Читать книгу Wolrd of Warcraft: Cisza przed burzą - Christie Golden - Страница 7

PROLOG

Silithus

Po nieskończenie długim czasie, a przynajmniej takie miał wrażenie, Kezig Świstoklak wyprostował się na kolanach i wielką zieloną dłonią pomasował sobie kręgosłup, krzywiąc się boleśnie, gdy strzeliło mu w plecach, i to nie raz. Oblizał wyschnięte wargi i rozejrzał się, mrużąc oczy w palącym słońcu, po czym przetarł łysinę chusteczką sztywną już od potu. Tu i ówdzie wisiały w powietrzu chmary rozmaitych owadów. I oczywiście piach był wszędzie, jak okiem sięgnąć – jak nic większość tego piachu znajdzie się nie gdzie indziej, tylko w bieliźnie Keziga. Tak jak to się stało wczoraj. I przedwczoraj.

O rany, Silithus był jednak paskudnym miejscem.

Jego prezencji nie poprawiał bynajmniej gigantyczny miecz, wbity tutaj przez rozgniewanego tytana.

Miecz był potężny. Przepotężny. Kolosalny. Do opisu tej klingi z pewnością dałoby się zastosować wszystkie te podniosłe, wymyślne, wielosylabowe słowa, które umiałyby wymienić gobliny bystrzejsze od Keziga. Miecz został wrażony głęboko w serce świata, dokładnie tu, w malowniczym Silithusie. Pozytywną stroną sytuacji było niewątpliwie to, że gigantyczny artefakt dostarczył niemałych ilości tego, czego Kezig i mniej więcej setka innych goblinów poszukiwali dokładnie w tej chwili.

– Jixil? – Kezig zawołał swego towarzysza, który przeprowadzał właśnie analizę skały Spekt-o-Matem 4000.

– No? – Drugi goblin odczytał wynik pomiaru, pokręcił niezadowolony głową i spróbował ponownie.

– Nienawidzę tego miejsca.

– Nie? Hm. To dobrze o tobie świadczy. – Mniejszy, bardziej przysadzisty goblin obrzucił urządzenie spojrzeniem pełnym złości i uderzył w obudowę otwartą dłonią.

– Ha, ha, bardzo śmieszne – burknął Kezig. – Nie, ja poważnie mówię.

Jixil westchnął, podreptał do kolejnej skały i rozpoczął pomiary.

– Wszyscy nienawidzimy tego miejsca, Kezigu.

– Nie, ja mówię naprawdę poważnie. Nie jestem stworzony do życia w takich warunkach. Kiedyś pracowałem w Zimozdroju. Jestem śniegolubnym amatorem przytulanek przed kominkiem, kochającym święta piecuchem.

Jixil obrzucił towarzysza miażdżącym spojrzeniem.

– Co się zatem stało, że przybyłeś tutaj, zamiast zostać tam, gdzie nie działałeś mi na nerwy?

Kezig skrzywił się i potarł kark.

– Panna Luniksja Obsuwka się stała. Widzisz, pracowałem w jej sklepie ze sprzętem górniczym, ale od czasu do czasu pełniłem rolę przewodnika dla nieczęstych gości w naszej przytulnej osadzie Wieczystowo. Lunny i ja tak jakby… no ten. – Przez moment uśmiechał się nostalgicznie, ale zaraz zmarszczył brwi. – A potem ona nagle wyściubiła nos z naszej chatki i złapała mnie z dziewczyną o imieniu Gogo.

– Gogo – powtórzył Jixil sucho. – Rany. Nie mam pojęcia, dlaczego Luniksja miałaby się zdenerwować tym, że spędzałeś czas w towarzystwie dziewczyny imieniem Gogo.

– No wiem! Odpuść mi trochę. Tam jest czasami naprawdę zimno. A goblin musi się poprzytulać przed kominkiem albo zamarznie z kretesem, dobrze mówię? W każdym razie wtedy tam zrobiło się nagle goręcej niż tutaj w południe.

– Tu nic nie mamy. – Jixil najwyraźniej przestał już słuchać opowieści towarzysza o niedolach w Zimozdroju. Z ciężkim westchnieniem Kezig podniósł wielki plecak wyładowany sprzętem, bez większego trudu założył go sobie na plecy i przeszedł do miejsca, gdzie Jixil miał jeszcze nadzieję uzyskać pozytywne rezultaty analizy. Kezig zrzucił plecak na ziemię przy akompaniamencie złowróżbnego podzwaniania delikatnej zawartości.

– Nienawidzę piasku – kontynuował narzekanie. – Nienawidzę słońca. I, o rany, naprawdę, naprawdę nienawidzę robali. Nienawidzę małych robali, bo włażą do uszu i do nosa. Nienawidzę dużych robali, bo są dużymi robalami. Ale w jednym przypadku moja nienawiść płonie z siłą tysiąca słońc.

– Myślałem, że nienawidzisz słońc.

– Bo nienawidzę, ale…

Jixil nagle znieruchomiał. Szeroko otworzył karmazynowe oczy i wpatrywał się w swój Spekt-o-Mat.

– Chodziło mi o to, że…

– Zamknij się, durniu! – warknął Jixil, a Kezig też wlepił ślepia w instrument.

Miernik zwariował.

Maleńka igła skakała po skali w tę i we w tę, a światełko na szczycie urządzenia połyskiwało naglącym czerwonym blaskiem.

Gobliny wymieniły spojrzenia.

– Wiesz, co to znaczy? – spytał Jixil drżącym głosem.

Kezig rozciągnął wargi w uśmiechu tak szerokim, że odsłaniał niemal wszystkie nierówne żółte zęby. Goblin zacisnął pięść i uderzył nią we wnętrze drugiej dłoni.

– To znaczy – odpowiedział – że będziemy musieli wyeliminować konkurencję.