Читать книгу Droomwa - Barrie Hough - Страница 6

Ek weet nie hoe laat Ma teruggekom het nie. Die volgende oggend kan ek aan die donker kringe onder haar oë sien sy het min geslaap.

“Bring vir my asseblief nog ’n koppie koffie, Dora,” vra sy. “Ek is so dors vanmôre,” sê sy sonder om na Dora te kyk.

“Swart koffie, mevrou?”

Ma knik en laat haar kop sak. Cilliers roer sy pap en melk met ’n lepel om en om. Hy stoot sy bord terug. “Ek kan nie eet nie, Ma.”

“En die proewe vanmiddag? Hoe gaan jy swem as jy nie geëet het nie?”

“Hoe moet ek swem as hy so daar lê? Met naalde in sy arms en verbande om sy kop?”

Pieter en Ma kyk vinnig na my. Cilliers trek sy hand oor sy mond asof hy die woorde probeer wegvee. Die pap wat ek gesluk het, sit soos ’n prop in my keel vas. Cilliers vee sy oë af.

“Hy sou wou hê jy moet … Doen dit vir hom.”

Cilliers slaan met sy vuis op die tafel. Hy storm uit. Stil kyk ek, Ma en Pieter vir mekaar. Dora bring Ma se koffie.

“Pieter, wat kyk jy my so? Hou jy my dop?” vra Ma. “Dis nie nodig nie, hoor,” voeg sy by. “Ek kan my eie waghond wees.”

“Nee. Ek wonder net of Ma vir Paul gaan vertel? Hy moet tog weet.”

Ma antwoord nie. Sy drink die koffie, maak haar oë toe terwyl sy sluk

“Pa is baie siek,” begin Pieter. “Daar het ’n aar in sy kop gebars. Die dokters het gisteraand geopereer. Hulle het die bloed probeer stop.” Hy praat stadig en eentonig asof hy vir my probeer verduidelik hoe ’n foto ontwikkel word. “Sy brein het seergekry. Hy is in ’n koma.”

Ek onthou die onduidelike gepraat en gefluister en Ma se gehuil wat die vorige nag soos wind deur my slaap gewaai het.

“Gaan hy gesond word?” vra ek.

Ma en Pieter kyk weer vir mekaar. Ma strek haar hand uit en vat my hand. In haar oë lees ek hartseer en vrees.

My kop word vol van Pa: hoe hy skelm vir my knik wanneer die ander my terg; die kere wanneer hy my ’n tweede maal kom nagsê as hy kamma vergeet hy hét al; sy hande wat my hare deurmekaar krap; sy breë rug onder my toe ek nog klein genoeg was vir perdjiery; die glimlag oor sy skouer daardie oggend by die dam.

My hand klem Ma s’n vas. “Ek wil my pa sien.”

Ma druk my hand. “Wag tot vanaand, dan gaan …”

“Kom ons gaan vanoggend, Ma,” val Pieter haar in die rede. “Ek wil hom ook sien.”

“Dis nie besoekure nie. Julle gaan laat wees vir skool,” keer sy.

“Gaan Ma vandag werk?” wil Pieter weet.

Sy skud haar kop.

Deur die venster sien ek hoe Cilliers sy fiets deur die hek stoot.

Toe die verpleegster die groen skerm om die bed wegtrek, herken ek nie dadelik vir Pa nie. Hy lyk anders. Om sy kop is ’n verband soos ’n tulband. Dit laat hom na die Indiese of Arabiese koning in een van my storieboeke lyk. Eers toe ek nader kom, eien ek hom. Sy lippe, wat altyd roer van die lag en praat, is stil. Sy oë is toe. Oor een ooglid kronkel ’n blou aar. Ek wil daaraan vat. Dis die eerste keer dat ek so na hom kyk, terwyl hy rustig lê en slaap.

Ek weet hy het mý sien slaap, want soms, as ek wakker word, was sy gesig die eerste ding wat ek gesien het.

Bokant sy bed hang ’n plastieksak met vloeistof. ’n Dun buis loop af tot in die waai van sy arm. In ’n ander sak, wat onder sy bed hang, loop Pa geel leeg.

“Hy is nog nie geskeer nie,” sê Ma toe sy Pa se wang streel.

“Ons sal dit doen voor die dokters op hul rondtes kom,” maak die verpleegster verskoning. “Dis eintlik nie besoekure nie,” voeg sy by.

“Ons weet,” sê Ma.

“Kan ek hom skeer?” vra Pieter.

“Wat?” Die verpleegster lyk uit die veld geslaan.

“Kan ek my pa skeer?” herhaal Pieter.

“Ek sal by suster gaan hoor.”

Later kom sy terug met ’n skottel water en skeergoed. “Dit sal ons eintlik help,” sê die verpleegster en sit die skottel op die kassie langs die bed neer.

Pieter steek sy hand in die water. “Dis te koud,” sê hy vir haar.

“Wat?”

“Die water is te koud. ’n Mens skeer nie met lou water nie.”

Die verpleegster beduie vies na die wasbak in die saal en loop uit.

Pieter gooi die water uit die skottel en vul dit weer uit die warm kraan. Hy neem ’n handdoek en sit dit versigtig onder Pa se ken. Met die nat kwas maak hy skuim op die koekie seep en smeer dit aan Pa se gesig.

Ma trek die skerm om die bed. Ek en Pieter is alleen by Pa.

Pieter toets die skeermes op sy armhare. Dis skerp. Hy skeer Pa se een wang skoon en spoel die skeermes in die skottel af.

“Kan ek ook?” vra ek.

“Weet jy hoe?” Hy hou die skeermes na my toe uit.

Ek knik.

Hy kyk hoe ek Pa se ken en kake skeer.

“Jy’s ’n ou hand,” glimlag hy. “Het Pa jou geleer?”

“Ja.”

“Vir my ook. Jare gelede.”

Ek skeer Pa klaar. Pieter vee sy gesig met die handdoek af. “Daar’s nie Old Spice nie,” sê hy.

“Ja,” sê ek. “Pa ruik nie meer soos Pa nie.”