Читать книгу Bambi en die boef - Anita du Preez - Страница 3

Bambi is nog nie eens behoorlik by die hek in nie, toe weet sy dat sy ’n oordeelsfout gemaak het. Sy oorweeg dit ernstig om in haar spore om te draai. Hier gaan sy nie vandag alleen regkom nie.

Wat sy nodig het, is ’n man. Nie noodwendig ’n spesiale tipe man nie. Enige man sou die ding kon doen. Solank hy homself net min of meer soos ’n klerehanger kan gedra. Die probleem is, hier is geen enkele losloperman in sig nie.

Sy was nog nooit tevore by die J&B Met nie, sy het vanoggend soort van per ongeluk hier beland, en dit is baie duidelik dat elke vrou iemand het om aan te hang. Blykbaar bloot om haar uitrusting mooi af te wys, as Bambi die spulletjie so kyk. De laaste halfkaal bimbo wat hier op die gemanikuurde gras rondpronk, is besig om presies dít te doen.

Daar is omtrent vir jou ’n spul spektakels op stilettos hier te sien, dink Bambi terwyl sy onderlangs rondloer. G’n wonder hulle het iets nodig om te keer dat hulle omval nie.

Sy trek vinnig haar maag in, pluk haar skouers agteroor en voel of haar blonde hare nog die toets slaag. Die goed dreig alewig om in alle windrigtings te kurktrekker totdat sy lyk asof sy met ’n venynige eierklitser deurmekaar geraak het, maar vandag het die haarkapper hulle getem met allerhande haarstrykysters en goeters. Vandag swaai daar ’n sygladde blonde gordyn onder haar breërandhoed uit, al teen haar rug af. Vandag wou sy darem op haar beste lyk. Dit is op slot van sake nie aldag dat ’n mens die geleentheid kry om lekker op te tof vir ’n geleentheid soos dié nie.

Nee kyk, hier ís pragtige, opreggeteelde langbeenresiesperde, dink Bambi, maar aan tweebeenmerries is hier definitief ook geen tekort nie. En hulle is hier vir ’n aparte wedren van hul eie, soos dit vir haar lyk. Die een probeer harder as die ander om haar metgesel oor die gladde gras te sleep tot vlak voor die joernaliste se kameras verby – kamstig per toeval.

Sy sal nooit daal tot sulke truuks nie, dink sy selfvoldaan terwyl sy met “ekskuus tog, ekskuus tog,” by almal verbyskuur. Hoewel sy moet erken dat sy beslis ook nie hier is vir die perde nie. Om die waarheid te sê, as dit nie vir Margaret en Harold se maagaandoening was nie, sou sy seker nooit by ’n perderesies van enige aard uitgekom het nie. Dis nie asof sy al ooit ’n vreeslike ding vir perdewedrenne gehad het nie.

Nee, sy is hier vir die vet eerste prys vir die besgeklede paartjie – ’n vakansie vir twee na Mauritius. Maar sy doen dit darem om ’n baie edele, onbaatsugtige rede, troos sy haarself. Sy is hier om die prys namens haar siek vriendin in te palm. Dis tog iets heel anders as om vir eie gewin hier rond te pronk, of hoe? Siestog, die arme Margaret en Harold het oorgehaal gesit vir die geleentheid toe hul planne op die nippertjie in die wiele gery is deur ’n maagvirus of ’n ding. En Margaret het só mooi gevra dat sy wat Bambi is in haar plek moet kom. Hoe kon sy weier?

Die probleem lê by die vervlakste “paartjie”-storie. Dit is nie asof Bambi nie geweet het dat die wenners in pare moes wees nie. Sy is darem nie heeltemal onnosel nie. Dit is hoekom sy gister dinge met Bertus gereël het. Bertus was die gerieflikste keuse, want sy het geweet hy woon in elk geval elke jaar die Met by, sy het net nog nooit saamgekom nie. En toe gaan staan en drop hy haar op die laaste oomblik. Bid jou aan!

En dit nadat hy so in sy skik was oor die idee dat sy uiteindelik wou saamkom. Die vermetelheid. Is hy dan nie veronderstel om mal te wees oor haar nie? Is sy nie veronderstel om op hom te kan staatmaak nie? En is hulle nie op ’n nieamptelike manier al jare lank soort van saam nie? Nee, so iets gebeur eenvoudig nie met Bambi le Roux nie. Veral nie aan die hand van iemand soos ou Bertus nie. Maar nou ja, hy het kamstig ’n geldige rede. ’n Familiedrama of iets.

Tot Bambi se grootste ergernis was nie een van haar alternatiewe manne beskikbaar nie. Dit is al rede hoekom sy toe maar op haar eie gekom het. Sy het gedink sy sal sommer hier rondkyk vir ’n tydelike man om aan te klou. Dit sou nie te moeilik wees nie. Nie vir iemand soos sy nie. Maar sy het nie verwag dat almal, elke enkele mens, hier netjies opgepaar sou wees soos iets uit die ark nie. Hier is nie eens ’n halwe ekstra man te siene nie. Kon sy tog nie maar vandag gelukkig gewees het nie? Sy wil hom tog net vir ’n rukkie gebruik, as bykomstigheid. Soos ’n handsak wat jy op sig neem en terugvat as jy dit nie wil hou nie.

Bambi sug. Daar’s net een genade: Sy sal haar sjarme volstoom moet oopdraai. Sy kan tog nie druipstert huis toe gaan en vir haar vriende gaan sê sy het niks gewen nie! Nie met hierdie manjifieke rok van Margaret aan haar lyf nie. Sy sal haar moet roer, want daar word reeds oor die luidsprekers gespekuleer oor watter paartjie die prys gaan verower. Eerstens moet sy eenvoudig ’n man naderhark, en dan sal sy haarself en genoemde man onder die beoordelaars se aandag moet kry sonder om haar naam krater te maak.

Boonop sal die skepsel se klere darem haar gewaad moet komplementeer. Die beste sal wees as sy iemand vind in ’n min of meer neutrale pak, besluit sy. Anders sal dinge lol met haar flambojante chiffon-skepping in elke denkbare skakering van lila tot dieppurper. Margaret het absoluut aangedring sy moet dit dra. En dan’s daar nog die breë donkergeel satyndrapeersel om die middel. Om van die yslike goudgeel verehoed en die goue spykerhaksandale nie eens te praat nie. Margaret doen ’n ding nie half nie. Sy is nie verniet hoofontwerpster vir ’n string eksklusiewe klerewinkels nie. Maar ai, kon sy maar self haar skepping kom dra het!

“Ag, gaan jy, Bambi. Ons kan nie die kaartjie mors nie,” het Margaret gister bleek-bleek geneul, so tussendeur haar en Harold se onderskeie besoeke aan die badkamer. “Kry een van jou bewonderaars om jou te vat, toe? Dan wen julle gou-gou die prys, maar dan gaan ek en jy Mauritius toe. Oukei? Dis after all my idee, en mý kaartjie.”

“Nee man, Margaret, jy weet mos ek hou nie van sulke goed nie,” het Bambi gekeer. “Bertus hou elke jaar aan, maar jy kry my nie dood by so ’n ding nie.”

“Ag assegroteblief, my allerliefste beste vriendin,” het Margaret aangeneul.

“Spaar jou asem, Margaret! Ek sit my voet nie by so ’n simpel besigheid nie, en nogal in een van jóú outfits. Kan jy my miskien sien in so ’n drapeersel? En sedige Bertus in ’n pers knickerbocker of ’n ding?” Bambi het gehoor hoe Harold met ’n swakkerige hoonlaggie hierop reageer uit die badkamer.

Margaret wou egter om die dood nie laat los nie. “Jy weet ek sou dieselfde vir jou gedoen het, Bambi. En ek wil soooooo bitter graag Mauritius toe gaan.”

“Dit, my liewe Margaret, is wat hulle noem emosionele afpersing, en dit werk nie met my nie, oukei?” Bambi het na haar motorsleutels begin soek. Margaret het haar met leepogies aangestaar.

“Ai Margaret, ek het werk om te doen. Rondpronk in een van jou fensie skeppings is nou rêrig nie hoog op my lysie van goeters wat ek wil doen voor ek die emmer skop nie. Ek het nie tyd vir speletjies nie. Jy weet mos die kollege begin weer Dinsdag, en ek weet nie van Harold nie, maar ék moet nog al die semesterprogramme vir my lesings opstel en –”

“Maak my kas oop,” het Margaret floutjies dog beslis haar troefkaart gespeel vanaf haar bed. “Die heel regterkantste hanger. Pas aan.”

Die koeël was deur die kerk, of in hierdie geval, deur die hangkas. Toe Bambi die delikate materiaal soos motvlerke oor haar lyf voel afgly, toe dit elke kurwe knus omhels, het sy geweet sy’s vas. Harold kon lag soveel soos hy wou; die rok het haar soos ’n handskoen gepas, al was dit baie kaler en korter as enigiets wat sy normaalweg sou dra.

En nou staan sy hier Margaret se hoed en vashou, en die einste rok waai sag teen haar bene terwyl haar oë hul oor die skare haas op soek na iets in ’n beige pak wat min of meer as ’n man kan deurgaan.

So ’n iemand staan voor teen die afskorting met sy rug na haar en kyk deur ’n verkyker. Hy lyk heel aanskoulik. Sy ligkleurige baadjie span oor sy breë rug. Belangriker nog, hy lyk beskikbaar. Bambi is op die punt om nader te stap toe die man omdraai. Sy kop is skynbaar direk in sy skouers ingeskroef en sy gesig is van die pienk baie-drink-soort. Om alles te kroon het hy niks onder die baadjie aan nie! Deur die gleuf loer sy borskas, bedek met ’n blonde haarvag – veel weliger as die donsies op sy kop. Tussen die borshare bengel goue kettings oor sy bierpensie tot amper by sy natgeswete naeltjie. Bambi draai blitsig weg. Nee vaderland, haar budjie, Napoleon, sou ’n beter opsie gewees het!

’n Ent verder sien sy ’n meer stemmige man met ’n glas sjampanje in die hand. Sy silwergrys pak pas pragtig by die effense grys aan sy slape. Net reg, dink Bambi, en stap nader.

“Excuse m –” sê sy, maar sy sluk haar woorde heel in toe die man draai na die mooi blonde vrou skuins agter hom en sy arm besitlik om haar skouers slaan. Bambi steek vas en verander skerp van rigting.

Sy vergeet uit verleentheid van die fris briesie, en Margaret se hoed woer-woer deur die lug. Sy gryp tevergeefs daarna en verloor byna haar balans toe Margaret se stilettos in die sagte grasperk wegsak. G’n mens weet wat die vervlakste hoed gekos het nie, Margaret vermoor haar as dit wegwaai! Bambi ruk haar hakke los en strompel tussen die skare deur. Die hoed wawiel vrolik oor die grond tussen die voete. Toe dit uiteindelik teen iemand se bene vaswaai, gryp Bambi dankbaar daarna en stamp die persoon byna uit die aarde uit.

“Honou, stadig!” sê die eienaar van die bene en vat Bambi stewig onder die elmboog vas. Bambi kom stadig orent en kyk skaam in die gesig van die mooiste man wat sy in haar ganse nege-en-twintig jaar gesien het. Dis nie dat sy nie mans gewoond is nie. Nee, Bambi le Roux het beslis al haar aandeel mooi manne aan haar nommer-vier-en-’n-half-voetjies gehad, maar om self aan die voete van een te beland is nie iets waaraan sy gewoond is nie. Veral nie een met die manjifieke proporsies van dié ene nie. Bambi ken die verskil tussen ’n handsak en ’n man, en hierdie is definitief nie ’n handsak nie! Van sy sagte Italiaanse leerskoene tot sy glansende pikswart hare kan hierdie skepsel dien as prototipe vir die konsep “man”.

Bambi steier orent. Sy is so naby die man se bors dat sy naskeermiddel kan ruik. Hy lag terwyl hy Margaret se hoed vreeslik versigtig, maar heeltemal agterstevoor om, op haar kop sit. Bambi kyk verbluf na sy mooi, laggende mond en let op dat sy een spierwit voortand baie effens skeef is. Sy dwing haar om te fokus op sy roomkleur snyerspak, sy donkerpers hemp. Dan skrik sy toe ’n kamera herhaaldelik flits, net mooi terwyl Margaret se rok hopeloos te hoog teen haar bene opwaai.

Nou voel Bambi onhoudbaar simpel. Sy mompel iets wat soos “baie dankie” klink en swaai verbouereerd om terwyl sy die hoed van haar kop af pluk. Sy kies weer koers tussen die mense deur, kyk nie een keer op nie. Van hierdie spul het sy nou genoeg gehad. Nee wat, dis nou maar na die maan met Mauritius. Sy is nie uitgeknip vir sulke bog nie, sy moes haar nooit hier laat inpraat het nie! As sy perde wou sien, kon sy op haar pa se plaas gaan kuier het, en pryse wen sy buitendien nie eens op kerkbasaars nie. En van ’n gedobbel hou sy net mooi niks, dit druis in teen al haar beginsels. Nee, hierdie is geen plek vir haar nie.

Boonop het sy hope werk by die huis. Die nuwe semester begin binnekort en sy verkies om uit die staanspoor deeglik voor te berei vir haar lesings in sake-etiek. Margaret sal maar net moet verstaan. Sy het mos darem probeer, dink Bambi terwyl sy aanstryk na die uitgang.

“Hoei! Juffrou Le Roux!” roep iemand. Bambi hou haar doof.

“Bambi! Wag!”

Bambi kyk moedeloos om. Mevrou Zelda Barkhuizen, haar fakulteitshoof se vrou, kom oop en toe aangestorm in ’n afgryslike pienk-en-swart uitrusting, blydskap op haar mollige gesig.

“Liewe aarde, juffrou Le Roux,” hyg sy toe sy Bambi inhaal, “ek het jou skaars herken!”

“Middag, mevrou,” sê Bambi, “ek is nou net op pad huis toe.”

“Nooit gesien nie!” sê mevrou Barkhuizen, “die perde het dan nog nie eens gehardloop nie! Kom, ek en meneer Barkhuizen koop vir jou ’n glasie sjampanje, dan kyk ons die resies saam.”

“Ag, ek is vreeslik jam –”

“Nee, nee, nee, kom! Kyk, daar staan hy. Dis hy wat jou in die verbygaan herken het. Hoe sal dit nou lyk as jy nou loop, hmm? Dis tog nog vakansie, nie waar nie?”

Bambi kyk. En haar hoof staan inderdaad ’n entjie van hulle af. Hy wink glimlaggend. Moes sy nou vir húlle raakloop, van alle mense? Asof sy nie genoeg van die Barkhuizens te siene kry op kampus nie.

“Kom,” sê mevrou Barkhuizen beslis, “jy werk altyd veels te hard, sê my man,” en sy gryp Bambi plesierig aan die arm.

“Nie verwag om jou hier te sien nie, juffrou Le Roux!” Meneer Barkhuizen se oë gly waarderend oor haar. “Waar is jou gawe ortodontissie dan vandag dat jy so alleen staan?”

Bambi gee ’n halwe treetjie agteruit. Dit voel altyd vir haar asof dié mansmens nie heeltemal die nodige respek vir haar persoonlike ruimte handhaaf nie.

“Bertus het … uhm … iets anders aan,” verduidelik Bambi.

“Gaan kry vir juffrou Le Roux ook ’n glasie sjampanje, Hendrik,” sê mevrou Barkhuizen, en Hendrik draf gedienstig weg.

“Ek moet bieg,” fluister mevrou Barkhuizen ewe kameraadskaplik, en sy skik trots haar pofmoue reg, “ek weet van resiesperde niks. Ek geniet die modes meer.”

Bambi kan sien daar word van haar verwag om iets te sê.

“Interessante uitrusting wat mevrou aanhet,” is die beste wat sy kan doen, “werklik iets besonders.”

“Ag, dié ou ding?” sê Mevrou, “sommerso in die haas gegryp. Maar jy lyk natuurlik soos iets uit ’n modeboek!”

“Dankie, mevr –” sê Bambi, maar Mevrou praat haar dood.

“Wag, sjjjt … ek dink hulle gaan die finaliste vir besgeklede paartjie aankondig!”

Op die loopplank wat eenkant opgerig is, staan daar inderdaad ’n man in ’n strepiespak met ’n mikrofoon voor sy mond, en hy roep die uitverkorenes om te kom paradeer. Trotse paartjies bestyg die trappies en die ou met die mikrofoon hits die omstanders met oordrewe drama aan tot applous. Genade tog, dink Bambi, wat ’n geluk haar plannetjies het nie gewerk nie. Dis pure vleisvendusie! Sy sou tien dode gesterf het as sy soos ’n koei op ’n veiling daar moes gaan staan en wag om te sien of sy goed genoeg is. Sy moet sekerlik aan tydelike waansin gely het om dit selfs te oorweeg om –

Bambi sluk swaar. Sy sien hoe die man in die roomkleur pak, die een wat haar hoed gegryp het, stoksielalleen by die trappies op loop en die mikrofoon by die seremoniemeester-kêrel vat.

“Dames en here,” sê hy vir die skare, “ek het julle hulp nodig. Ek en my metgesel is finaliste, maar ek het haar iewers in die gedruis verloor. Kan julle my dalk help?”

Hoe moet hulle weet hoe sy lyk? skree iemand.

“Maklik,” sê die man, vol bravado, “soek net die mooiste vrou hier!”

Die skare geniet dit gate uit.

“Nee, jong! Beskryf haar!” roep iemand.

“Nimmereindigende bene, lang blonde hare, yslike bruin bokkie-oë, en sy dra ’n perserige rok met ’n groot geel hoed,” verduidelik hy laggend, met die mikrofoon teenaan sy lippe soos ’n wafferse omroeper.

Bambi se bloed stol toe sy hoor van die geel hoed. Sou die man dan nou … ?

“Maar dis mos jy, juffrou Le Roux!” roep Mevrou langs Bambi, en sy stoot haar vorentoe. “Hierso! Hierso!” gil Mevrou. Sy swaai haar armpies drillend en wys woes na Bambi.

Koes is verniet. Die mense voor hulle kyk om en toe hulle die hoed raaksien, maak hulle ’n paadjie vir haar oop. Die seremoniemeester het haar ook in die oog en wink plesierig. Geklap van hande. Geen omdraaikans nie, besef Bambi. Seker haar verdiende loon, sy wou mos idees hê! Sy haal diep asem, klou die hoed met een hand vas en stap so statig as wat sy kan op die vervlakste sandale die trappe op.

Haar kamstige metgesel is dadelik by. Hy strek ’n hand uit om haar by die laaste trappie op te help en toe sy bo kom, pluk hy haar vas teen sy bors en soen haar tydsaam – vol op die mond. Dit is só onverwags dat Bambi nie dadelik wegruk nie. Sy lippe is ferm en koel, maar sy soen is so passievol dat sy die warm binnekant van sy mond kan voel. Haar lyf reageer heeltemal teen haar wil daarop en stuur ’n skokvlam deur haar are. Voor sy dink, soek die puntjie van haar tong reeds na sy skewe voortand, asof sy dit al jare doen. Tot haar ontsteltenis sien sy hoe sy oë rek en sy voel hoe die wind al weer met Margaret se verduiwelse rok se soom sukkel. En kameras flits. Die omstanders vind dit alte prettig en romanties. Bambi nie. Sy voel eensklaps ontsettend kaal in haar eina-uitrusting.

“Hou jou in, meneer,” sis sy uit die hoek van haar mond terwyl sy terselfdertyd probeer om liefies te glimlag asof alles rooskleurig is.

“Sjjjt,” sê die vent, “sit jou hoed op en glimlag mooi, of ek soen jou weer!”

“Probeer dit nét,” dreig Bambi terwyl sy tevergeefs probeer om die uitbundige rok en mansmens gelyktydig in toom te hou. Hy sit een arm in ’n wurggreep om haar lyf en trek haar styf teen hom aan.

“As jy nou regtig ’n begeerte het om ’n verdere spektakel hier voor almal te maak, moet jy net so sê. Ek is seker die joernaliste sal dit gate uit geniet,” fluister die verwaande blikskottel kamstig lieftallig in haar oor.

Genadiglik kom die volgende paartjie reeds by die trappe op en Bambi neem haar kans waar. Sy het nie verniet drie ouer broers nie. Sy kry die sagte binnevleis van sy boarm dwarsdeur sy baadjie beet en knyp hard.

“Nou gedra jy jou, asseblief! Ek het ’n kêrel.”

Sy sien met genot hoe sy aangeplakte glimlag in ’n grimas verander en sy laat los sy arm.

“Wat waar nogal is?” kners hy dit uit.

Tot Bambi se uiterste verligting kondig die seremoniemeester aan dat hulle nou weer by hul vriende in die skare kan gaan aansluit. Toe haar voete grondvat, druk Bambi blitsvinnig tussen die bondel deur. Niemand steur hulle meer aan haar nie en sy strompel koes-koes by die dameskleedkamers in. Sy spat water op haar brandende wange. Toe sy opkyk in die spieël bokant die wasbak sien sy twee bloedrooi vlekke op haar wange, en haar hare begin al klaar weer kurktrekkerkrulle maak.

Iemand praat agter haar en sy swaai om. Twee vroue het ingekom en die rooikop in ’n swart gewaad wat min aan die verbeelding oorlaat, het skynbaar met haar gepraat.

“Ekskuus?” sê Bambi.

“Veels geluk!” herhaal die rooikop, maar die trek om haar mond spel allesbehalwe gelukwensing.

“En hoe lank is jy en onse Louis al saam?” vra haar swartkopvriendin in ’n klewerige rooi mini met heelparty strategiese loergate.

“Eeee … hu?” Bambi vervies haar vir haarself, wat klink sy tog so onnosel!

“Louis, vrou,” sê die rooikop terwyl haar oë ’n volledige voorraadopname van Bambi se bates maak, “hoe lank gaan jy en Louis van Breda al uit?”

“Ag, eeue lank al,” lieg Bambi op die ingewing van die oomblik.

“Wel, my ding, in daardie geval moet ek nog ’n keer geluk sê,” smaal die vrou.

“Hoe so?” vra Bambi terwyl sy deur toe beweeg.

“Wat sy bedoel, skatlam,” sê Minirok terwyl sy met tuitlippe nog lipstiffie opverf, “is dat niemand lank hou met daai ene nie.” Sy smak haar blink lippe in die spieël. “Hy ruil hulle soos biblioteekboeke uit.”

“Nie net dit nie,” las die rooikop met rollende oë by, “daar is ’n hele klomp mense in hierdie stad wat hulle mes in het vir hom, hoor. So wees gewaarsku, girl,” sê sy terwyl sy ’n buisie lipglans oopskroef. Sy swaai die borseltjie dramaties in Bambi se rigting. “Jy lyk my na die ordentlike tipe, en Louis van Breda en moeilikheid is ’n package deal.”

“Moet julle nie oor my bekommer nie, dames,” sê Bambi kordaat oor haar skouer met die uitstap, “ek het self nogal ’n reputasie.”

“Well good luck, liefie,” roep Minirok vir oulaas, “maar met Louis gaan jy meer as luck nodig kry, dit belowe ek jou. Danger pay is more like it!”

Toe sy agter die kleedkamers verbysluip, hoor Bambi deur die hoë venstertjies die twee se gelag. Sy versnel haar pas en kom eers langs haar motortjie half uitasem tot stilstand.

“En toe?’ vra Margaret by die voordeur. Bambi wou so gou as moontlik die verspotte rok gaan teruggee, voordat dit vir haar nóg moeilikheid bring. Sy moes haar nooit deur die vervlakste ding laat verlei het nie. Sy het haar jeans en T-hemp by Margaret gelos toe sy vanoggend daar gaan aantrek het.

Margaret proe langtand aan ’n beker kitssop, haar oë vol afwagting op Bambi gerig.

“Sê vir my ons is op pad Mauritius toe?”

“Sorry for you, vriendin,” sê Bambi, “maar dit gaan nie gebeur nie.”

“Hoe is dit moontlik? Jy lyk absoluut stunning! Was Bertus se outfit simpel, of wat?”

“Bertus was nie daar nie. Dié siel moes inderhaas Montagu toe vir een of ander familiegeveg of ’n ding.”

“Toe gaan jy alleen? Ag nee man, hoekom het jy nie iemand anders gevra nie?”

“Ek het probeer, maar daar was nie tyd nie! Bertus het my eers vanoggend ná ek hier weg is laat weet.”

“Ag kom nou, Bambi! Ek is seker daar is hope manne in jou arsenaal bewonderaars wie se tonge uithang vir jou, jy kon tog sekerlik een gevind het?” Margaret se frons word ál dieper.

“So maklik is dit ook nou nie, oukei?”

“Nou wat van Eric? Of James? Of … of selfs ou Poena?”

“Eric is landuit, James is smoorverlief op ’n nuwe dingetjie – om die waarheid te sê, as ek dit nie mis het nie het die twee verlede week verloof geraak. En Poena? Have a heart, Margaret! Poena sou beswaarlik in een of ander pinstripe pak ingedwing kon word, hy hou deesdae sy groot lyf hippie. Hy sweef soos Demis Roussous in lang kabaaie rond op soek na homself.”

“Is jy ernstig? Siestog, vriendin! So jou voorraad manne is feitlik uitgewis!”

“Ag hou op stuitig wees,” knor Bambi.

Sy skop die martelskoene uit en begin die rok afskil. “Ek het ten einde raad selfs vir Derrick gebel, maar hy het besluit dat dit die ideale oomblik is om te bieg dat hy eintlik soort van getroud is met twee kindertjies en dat sy vroutjie moontlik nie daarvan sal hou as hy saam met my by die Met rondparadeer nie!”

“Die vark!” sê Margaret met ontsag. Sy dink ’n oomblik na. “Hoe bly is ek nou dat ek nie meer aan die singles scene hoef deel te neem nie,” sug sy.

“Dit kan jy weer sê,” brom Bambi, “it’s a jungle out there.”

“En toe, toe sluip jy maar alleen daar rond?”

“Min of meer so iets.” Sy is nie van plan om selfs vir Margaret van die hele vernederende fiasko te vertel nie. Sy is bloot dankbaar dis verby en vasberade om dit so gou as moontlik te vergeet.

“Ag toemaar wat.” Margaret bied haar onfeilbare resep vir katastrofes van enige aard aan: “Trek jy aan, ek gaan maak vir ons tee. Harold is apteek toe vir nog pille en Rehidrat. Hy sal nou-nou hier wees.”

“Oukei, ’n teetjie sal my goed doen.”

Bambi neem haar egter voor om weg te wees teen die tyd dat Harold opdaag. Harold is veel erger as Margaret. Hy het homself aangestel as haar persoonlike hartsake-adviseur sedert hulle drie jaar gelede saam by die College for Advanced Business Studies begin werk het. Hy sal alles omtrent die dag uit haar uitwurm, en sy is regtig nie lus om die spulletjie van voor af te deurleef nie.

Sy kry dit helaas nie reg nie. Net toe sy haar laaste slukkie tee neem, is Harold terug met ’n sak vol medisyne.

“En toe?” wil hy weet. “Waar is die Oscar vir best wardrobe?”

“Moenie lol nie, Harold.”

“So Mauritius is nie op die kaarte nie?” Bambi kan hoor hy kry lekker.

“Skynbaar nie,” sê sy stywerig en gryp die rugsak waarin haar klere was.

“Agge nee, Bambino! Ek ken jou mos. Ek kan sien jy steek iets weg! Vertel!” Harold skink vir hom ook tee. Hy gaan leun met sy rug teen die yskas soos een wat baie tyd het om te wag om die waarheid te hoor.

Partymaal kan Harold regtig nes ’n vroumens wees. Bitter nuuskierig. Seker omdat hy net susters het, dink Bambi.

“Ek moet waai, Harold.”

“Komaan, Bambi, vertel, ek weet jy wil.”

Geïrriteerd besef Bambi dat sy tog graag haar wedervaringe met iemand wil deel. Hoe is dit dan dat Harold se grys oë altyd dwarsdeur haar sien? Dit moet wees omdat hy gewoond is daaraan om deur sy studente se verskonings oor laat werkstukke te sien.

Sy vertel. Kripties en glad nie alles nie.

“Louis van Breda?” vra Harold tussen slukke tee deur. “Maar ek het mos al van hom gehoor. Was hy nie al in die koerante met een of ander skandaal nie, huh Margie?”

Margaret skud haar kop belangeloos, trek haar skouers op, maar Harold bly torring.

“Ja, man, onthou jy nie? Dit was oor een of ander skelmstreek of ’n ding. Of nee … dalk was dit iets met dwelms … maar in elk geval, dit was groot skindernuus. Feit bly staan, sy naam is gekoppel aan ongure dinge, dit weet ek vir ’n feit.”

“Wat dit ook al was,” sê Bambi kortaf, “dit skeel my min. Die vent het hom soos ’n opperste boef gedra en ek hoop ek loop hom nooit weer raak nie!”

“Margaret,” sê Harold, “methinks the lady doth protest too much. Dink jy nie?”

“Ag asseblief, Harold, jy’s so blerrie opgeskeep met jou bietjie literêre kennis. Bêre jou Shakespeare vir jou Business English-studente, oukei? Ek gaan nou werk.” Bambi gooi haar sak oor haar skouer.

“Ek stap saam ondertoe,” sê Margaret vinnig.

Hulle is skaars by die kombuis uit toe Margaret begin uitvra.

“Hoe lyk hy?”

“Hoe lyk wie?”

“Die man, dié Van Breda?”

“Ek het nie regtig gekyk nie.”

“Ag toe, ek is jou eeue oue vriendin, onthou? Moet jou nie steur aan Harold nie, hy kan nes ’n ou vrou met ’n nat broek wees. Sê my nou, is hy mooi?”

“Oukei, orraait.” Bambi voel hoe ’n blos uit haar nek opstyg toe sy dink aan die soen. “Die blerrie buffel is beeldskoon.”

“O-o!” lag Margaret. “I smell trouble!”

“Loop lê jy liewer, Margaret,” sê Bambi terwyl sy in haar kar klim, “is jy nie veronderstel om siek te wees nie?”

“My oë makeer niks,” sê Margaret, “en ek sien ’n ding.”

“Jou ooraktiewe verbeelding gaan jou nog in die moeilikheid laat beland,” sê Bambi en draai die ruit op.

Dié twee vriende van haar het skynbaar geen lewe van hul eie nie, dink Bambi, daarom kan hulle nie hul handjies van háár lewe af hou nie. Partymaal is sy skoon spyt dat sy destyds die twee aan mekaar voorgestel het, want nou is dit nie meer net Margaret wat verwag dat sy elke jota en tittel van haar alleenloperlewe moet openbaar nie, maar al twee van hulle. Jy sou sweer haar lewe is ’n sepie, en hulle wil nie één episode mis nie. Albei sit met ingehoue asems en wag dat sy en Mr Right teen ’n purper sonsondergang moet wegstap, die huwelik in, nes hulle. Sy kan nie glo dat hulle sulke twak wil praat oor haar en hierdie … hierdie wildvreemde booswig met kriminele neigings nie. Hulle is erger as haar ma. Dié lê al jare lank snags wakker oor haar dogter se ongehude toestand.

Bambi word die volgende oggend wakker van haar foon wat lui. Sy is dadelik vies vir mense wat so vroeg bel.

“Ja?” blaf sy.

“Gaan koop vir jou ’n Sunday Times,” sê Margaret.

“Hoe nou?”

“Loop kry ’n Sunday Times.”

“Ek slaap nog, Margaret. Wat’s dit met jou?”

“Gaan koop jy net vir jou die koerant, oukei?”

“Om watter rede sou ek vroegdag in my flippen vakansie en op ’n Sondag slegte nuus wil lees?”

“Dis halftien, Bambi, en as ek jy is, staan ek op en gaan koop die koerant.”

“Maar demmit, hoekom?”

“Omdat, my liewe vriendin, ons plan gewerk het!” Margaret klink hoog in haar noppies.

“Ek is rêrig nie lus vir raaisels as ek nog nie behoorlik wakker is nie, Margaret, sê tog wat jy wil sê.”

“Ek sê niks. Kyk self.” Daar is ’n onheilige spotklankie in Margaret se stem.

“Jy’t nogal baie te sê vir een wat niks wil sê nie,” mor Bambi, maar die foon suis net in haar oor.

Bambi lê terug teen die kussings, maar dit help niks. Die heerlike dommelslapie waarin sy rondgedryf het, is nou skoonveld. Sy kan netsowel opstaan en koffie maak. Sy slof kombuis toe en skakel die ketel aan.

Nou is Margaret darem regtig buite orde, dink sy terwyl sy gaap-gaap wag vir die water om te kook. Sy is nie meer tevrede om in haar wat Bambi is se liefdesintriges in te meng nie, sy wil nou haar gaan lê en haar opstaan ook oorvat! Bambi skep koffiepoeier in en skink kookwater daarop. Die koffiereuk is prikkelend. Sy gril haar lam toe sy melk ingooi; dit skif klonterig op die oppervlak. Suur.

“Cheap-cheap!” skril Napoleon uit sy hok onder die lappie wat sy saans oorgooi. Toe Bambi dit oplig, kyk hy haar aan met ’n diep bedroefde uitdrukking in sy swart kraalogies. Skielik onthou sy: Sy kos is gedaan. Dit gaan nie ’n goeie Sondag wees nie. Sy gaan pluk ’n voos T-hemp en jeans aan om kafee toe te hardloop.

Dit is eers toe sy daar uitstap met die tweepersentmelk en die pak voëlsaad onder die arm dat sy die stapel Engelse koerante by die deur raaksien. Sy vat tog maar een en gaan terug toonbank toe.

Toe sy uiteindelik met haar koffie en twee van haar ma se beskuite op die rusbank nesskop, vou sy die koerant oop. Die kleurfoto onder die vou op die voorblad laat haar bloed stroomop deur haar are kook en iewers agter haar oogbolle opdam asof dit uitkomplek soek. Dis waarvan Margaret gepraat het.

Bambi pronk lewensgroot styf langs Louis die Rampokker in sy mafia-outfit, en om alles te kroon lyk sy meer as in haar skik om daar te wees! Die foto is geneem in die sekondes net nadat die vent haar gesoen het, en haar hele lyf is na hom gedraai, met haar gesig blote sentimeters van syne af. Boonop is haar een been na agter opgeskop in die argetipiese kokethouding, en die wind lig die pers rok om oorgenoeg van die betrokke been te wys. Enige oningeligte wat dié foto sien, sal geensins daaraan twyfel dat sy dolgelukkig en reddeloos verlief is op die man nie. As Bambi nie geweet het dis sy self nie, sou sy óók so gedink het.

“Cheap-cheap,” verbreek Napoleon die stilte met ’n dubbele aflewering van die enigste woord in sy woordeskat.

“Dit kan jy weer sê,” fluister Bambi flou, en sy lees die onderskrif met ’n kloppende hart.

Stud Louis van Breda and his gorgeous filly Bambi le Roux living it up on the ramp at the J&B Met on Saturday. Van Breda and his partner nabbed the prize for best-dressed couple, an all expenses paid trip for two to Mauritius. More pictures on page three.

Bambi wens die aarde wil oopskeur en haar met rusbank en al insluk. Sy val agteroor teen die leuning en trek ’n kussing oor haar kop, vuurwarm in die gesig.

Sy moet daagliks voor klasse staan en vir studente oor sake-etiek predik. Hoe kan hulle ná dese enigiets glo wat sy kwytraak, as sy breed in die koerant staan en flikflooi met ’n berugte skelm? En nogal vakansies beplan saam met hom! Hoe sal hulle ooit weer respek vir haar hê ná hulle dié flerriefoto gesien het? En dit terwyl sy so hard gewerk het om die regte beeld te skep. Haar altyd onberispelik gedra, kuise korporatiewe pakkies aangeskaf én haar swartraambril pal gedra. Alles om haar natuurlike blonde wulpsheid en die verspotte bokkiebynaam uit haar universiteitsdae te neutraliseer. Vir haar studente is sy me Hermien le Roux. Hierna sal sy seker bekend staan as Bambi die Bimbo!

Wat haar die meeste bekommer, is die groepie studente wat moeilikheidmakers is. Hardebaard-mannetjies soos Chad Williams, wat met die kenmerkende gangster-swenkstappie loop en hul denims laag op hul sitvlakke dra. Sy het van dag een af besef dat sy hulle met respek en deernis moet behandel om te verseker dat hulle haar sal respekteer, aangesien baie van hulle vinnig moes grootword onder bitter omstandighede. Hulle moes hardegat houdings aanleer om te oorleef. Dis met hulle wat sy nou nóg meer gaan sukkel, want hulle ruik valsheid vinnig uit en hierdie foto gaan hulle beslis laat twyfel aan haar integriteit. Sy het só hard probeer om ’n perfekte rolmodel vir hulle te wees. En nou dít?

En wat van Bertus? Om van haar ouers se reaksie nie eens te praat nie! Nee wat, sy kan netsowel nou ’n tjap op haar boud laat aanbring: goedkoop loskopdolla. Nee, nog erger, dom blonde goedkoop loskopdolla. Selfs haar hoop om eendag haar droomman te vind is nou seker na die maan. Watter man van inbors sal iemand wat lyk soos wat sy op daai foto lyk, ooit ernstig opneem?

Sy vertroetel vir koorsagtige oomblikke die idee om elke koerant by elke kafee op elke straathoek te gaan opkoop.

Skielik is sy smoorkwaad. Sy smyt die kussing van haar weg en begin ’n woedepaadjie loop op haar Persiese tapytjie, op en af. Hierdie gemors is ongetwyfeld Margaret se skuld, niemand anders s’n nie! As dit nie vir Margaret was nie, sou sy nooit – haar landlyn lui.

“Wat!” antwoord sy.

Die persoon aan die ander kant runnik nes ’n perd. Bambi hoor ’n gegiggel op die agtergrond.

“Kyk, Harold,” sis Bambi, “as jy jou lewe liefhet …”

“Goeiemôre, gorgeous filly,” proes Harold.

“Harold, ek gaan nou hierdie foon neersit en dan gaan ek na jou huis toe kom en –”

“Moenie jou aan hom steur nie, Bambi,” praat Margaret in die telefoon, “hy is sommer simpel. Ek dink dis fabulous. Veels geluk! Dit beteken ons –”

“Gmf!” sê Bambi en plak die foon neer.

Dit lui feitlik dadelik weer.

“Kry end, Harold!” gil Bambi.

“Is dít nou hoe beroemde mense deesdae hul ma groet?”

“O, hallo, Ma,” sê Bambi, bedees van skrik, “ek dog dis, uhm, Harold.”

“Maar baie geluk, my kind. Ek sê mos lankal jy moet bietjie meer vroulik aantrek. Jy lyk pragtig op die foto.”

“Bly Má dink so,” brom Bambi.

“Is jy dan nie bly nie? Ek dog jy sou in jou skik wees met die vakansieprys. Hoe dan nou, my kind?”

“Nee, niks, Ma. Ek’s net moeg.” Haar ma hoef nie te weet hoe die vurk regtig in die hef steek nie. Hoe minder sy weet, hoe beter. Anders wroeg sy weer. Magda le Roux is ’n kampioenwroeger.

“Eet jy reg, kind? Jy lyk maer. Dalk moet ek vir jou van daardie tonic kry wat die apteker self meng.”

“Ek is fine, Ma. Belowe.”

Daar is ’n kort stilte.

“En die man op die foto? Is daar iets tussen julle? Het jy dan nie laas nog gesê dinge kom dalk na ’n kant toe met jou en Bertus nie?” Een van Magda se grootste wroeginge is dat haar dogter nooit geholpe gaan raak nie.

“Nee, Ma.”

“Nee wat? Hy is vreeslik aantreklik, of wat sê ek? Tannie Moira sê hy lyk amper nes daai een akteur wat James Bond gespeel het … wat is sy naam nou weer?”

“En toe?” praat Bambi se pa se diep stem skielik in haar oor. Hy het die gewoonte om sommerso die foon by haar ma oor te vat.

“Hallo, Pa.”

“Watse vreemde man is dié wat jy so in die koerant mee flankeer, Hermien? Waar is Bertus dan?” Herman le Roux draai nie doekies om nie. Boonop sal hy vir ewig dink Bambi is nog twaalf.

“Sommer iemand wat ek ken, Pa. Niks om oor te praat nie.”

“Wees maar in jou pasoppens, my kind. Hy lyk vir my altevol na ou Niklaas van Breda wat destyds vir die stadsraad gestaan het, en vir hom kon jy net vertrou so ver as wat jy hom kon gooi.”

“Ontspan, Pa. Ek en die man het bloot toevallig voor die kamera beland. Daar is absoluut niks tussen ons nie.”

“Gmf,” sê Herman, “jy het darem ’n goeie kop op jou lyf. Ek glo jy sal dit gebruik.”

“Ja, Pa.”

“Nou ja, dan groet ek maar, my kind. Jou ma sê ook totsiens.”

“Baai, Pa,” sê Bambi, maar hy het reeds neergesit.

Skielik voel sy bitter klein.