Читать книгу In de gaten - Блейк Пирс - Страница 8

Agent Frisbie hield de hele weg door de gang Riley’s arm stevig vast. Ze gingen door een paar dubbele deuren en kwamen onderaan de trap terecht. Eindelijk liet de vrouw haar los.

Riley wreef over haar arm waar het een beetje pijn deed.

Agent Frisbie zei: ‘Sorry dat ik daar wat ruw deed. We hebben nogal haast. Allereerst, hoe heet je?’

‘Riley Sweeney.’

‘Ik heb je in de stad gezien. In welk jaar zit je op de universiteit?’

‘Laatstejaars.’

De strenge uitdrukking van de vrouw verzachtte een beetje.

‘Nou, allereerst wil ik me verontschuldigen voor hoe agent Steele zojuist met je heeft gesproken. De arme kerel, hij kan er echt niets aan doen. Het is alleen dat hij... wat is het woord dat mijn dochter zou gebruiken? Oh ja. Een lul is.’

Riley was te geschrokken om te lachen. Hoe dan ook, agent Frisbie glimlachte niet.

Ze zei: ‘Ik ben er trots op dat ik een behoorlijk betrouwbare intuïtie heb, in ieder geval beter dan die van de ‘goede oude jongens’ waar ik aan vast zit om mee te werken. En op dit moment zegt mijn gevoel dat jij degene bent die me hier misschien precies kan vertellen wat ik moet weten.’

Riley voelde weer een paniekgolf toen de vrouw zonder glimlach een notitieblok tevoorschijn haalde en zich klaarmaakte om te schrijven.

Ze zei: ‘Agent Frisbie, ik heb echt geen idee -’

De vrouw onderbrak haar.

‘Je zult misschien verrast zijn. Ga je gang, vertel me eens hoe je nacht is verlopen.’

Riley was in de war.

Hoe mijn nacht is verlopen?

Wat had dat ermee te maken?

‘Vanaf het begin,’ zei Frisbie.

Riley antwoordde langzaam: ‘Nou, ik zat in mijn kamer te studeren, omdat ik morgenochtend een les heb, maar mijn kamergenoot, Trudy en mijn vriendin Rhea...’

Riley viel plotseling stil.

Mijn vriendin Rhea.

Ze herinnerde zich dat ze op haar bed zat, terwijl Trudy en Rhea aan de andere kant van de kamer hun nagels aan het doen waren en te hard Gloria Estefan draaiden en dat ze behoorlijke lastposten waren die probeerden dat Riley met ze mee uit zou gaan. Rhea was zo levendig geweest, lachend en ondeugend.

Nu niet meer.

Ze zou Rhea’s lach nooit meer horen of haar glimlach ooit nog zien.

Voor het eerst sinds dit vreselijke ding was gebeurd, voelde Riley dat ze bijna in tranen was. Ze zakte tegen de muur.

Niet nu, hield ze zichzelf streng voor.

Ze ging rechtop staan, haalde diep adem en ging verder.

‘Trudy en Rhea hebben me overgehaald om naar de Centaur’s Den te gaan.’

Agent Frisbie knikte Riley bemoedigend toe en zei: ‘Hoe laat was dit?’

‘Rond half tien, denk ik.’

‘En gingen jullie alleen met z’n drieën uit?’

‘Nee,’ zei Riley. ‘Trudy en Rhea hadden nog een paar meisjes overgehaald om mee te gaan. We waren in totaal met z’n zessen.’

Agent Frisbie noteerde nu snel aantekeningen.

‘Vertel me hun namen,’ zei ze.

Riley hoefde niet te stoppen om na te denken.

‘Ik was er… en Trudy Lanier en Rhea natuurlijk. En Cassie DeBord, Gina Formaro en Rhea’s kamergenoot Heather Glover.’

Ze stond daar even te zwijgen.

Er moet meer zijn, dacht ze. Ze kon zich vast nog meer herinneren om de politie te vertellen. Maar haar hersenen leken aan haar directe groep vast te zitten en aan het beeld van haar vriendin, dood in die kamer.

Riley wilde net uitleggen dat ze niet veel tijd met de anderen in de Centaur’s Den had doorgebracht. Maar voordat ze nog iets anders kon zeggen, stopte agent Frisbie abrupt haar potlood en notitieboekje terug in haar zak.

‘Goed gedaan,’ zei ze, heel zakelijk klinkend. ‘Dat is precies wat ik moest weten. Kom op.’

Terwijl agent Frisbie haar terug de gang in leidde, vroeg Riley zich af...

‘Goed gedaan?’

Wat heb ik dan gedaan?

De situatie in de hal was hetzelfde als daarvoor, met een kleine menigte van verbijsterde en geschokte studenten die rondhingen, terwijl agent White toekeek. Maar er waren twee nieuwkomers.

Een daarvan was rector Angus Trusler, een kieskeurige en gemakkelijk geagiteerde man die zich onder de studenten mengde en sommigen van hen ertoe probeerde te brengen om hem te vertellen wat er aan de hand was, ondanks het bevel om niet te praten.

De andere nieuwkomer was een lange, krachtig ogende oudere man in uniform. Riley herkende hem meteen. Hij was de politiechef van Lanton, Allan Hintz. Riley merkte op dat agent Frisbie er niet verbaasd uitzag om hem te zien, maar ze zag er ook helemaal niet tevreden uit.

Met de armen in de zij, zei hij tegen Frisbie: ‘Zou je ons willen vertellen waarom je ons laat wachten, Frisbie?’

Agent Frisbie wierp hem een blik van nauwelijks vermomde minachting toe. Het was Riley duidelijk dat hun werkrelatie op zijn best gezien gespannen was.

‘Ik ben blij te zien dat iemand u uit bed heeft gehaald, meneer,’ zei agent Frisbie.

Chef Hintz fronste.

Rector Trusler deed zijn best om er net zo gezaghebbend als de politiechef uit te zien, stapte naar voren en sprak scherp met Hintz.

‘Allan, ik ben het niet eens met de manier waarop jij en je mensen hiermee omgaan. Deze arme kinderen zijn genoeg geterroriseerd zonder dat ze gecommandeerd worden. Waar gaat dit allemaal over? Hen te vertellen om te blijven staan en stil te blijven, zonder uitleg te geven? Een aantal wil gewoon terug naar hun kamer en proberen om wat te slapen. Sommigen willen helemaal uit Lanton weg en een tijdje naar hun familie gaan en wie kan hen dat kwalijk nemen? Sommigen vragen zich zelfs af of ze een advocaat in moeten huren. Het is tijd dat je ze vertelt wat je van ze wilt. Ongetwijfeld zijn geen van onze studenten verdachten.’

Terwijl de rector tekeerging, vroeg Riley zich af hoe hij er zo zeker van kon zijn dat de moordenaar hier niet in de gang was. Ze kon zich moeilijk voorstellen dat een van de meisjes zo’n vreselijke misdaad zou begaan. Maar hoe zat het met de jongens? Hoe zat het met een grote stoere spierbal zoals Harry Rampling? Hij of een van de andere jongens zagen er niet uit alsof ze net de keel van een meisje hadden doorgesneden. Maar misschien na een douche en een snelle wissel van kleding ...?

Rustig aan zei Riley tegen zichzelf. Laat je verbeelding niet met je op de loop gaan.

Maar als het geen student was, wie had er dan in Rhea’s kamer kunnen zijn?

Ze worstelde opnieuw om zich te herinneren of ze in de Centaur’s Den iemand anders met Rhea had gezien. Had Rhea met een jongen gedanst? Wat met iemand gedronken? Maar Riley kon nog steeds niets bedenken.

Hoe dan ook, zulke vragen leken er niet toe te doen. Chef Hintz hoorde geen woord van wat rector Trusler zei. Agent Frisbie fluisterde tegen hem en liet hem de aantekeningen zien die ze tijdens het gesprek met Riley had gemaakt.

Toen ze klaar was, zei Hintz tegen de groep: ‘Oké, luister goed. Ik wil dat vijf van jullie naar de gemeenschappelijke ruimte komen.’

Hij ratelde de namen op die Riley aan agent Frisbie had gegeven, inclusief die van haar.

Toen zei hij: ‘De rest van jullie, ga naar je kamer. Jongens, dat betekent, ga terug naar je eigen verdieping. Iedereen blijft vannacht hier. Ga niet buiten dit gebouw totdat je wat anders te horen krijgt. En maak geen plannen om binnenkort de campus te verlaten. Voor velen van jullie hebben we waarschijnlijk nog vragen.’

Hij wendde zich tot de rector en zei: ‘Zorg ervoor dat alle studenten in het gebouw dezelfde boodschap krijgen.’

De mond van de rector hing nu open van ongenoegen, maar hij slaagde erin om instemmend te knikken. De hal was gevuld met gemompel van verwarde ontevredenheid toen de meisjes gehoorzaam naar hun kamers gingen en de jongens terug naar boven liepen.

Chef Hintz en agenten Frisbie en White leidden Riley en haar vier vrienden door de gang. Onderweg kon Riley het niet helpen om een blik in Rhea’s kamer te werpen. Ze zag een glimp van agent Steele die binnen aan het rond kruipen was. Ze kon het bed waar ze Rhea had gevonden niet zien, maar ze was er zeker van dat het lichaam er nog was.

Op de een of andere manier voelde dat niet goed.

Hoe lang gaat het duren tot ze haar meenemen? vroeg ze zich af. Ze hoopte dat ze haar tenminste bedekt hadden, zodat de vreselijke doorgesneden keel en open ogen aan het oog onttrokken zouden worden. Maar ze veronderstelde dat de onderzoekers belangrijkere dingen hadden om zich mee bezig te houden. En misschien waren ze toch allemaal aan zulke beelden gewend.

Ze was ervan overtuigd dat ze de aanblik van een dode Rhea en die plas bloed op de vloer nooit zou vergeten.

Riley en de anderen gingen gehoorzaam de goed ingerichte gemeenschappelijke ruimte in en gingen op verschillende stoelen en banken zitten.

Chef Hintz zei: ‘Agent Frisbie en ik gaan met elk van jullie individueel praten. Terwijl we dat doen, wil ik niet dat de rest van jullie met elkaar praten. Nog geen woord. Hebben jullie me gehoord?’

Zonder zelfs maar naar elkaar te kijken, knikten de meisjes nerveus.

‘En voor nu, gebruik zelfs je telefoons niet,’ voegde Hintz eraan toe.

Weer knikten ze allemaal en zaten toen gewoon naar hun handen, naar de vloer of de ruimte in te staren.

Hintz en Frisbie leidden Heather naar de aangrenzende studentenkeuken, terwijl agent White met zijn slappe houding waakzaam bij Riley, Trudy, Cassie en Gina bleef staan.

Na enkele ogenblikken verbrak Trudy de stilte. ‘Riley, wat in hemelsnaam -?’

White onderbrak haar: ‘Wees stil. Bevel van de chef.’

De stilte viel weer in, maar Riley zag dat Trudy, Cassie en Gina allemaal naar haar staarden. Ze keek weg.

Ze denken dat het mijn schuld is dat ze hier zijn, besefte ze.

Toen dacht ze: misschien was het waar, misschien had ze hun namen niet moeten noemen. Maar wat had ze dan moeten doen, tegen een politieagent liegen? Toch haatte Riley de wantrouwende vibes die ze van haar vriendinnen kreeg. En ze kon het ze niet echt kwalijk nemen dat ze die gevoelens naar haar hadden.

In wat voor problemen zitten we eigenlijk? vroeg ze zich af. Alleen omdat we samen uit zijn geweest?

Ze maakte zich vooral zorgen om Heather, die nog in de keuken was om vragen te beantwoorden. Het arme meisje was heel hecht met haar kamergenoot Rhea geweest. Natuurlijk was dit voor iedereen een nachtmerrie, maar Riley kon zich niet voorstellen hoe moeilijk het voor Heather moest zijn.

Al snel hoorden ze de stem van de rector ongemakkelijk over het PA-systeem van de campus stamelen.

‘Dit is rector Trusler. Ik.. ik weet zeker dat jullie inmiddels wel weten dat er net iets vreselijks op de verdieping van de meisjes is gebeurd. Jullie hebben het bevel van politiechef Hintz om vannacht in jullie kamer te blijven en de campus niet te verlaten. Een politieagent of een campusambtenaar kan langs je kamer komen om met je te praten. Zorg ervoor dat je alle vragen beantwoordt. Voor nu mogen jullie de campus morgen ook niet verlaten. Jullie krijgen binnenkort allemaal een aanvullende mededeling.’

Riley herinnerde zich nog iets wat de chef had gezegd...

‘Voor velen van jullie hebben we waarschijnlijk nog vragen.’

Hij begon nu met Riley en de andere vier meisjes.

Het begon haar allemaal duidelijk te worden. Ze waren tenslotte kort voordat ze werd vermoord met Rhea samen geweest. Maar wat dacht Hintz dat de meisjes misschien zouden weten?

Wat denkt hij dat ík weet? vroeg ze zich af.

Riley kon het zich niet voorstellen.

Eindelijk kwam Heather uit de keuken, vergezeld door agent Frisbie. Heather zag er bleek en ziek uit, alsof ze elk moment weer over kon gaan geven. Riley vroeg zich af: waar zou Heather de nacht doorbrengen? Ze kon niet terug naar de kamer die ze met Rhea had gedeeld.

Alsof ze Riley’s gedachten kon horen, zei agent Frisbie: ‘Heather gaat de rest van de nacht in de kamer van de RA doorbrengen.’

Heather liep beverig de gemeenschappelijke ruimte uit. Riley was blij te zien dat de bewoners assistent haar bij de deuropening ontmoette.

Agent Frisbie riep Gina op om naar de keuken te komen, waar Hintz nog steeds wachtte. Gina stond stijfjes op en volgde de vrouw door de zwaaiende deur, Riley, Trudy en Cassie bleven in een ongemakkelijke stilte achter. Tijdens het wachten leek het voor Riley alsof de tijd was vertraagd.

Eindelijk kwam Gina weer terug. Zonder iets tegen de anderen te zeggen, liep ze door de gemeenschappelijke ruimte en de andere deur uit. Toen vroeg agent Frisbie naar Cassie, die vervolgens de keuken in ging.

Nu waren alleen Riley en Trudy nog over die tegenover elkaar in een stoel zaten. Terwijl ze wachtten, bleef Trudy Riley boze en verwijtende blikken werpen. Riley wenste dat ze uit kon leggen wat ze tijdens haar korte gesprek met agent Frisbie had gezegd. Ze had alleen een eenvoudige vraag beantwoord. Ze had niemand ervan beschuldigd iets slechts gedaan te hebben.

Maar agent White hing nog steeds om hen heen en Riley kon geen enkel woord zeggen.

Eindelijk kwam Cassie de keuken uit en ging terug naar haar kamer en daarna werd Trudy naar de keuken geroepen.

Riley was nu alleen met agent White en voelde zich geïsoleerd en bang.

Met niets om haar af te leiden, bleef ze terug denken aan het lichaam van de arme Rhea, haar wijd open ogen en de plas met bloed. Nu werden die beelden vermengd met de herinneringen aan haar eigen moeder die dood lag, zo lang geleden, maar nog steeds zo vreselijk levendig in haar geest.

Hoe kon zoiets hier en nu in een studentenkamer gebeuren?

Dit kan niet echt zijn, dacht ze.

Natuurlijk zat ze hier niet echt om zich schrap te zetten om vragen te beantwoorden waarop ze onmogelijk de antwoorden kon weten.

Natuurlijk was niet een van haar beste vriendinnen net op brute wijze vermoord.

Ze had zichzelf bijna van de onwerkelijkheid van het moment overtuigd toen agent Frisbie Trudy de keuken uit leidde. Met een sombere uitdrukking verliet Trudy de gemeenschappelijke ruimte zonder nog een blik op Riley te werpen.

Agent Frisbie knikte naar Riley, die opstond en haar gehoorzaam naar de keuken volgde.

Dit kan niet echt gebeuren, zei ze tegen zichzelf.