Читать книгу Figura jak z ekranu - Anna Męczyńska - Страница 6

Jest wiele teorii na temat stylu i większość z nich jest prawdziwa. Indywidualny styl to wypadkowa wychowania, doświadczeń życiowych, zawodu, jaki uprawiamy, ról, w jakich jesteśmy w życiu, naszej wrażliwości, gustu, fantazji.

Według „Słownika Języka Polskiego PWN” styl to zespół cech charakterystycznych dla sztuki jakiejś epoki, regionu lub twórcy. W przypadku mody styl to elementy kreujące określony wizerunek – na przykład klasyczne, artystyczne, minimalistyczne.

Moim zdaniem indywidualny styl jest niczym dzień czy wstające słońce. Nie zastanawiasz się nad nim, po prostu jest. Nie wymaga wysiłku – sięgasz po to, co masz w szafie. I masz sprawiać wrażenie, że ubrałaś się w to, co miałaś pod ręką, a nie spędziłaś przed lustrem godziny. Chodzi o to, aby nikt nie domyślił się, jak bardzo się starasz, aby dobrze wyglądać. Masz na sobie rzeczy, w których jesteś sobą, nie czujesz się w nich przebrana, nie jest Ci niezręcznie.

Często mężczyźni mówią nam, że nasz perfekcyjny wygląd ich onieśmiela. I dla wielu z nich nie jesteśmy najpiękniejsze wówczas, gdy bywamy idealnie ubrane, uczesane, umalowane, a wtedy, kiedy jesteśmy bardzo naturalne – na wakacjach, na łonie natury, w łóżku. Dlaczego tak się dzieje? Bo wtedy jesteśmy sobą.

Bycie stylową to też umiejętność wyboru, świadomość, że nie wszystko, co jest modne, jest dla mnie. Konkretne ubranie czy określona stylizacja, o której muszę ciągle myśleć, która zaprząta moje myśli, nie jest dobra. Muszę czuć się w tym, co noszę swobodnie. Ja lubię na przykład duże bransolety, ale nie noszę ich na co dzień, bo przeszkadzają w mojej pracy, czyli są czymś, co mi się podoba, jednak nie jest wpisane w mój codzienny styl.

Silnym bodźcem do kreowania własnego stylu jest środowisko, w jakim się znajdujemy. Bardzo często w młodym wieku chcemy nosić się tak jak rówieśnicy w danej grupie. Nie szukamy indywidualizmu w sobie lub nie mamy odwagi go pokazać, tylko chcemy być takie jak inni, aby czuć się akceptowane. Z upływem lat, gdy zaczynamy swoją pierwszą pracę, silną inspiracją dla nas zazwyczaj stają się kobiety, z którymi pracujemy. Szczególnie jeśli w pracy obowiązuje jakiś określony dress code, np. w urzędzie, szkole, korporacji.

Twoja modowa historia rodzinna

Warto, abyś zastanowiła się, jaka ona jest. Zabaw się w detektywa i życzliwie przeanalizuj, jak ubierały się kobiety w Twojej rodzinie. Przyjrzyj się mamie, babciom, ciotkom. Sięgnij pamięcią do wspomnień i do zdjęć. Czy w Twojej rodzinie kobiety jakoś wyróżniały się strojem? Może babcia kochała ogród, a brzydziła się makijażem? Albo była jakaś elegantka – na przykład ciotka w zwariowanym kapelusiku. Czy Twoje bliskie kobiety przywiązywały wagę do stroju? Jaki miały styl? Może ubierały się skromnie, ale wokół nich była jakaś wyjątkowa aura. Zastanów się, co przejęłaś od nich, a co dodajesz do swojego stylu od siebie?

Lepiej mieć własny styl niż być modną.

To absolutnie naturalne, że Twój styl ewoluuje przez całe życie, ponieważ odzwierciedla pewne jego etapy. Indywidualny styl tworzy się nawet latami, bo jest połączeniem konsekwencji i umiejętności rezygnowania z nadmiaru tego, co oferuje nam świat mody. Moim zdaniem lepiej mieć własny styl niż być modną. Zdarza się, że osoby zamożne są modnie ubrane, ale trudno powiedzieć, że są stylowe, jeśli kupują tylko tzw. nowinki modowe i sezonowe must have. Jednym słowem styl nie zależy od zasobności portfela (chociaż wielu osobom tak się wydaje). Nie myl też pojęcia posiadania własnego stylu z przepełnioną szafą. To sytuacja, w której ubrania pracują na Ciebie, a nie Ty na ubrania!

Najważniejsze jest to, co wiesz o sobie, wiedza, jaką masz na temat własnego ciała, swoich atutów, a nawet pewnych niedoskonałości – jeśli je znasz, wiesz, jak je ukryć lub przeciwnie, uczynić z nich swój atut.