouk nog rond. Sy staar na die dak terwyl haar gedagtes soos wasgoed in ’n tuimeldroër draai. Om en om en om.

“Ons sal sien of die hof met jou saamstem.”

Waddehel beteken dit? Tog sekerlik nie dat hy volle toesig wil hê nie? Sy sal moet verduidelik dat sy Skyla nie van hom sal weghou nie, dat hy haar gereeld kan sien. Die vraag is net: sal hy haar glo? Haar vertrou om haar woord te hou nadat sy hom soveel jaar om die bos gelei het? Dêmmit, sy wás spectacularly stupid, selfs vir sewentien. Sy besef dit nou eers.

Sy draai om en gooi nog ’n paar druppels Rescue Remedy onder haar tong. Gewoonlik is die goed wonderlik. Dit werk soos ’n bom wanneer ’n ma angstig tydens kraam raak, of ná die geboorte baby blues kry. Sy gee dit van kleins af vir Skyla wanneer sy oormoeg of huilerig is, drink dit self wanneer sy nie kan slaap nie. Vanaand doen dit boggherôl om haar te kalmeer.

Dink logies, praat sy haar moed in. Rossouw het dalk finansieel meer om ’n kind te bied, maar emosioneel? Enige regter sal mos besef so ’n klein dogtertjie is beter af by haar ma, selfs al trek dié in ’n huis op wiele rond. Buitendien, wat sal Rossouw met ’n kind aanvang? Het hy enige idee wat dit behels? Nee, sy moet bedaar. Hy is dalk selfgesentreerd en materialisties, maar spiteful is hy nie. Vanaand se harde woorde … hy was geskok.

Maar sê nou sy is verkeerd? Sê nou net hy is so bitter dat hy haar wil straf? Die Van der Linde-mans kry altyd – áltyd – hul sin. As hy regtig vir Skyla wil hê, is hý die een met die regsagtergrond, die kontakte, die geld. Wat het sy? Haar ma-hulle se stokou kar en woonwa, genoeg geld vir die res van die maand, en ’n tuisgeboortepraktyk wat Rossouw teen haar kan draai omdat dit Skyla se lewe omverwerp.

Met die wanpraktyksaak wat boonop vir haar lê en gryns … As sy nie kan babas vang nie, is sy in haar moer.

Ligdag is haar lyf deurgelê, haar kop suf gedink. Dis ’n verligting toe sy kan opstaan om Skyla na haar speelmaatjie te neem. Soos gewoonlik moet sy haar soebat om ontbyt te eet, om klere aan te trek wat by mekaar en die weer pas, om haar te roer sodat hulle nie laat is nie. Die kind babbel een stryk deur oor haar pa, en Anouk is stokflou toe sy eindelik by klein Mia se huis wegry.

Op pad terug moet sy haar dwing om na die see en die berge te kyk, régtig te kyk. Selfs al woon sy van altyd af hier, neem sy gereeld ’n wilsbesluit dat die natuurskoon nooit vir haar sommer-net sal word nie. Elke dag drink sy die uitsig in, voed sy haar siel. Lewe in die oomblik, dis haar motto, want dis al waarvan ’n mens seker kan wees. Veral as jou pa aan lewerversaking dood is omdat hy wou ontvlug, en jou ma langs die kombuistafel neergeslaan het weens ’n massiewe beroerte.

Vanoggend ontglip die oomblik haar. As haar gedagtes nie terugloop op die paadjies van haar agtiende jaar nie, knoop haar derms oor die toekoms. So ingedagte is sy dat haar hart omtrent oor haar diafragma struikel toe sy die blink sportmotor voor haar woonwa sien. Rossouw rus teen die enjinkap, die sondige sex appeal self. Hy dra jeans met ’n toeknoophemp, die presiese kleur van sy kykers agter sy designer shades. Teen sy donkerblou baadjie steek die tannies in hul kamerjaponne en die ooms in sweetpakke sleg af.

Haal diep asem, Anouk. Sy klim met wankelrige bene uit, slaan die Chevy se deur onnodig hard toe. Sy klop die kar verskonend op die dak en voel soos ’n idioot toe Rossouw se een mondhoek lig.

“Môre,” sê sy, haar stem dapperder as wat sy voel. “Jy’s vroeg op.”

“Laat wakker. Ek het nooit gaan slaap nie.”

“Dit maak twee van ons.”

Hy bring ’n kartonhouer met vier wegneembekertjies te voorskyn van agter sy rug.

“Seker dis genoeg koffie om jou ’n buzz te gee?”

“Dit is joune. Ek het klaar gedrink.” Hy hou die houer na haar uit. “Ek het nie geweet waarvan jy hou nie. Vanilla latté, hazelnut latté, gewone cappuccino of mocha. Pick your poison.”

Sy weifel ’n oomblik.

“Vat, toe. Dis ’n olyftakkie.”

’n Van der Linde met ’n vredeoffer? Interessant. “Watter een is vanilla?”

Hy soek die regte bekertjie uit en vat die houer terug.

“Jy wil dit dalk in die mikrogolf sit, ek het ver daarmee gery.”

“Ek het nie ’n mikrogolf nie. Die strale gee kanker,” sê sy met ’n ophaal van haar skouers.

“Dan moet jy maar koue koffie drink.” Hy knik in die rigting van haar tuinstoeltjies. “Kan ons gesels? Sommer hier buite, dis ’n lekker oggend.” Hy draai sy kop skeef. “Ek sal nie hard praat nie, ek belowe.”

“Môre, Anouk!” roep tannie Hendrien, wat al terugkom van die see met haar visstok en blou koelboks. “Lekker geslaap?”

Anouk waai terug sonder om oogkontak te maak. “Kan ons eerder langs die strand gaan stap?”

Rossouw kyk na sy skoene, wat waarskynlik meer kos as wat sy in maande verdien. “Ek’s nie juis aangetrek daarvoor nie.”

“Ag, trek die dêm goed uit.” ’n Vlaag irritasie trek deur haar. “Live a little.”

Hy kyk ’n paar sekondes stip na haar. Dis onmoontlik om seker te wees wat in sy kykers – of sy kop – aangaan agter daai gitswart lense.

“Wil jy gou die ander koffies gaan uitdeel? Soos ek jou ken, is jy pêlle met almal.”

“Gaan jy nie nog een drink nie?”

Hy laat sak sy lang lyf op ’n tuinstoel en trek sy skoenveters los. “Ek drink nie koue koffie nie.”

Sy wag nie vir Mollie om die deur oop te maak nie, klop net en sit die koffie op die draadtafeltjie neer. Later sal sy verduidelik. Sy drafstap terug na haar woonwa. Albei Rossouw se skoene is uit, sy kouse pyn-in-die-gat netjies opgerol. Eina-eina stap hy oor die klippies om alles in sy sportmotor te bêre.

“As jou voetsole marshmallows is, hoef ons nie te gaan nie.”

“Kom.”

Sy skop haar plakkies halfpad onder die karavaan in, en hulle stap met die voetpad af strand toe.

“Waar’s sy?” vra hy.

“By ’n maatjie gaan speel. Ek gaan haar laatmiddag haal.”

Emosie flits oor sy gesig. Verligting? Teleurstelling? Sy weet nie.

Anouk gooi haar leë bekertjie in ’n groen drom en loop voor hom uit tot in die skuim, waar die branders aan haar tone lek.

“Sjoe, maar die water is koud,” kla hy toe hy langs haar inval. “My tande pyn eintlik.”

“Wimp.”

Hy lag saggies en haar maag rol op die ander sy.

“Ek het dit verloor gisteraand,” sê hy. “Ek’s jammer.”

“Dis ék wat om verskoning moet vra. Ek weet nie wat ek destyds gedink het nie.”

“Kyk, ek sal nie vir jou lieg nie, ek wens ons kon die horlosie terugdraai. Maar jou redes is nie onmoontlik om te verstaan nie.”

“Dankie,” sê sy sag.

“Wat het jy vir haar gesê? Dink sy dis ek wat nie deel van haar lewe wou wees nie?”

“Natuurlik nie. Ek het haar die waarheid vertel: dat jy nie van haar geweet het nie.”

Die oggendluggie is koel en sy vryf oor haar boarms. Rossouw glip sy baadjie af en hang dit oor haar skouers.

Sy glimlag vir hom, dankbaar dat die atmosfeer vanoggend ligter is. “Altyd die gentleman.”

“Jy gee my te veel krediet.” Hy haal sy sonbril af en haak dit oor sy hempsak. “’n Gentleman sou nie gelieg het om sy pa van sy nek af te kry nie.”

“Water onder die brug,” sê sy.

“’n Gentleman sou sekerder gemaak het van kontrasepsie ook. Wat kan ek sê? Ek was jonk en oorhaastig en wanneer ek by jou was –”

Sy wil haar ore toedruk, wil nie dink aan hoe dit tussen hulle was nie. “It takes two to tango,” onderbreek sy hom. “Sorry, nog een van daai clichés wat jy so haat.”

“Hei –”

“Daar’s iets wat jy mooi moet verstaan voor jy jou verder verwyt. Ek was nog nie een oomblik spyt oor Skyla nie.” Sy skop na ’n stuk seebamboes. “In elk geval nie vandat sy gebore is nie.”

“Love at first sight, soos mense sê?”

“Vir my was dit.”

Hy rus sy hand tussen haar blaaie. Lig, vlugtig, sodat sy wonder of sy haar verbeel het. “Vertel my van haar. Ek het soveel gemis, ek wil als weet.”

Sy byt die binnekant van haar wang. “Jy hét baie misgeloop. Ek het my gisteraand vir die eerste keer behoorlik in jou skoene geplaas.” Sy draai na hom. Hiervoor moet hy haar in die oë kyk. “Jy’s reg, jammer is nie genoeg nie. Al wat ek nou kan doen, is om te belowe jy kan voortaan so betrokke wees soos jy wil.” Solank jy haar nie van my wegvat nie.

“Dankie, ek gaan nie nee sê nie.” Hy vee oor sy glad geskeerde ken en die begeerte om sy gebeitelde onderkaak na te trek, om haar voorvinger in die duikie in sy ken te doop is amper onweerstaanbaar.

“Ek moes jou nie met die hof gedreig het nie,” sê hy. “Dis nog iets wat ek nie bedoel het nie. Ek kan sien jy’s ’n goeie ma.”

Sy kruis haar arms voor haar, vou dubbel, en blaas die asem uit wat sy onbewustelik ingehou het. “Sjoe, ek het my vrek gestres.”

“Sorry.” Hy lig ’n hand op, en haar polsslag verdubbel. Gaan hy aan haar raak? Wil sy hê hy moet? Voor sy kan besluit, druk hy albei hande in sy broeksakke. “Vertel my nou van haar, toe.”

“Waar sal ek begin? Ek kan haar nie opsom nie, dis soos om ’n reënboog in ’n botteltjie te probeer vang. Sy’s ’n geskenk wat ek elke dag van voor af oopmaak. Soos sy grootword, geniet ek haar net meer.”

“Ek weet niks van kinders nie.”

“Sy sal jou leer.”

Hy klop teen sy bors, frons, en wys na die baadjie om haar skouers. “Daar’s ’n koevert in die binnesak. Dis joune. Julle s’n.”

Sy trek haar skouers styf en lig haar ken. “Skyla het alles wat sy nodig het.”

“Moenie hardegat wees nie. Ek skuld jou duisende in onderhoud.”

“Jy skuld my niks.”

“Ek wíl help. Sit dit in die bank vir later.” Hy sit sy hande op haar skouers, so swaar dat dit voel sy sak dieper in die sand weg. Swaar genoeg om haar te laat verstaan hy gaan nie nee vir ’n antwoord vat nie. “Ek haat die idee dat jy alleen moes sukkel. Gun my die kans om te doen wat ek kan?”

Ag, hel, dit sal haar seker nie doodmaak nie. Wie’s sy om nee te sê as dit hom laat beter voel? “Maak vir haar ’n bankrekening oop. Vir wanneer sy wil gaan leer.”

Hy gee haar skouers ’n drukkie en prop sy hande terug in sy sakke. “Dankie. Ons moet praat oor maandelikse onderhoud.”

Anouk kreun. “Nie nou nie, seblief. Ons kan dit later doen.”

“So oor ses, sewe jaar?” slaan die gegriefdheid weer deur.

“Fine, jy wen.” Soos gewoonlik.

Hy deins terug asof hy nie kan glo hoe maklik sy toegegee het nie. “Reg. Ek sal Maandag die dokumentasie opstel. Gee my jou bankbesonderhede, dan reël ek ’n debietorder.”

“As dit jou gelukkig maak.” Doer ver speel ’n man met sy goue labrador. Die hond gaan haal sy tennisbal stertswaaiend uit die branders, maar weier om dit vir sy baas terug te gee. Die belaglike bedrag registreer eers toe Rossouw dit die tweede keer noem.

“Is dit genoeg?” vra hy.

“Is jy mal? Dis heeltemal te veel!”

“Ek kan dit bekostig. Ek gaan dit nie eens voel nie.”

“Baie flippen geluk, maar wat moet ek daarmee maak? Vir Skyla goue skoene koop?”

“Jy glo nog altyd geld is die wortel van alle kwaad, huh?”

“Minstens dink ek nie dis waaroor die lewe gaan nie.”

Hy vryf oor sy oë. Die skaduwees daaronder raak aan haar gewete. “Ek’s nie die duiwel omdat ek ambisie het nie. Ek werk hard vir my geld.”

“Newsflash: ek ook! Arbeiders wat hulle hande eelte werk, leef onder die broodlyn. Jy’t met jou gat in die botter geval.”

“Gaan jy vir altyd vir my kwaad bly omdat my pa meer geld as joune verdien het? Ek het nie daarvoor gevra nie, oukei?”

“Geld is nie vir my belangrik nie.”

Hy lig sy wenkbroue. “Could’ve fooled me.”

“As jy lus het vir baklei loop ek liewer.”

“Anouk, asseblief. Ek verstaan hoekom jy bitter is. Jy het swaar gekry. As ek geweet het, het ek vroeër al gehelp.”

“Ons kom reg.”

“En ek bewonder jou daarvoor. Maar seblief, gee my nou die kans om na julle te kyk? Jy wou nie my pa se geld hê nie, I get it. Maar wat ek vandag het, het ek self verdien.”

“As jy iets vir Skyla wil doen,” sê sy, “kan jy tyd saam met haar deurbring. Vir haar ’n pa wees.”

“Ek het nie die beste rolmodel gehad nie.”

“Gaan jy agter daardie verskoning wegkruip? Gaan jy haar liefde probeer koop en jou gewete met geld sus? Soos jou pa gedoen het?”

Hy beweeg so vinnig dat sy skrik. Hy slaan een arm om haar middel en trek haar vas teen sy bors. Die ander hand se wysvinger druk hy teen haar lippe.

“Genoeg. Hoekom kyk jy nie in die spieël nie, hm? Jy’s die een met issues oor geld. Sy’s my kind ook en sy gaan nie langer in ’n woonwa bly nie. Ek gaan vir julle ’n huis koop.”

Sy skud haar kop om protes aan te teken.

“Non-negotiable. Jy kan dit uitkies, of – as jy moeilik gaan wees – sal ek. Dit hoef nie ’n paleis te wees nie, maar dit moet nader aan my wees. Gordonsbaai, dalk. Ek kan nie so ver ry wanneer ek haar wil sien nie.”

Arrogante control freak! Wat gaan hy doen as sy weier, haar weer met die hof dreig? As hy nader aan Skyla wil bly, kan hý trek.

Sy stoei om los te kom, maar hy hou haar net stywer vas. Sy druk haar hande teen sy bors om hom weg te stamp. Als verniet, hy’s te sterk vir haar. Sy hartklop jaag onder haar vingers, so wild soos haar eie. Toe sy teen sy lyf verstil, haal hy sy vinger van haar brandende lippe af.

“Manhandle my weer so, Van der Linde, en jy hoef nooit weer te worry oor kontrasepsie nie. Verstaan?”

Hy steek die glimlag wat deurskemer agter sy vuis weg. “En ’n kar. Julle het betroubare wiele nodig.”

“Ek’s lief vir die Chevy!”

“So hou haar. Vat haar vir ’n drive wanneer Skyla by my kuier. Solank ek nie hoef te stres dat julle iewers in die donker gestrand sit nie.”

“Ek het ’n selfoon –”

“Wat nie orals op die kuspad kontak het nie. Moenie onredelik wees nie. Jy … aargh!”

’n Brander breek yskoud oor hul bene. Rossouw gryp haar hand en sleep haar tot op die droë sand. Hy kyk af na die broekspype wat aan sy kuite klou en trek ’n ek-ruik-koeimis-gesig.

“Perfect. Ek spreek hierna kliënte op kantoor.”

“Dit sal droog word, man.” Sy stamp haar elmboog in sy ribbes, die spanning skielik weer ontlont. “Dis nie nodig om jou knaters in ’n twist te kry oor ’n bietjie water nie.”

“Anouk.” Die woer-woer agter haar naeltjie tol vinniger. Shit, hy voel dit ook. Net só het hy haar naam gesê wanneer hy haar wou soen. Só het hy sy kop gekantel. Meteens lyk hy weer negentien en net so ’n tikkie onseker.

Hy vou sy vingers om haar wang en steel haar asem. Sy staan versteen: Kan nie roer nie, kan nie praat nie. So daar ís iets soos cellular memory. Sy weet, want elke vesel in haar lyf onthou hom. Verlang na hom.

Dis eers toe sy hand op haar heup beland dat die sirene in haar kop begin skreeu. Nie. Weer. Nie. Sy hou van haar hart waar dit nou is, heel en veilig agter haar ribbes. Sy gaan dit nooit weer aan Rossouw toevertrou nie. Once bitten, twice smart. Die krag vloei terug na haar beenspiere, en haar veg-of-vlug-instink tree in. Veg kan sy nie – sy het nog nooit ’n kans gestaan teen wat sy vir hom voel nie.

Van vlug het sy jare se oefening.

En sy spring weg, onder sy aanraking uit, tot buite sy energieveld. Sy vul haar suurstofhonger longe met die seebries. “Kom. Ons het al twee kliënte om te sien.”

Sy retireer ’n paar treë, draf op een plek, kyk orals behalwe na hom. “Wie’s eerste by die rotse?” daag sy hom uit.