Читать книгу De perfecte wijk - Блейк Пирс - Страница 10

Een uur later zat Jessie in de receptie van het Central Community Police Station van het Los Angeles Police Department, of ook wel Downtown Division, zoals de meeste mensen het noemde. Ze wachtte op rechercheur Hernandez die haar zou komen oppikken. Ze weigerde uitdrukkelijk na te denken over wat er gebeurd was tijdens haar bijna-auto-ongeluk. Het was te veel om te verwerken op dit ogenblik. In plaats daarvan concentreerde ze zich op wat er nu ging gebeuren.

Hernandez was behoedzaam geweest tijdens het telefoongesprek. Hij had haar verteld dat hij niet veel bijzonderheden vertellen kon, enkel dat er een juniorpositie vrijgekomen was en dat hij aan haar gedacht had. Hij had haar gevraagd om naar het politiekantoor te komen om het persoonlijk te bespreken omdat hij wilde peilen of ze geïnteresseerd was voor hij haar zou vermelden bij zijn meerderen.

Terwijl ze aan het wachten was, probeerde ze zich te herinneren wat ze wist over Hernandez. Ze had hem eerder in de herfst ontmoet toen hij een bezoek bracht aan haar les forensische psychologie tijdens haar masteropleiding. Hij besprak de praktische toepassingen van profiling. Hij bleek een wijkagent geweest te zijn en hij had een grote rol gespeeld bij de arrestatie van Bolton Crutchfield.

In de les had hij een ingewikkelde moordzaak aan de studenten voorgelegd en gevraagd of iemand de dader en het motief voor de moord kon aanduiden. Enkel Jessie had de oplossing gevonden. Hernandez had zelfs gezegd dat zij nog maar de tweede student was die de oplossing gevonden had.

De volgende keer dat ze hem zag, was in het ziekenhuis toen ze herstelde van de aanval van Kyle. Ze was toen nog steeds een beetje bedwelmd door de medicijnen, dus was haar herinnering wat wazig.

Hij was er in de eerste plaats enkel omdat ze hem gebeld had. Ze had argwaan over Kyle’s verleden voor ze hem had leren kennen op achttienjarige leeftijd en ze had gehoopt dat Hernandez haar aanwijzingen kon geven. Ze had een voicemail voor de rechercheur achtergelaten en toen hij haar niet kon bereiken na verschillende pogingen – voornamelijk omdat ze door haar echtgenoot vastgebonden werd in hun huis – had hij haar telefoon laten traceren en had hij haar in het ziekenhuis gevonden.

Toen hij haar bezocht, was hij hulpvaardig en had samen met haar de situatie van de toekomstige rechtszaak tegen Kyle overlopen. Maar hij was ook duidelijk achterdochtig (en daar had hij goede redenen voor) over het feit dat Jessie niet alles gedaan had om de zaak aan het licht te brengen nadat Kyle Natalia Urgova vermoord had.

Dat was de waarheid. Nadat Kyle Jessie ervan overtuigd had dat zij Natalia vermoord had in een dronken woedeaanval waarvan ze zich niets meer herinnerde, had hij aangeboden dat hij de misdaad zou verbergen door het lichaam van de vrouw in zee te werpen. Ondanks haar bezwaren op dat moment, was Jessie niet erg krachtdadig geweest om toch naar de politie te stappen en te bekennen. Daar had ze nog steeds veel spijt van.

Hernandez had het geraden, maar voor zover ze wist, had hij er nooit tegen iemand anders over gesproken. Een klein deel van haar had angst dat dat de echte reden was dat hij haar hiernaartoe had gelokt vandaag en dat de baan maar een voorwendsel was om haar naar het politiekantoor te lokken. Als hij haar naar de ondervragingskamer zou begeleiden, zou ze weten welke weg het op zou gaan, dacht ze.

Na een paar minuten kwam hij de kamer binnen en begroette hij haar. Hij was net zoals ze zich herinnerde, ongeveer dertig, gespierd, maar niet overdreven indrukwekkend. Hij was een meter tachtig en ongeveer 90 kilogram en hij was duidelijk fit. Pas toen hij dichterbij kwam, herinnerde ze zich hoe gespierd hij was.

Hij had kort, zwart haar, bruine ogen en een brede, warme glimlach waardoor waarschijnlijk zelfs verdachten zich op hun gemak voelden. Ze vroeg zich af of hij dat net om die reden cultiveerde. Ze zag de trouwring aan zijn linkerhand en herinnerde zich dat hij getrouwd was, maar geen kinderen had.

“Bedankt om langs te komen, mevrouw Hunt,” zei hij en hij reikte haar zijn hand.

“Zeg alsjeblieft Jessie,” zei ze.

“Oké, Jessie. Laten we naar mijn bureau gaan en ik zal je vertellen waar ik aan dacht.”

Jessie ervoer een sterkere vlaag van opluchting dan ze verwacht had toen hij niet naar de verhoorkamer wees, maar ze slaagde erin om dat te verbergen. Hij praatte zacht terwijl ze naar de werkruimte liepen.

“Ik ben je zaak blijven volgen,” gaf hij toe. “Of om precies te zijn: de zaak van je echtgenoot.”

“Toekomstige ex-echtgenoot,” merkte ze op.

“Juist. Dat had ik ook gehoord. Geen plannen om samen te blijven met de man die je beschuldigde van moord en je toen probeerde te vermoorden, hé? Geen loyaliteit meer tegenwoordig.”

Hij grijnsde om te tonen dat hij een grapje maakte. Jessie kon niet anders dan onder de indruk zijn van een man die een grap over moord durfde te maken bij iemand die bijna vermoord was.

“Het schuldgevoel is overweldigend,” zei ze. Ze speelde het spel mee.

“Dat zal wel. Ik moet zeggen dat het er niet goed uitziet voor je toekomstige ex. Zelfs als de aanklager niet om de doodstraf vraagt, twijfel ik eraan dat ze hem ooit nog zullen vrijlaten.”

“Als jij het zegt …” mompelde Jessie. Ze hoefde de zin niet af te maken.

“Laten we over een leuker onderwerp praten.” stelde Hernandez voor. “Ik weet niet of je het nog onthouden hebt na mijn bezoek aan je les, maar ik werk voor een speciale afdeling in de divisie inbraak en moord. De afdeling heeft de naam Homicide Special Section of afgekort HSS. We zijn gespecialiseerd in spraakmakende cases; het soort van cases die veel media-aandacht trekken of die sterk opgevolgd worden door de publieke opinie. Dat zijn onder andere brandstichtingen, moorden met meerdere slachtoffers, bekende personen die vermoord worden en natuurlijk ook seriemoordenaars.

“Zoals Bolton Crutchfield, de man die onder andere door jou gearresteerd werd.”

“Precies,” zei hij. “Onze unit maakt ook gebruik van profilers. Die werken niet exclusief voor ons. Ze werken voor de hele divisie, maar wij hebben voorrang voor hun diensten. Misschien heb je al gehoord van onze senior profiler, Garland Moses?”

Jessie knikte. Moses was een legende voor profilers. Als voormalige FBI-agent was hij naar de West Coast verhuisd in de late jaren ’90 nadat hij tientallen jaren doorheen het land gereisd was om op seriemoordenaars te jagen. Maar de LAPD had hem een voorstel gedaan en hij had ermee ingestemd om als adviseur te werken. Hij werd door de afdeling betaald, maar was geen officiële werknemer, dus kon hij komen en gaan wanneer hij wilde.

Hij was nu meer dan zeventig jaar oud, maar hij kwam nog bijna elke dag naar het werk. En minstens drie of vier keer per jaar las Jessie een artikel waarin verteld werd dat hij een case opgelost had die niemand anders had kunnen oplossen. Naar verluidt had hij een kantoor op de eerste verdieping van dit gebouw in een omgebouwde bezemkast.

“Ga ik hem ontmoeten?” vroeg Jessie en ze probeerde haar enthousiasme in toom te houden.

“Vandaag niet,” zei Hernandez. “Als je de baan aanneemt en het hier een beetje gewend bent geraakt, zal ik je aan hem voorstellen. Hij is wat prikkelbaar.”

Jessie wist dat Hernandez het nog zacht uitdrukte. Garland Moses had de reputatie een zwijgzame rotzak met een kort lontje te zijn. Al hij niet zo goed was in het vinden van moordenaars, zou hij waarschijnlijk nooit een baan hebben gevonden.

“Moses is dus min of meer de profiler emeritus van de divisie,” ging Hernandez verder. “Hij daagt enkel op voor heel grote cases. De afdeling heeft een aantal andere profilers die in dienst werken of als freelancer op minder beruchte cases. Spijtig genoeg heeft Josh Caster, onze juniorprofiler, gisteren zijn ontslag ingediend.”

“Waarom?”

“Officieel?” vroeg Hernandez. “Hij wenste te verhuizen naar een plek waar het aangenamer is voor families. Hij heeft een vrouw en twee kinderen die hij amper zag. Dus aanvaardde hij een baan in Santa Barbara.”

“En niet officieel?”

“Hij kon het niet meer aan. Hij werkte een zestal jaar bij inbraak en moord, ging daarna naar de opleiding van het FBI, kwam helemaal klaar voor de strijd terug en werkte hard als profiler voor twee jaar. Toen liep hij tegen een muur op.”

“Wat bedoel je?” vroeg Jessie.

“Dit is een lelijk beroep, Jessie. Ik heb het gevoel dat ik je dat niet moet vertellen na wat er met je echtgenoot gebeurd is. Maar het is één ding om een keer in aanraking te komen met geweld of de dood. Het is een heel andere zaak om er elke dag mee om te gaan en te zien wat voor vreselijke dingen mensen elkaar kunnen aandoen. Het is moeilijk om je menselijkheid te bewaren als je door die dingen overspoeld wordt. Het vreet aan je. Als je het nergens kwijt kunt aan het einde van de dag, kan het je werkelijk overhoop halen. Dat is iets waarover je moet nadenken als je mijn voorstel overweegt.”

Jessie besloot dat dit niet het moment was om aan rechercheur Hernandez te vertellen dat haar ervaring met Kyle niet de eerste keer was dat ze de dood van dichtbij gezien had. Ze wist niet zeker of het feit dat ze haar vader meerdere mensen had zien vermoorden, waaronder haar moeder, toen ze nog een kind was, haar kansen op de baan zou beïnvloeden.

“Wat is je voorstel precies?” vroeg ze en ze vermeed op die manier het onderwerp.

Ze hadden het bureau van Hernandez bereikt. Hij gebaarde dat ze tegenover hem plaats kon nemen terwijl hij verder praatte.

“Caster vervangen, op zijn minst tijdelijk. De divisie is nog niet bereid om een nieuwe voltijdse profiler aan te nemen. Ze hebben veel geld in Caster geïnvesteerd en ze voelen zich verbrand. Ze willen een grondige selectie van kandidaten organiseren voor ze zijn permanente vervanger aannemen. Ondertussen zoeken ze iemand voor een junior functie die het niet erg vindt om niet voltijds te werken en die voor een laag salaris wil werken.

“Dat zal fantastische kandidaten opleveren,” zei Jessie.

“Inderdaad. Daar vrees ik voor – dat ze om de kosten laag te houden zullen kiezen voor iemand die niet heeft wat nodig is. Als het aan mij zou liggen? Ik kies liever iemand die onervaren is maar talent heeft in plaats van iemand die niet kan profilen.”

“Vind je dat ik talent heb?” vroeg Jessie en ze hoopte dat het niet klonk alsof ze naar complimenten viste.

“Ik zie potentieel. Dat heb je laten zien in de case tijdens de les. Ik heb respect voor jouw professor, Warren Hosta. En hij heeft me verteld dat je echt talent hebt. Hij wilde geen details geven, maar hij gaf aan dat je toestemming had gekregen om een belangrijke gevangene te interviewen en dat je een band had opgebouwd die later misschien nuttig zou zijn. Het feit dat hij me niet meer kon vertellen over waar een pas afgestudeerde masterstudent mee bezig is, gaf me de indruk dat je niet zo onervaren bent als je op het eerste zicht zou denken. Bovendien slaagde je erin om het ingewikkelde moordcomplot van je echtgenoot te ontdekken en desondanks niet vermoord te worden. Dat is niet niets. Ik weet ook dat je aanvaard werd voor de National Academy opleiding van het FBI zonder enige ervaring in ordehandhaving. Dat gebeurt bijna nooit. Dus ik ben bereid het risico te nemen en jouw naam voor te stellen. Enkel als je geïnteresseerd bent natuurlijk. Ben je geïnteresseerd?