Читать книгу Dzielnym będzie przebaczone - Chris Cleave - Страница 9

Mój przyjaciel, Matt Rowley, namówił mnie, żebym zarzucił poprzednią powieść i zamiast niej napisał tę. Dzięki, Matt.

Przeprowadziłem wiele sympatycznych i ciekawych dyskusji na temat struktury tej powieści z moim przyjacielem i australijskim wydawcą, Mattem Richellem, którego jest w tej książce bardzo wiele. Kiedy ją pisałem, Matt zginął, pływając na desce surfingowej. Bardzo mi go brakuje. Był dowcipnym, inspirującym, wielkodusznym i szczodrym człowiekiem. Hannah dobrze wie – i mam nadzieję, że wiedzą to też jego dzieci – że nie byłem jedynym pisarzem, którego zachęcał do pokonywania własnych ograniczeń. Był bardzo dzielny, pięknie i na trwałe odcisnął swoje piętno na moim życiu.

Niczym planetę o dwóch słońcach z mroku wydobywają mnie moi agenci, Peter Straus i Jennifer Joel. Uprzejmość i fachowość Petera są przeogromne, a wkład redakcyjny Jenn tak istotny, że traktuję ją jak swojego coacha i współautorkę tej powieści. Oto osoby, którym przekazuję i tak niedostateczne wyrazy wdzięczności za ich niestrudzone zaangażowanie i hojną pomoc: Nikki Barrow, Amber Burlinson, Kristin Cochrane, Susie Dooré, Jonathan Karp, Kiara Kent, Drummond Moir, Marysue Rucci, Francine Toon oraz Carole Welch.

W szczególności chciałbym podziękować Marysue Rucci za szczerość, kiedy mi nie szło, i za utwierdzanie mnie w przekonaniu, że dam radę. Jej słowa zachęty oraz wiedza na temat wojny uratowały tę książkę.

Jestem bardzo wdzięczny Damianowi Barrowi za to, że powitał ją z takim entuzjazmem już we wczesnej fazie powstawania i że stworzył mi możliwość czytania fragmentów niedokończonej jeszcze powieści w swoim słynnym Salonie Literackim.

Dziękuję Sarah Ager z BBC za odnalezienie w przepastnych archiwach mnóstwa odcinków słuchowiska radiowego tej stacji, zatytułowanego Kentucky Minstrels. Pragnę też wyrazić wdzięczność Michaelowi Pickeringowi z Loughborough University, którego praca Blackface Minstrelsy in Britain (2008) otworzyła mi furtkę do badań nad prawdopodobnie najpopularniejszym jeszcze w latach siedemdziesiątych dwudziestego wieku – a obecnie świadomie pomijanym – rodzajem lekkiej rozrywki w Wielkiej Brytanii. Podobnie jak książka The Evacuees pod redakcją B.S. Johnsona (1968), która pozwoliła mi lepiej zrozumieć szczegóły ewakuacji ludności cywilnej podczas wojny. Drążąc ten temat, korzystałem również z pozycji Evacuation Survey pod redakcją R. Padleya (1940) oraz Out of Harm’s Way Jessiki Mann (2005).

Opis awaryjnego lądowania bombowca wellington pod Gibraltarem zaczerpnąłem z relacji George’a Beurlinga, który przeżył katastrofę liberatora, zamieszczonej w książce Malta Spitfire (1943).

Dziękuję Commonwealth War Graves Commission za pomoc w odnalezieniu mogił żołnierskich na Malcie oraz za dbanie o cmentarze wojskowe z pieczołowitością przekraczającą oczekiwania wobec instytucji publicznych.

Bardzo gorąco dziękuję wszystkim Czytelnikom za dobre słowa oraz tym, którzy pochlebnie wyrażali się o moich książkach, kiedy pisałem tę powieść. Przez jakiś czas goniłem w piętkę, dlatego wszystkim, którzy mi kibicowali, daję po jednej linijce. Wybierzcie swoją ulubioną.

Dziękuję Clémence i naszym dzieciom za nieustanne wsparcie. To samo odnosi się do moich krewnych i przyjaciół. Dziękuję.

Chris Cleave

Londyn, wrzesień 2015