Читать книгу In de gaten - Блейк Пирс - Страница 9

Riley ging tegenover Chef Hintz aan de tafel in de keuken zitten. Even staarde de chef haar recht aan en hield hij zijn potlood boven een notitieblok. Riley vroeg zich af of ze iets moest zeggen.

Ze keek op en zag dat agent Frisbie een positie aan de zijkant had ingenomen en tegen het aanrecht leunde. De vrouw had een nogal zure uitdrukking op haar gezicht, alsof ze niet erg blij was met de ondervragingen. Riley vroeg zich af of Frisbie geïrriteerd was door de antwoorden van de meisjes of door de manier waarop haar baas vragen had gesteld.

Eindelijk zei de chef: ‘Om te beginnen, heeft het slachtoffer je ooit het idee gegeven om te denken dat ze voor haar veiligheid vreesde?’

Riley was door dat woord geschokt...

Slachtoffer.

Waarom kon hij haar niet gewoon Rhea noemen?

Maar ze moest zijn vraag beantwoorden.

Haar geest snelde terug naar recente gesprekken, maar ze herinnerde zich alleen onschuldige uitwisselingen zoals die zij en Trudy en Rhea eerder vanavond hadden gehad over het feit of Riley aan de pil was.

‘Nee,’ zei Riley.

‘Was er iemand die haar iets aan wilde doen? Was er iemand kwaad op haar?’

Het hele idee leek Riley vreemd. Rhea was.. was.. zo leuk en vriendelijk geweest dat Riley zich niet voor kon stellen dat iemand langer dan een paar minuten boos op haar kon zijn.

Maar vroeg ze zich af...

Heb ik signalen gemist?

En hadden de andere meisjes Hintz iets verteld wat Riley zelf niet wist?

‘Nee,’ zei Riley. ‘Ze kon met vrijwel iedereen overweg, voor zover ik weet.’

Hintz zweeg even.

Toen zei hij: ‘Vertel ons eens wat er gebeurde toen jij en je vriendinnen in de Centaur’s Den aankwamen.’

Een golf van sensaties kwam terug bij Riley. Rhea en Trudy die haar fysiek door de deur duwden in de dikke mist van sigarettenrook en de oorverdovende muziek...

Moest ze dat allemaal vertellen?

Nee, Hintz wilde beslist alleen maar de harde feiten horen.

Ze zei: ‘Cassie, Heather en Gina liepen meteen naar de bar. Trudy wilde dat ik met haar en Rhea zou dansen.’

Hintz bekeek de notities die hij van de andere meisjes gemaakt had, die hem natuurlijk hadden verteld wat ze over Riley’s acties hadden geweten, inclusief het feit dat Riley hen achter had gelaten om naar beneden te gaan.

‘Maar je hebt niet met ze gedanst,’ zei hij.

‘Nee,’ zei Riley.

‘Waarom niet?’

Riley schrok. Wat had haar terughoudendheid om te dansen ermee te maken?

Toen zag ze dat agent Frisbie haar een sympathieke blik gaf en haar hoofd schudde. Het leek nu duidelijk dat de vrouw dacht dat Hintz nogal een klootzak was, maar er was echt niets dat ze eraan kon doen.

Riley zei langzaam en voorzichtig: ‘Ik was... nou, ik was niet echt in een feeststemming. Ik had geprobeerd om te studeren en Rhea en Trudy hadden me daar zowat naar toe gesleept. Dus heb ik een glas wijn besteld en ben ik naar beneden gelopen.’

‘Alleen?’ vroeg Hintz.

‘Ja, alleen. Ik ben alleen in een zithoekje gaan zitten.’

Hintz bladerde door zijn aantekeningen.

‘Je hebt dus met niemand anders gesproken toen je in de Centaur’s Den was?’

Riley dacht even na en zei toen: ‘Nou, Harry Rampling is naar mijn tafel gekomen...’

Hintz glimlachte een beetje bij het horen van Harry’s naam. Riley besefte dat, net als het grootste deel van de gemeenschap, de chef waarschijnlijk een behoorlijke hoge dunk van de quarterback van de school had.

Hij vroeg: ‘Is hij bij je komen zitten?’

‘Nee,’ zei Riley. ‘Ik heb hem afgepoeierd.’

Hintz fronste met afkeuring, blijkbaar geïrriteerd dat een meisje het slechte oordeel zou hebben om een echte held als Harry Rampling af te wijzen. Riley begon zich een beetje geïrriteerd te voelen. Wat had Hintz eigenlijk met haar smaak in jongens te maken? Wat had het te maken met wat er met Rhea was gebeurd?

Hintz vroeg: ‘Heb je nog met iemand anders gesproken?’

Riley slikte.

Ja, ze had met iemand anders gesproken.

Maar zou ze de man in de problemen brengen door over hem te praten?

Ze zei: ‘Eh... een rechtenstudent is naar mijn zithoek gekomen. Hij is bij me komen zitten en we hebben een tijdje gepraat.’

‘En toen?’ vroeg Hintz.

Riley haalde haar schouders op.

‘Hij zei dat hij moest studeren en toen is hij weggegaan.’

Hintz noteerde wat aantekeningen.

‘Wat was zijn naam?’ vroeg hij.

Riley zei: ‘Luister, ik begrijp niet waarom hij belangrijk is. Hij was gewoon een of andere jongen in de Centaur’s Den. Er is geen reden om te denken dat-’

‘Beantwoord gewoon mijn vraag.’

Riley slikte hard en zei: ‘Ryan Paige.’

‘Had je hem al eerder ontmoet?’

‘Nee.’

‘Weet je waar hij woont?’

‘Nee.’

Riley was eventjes blij dat Ryan erin geslaagd was zichzelf zo mysterieus te houden, zonder haar zelfs maar zijn adres of telefoonnummer te geven. Ze zag geen reden waarom ze überhaupt vragen over hem zou moeten beantwoorden en ze wilde hem zeker niet in de problemen brengen. Het leek bijna stom dat Hintz haar erover onder druk bleef zetten. En Riley zag aan de manier waarop agent Frisbie met haar ogen rolde dat ze er hetzelfde over dacht.

Hintz tikte met zijn potloodgum tegen de tafel en vroeg: ‘Heb je Rhea Thorson met iemand in het bijzonder in de Centaur’s Den gezien? Afgezien van de vriendinnen met wie jullie waren, bedoel ik?’

Riley begon zich meer gefrustreerd dan nerveus te voelen.

Had Hintz helemaal niets begrepen van wat ze had gezegd?

‘Nee,’ zei ze. ‘Zoals ik al zei, ben ik alleen vertrokken. Ik heb Rhea daarna helemaal niet meer gezien.’

Hintz bleef met zijn gum tikken en naar zijn aantekeningen kijken.

Hij vroeg: ‘Betekent de naam Rory Burdon iets voor je?’

Riley dacht snel na.

Rory...

Ja, de voornaam was in ieder geval wel bekend.

Ze zei: ‘Rhea leek nogal in hem geïnteresseerd te zijn, denk ik. Ik heb haar een paar andere keren met hem in de Centaur’s Den zien dansen.’

‘Maar vanavond niet?’

Riley hield een zucht tegen. Ze wilde zeggen...

Hoe vaak moet ik je nog vertellen dat ik Rhea helemaal niet meer heb gezien, nadat ik daar aankwam?

In plaats daarvan zei ze eenvoudig: ‘Nee.’

Ze dacht dat Rory er vanavond ook wel was geweest en dat de andere meisjes Hintz hadden verteld dat ze Rhea om hem heen hadden zien hangen.

‘Wat weet je over hem?’ vroeg Hintz.

Riley zweeg even. Het beetje dat ze wist, leek te onbelangrijk om te noemen. Rory was een lange, magere, rare gozer met een bril met dikke glazen en alle meisjes behalve Riley hadden Rhea geplaagd, omdat ze in hem geïnteresseerd was.

Ze zei: ‘Niet veel, behalve dat hij ergens buiten de campus woont.’

Ze besefte dat Hintz haar weer aan zat te staren, alsof hij verwachtte dat ze nog iets zou zeggen.

Beschouwt Hintz hem als een verdachte? vroeg ze zich af.

Riley was ervan overtuigd dat de chef er ver naast zat als hij Rory als verdachte zag. Ze zag hem als verlegen en zachtaardig, niet in het minst agressief.

Ze stond op het punt dit tegen Hintz te zeggen, maar de politiechef wierp een blik op de papieren die voor hem lagen en ging verder met zijn vragen.

‘Wanneer ben je bij de Centaur’s Den vertrokken?’ vroeg hij.

Riley deed de beste gok die ze over de tijd kon maken; het was behoorlijk laat geweest.

Toen zei Hintz: ‘Heb je voordat je vertrok nog een van je vriendinnen gezien?’

Riley herinnerde zich de meisjes die de trap af strompelden en hoe Trudy de kan bier droeg toen ze vroeg...

‘Hé, Riley! Wie was die knappe vent?’

Riley zei: ‘Trudy, Heather, Gina en Cassie kwamen allemaal naar beneden. Ze zeiden dat Rhea al weg was. Toen ben ik weggegaan.’

Terwijl Hintz aantekeningen maakte, begon Riley’s hoofd zich met haar eigen vragen te vullen. Ze herinnerde zich dat ze had gevraagd waar Rhea was en dat Trudy zei...

‘Ik weet niet. Waar is Rhea?’

... en toen had Heather gezegd...

‘Rhea is terug naar de campus gegaan.’

Riley vroeg zich af wat Heather of een van de andere meisjes over het vertrek van Rhea wisten?

Wisten ze of ze de Centaur’s Den alleen had verlaten of niet?

En wat hadden ze Hintz hierover verteld?

Riley wenste dat ze het kon vragen, maar wist dat ze het niet moest doen.

‘Ben je alleen uit het café weggegaan?’ vroeg Hintz.

‘Ja,’ zei Riley.

‘En je bent helemaal alleen naar de campus teruggelopen?’

‘Ja.’

Hintz’s frons werd dieper toen hij haar aanstaarde.

‘Weet je zeker dat dat verstandig was? De school biedt een begeleidingsservice voor het ‘s nachts oversteken van de campus. Waarom heb je die niet gebeld?’

Riley slikte. Dit leek haar de eerste echt goede vraag die Hintz tot nu toe had gesteld.

Ze zei: ‘Ik denk dat ik me altijd veilig heb gevoeld wanneer ik ‘s nachts over de campus liep. Maar nu...’

Haar stem vervaagde.

Nu zijn de dingen heel anders, dacht ze.

Hintz fronste opnieuw.

‘Nou, ik hoop dat je in de toekomst beter nadenkt. Vooral als je te veel gedronken hebt.’

Riley’s ogen werden groot.

‘Ik heb maar één glas wijn gedronken,’ zei ze.

Hintz keek haar met samengeknepen ogen aan. Ze zag aan zijn gezichtsuitdrukking dat hij dacht dat ze loog. De andere meisjes moeten wel hebben toegegeven dat ze veel hadden dronken en hij ging ervan uit dat Riley dat ook had gedaan.

Ze verafschuwde zijn houding, maar ze zei snel tegen zichzelf dat wat Hintz van haar dacht nu niet uitmaakte. Het zou stom en kleingeestig van haar zijn om er kwaad over te worden.

Hintz bleef dingen noteren en zei: ‘Dat is alles, voor nu. Je moet je aan dezelfde regels houden als alle anderen op de campus. Blijf vannacht in je kamer. Ga niet van de campus af totdat je een andere melding krijgt. Misschien willen we je binnenkort meer vragen stellen.’

Riley schrok vreemd genoeg.

Was dit het? vroeg ze zich af.

Was de ondervraging echt afgelopen?

Omdat ze zelf zeker nog vragen had, ook al had Hintz die niet.

Eén vraag in het bijzonder was in haar hoofd opgekomen sinds ze Rhea’s lichaam ontdekt had. Ze herinnerde zich dat ze Rhea’s schemerige kamer binnenstapte en haar doorgesneden keel en haar wijd open ogen zag, maar ze was niet gestopt om echt goed naar haar lichaam te kijken.

Met een haperende stem zei ze tegen Hintz...

‘Zou u me kunnen vertellen... weet u...’

Ze realiseerde zich plotseling hoe moeilijk het zou zijn om de vraag te stellen.

Ze vervolgde: ‘Voordat ze stierf... voordat ze vermoord werd... was Rhea...?’

Ze kon zichzelf er niet toe brengen om het woord te zeggen...

Verkracht.

En aan de lege gezichtsuitdrukking van Hintz kon Riley zien dat hij echt niet begreep wat ze probeerde te vragen.

Gelukkig begreep agent Frisbie het wel.

Ze zei: ‘Ik kan het niet met zekerheid zeggen, de patholoog-anatoom is nog steeds onderweg. Maar ik denk niet dat ze seksueel misbruikt is. Het leek er voor mij op dat haar kleren tijdens de aanval niet verstoord zijn.’

Riley ademde iets gemakkelijker en gaf Frisbie een blik van stille dankbaarheid.

De vrouw knikte lichtjes en Riley verliet de keuken.

Terwijl Riley de gemeenschappelijke ruimte uitliep, vroeg ze zich opnieuw af wat de andere meisjes Hintz hadden verteld. Bijvoorbeeld of Rhea het café alleen had verlaten of niet. Wisten ze iets over wat er met Rhea was gebeurd dat Riley niet wist? Ze waren tenslotte bij haar geweest tot ze had besloten om te vertrekken.

Toen Riley door de gang liep, zag ze dat de campuspolitie buiten Rhea’s kamerdeur stond, die nu met politielint af was gezet. Ze huiverde bij de gedachte dat het lichaam van Rhea daar nog steeds lag, in afwachting van de komst van de patholoog-anatoom. Riley kon zich moeilijk voorstellen dat er ooit nog iemand in die kamer zou slapen, maar het zou natuurlijk niet voor altijd leeg blijven.

Riley opende de deur naar haar kamer, die van binnen donker was, behalve het licht dat vanuit de gang naar binnen viel. Ze zag Trudy zich in haar bed met haar gezicht naar de muur draaien.

Ze is nog wakker, dacht Riley.

Misschien konden ze nu praten en kon Riley wat antwoorden op haar vragen krijgen.

Riley sloot de deur en ging op haar eigen bed zitten en zei: ‘Trudy, ik vroeg me af of we misschien over onze ondervragingen konden praten.’

Met haar gezicht nog steeds naar de muur gedraaid, antwoordde Trudy...

‘We mogen er niet over praten.’

Riley schrok van de scherpe, ijzige toon van Trudy’s stem.

‘Trudy, ik denk niet dat dat waar is, althans niet meer. Hintz heeft zoiets tegen mij niet gezegd.’

‘Ga gewoon slapen,’ zei Trudy.

Trudy’s woorden sneden pijnlijk door Riley. En plotseling, voor het eerst, voelde Riley tranen in haar ogen opwellen en een snik steeg vanuit haar keel omhoog.

Het was al erg genoeg dat Rhea op brute wijze vermoord was.

Nu was haar beste vriendin boos op haar.

Riley ging onder de dekens liggen. Tranen liepen over haar gezicht toen er iets in haar begon te dagen...

Haar leven was voor altijd veranderd.

Ze kon zich nog niet voorstellen hoe.