Читать книгу Marlene en die macho man - Anita du Preez - Страница 5

Marlene laat die enjin van haar voertuig ’n rukkie voor die Rondebosch-aanklagkantoor luier. Vir een oomblik wens sy inniglik dat niks van die dramas daar binne haar probleem hoef te wees nie. Haar gemoed is nie reg vir hierdie dag nie. Nie na wat tussen haar en Tom gebeur het nie. Sy wens sommer dat sy liewer hairdressing gaan swot het, soos haar ma so graag wou hê. Of arbeidsterapie, wat sy self graag sou wou studeer het as daar geld was vir vier jaar op universiteit. Maar nee, omdat Petrus Burger so graag iemand wou hê om in sy luisterryke voetspore as polisieman te volg, en sy wat Marlene is altyd “daddy’s girl” was, is sy mos polisiekollege toe. En haar slimkop broer Hardus het die gaping gesien en nou is hý ’n hairdresser. Met geweldige attitude en hordes aanbiddende vrouekliënte wat hom “Hardy” noem. Met sy eie bitter fênsie salon, ’n silwer Porsche Cayenne, plus ’n sexy vroutjie en twee oulike kindertjies. En sy? Een flop van ’n huwelik, een halwe boyfriend, ’n half gerestoureerde huisie en ’n maatskappyvoertuig.

Maar luitenant-kolonel Marlene Burger laat niks hiervan blyk toe sy by die aanklagkantoor instap nie. Sy rig haar tot haar volle lengte op en sit haar ek-is-totaal-in-beheer-uitdrukking op haar gesig toe sy almal groet en verbyloop na haar kantoor. Toe sy haar skootrekenaar op die vol lessenaar neersit en alles rondom haar sien en ruik, weet sy sy is waar sy hoort. Waar sý in beheer is. Hier, waar elke uur ’n werklik splinternuwe lewensdrama afspeel. Nee wat, in ’n haarsalon sou sy happe in mense se hare geknip het van frustrasie. Of sy sou reënboog-zigzags in tannies se hare gekleur het uit pure doodse verveling na sy nóg een se kapsel moes perm en set, mymer sy toe sy haar jas aan die kapstok ophang.

Kaptein Buzani steek sy kop om die deur. “Môre, kolonel, lekker gerus?”

“Ja, dankie, kaptein,” lieg Marlene gladweg. Sy is nie seker of alles wat sy die afgelope vier-en-twintig uur aangevang het as rús bestempel kan word en of dit vir haar lekker was nie.

“Dis goed,” knik hy. “Ons is gereed vir inspeksie, u kan maar kom.”

“Alles goed verloop hier?”

“Alles mooi onder beheer, kolonel. Niks buitengewoon nie!”

“Dankie, kaptein. Ons praat later in detail.”

Marlene trek vinnig haar uniform presies reg en prop ’n paar weerbarstige haarstringe in die rekkie agter haar kop. Sy kyk na haar silwer manshorlosie wat los om haar pols pas. Nee wat, laat Hardus maar gerus middeljarige kugels se onmoontlike verjongingsfantasieë van tydskrifprentjies af probeer naboots. Hier, hiér klop haar hart vinniger en kan sy reken op haar daaglikse dosis adrenalien, besluit sy toe sy om presies 05:45 voor haar groep staan vir skofruilingsinspeksie, almal perfek op aandag in volle uniform met hul oë op haar gerig. Party dankbaar om van diens af te gaan en die res paraat en, na ’n kort briefing, operasioneel gereed vir wat die dag mag oplewer.

Na boeke-inspeksie stap sy deur na die selle om seker te maak dat alles daar nog reg is.

Dis toe dat sewe soorte hel losbars.

Marlene haas haar na haar kantoor, van waar sy ’n goeie uitsig het op die omheining voor die aanklagkantoor. Haar moed sak in haar skoene, want sy hoor al weer hordes en hordes gillende, dansende studente ’n ent weg op in die straatjie voor die aanklagkantoor. Terwyl sy die situasie staan en opsom, skakel sy die dienskonstabel om die voorste hekke toe te maak. Gelukkig is daar op daardie oomblik geen lede van die publiek in die aanklagkantoor nie. Sy skakel die Publieke Orde Polisiëringsafdeling. Sy kan nie bekostig om die voorste hek oop te los na die afgelope vlaag betogings nie. Konstabels Mzizi en Nyanda is gelukkig nog nie weg op patrollie nie. Sy roep hulle nader en vra hulle om buite stelling in te neem, net ingeval iemand iets probeer.

Haar selfoon lui. Dis Tom.

“Ek het gehoor die betogers is op pad daar na julle toe. Cope julle? Is jy oukei?”

“Ons cope. POP’s is op pad. Baai.”

Zondwa storm in. Sy lyk opgewonde. “They are heading for Main Road, kolonel,” sê sy uitasem.

Die gedreun intensifiseer en Marlene kan hoor hoe die gejil en voetestampery al harder word. Sy stuur haastig die boodskap deur dat alle vergaderings vir eers uitgestel is tot verdere kennisgewing. Toe gryp sy die luidspreker en beweeg buitentoe. Miskien kan sy onderhandel en hoor wat hul griewe is totdat die Publieke Orde Polisie opdaag. Die betogings het die polisie se beeld in die media geskaad. Hulle moet probeer om alles volgens die boek te doen, hulle kant skoon te hou.

Dis duidelik dat die voorste vlaag protesteerders ernstig probeer om die hek uit sy skarniere te wikkel. Hulle klouter tot op die heining en ander ruk en pluk die hek in die verbygaan, presies soos die vorige keer. Mzizi en Nyanda staan albei met hul hande langs hul sye en met voete uitmekaar geplant net onder die trappe, met R5’s wat dwars oor die bors hang. Marlene gaan staan ’n entjie hoër en lig die luidspreker na haar mond.

“I am lieutenant colonel Marlene Burger, station commander. If we all calm down, perhaps we can talk about your grievances.”

Die gejou en gegil word wilder in antwoord op haar versoek. Voorwerpe begin deur die lug trek. Blikke en ander rommel vlieg oor die heining.

“We are done talking!” skree iemand en die drukking teen die heining word meer.

Mzizi en Nyanda beweeg vorentoe, hul hande liggies op hul wapens. Marlene kan hulle onrustigheid voel, en hul selfbeheersing omdat almal weet hulle mag nie skiet nie. Hulle is toegerus met skerppunt-ammunisie, daarom moet hulle hulle ten alle koste inhou.

“Stay cool, guys, POP’s are on their way,” sê sy vir haar twee manne.

Skielik vlieg ’n paar klippe deur die lug en konstabel Nyanda gryp na sy wang, net toe Marlene met dankbaarheid die spesiale rooi kentekens van die Publike Orde Polisie skuins agter die protesteerders gewaar. Chaos bars los toe die oorverdowende knalle van die donderbuise opklink. Toe die blou rookgranaat tussen hulle voete begin blom, kies die meeste van die groep koers in die rigting van die hoofstraat. Marlene draf die trappe af na konstabel Nyanda.

“No worries, colonel. Just a scratch,” sê hy en vee ’n streep bloed van sy wang af. Toe Marlene omkyk, is almal weg.

“Nogtans, konstabel. Laat Noodhulp die plek vir jou ontsmet voordat julle op patrollie gaan.”

Marlene besluit om bloot haar stasie se roetine aan te pas. Nadat kaptein Buzani huis toe is, doen sy heel eerste die speurdersparade sodat hulle met hul dagtake kan begin, en verskuif sowel die ondersteuningsvergadering met die Menslike Hulpbronne-bestuur as die misdaadvergaderings elk ’n uur later voordat sy kans kry om haar e-posse na te gaan. Iemand het ’n koppie tee op haar lessenaar neergesit en sy sluk dankbaar voordat sy kontak maak met die provinsiale kantoor om terugvoering te gee oor die aktiwiteite van die afgelope vier-en-twintig uur.

Haar eerste besoek aan ’n misdaadtoneel is dié van ’n inbraak in Teddingtonweg. Dit lê tussen die Liesbeeckrivier en die stasie, wat dit ’n maklike ontsnappingsroete vir die rowers maak. Sy en sersant Jantjies neem die agterste roete om die betogings laer af in die hoofstraat te vermy. Sersant Jantjies lig haar in op pad soontoe. Die rowers het veiligheidshekke oopgeforseer, die voordeur afgeskop en helder oordag met elke elektroniese of digitale toestel wat in hulle smaak geval het, weggestap. Presies soos twee vorige rooftogte, vermoedelik deur dieselfde groep. Dis waarom sy self die toneel wou kom bekyk. Die jong grafiese ontwerper wie se blyplek dit is, sit verslae.

“Hulle het alles gevat,” sê hy, “selfs my backup system met my hele portfolio. Onvervangbaar.”

Marlene kry hom innig jammer.

“Jy is gelukkig dat jy nie tuis was nie,” is al troos wat sy kan aanbied, “anders het jy dalk seergekry.”

By die tweede toneel waarheen hulle ry, was die inwoners minder gelukkig. Die rowers het die bejaarde dame en haar man vasgebind en taamlik verniel voordat hulle met hul buit in die paartjie se bakkie weg is. Maar albei is verbasend oukei. Net baie, baie kwaad.

“Ons sal hulle kry,” belowe sersant Jantjies toe Marlene dit nie sê nie.

Terug by die aanklagkantoor wag die vergadering met die administratiewe personeel en ’n paar onderhoude met die media vir Marlene voordat sy kans kry om nog misdaadtonele te besoek. Die eerste is ’n inbraak by ’n selfoonwinkel en die laaste, die knaende, voortslepende klagtes van huismoles in Wilhelminastraat.

“What is the matter with these people?” vra Zondwa toe hulle na hierdie laaste beplande bestemming van die dag ry.

“Dis wat ons nou gaan uitvind, Zondwa. Die klaagster kan mos nie elke keer bel en as een van ons voertuie uitgestuur word, weer besluit sy wil geen klag lê nie? Ons het eenvoudig nie tyd of mannekrag hiervoor nie. Daarom gaan ons nou finaal vasstel wat aangaan.”

Zondwa vou haar arms en trek haar mond op ’n onvergenoegde plooi. “Well, she was crying wolf again this morning at two o’clock when Barnard and Buzani were called out there. Eish! Barnard told me the plaintiff was quite aggressive to her when she wanted to go inside to make sure. Honestly, colonel, I am glad we are now going to get to the bottom of this. There are children there. Miskien sal sy darem bietjie respect hê vir jou, kolonel. Not waste your time every time.”

“Hmm,” antwoord Marlene. “Jong mishandelde vrouens glo mos elke keer hy sal verander. Die vrou het gewoonlik nêrens anders om heen te gaan nie. Wat word van haar as haar man tronk toe gaan? Dan cover sy maar vir hom en hoop vir die beste.”

“Yeah,” sug Zondwa uit die bloute, “like my mom.”

Marlene kyk skerp na die klein konstabel langs haar, maar die skielik geslote, koppige uitdrukking om Zondwa se mond nooi niks verdere praatjies hieroor uit nie.

Daar is niemand by die eenvoudige grondverdiepingwoonstel toe Marlene en Zondwa gaan klop nie. Alles is bottoe. In die oneweredige sandputjie langs die voorste grasperkie is ’n verlate groen speelgrafie regop in die sand gedruk langs die bypassende emmertjie sonder hingsel. Hulle klop weer, maar toe daar na die derde poging steeds niemand reageer nie, blaas hulle die aftog.

“Sy gaan ons weer uitroep,” sê Zondwa terwyl sy op haar tone staan om deur die skreef in die verbleikte kombuisgordyne te loer. “Ek wéét dit, en dit beter nie ék wees wat die bliksem moet kom arresteer nie, want ek sal myself nie kan keer –”

Marlene sit haar hand ferm op Zondwa se skouer. “Kom, konstabel. En herinner my om jóú nie te stuur as sy weer bel nie.”

Zondwa se oë flits kwaai in Marlene se rigting. “Hoekom?”

“Want jy is te emosioneel hieroor. Dis hoekom.”

“Probably,” sê Zondwa toe sy inklim. Hulle praat niks verder tot by die stasie nie. Marlene vat ’n omweg verby die oggend se oproertoneel, maar selfs hier lê smeulende oorblyfsels van die skermutseling in die straat verwaai deur die skielike windvlaag.

Toe Marlene eers na sesuur die volgende oggend na haar voertuig stap, het dit liggies begin reën. En dit voel vir haar soos ’n antiklimaks. Veral toe sy haar foon uit haar sak haal en vir die eerste maal haar privaat oproepe van die dag behoorlik nagaan en sien dat daar nog nie weer iets van Tom was sedert sy waarskuwing oor die protesstormloop nie. Sy wás taamlik kortaf vroeër. En dis nodig dat hulle dinge uitpraat. Sy stuur gou vir hom ’n boodskap.

Uiteindelik is daar vrede. Ek is op pad huis toe.

Die antwoord kom dadelik.

Ek is bly. Sien jou netnou daar. Ek sal ontbyt maak. En vir jou ’n lekker bad tap.

Hmmm. Dit klink beter, dink Marlene. Miskien is hy spyt oor hy haar soos ’n orige aap op ’n skinkbord laat voel het toe sy by hom in die bed geklim het. Maar sy’s bereid om te luister as hy bereid is om te praat oor wat ook al hom nou eintlik pla.

By die verkeerslig trap sy effens te skerp rem sodat die lêers op die sitplek langs haar rondgly en van die papiere uittuimel. Sy raap alles vinnig bymekaar en sien uit die hoek van haar oog ’n adres. Dis die klagte oor die lawaaierige honde. 99 Milner Road, staan daar geskryf, in Siphokazi se voorbeeldige ronde matriekmeisie-handskrif.

Hmm. Zondwa het gesê die vrou het weer gebel. Sy’t nooit sover gekom om dit verder te voer nie. Daar was net soveel ander prioriteite. Maar dis op haar pad. Sy ry byna elke dag daar verby. Mens kan die plek nie juis mis met al die venstertjies en torinkies nie. Sy’t al baie gewonder wie bly in die kasteelagtige kasarm, maar nog nooit enige tekens van lewe daar opgemerk nie. En sy kyk altyd, want sy wou nog altyd bitter graag weet hoe dit van binne lyk.

Sy het mos darem nou ’n verskoning? Sy is huiwerig om huis toe te gaan waar dinge dalk nog ongemaklik kan wees tussen haar en Tom, al is sy morsdoodmoeg en grom haar maag al weer van die honger. Dalk moet sy tog net loer in die verbygaan. Dit sal haar aandag aftrek van alles – die dramatiese gedoentes by die werk én hierdie ding met haar en Tom. Sy kry haarself sommer jammer. Dat ’n klag oor blaffende hondjies nou so waar as vet haar idee van afleiding geword het!

Toe sy by die adres verbyry, stop sy en maak die ruit oop. Ja-nee. Die gedruis is nogal erg. En dit voor sewe? Sy kan verstaan dat dit die arme buurvrou sal mal maak. Sy herken Beethoven en ’n kruis tussen ’n geblaf en getjankery – of dalk die hoë gil van masjinerie tussenin? Liewe genade. Dit sou haar ook tot raserny dryf.

Sy skakel die enjin af.

Sien jou oor ’n halfuur, whatsapp sy vinnig vir Tom en sit haar foon op “silent”. Sy vervies haar dat sy effens skuldig voel hieroor. Hoekom sou sy? Sy is mos in beheer van haar eie lewe. Die meeste mans doen dit in elk geval: Stop gereeld na werk iewers by ’n pub en gaan beloon eers vir arme Skattie tuis met ’n drankasem wanneer dit hulle pas.

Sy het dié fenomeen weer eerstehands ervaar toe Renée haar nou die middag vyfuur by Barristers in Nuweland ingesleep het. Wall-to-wall testosteroon. Geen vrouens in sig nie. Asof dit letterlik mans gereën het, soos paddas in die Karoo. En Renée was in haar element. Veral toe die twee luidrugtigstes met werkbroeke en opgevoude dasse in hul sweterige kantoorhemde se sakke gillend bo die donderende manstemme uit wou weet of hulle drankies wou hê. Sy was naar, want die een het net te veel soos Steven geruik en geklink. Sy kon nie gou genoeg daar wegkom nie.

En nou gaan Tom tien teen een met sy hand op die kraan langs die bad sit en wag vir haar. Soos Liefie wat die kossies maar lateraan in die louoond moet sit. Oh well. Miskien sal dit hom goed doen. Sy sug. Waarom wil sy hom laat boet vir gister se mislukte poging? Dit was mos nie net sy skuld nie.

Sy laat die ruit toegly, maar bly nog eers sit. Sy’t nodig om net te dink. Al is dit nou hier langs die straat. Gewoonlik rol die lewe sommerso voort. Tom sal vir haar wag, dit weet sy. Die man het immers meer as twintig jaar lank vir haar gewag. Tom glo: As jy iemand liefhet, laat hulle gaan. En hy hét. En het sy nie gegáán nie. Soos ’n halsstarrige perd het sy hier galop en daar gaan draai.

Om sommer net af te haak met jou hoërskool-sweatheart klink dalk romanties, maar dit was nie vir haar nie. Hopeloos te voorspelbaar. Nee! Sy’t die wêreld platgereis. Foute gemaak. En Tom het maar bly wag. Asem opgehou, het hy die ander dag tot haar verbasing met ’n wrang laggie erken. Eers toe sy die grootste van al haar foute begaan het deur met Steven te trou, het Tom moed opgegee en met Celeste afgehaak. Celeste wat hom van kleintyd af al vir haarself gebrandmerk het.

Maar daar was nog maar altyd daardie iets tussen haar en Tom. Hulle kon spot en speel en ontspan in mekaar se geselskap. Oor dieselfde goed lag. Geheime uitruil. Soos ware pelle. Maar daar was altyd daardie iéts. Nie Steven of Celeste kon of wou dit ooit verstaan nie.

Aan die begin het hulle hulself soms wysgemaak dat hulle soos opgevoede, intelligente mense as viermanskap saam kon uiteet of kuier. Dan kon sy en Tom nie ophou om mekaar se oog te vang oor hul wynglase as hulle saamstem oor iets nie. Amper asof hulle ’n geheime kode gedeel het wat niks met woorde te make het nie. Dit het almal om hulle grensloos irriteer, maar hulle kon nie daarmee ophou nie. Dit was te opwindend. Soos vrugte steel. Veral voor die ander. Sy onthou die kere dat hulle selfs, as die ander twee uit die vertrek was, mekaar probeer oortref het deur lysies te vergelyk en te lag oor hul onderskeie wederhelftes se irriterende gewoontetjies.

Onvergeeflik. Dit kon natuurlik nooit uitwerk nie. En heeltyd het Tom nie moed opgegee nie. En nou? Nou wil nie sy óf hy die fyn ekwilibrium wat hulle skynbaar bymekaar hou, versteur nie. “If it aint broken,” is Tom se ander motto, “you don’t fix it!” Maar ai, weke en weke sonder toenadering? En nou dié vreemde reaksie van hom? Nee, vaderland, sy dink fix-it is nou presies wat nodig is.

As Tom tog net ’n slag wil kwaad word en haar aanvat, sal dit beter wees, maar nee. Tom lyk soos ’n pure volbloed-macho man, maar sy optrede teenoor haar wat Marlene is, was nog altyd so sag soos pienk marshmallows. Hoflik. Versigtig. Beskermend. Asof sy sal breek. Sou die ruheid van polisiewerk haar dan so afgestomp het dat net geweld en aggressiewe gedrag ’n effek op haar kan hê? Is dit waarom sy Tom se fisiese voorkoms en veral sy byna uitdagende manier van stap so eroties vind dat dit haar asem wegslaan – en dan altyd agterna effens verneuk voel? Asof Tom se uiterlike en sy innerlike nie op dieselfde bladsy is nie? As hy haar net sal vasdruk en … en … wild en woes ravish soos wat sy wil hê!

Ag, sy is net verspot en ondankbaar en heel moontlik premenstrueel! En veral honger. Sy raak nogal irrasioneel en befoeterd as sy honger is. Tom Lourens is hard aan die buitekant en sag in die middel, presies soos die lekkerste soort sjokolade, en sy wat Marlene is, is ’n lucky, lucky fish. Dinge sal regkom met tyd, besluit sy toe sy uiteindelik uitklim.

Sy luister weer. Ja-nee, ’n kakofonie van epidermiese proporsies, sou oom Oubaas van 7de Laan dit noem! Sy kry eintlik lag vir die oorverdowende gemengde koor. Beethoven sou in sy graf omdraai. Behalwe as Beethoven actually ’n sin vir humor gehad het.

Voor die huis se toringhoë gietyster-dubbelhekke staan sy eers en huiwer. Daar’s geen klokkie nie. Sou mens net instap? En die honde? Met haar nuuskierigheid oor die ou huis het sy so half en half uit die oog verloor dat die moontlikheid groot is dat sy hulle sal teëkom. En sy het nogal ’n ding oor vreemde honde. Wapens, misdadigers, moordtonele en selfs bloed skrik haar nie meer af nie, maar honde … jis! Van haar vroegste dae as polisievrou het sy hierdie vrees – nee, respék – vir honde. En as die lot só kan sing, kan hulle seker byt ook?

Sy is bly dat dit ophou reën het sodat sy haar nat jas in die kar kan los en sy vat-vat aan die Z88 9 mm-pistool onder haar arm, want dié is skielik nie bloot ’n burgerlike kuiertjie nie. Daar was immers ’n klag en sy is nie nét hier om haar nuuskierigheid te bevredig nie. “Solank jy in uniform is, my kind, is dit nie speletjies nie,” hoor sy weer haar pa se waarskuwing.

Sy bespied die tuin deur die gekrulde tralies. Die grasperk is wyd met ’n klippaadjie wat kunstig tussen blombeddinkies tot by die swaar voordeur kronkel. Geen honde nie. Weerskante van die huis is hoë heinings met trosse pienk rankrose en nog gegote hekke wat sekerlik na die agterplaas lei. Hoog genoeg om selfs die mees entoesiastiese hond te keer, dink sy en stoot aan die swaar hek. Dit swaai onverwags oop.

Komaan, Marlene! Jy wat groot kêrels kan laat bewe, kan nie nou hier staan en bang wees vir ’n huilerige ou hondjie nie, sê sy vir haarself en trek instinktief haar rug hol en haar skouerblaaie agteroor. Maar die paadjie lyk skielik baie lank en die grasperk baie oop en sy voel baie blootgestel. Sy loer benoud na die syhekke. Hoe hoog kan ’n hond wat so hard blaf actually spring? En dit klink na ’n klomp honde. Who are you kidding, Marlene Burger, vra sy vir haarself terwyl sy tree vir huiwerige tree oor die ongelyke klipplaveisel neem. Sy praat nooit daaroor nie, al sit die merke steeds, maar sedert oom Marthinus se onbeskofte bulterriër haar aan die boud beetgekry het toe sy sewe jaar oud was, is sy so bang vir ’n kwaai hond soos ’n flippen bok vir ’n skoot hael.

Sy maak dit tot by die gekerfde donkerhoutvoordeur en klop. Sy wag. Die honde weet van haar, dit kan sy hoor aan die stygende desibels van die geblaf, maar niemand reageer nie. Sy loer weer ’n slag benouderig sykante toe en toe niks roer nie, klop sy weer.

Wag.

Vaderland. Sy mors nou net haar tyd hier en al waaraan sy kan dink, is ’n vet steak … nee … sout-en-asyn-slaptjips … Liewe genade, maar sy is honger! En nie vir slaai nie. Al sê Tom ook wát van die voordele van verdomde gestoomde vissies en vaal hoenderborsies met Brusselse spruitjies. En ja, sy kan voel haar uniform se broek sit deesdae bietjie stywer, maar as sy honger is, is sy honger. Sy moet nou óf omdraai en loop óf iets moet nou hier gebeur. Geduld is nie haar forte nie. Was nog nooit. Sy draai ergerlik aan die groot koperdeurknop.

Soos die hek, swaai die voordeur geluidloos oop. Sy tree liewer binnetoe en trek die deur agter haar op knip. Nou is sy darem buite die bloeddorstige dierasies se bereik. Maar sy sal hierdie mense moet aanspreek! Verstaan hulle nie dat Kaapstad nie Slaapstad is as dit by misdaad kom nie? Honde of nie honde nie, weet hulle nie van sekuriteit nie? Onverskillig! En dan as die papaja die waaier tref, moet sy en haar span agterna die spatsels kom opvee. As mense dit net wil verstaan, maar nee, almal dink mos net die bure kan besteel of vermoor word. Tot dit met hulle gebeur en dit die polisie se saak word. Háár saak.

Marlene is so besig om haarself op te werk dat sy nie eens regtig die Bataafse teëltjies van die yslike voorportaal of die manjifieke stel trappe na bo inneem nie. Iewers kraak ’n deur oop en Marlene se liggaam gaan onmiddellik na aanvalsposisie oor met haar hand op haar wapen.

Wie die grootste skrik, weet sy nie.

Die klein grys vroutjie wat skielik by ’n sydeur verskyn, gil, en onwillekeurig glip daar ’n skreeugeluid uit Marlene se keel. Want saam met die pieperige vroutjie bars daar drie yslike swart honde by die deur in. Marlene sien net grynsende tande en kwylende bekke terwyl die honde reguit op haar afpyl. Sy weet onmiddellik haar enigste uitweg is die swierige trap knap regs van haar. Sy spring die trappe drie-drie op in die vae hoop dat daar iewers ’n deur of ’n ding sal verskyn waar sy kan in. Angspyltjies skiet deur haar hele lyf. Haar kopvel prikkel en haar mond is kurkdroog. Net adrenalien dryf haar.

Op, dis al genade, dink sy hygend en sy gryp die trapreling vaster en probeer haar treë rek. Boontoe. Die honde lawaai soos waansinniges en sy kan omtrent al voel hoe slaan hulle daardie afgryslike tande in haar vleis in. Dit lyk soos Dobermanns. Sy kyk vinnig om.

Dis toe dat haar lyf kennis maak met iets ysliks wat van bo af kom. Hard. Vir een oomblik huiwer sy op die rand van een van die trappe asof swaartekrag geen saak met haar het nie. Toe voel sy verbaas hoedat sy begin tuimel sonder dat sy enige beheer daaroor het.