Читать книгу Λυσιστράτη - Аристофан - Страница 4

Μ’ αν τις εκάλεσε κανείς [κι από τα σπίτια φύγανε]

και ή στου Βάκχου το ναό, ή στου Πανός επήγανε,2

ή στη Γεννετυλίδα3 μας, ή και στην Κωλιάδα,4--

απ’ τα πολλά τα τύμπανα που θα’ νε στην αράδα,

δεν θα μπορούσε βέβαια γυναίκα να περάση.

Κι όμως καμμιά δεν φάνηκε στο σπίτι μου να φθάση–

έξω από τη γειτόνισσα που έρχεται τρεχάτη.

-Την Καλονίκη χαιρετώ.

        Κ’ εγώ τη Λυσιστράτη.

        (Δίδουν τας χείρας)

Το μάτι μου σε ταραχή και σκυθρωπή σε βλέπει·

να γίνωνται τα φρύδια σου σαν τόξα, δεν σου πρέπει,

παιδί μου.

        Καλονίκη μου, μεσ’ στην καρδιά μου καίει

για τις γυναίκες μιά φωτιά, που κάθε άνδρας λέει

πως είμαστ’ όλες πονηρές και τούτο με λυπεί.

Μα το θεό! δεν είμαστε;

        Μα είχαμε ειπή

        εδώ να μαζευθούμε,

και όλες για υπόθεσι σπουδαία να σκεφθούμε·

μα να τες που δεν έρχονται· το ρίξαν στο κοιμήσι.

Θα’ ρθούν. Δεν είνε εύκολο πολύ να ξεκινήση

γυναίκ’ από το σπίτι της· η μία θα φροντίση

και για το νοικοκύρη της· εκείνη θα ξυπνίση

το δούλο της· ή το μωρό η άλλη θα κοιμίση·

κι αυτή θα λούση το παιδί, κι αυτή θα το ταΐση.

        Εδώ υπάρχει κάτι

πειό σπουδαιότερ’ απ’ αυτά.

        Τι τρέχει, Λυσιστράτη;

που τις γυναίκες κάλεσες να ρθούνε δίχως άλλο;

Ποιο πράγμα είνε, φίλη μου, και πόσο;

        Ά, μεγάλο.

Μπά! μήπως είνε και χονδρόν;

        Μα το θεό, χονδρόν.

Και τότε πώς δεν ήλθαμε;

        Δεν είνε [των ανδρών]

αυτό που ξέρεις· τότε πειά θα φθάναμε τρεχάλα·

        μα είνε πράματ’ άλλα,

που να εξέτασα καλά μονάχη μπρός και πίσω,

κι αγρύπνησα πολλές νυχτιές, για να τα συζητήσω.

Αμ’ τότε θα’ νε πράματα πολύ λεπτά επίσης,

για να μπορέσης εύκολα να τα στριφογυρίσης.

Τόσο λεπτά, που η Ελλάς μπορεί [σ’ αυτόν το χρόνο,]

τη σωτηρία της να βρη με τις γυναίκες μόνο.

Με τις γυναίκες!; [Έλα δα! θα’ ταν μεγάλο θάμα,]

να στέκ’ η σωτηρία της σε τόσο λίγο πράμα.

Για το καλό της πόλεως ό, τι θα ειπώ, αν γίνη,

από Πελοποννήσιο ρουθούνι δεν θα μείνη.

Μα το θεό, καλήτερα να λείψουνε κι αυτοί.

Και τότε θα καταστραφούν και όλ’ οι Βοιωτοί.

Αλλά να μη καταστραφούν και όλοι στην εντέλεια·

[της Κωπαΐδας μοναχά] εξαίρεσε τα χέλια.

Για την Αθήνα δε ποτέ στο νου μου δεν θα βάλω

        τέτοιο κακό μεγάλο.

        [Μα τούτο δεν σημαίνει,]

μπορείς να νοιώσης μόνη σου πως πάει κι αυτή χαμένη.

Αν όμως μαζευθούν εδώ στο [σπίτι μου πλησίον]

τα θηλυκά των Βοιωτών και Πελοποννησίων,

και όλες σύμφωνες ημείς τα χέρια μας αν δώσουμε,

έ τότε την Ελλάδα μας αφεύκτως θα την σώσουμε.

Μα οι γυναίκες πώς  μπορούν κάτι καλόν να κάνουνε,

και κάποια φρόνιμη δουλειά, που κάθονται και βάνουνε

        στο σπίτι τους φτιασίδια,

και κίτρινα φορέματα, και χίλια δυό στολίδια,

που βάνουν και κυμβερικά5  φουστάνια [δίχως ζώνη]

και παντουφλάκια ελαφρά;

        Αυτά θα γίνουν μόνη

αιτία, που θα βρη σ’ ημάς η πόλις τον σωτήρα·

τα κίτρινα φορέματα, οι στολισμοί, τα μύρα,

τα διάφανα ποκάμισα, κι αυτό το παντουφλάκι–

Και με ποιόν τρόπο;

        Που θα ιδής και μόνη, σε λιγάκι.

Να μη βρεθή αρσενικός, που δόρυ να σηκώση,

        και άλλον να σκοτώση.

Αν η γυναίκα, όπως λες, το θαύμ’ αυτό θα κάνη,

μα τις θεές, βάφω κ’ εγώ το κίτρινο φουστάνι.

Ούτε ασπίδα πειά κανείς να πιάση θα μπορέση–

Θα βάλω και κυμβερικό φουστάνι [δίχως μέση]–

        Και ούτε μαχαιράκι–

        Θα βάλω παντουφλάκι.

Δεν έπρεπε λοιπόν αυτές να ήν’ εδώ παρούσες;

Τι λες! που έπρεπε φτερά να κάνουν οι βρωμούσες!

Μα Αθηναίες είν’ κι αυτές, όπως καθένας βλέπει,

που πάντα φτιάνουν κάθε τι την ώρα που δεν πρέπει.

Και δεν εφάνηκε καμμιά [να φθάση στην Αθήνα,]

ούτ’ από τις θαλασσινές, ούτ’ απ’ τη Σαλαμίνα.

Μα ξέρω πως πρωΐ-πρωΐ στα τρεχαντήρια μπήκανε

        και στη στεριά διαβήκανε.

Και όμως ελογάριαζα πως πειό μπροστά θα φθάσουν

των Αχαρνών τα θηλυκά·–μα να, θα μας το σκάσουν.

Αλλά η Θεαγέναινα, για να’ρθει εδώ τρεχάτη,

πήγε και συμβουλεύθηκε τη νύχτα την Εκάτη.

Μα να που φθάνουν μερικές… να κι άλλες που κινάνε.

        Ού, ού ! κι αυτές ποιες να’νε;

Ά, είν’ απ’ τον Ανάγυρο [όλα αυτά τα πλήθη.]

Θαρρώ πως ο ανάγυρος στ’ αλήθεια εκινήθη.

(Εισέρχεται η Μυρρίνη, Λαμπιτώ και πολλαί γυναίκες)