Читать книгу Tajemnicza kobieta - Анна Экберг - Страница 7

Louise budzi się. Każdego ranka z tym samym widokiem przed oczami. Wciąż jeszcze się do niego nie przyzwyczaiła, ale już wie, że nie potrafiłaby bez niego żyć. Morze. Na wyciągnięcie ręki. Okno w kształcie bulaja. Daje złudzenie, jakby była na morzu. Najchętniej zamieszkałby na łodzi, na wodzie. Joachim często żartuje sobie z tego, ale ona się tym nie przejmuje. Sama wie, że to niedorzeczność, bo przecież za każdym razem, kiedy przeprawia się z Christiansø na Bornholm, dostaje choroby morskiej. A jednak wybrała życie nad wodą. Łóżko ustawiła tak, że pierwsze co widzi, kiedy rano otwiera oczy, to morze. Zawsze miała przeczucie, że pewnego dnia ktoś przypłynie i zmieni jej życie. Może to głupie, ale zawsze była o tym przekonana.

Dzisiaj morze jest łagodne, i ciemnoniebieskie, takie, jak bywa tylko u szczytu lata, bezchmurne. Słyszy głosy na zewnątrz. Turyści wylegli już na ulice. Przygląda się kobiecie z wózkiem, niedaleko na ławce siedzi para starszych ludzi. Zawsze tam siedzą, a ona zawsze się im przygląda. Dwoje z dziewięćdziesięciu jeden stałych mieszkańców okolicznych wysepek. Czy pewnego dnia ona i Joachim też będą tak siedzieć? Romantyczna myśl zostaje z nią na kilka sekund. Do chwili, kiedy nagle spostrzega mężczyznę. Wysoki, w średnim wieku, w garniturze. Nie należy do stałych mieszkańców, pewno jeden z wielu tysięcy turystów, którzy przybywają tu każdego lata. Stoi obok kawiarnianego tarasu. Niespokojny, podenerwowany, jakby czegoś szukał. A może jest pijany? Louise zamyka na chwilę oczy i wtedy słyszy charakterystyczny dźwięk. Czy to właśnie on ją obudził? Dźwięk, którego jej tak bardzo brakowało?

Odsuwa kołdrę i staje na podłodze. Czuje pod stopami rozgrzane słońcem drewniane deski. Wyślizguje się z sypialni, wychodzi na korytarz i podchodzi do zamkniętych drzwi. Stoi chwilę, czuje, jak jej twarz rozpromienia uśmiech. Dawno nieużywane mięśnie znów pracują. Joachim pisze. Naprawdę pisze. I nie tak jak ostatnio: urywanie, niecierpliwie. Z zewnątrz brzmiało to, jakby walczył z klawiaturą, a kiedy wychodził pokoju, wyglądał jakby wracał z wojny – zapuchnięta twarz, czerwona, spocona. Teraz dźwięki brzmią inaczej. Są harmonijne, palce poruszają się po klawiszach swobodnie, z potrzeby tworzenia.

Louise przypomina sobie ich pierwsze spotkanie. To jedno z jej ulubionych wspomnień. Joachim pisał wtedy, jak gdyby cały świat był jego, szturmem wtargnął do jej życia. Pewnego dnia czytał swoje wiersze w wypełnionej ludźmi kawiarni. Ona była grubo po trzydziestce, on był starszy od niej o dziesięć lat – i dobre dziesięć centymetrów wyższy. Pamięta, jak emanował pewnością siebie, pamięta jego gęste siwe włosy i sposób, w jaki patrzył na słuchaczy, zerkał na nich znad tanich okularów. Poczuła się oszołomiona, pragnął jej, nie było co do tego żadnych wątpliwości. Miała uczucie, że jest go za dużo – nadal czasem to czuje, chociaż teraz już wie, że Joachim właśnie tak ukrywa niepewność i wrażliwość.

Dotyka ostrożnie klamki, naciska ją, otwiera drzwi i wchodzi do gabinetu. Joachim nie odwraca się, pisze dalej. To dobrze, Louise nie chce, żeby przerywał. Do tej pory praca szła mu z oporami. Najpierw zaczął pisać nową powieść, lecz szybko stracił ochotę. Nigdy dotąd coś takiego mu się nie zdarzyło, zawsze mógł pisać. Ale sytuacja się powtórzyła. Jakby nagle stał się impotentem, a nawet gorzej, tłumaczył jej. Wówczas pomyślała, że impotentem na szczęście na pewno nie jest. Wtedy jednak nie wiedziała, że sytuacja jest tak poważna. Joachim toczył swoją walkę, podczas gdy ona borykała się z problemami z kawiarnią. Nie przewidziała, ile pracy wymaga prowadzenie lokalu. Nie była już jedną z wielu zatrudnionych, mających po prostu stawiać się na określoną godzinę. Musiała uczyć się wszystkiego od początku, uczyć się być czyimś szefem, chociaż nadal się dziwiła, że teraz to ona podejmuje decyzje. W końcu jednak zapanował spokój, także dlatego, że zatrudniła Linę, która okazała się nieoceniona. Energiczna, ambitna, odpowiedzialna. Właśnie dzięki niej Louise może sobie od czasu do czasu pozwolić na wolny dzień, jak dzisiaj. Cieszy się, że Joachim znów pracuje. Nagle dźwięk klawiatury milknie, Joachim odwraca się, patrzy na nią znad okularów, jak zwykle, kiedy ktoś przerywa mu pracę.

– Przeszkadzam? – Louise uśmiecha się. – Nie chciałam.

On wstaje, robi dwa kroki i już jest przy niej. Stoi chwilę, przygląda się jej, po czym kładzie dłonie na jej biodrach. Lekki, posuwisty ruch. Całuje ją, jedna ręka wędruje z biodra na kark, łagodny uchwyt zostaje zastąpiony zdecydowanie mocniejszym. Przyciska ją do ściany, podnosi jej koszulę nocną. Louise zsuwa majtki, uwalnia się z nich, on jedną ręką rozpina spodnie, drugą przytrzymuje jej kark i całuje ją. Wchodzi w nią. Jej ciało odbiera jego pragnienie, przyjmuje go, chłonie wszystkimi zmysłami. Louise czuje na sobie jego spojrzenie, to ono ją tworzy.

Przez krótką drżącą chwilę istnieje tylko w nim. Taka, jaką on ją widzi. Zamyka oczy, słyszy, jak Joachim jęczy, coraz głośniej, coraz bardziej schrypnięty. Dochodzi. Louise dotyka dłońmi jego pośladków, czuje, jak się napinają, a potem rozluźniają.

Słyszy wszystko, widzi wszystko, czuje wszystko. Ale jakby gdzieś z oddali. Z miejsca, z którego trudno jej powrócić.

Po chwili znów jest z powrotem. Joachim obejmuje ją.

– Chce mi się siusiu – szepcze Louise, a on śmieje się i całuje ją w czoło. Louise zna go już na tyle, że wie, że chce wrócić do pracy.

Kiedy wychodzi na korytarz, słyszy, jak Lina woła z kuchni. Pyta, czy któraś z nowych dziewczyn ma na imię Helene.

– Co takiego?

– Bjørk nie przyszła, a tu jest jakiś mężczyzna, który pyta o jakąś Helene.

*

Louise ubiera się i w duchu złorzeczy Bjørk. Będzie musiała ją zwolnić. Dziewczyna nie przychodzi do pracy, przez nią Louise straci dzisiaj wolny dzień. Przykro jej też z powodu Liny, która na pewno wolałaby pójść do wędzarni po ryby, a przy okazji poflirtować z robotnikami sezonowymi spoza wyspy, albo po prostu usiąść z kawą przy komputerze i wejść na Facebook. Przecież takich rzeczy nie będzie robić przy szefowej. Ale nie tylko myśl o straconym wolnym dniu irytuje Louise. Nie ma siły, by wejść do rozgrzanej kawiarni, nakryć stoliki, powkładać nowe świeczki do świeczników, przygotować lokal do otwarcia.

Mimo wczesnej godziny na zewnątrz jest już ciepło. Louise stoi w niewielkiej, ale dobrze zorganizowanej kuchni i przygotowuje farsz. Obok leży drobno pokrojony fenkuł, Louise musi jeszcze iść na taras, gdzie w donicach rosną zioła. Estragon, koperek, anyżek, pietruszka. Dopracowanie przepisu zajęło jej trochę czasu, ale farsz stał się specjalnością lokalu. I chociaż tak naprawdę powinna dzisiaj mieć wolne, to musi przyznać, że lubi stać w kuchni i przygotowywać jedzenie. Wyprawa do wędzarni wcześnie rano, jeszcze przed pierwszymi turystami, też sprawiła jej przyjemność. Leniwa mucha bzyczy na szprosowym oknie nad zlewem. Louise ociera pot z czoła, wyciera ręce w fartuch i otwiera okno, żeby wypuścić muchę. Przygląda się swojemu odbiciu w szybie. Jasne włosy związała z tyłu, wymaga tego od wszystkich dziewcząt pracujących w kuchni. Stoi w oknie i napawa się chłodną bryzą, przygląda się musze, która, jak tylko Louise otworzyła okno, natychmiast przestała bzyczeć. Przysiadła na parapecie, porusza skrzydłami, w górę, w dół, ale nie odlatuje.

Louise wygląda przez okno i przypomina sobie, jak stała tam wtedy, dokładnie w tym miejscu. Wtedy wszystko jeszcze było możliwe. O tym teraz myśli. Mogła zrobić wszystko, na co miała ochotę, ruszyć w świat. Co sprawiło, że skończyła w tym miejscu? Przypadek czy los? Nie potrafi powiedzieć, ale nie może przestać się dziwić, że sprawy przybrały taki obrót. Zobaczyła ogłoszenie w porcie w Rønne. Niedawno tu przybyła i miała po prostu ochotę na coś nowego, na coś, co nie wiązałoby się ze zbyt wieloma zobowiązaniami. „Potrzeby pracownik na okres letni do małej sympatycznej kawiarni na Christiansø. Sumienny i zrównoważony, dobry humor pożądany, podobnie jak miłe nastawienie do klientów”. Tak było napisane w ogłoszeniu, Louise nadal pamięta niemal każde słowo, bo później często wykorzystywała ten tekst, kiedy sama dawała podobne ogłoszenia. Niewiele myśląc, zgłosiła się. Praca wydawała się miła. Zyska czas, żeby zastanowić się co dalej. Ale została, zamieniając tymczasowość w coś stałego. If it works, why fix it? Tak podobno odpowiedział kiedyś Tom Jones na pytanie dziennikarza, dlaczego na okrągło śpiewa swoje stare przeboje. Jeśli coś działa, po co to zmieniać?

– Przygotowałam już stoliki, otwieramy? – pyta Lina.

Louise spogląda na zegarek. Mają jeszcze czas.

– Zaczekajmy dziesięć minut, możesz dokończyć sałatę.

Pracują w milczeniu, jak to się zwykle dzieje, kiedy ludzie dobrze się rozumieją. Tak było z Beate, poprzednią właścicielką. Louise nie wiedziała nic o pracy w restauracji. Na początku czuła się nieco zagubiona, o wszystko musiała pytać. Na szczęście Beate zawsze chętnie udzielała jej odpowiedzi, i szybko zaczęła powierzać jej coraz bardziej odpowiedzialne zadania. Louise nie planowała zostać właścicielką kawiarni, ale Beate dostrzegła w niej coś, o istnieniu czego ona sama nie wiedziała. Podobno miała smykałkę do interesów, potrafiła zarządzać ludźmi. Beate była właścicielką niewielkiego domku na obrzeżach Gudhjem, to był jej dom rodzinny, więc mieszkanie nad kawiarnią stało puste. Przez całe lato Louise wynajmowała pokój w pobliskiej gospodzie, co zresztą sporo ją kosztowało. Kiedy sezon się skończył, Beate zaproponowała, żebywprowadziła się do mieszkania nad kawiarnią. Jako jedyna z czwórki personelu miała pracować w kawiarni na stałe. Mieszkanie nie było duże, ale Louise natychmiast je pokochała. No i czynsz nie był wygórowany.

W ciągu pierwszego roku musiała przyzwyczaić się do jesieni i zimy na wyspie. Do ciemności, chłodu, powolnego upływu czasu, nawet morze pachniało wtedy inaczej. O tej porze roku Christiansø i jej młodszą siostrę Fredriksø zamieszkiwali ludzie inni niż ci, których obsługiwała latem. Teraz wszyscy mieli znacznie więcej czasu, inne przyzwyczajenia, niektórzy goście przesiadywali godzinami nad filiżanką kawy i gazetą. Odebrawszy pierwszą wypłatę, Louise stwierdziła, że na wyspie płaci się niewielki podatek. Prawie cała suma trafiła do niej, trzydzieści procent, które zwykle zabierała gmina, zostawało w jej kieszeni, ponieważ wyspy nie podlegały władzom komunalnym. Jako historyczna część dawnego systemu obronnego Danii wyspy w kwestii administracyjnej podlegały bezpośrednio Ministerstwu Obrony, które wymagało, żeby były zamieszkane, inaczej mogły zostać napadnięte przez Rosjan, tłumaczono Louise. Jeśli rości się prawo do jakiegoś terenu, trzeba zadbać o jego zaludnienie. Konsekwencją tego był mały podatek. Żeby przyciągnąć dostatecznie dużo Duńczyków w celu odstraszenia Rosjan.

– Puka do drzwi – głos Liny zakłóca myśli Louise.

– Kto?

– Ten facet. Ten, który pyta o Helene. Mam go wpuścić? Możemy już otwierać?