Читать книгу Błękitne szynszyle - Barbara Gordon - Страница 7

Cała postać mecenasa Rożka, drobna, szczupła, przypominająca zasuszone żyjątko morskie, promieniała dobrotliwością, ożywieniem, życzliwą gotowością świadczenia każdemu przysługi. Ze staroświecką galanterią witał obie młode kobiety, sadowił je w głębokich skórzanych fotelach przed kominkiem, z którego wydobywało się przyjemne ciepło płonących brzozowych szczap. Zacierał z radością chude rączki, częstował nalewką z dzikiej róży, podsuwał w chińskich czareczkach mocno i gorzko pachnącą herbatę. Zdawałoby się, że wcale się nie dziwił niespodziewanej wizycie, traktując ją jako miły i niespodziewany dar słotnego, jesiennego wieczora. Małymi, szarymi oczkami, ukrytymi pod siwymi, krzaczastymi brwiami, mrugał raz po raz porozumiewawczo w stronę Kamili, jak by miał zamiar jej powiedzieć: „Ale świetny kawał, prawda? Tam na dworze mżawka, ziąb i mgła, a my tu sobie siedzimy przyjemnie, przy kominku, popijamy dobrą nalewkę i dobrą herbatkę i nic nie chcemy wiedzieć o różnych tam takich przykrych rzeczach, jak... jak na przykład niepogoda!“ Od czasu do czasu zerkał ciekawie na Annę.